Þjóðviljinn - 10.12.1963, Blaðsíða 14

J4 SlÐA
ÞIÓÐVIUINN
Þriðjudagur 10. desember 19i
NEVIL SHUTE:
SKAK-
BORDIÐ
sagði Morgan að lokum. —
Hvað ættum við helzt að senda?
Stúlkan sagði: — Gefðu þeim
bjöllu. Þeir geta alltaf notað
bjöllu í viðbót. Þau héldu aftur
inn í húsið.
Þau fóru saman inn í her-
bergi Tumers, og hann var þá
vakandi. Þau gátu talið hann á
ad enaeða morgunvrð i rúminu;
hann lá fyrir þar til hann fékk
nóg af þvi i morgunhitanum og
kom niður um ellefuleytið til að
sdtja á veröndinni í legustóln-
urn. Morgan var að heiman; Nay
Htohn stjanaði við hann, færði
hoaum vindil og kældan ávaxta-
safa. Hann sat þama í mak-
indum og horfði á umferðina á
ánni.
Hann ákvað að fara eins fljótt
og unnt væri og halda heim til
Englands. Sjúkdómskastið hafði
verið honum aðvörun um að
tíminn væri farinn að styttast.
Honum fannst ferðin til Burma
haía verið aigjörlega til einsk-
is. Hann hafði komið frá Eng-
landi til að leita uppi rekald
og koma því á réttan kjöl, ef
unnt væri; þess í stað hafði
hann fundið efnaðan mann í
hamingjusömu hjónabandi og
virðingarstöðu í því landi sem
hann hafði kjörið sér. Hann
hafði notið ferðarinnar í ríkum
mæli; hann hefði gjaman viljað
vera lengur og sjá meira af
þessu töfrandi landi, en til þess
gafst ekki tími. Hann var að
verða tímabundinn; hann vildi
ekki sóa timánum. Fyrst Morg-
an þurfti ekki hjálpar hans við,
þá gæti hann gert þeim mun
meira fyrir Diggie Brent eða
svertingjann, ef hann kæmist
nokkum tíma i samband við þá.
Hárgreiðslcm
ÖSrgrelðsIn og
snyrtistofa STEINU og DÖDO
taugavegi 18 III. h. flyfta)
SÍMI 24618.
P B R M A Garðsenda 21.
StMI 33968. Hárgrelðsln- ng
snyrtistofa.
Dðmnrl Hárgreiðsla við
allra hæfi
TJARNARSTOFAN.
TJaxnargðtn 10. Vonarstrætis-
megin. — SÍMI 14662.
HARGREIÐSLUSTOFA
AUSTURBÆJAR
(María Gnðmundsdóttir)
Rangavegi 13 — SlMI 14656
mm Nnddstofa á sama stað. —
Hann yrði að fara heim til
Watford og byrja upp á nýtt.
Hann hvíldi sig á veröndinni
allan daginn. Morgan kom heim
um teleytið og settist hjá hon-
um og reykti og herra Tumer
sagði honum hvað hann hefði
verið að brjóta heilann um.
— Þessi gufuskip á ánni sem
fara til Rangoon, sagði hann,
þau minna mig á, að ég þarf að
halda heimleiðis. Fyrirtækið
hefði ýmislegt við það að at-
huga að ég sæti hér með drykk
og vindil án þess að gera nokk-
urn skapaðan hlut.
Morgan sagði: — Vertu hér
nokkra daga í viðbót og jafn-
aðu þig almennilega. Þú getur
fengið sjúkraleyfi.
Tumer sagði: — Ég held ég
sleppi því. Ég má ekki vera að
því. Ég þarf að koma mér til
Rangoon.
39
— Það fer skip þangað á
morgun, ef það er svona mikill
ferðahugur í þér.
— Það er bezt ég fari með
því. Ég hef ekki efni á að slæp-
ast svona.
Morgan leit á hann. — Hef-
urðu talað við lækni í Englandi
um þessi köst þín?
Tumer sagði: — Já, já. Það
rannsakaði mig sérfræðingur
eftir síðasta kast.
— Hvað sagði hann um þetta?
Turner þagði stundarkom.
Svo sagði hann: — Það er ekki
vel gott.
— Er það mjög slæmt?
— Það kemur allt útá eitt eft-
ir hundrað ár, sagði Tumer
hljóðlega. — Þannig lít ég á
málið.
Flugmaðurinn sagði: — Er
það kannski — lífshættulegt?
Tumer leit á hann aðdáunar-
augum. — Þú ert býsna skarpur.
sagði hann. — Ég hef ekki gef-
ið neitt í skyn um það, eða
hvað?
— Nei, en er það ekki rétt?
— Ojú, það er svo sem alveg
rétt, sagði Turner. — Ég er með
málmflísar í heilanum og það
er ekkert hægt að gera við því.
Ég á eftir sjö eða átta mánuði,
ekki; meira. En ég vildi ekki að
neinn vissi það.
— Það hryggir mig. Morgan
þagði góða stund og sagði svo:
— Hvers vegna komstu eiginlega
hingað?
— Ég sagði þér það. Ég átti
viðskiptaerindi til Rangoon.
— Ég veit það. En ekki vænti
ég að ömurleg lýsing móður
minnar á högum mínum hafi
átt einhvern þátt í því?
Turner ók sér vantíræðalega í
stólnum. — Mér datt í hug aö
líta til þín ef ég væri á þessum
slóðum, sagði hann hálfkindar-
legur.
Flugmaðurinn stóð á fætur og
gekk að handriðinu og horfði út
á ána.
Svo sneri hann við og kom
aftur að borðinu sem stólar
þeirra voru við og fékk sér ann-
an vindil. — Þegar þú hittir
móður mína, sagði hann, viltu
þá ekki reyna að koma henni í
skilning um hvernig högum
mínum er háttað hér. Viltu
reyna að útskýra fyrir henni að
Nay Htohn sé ekki hálfnakin
villimanneskja sem heldur mér
í austrænum fjötrum. Segðu
henni að ég vinni störf sem
henti mér vel. Segðu henni að
ég sé efnaður og hamingjusam-
ur. Reyndu að láta hana skilja
þetta.
Tumer sagði: — Ég skal fara
og heimsækja hana þegar ég
kem heim í næstu viku og ég
skal gera það sem ég get. En
þetta lítur allt saman öðru vísi
út í Notting Hill Gate eins og
þú veizt.
— Ég veit það. Það varð
þögn. — Ætlarðu strax heim-
leiðis?
Turner kinkaði kolli. — Strax
og ég fæ far í flugvél.
Morgan sneri sér að honum
og gekk eftir veröndinni. reykj-
andi og hugsi. Þegar hann kom
til baka, sagði hann: — Það
hefur verið mikil ánægja að
hafa þig hér, Turner. Ég hef
lengi verið að hugsa um, að ég
hefði átt að reyna að komast að
því hvað um þig varð — og
hina náungana í sjúkrastofunni
í Penzance. Ég veit ögn um
negrann, en ég vissi hreint ekki
neitt um þig eða Brent liðþjálfa.
Hann horfði niður til Turners
sem sat í stólnum. — Ég
skammaðist mín hálfpartinn fyr-
ir það. sagði hann lágum rómi.
— Ég komst svo vel af sjálfur,
að ég hefði átt að gefa mér tíma
til að líta í kringum mig og
komast að því hvemig ykkur
Brent vegnaði. Við stóðum all-
ir í siröngu þá. Við hefðum átt
að halda sambandinu.
— Já, þetta fannst mér líka,
sagði herra Tumer. — Ég á við
það, að ég á ágætt hús í Wat-
ford og peninga í banka þrátt
fyrir allt. Og svo þegar náung-
inn í Harley Stræti sagði það
sem hann sagði. þá fannst mér
einhvern veginn að ég þyrfti að
komast að því hvernig ykkur
vegnaði, ef ske kynni að þið
hefðuð ekki verið eins heppnir
og ég.
— Og það var þess vegna sem
þú komst til Burma í raun og
veru, var ekki svo? sagði Morg-
an.
Tumer sagði þrákelknislega:
— Ég átti líka erindi til Ran-
goon.
Þeir reyktu þegjandi nokkra
stund, svo sagði hann: — Það
var vingjamlegt af þér og frú
Morgan — ég á við konunni
þinni, að taka á móti mér. sagði
hann. — Mér datt ekki í hug
að þú værir svona vel stæður og
rótgróinn — þá er ekki víst ég
hefði komið. Ég hélt .. já, ég
hélt að allt væri öðruvísi. Hann
hikaði og sagði svo: — Ég fór
i fangelsið tíu mánuðum eftir
að ég kom af spítalanum; þú
vissir það kannski. Útaf sykr-
inum. Ég hefði ekki komið hing-
að, ef ég hefði vitað að þú varst
hálfgert yfirvald og allt það.
Morgan brosti. — Það gerir
ekkert til, sagði hann. — Þú
slappst ekki með það?
Herra Turner hristi höfuðið.
— Þeir gáfu mér ár, sagði hann,
en ég slapp tveim mánuðum
fyrr fyrir góða hegðun. Ég gekk
fulllangt í það skiptið.
Flugmaðurinn sagði: — Þú
hefur þurft á peningum að
halda?
— Auðvitað, maður. Ég hafði
óttalegar áhyggjur, Hann sneri
sér að Morgan. — Ég veit svei
mér ekki hvemig komast á af :
nú á dögum. ef þeir geta ekki :
nælt sér í eitthvað aukalega 1
öðru hverju til að leggja fyrir ,
til elliáranna. Hann þagnaði og
bætti svo við: — I gamla daga
var hægt að leggja fyrir af
laununum. En nú eru allir þess-
ir skattar, tekjuskattur og sölu-
skattur og ég veit ekki hvað, og
það er fjandakornið engin leið
að bjarga sér á laununum ein-
um. Svei mér þá.
Morgan sagði hugsi: — Jæja,
það er þá þannig í Englandi
núna?
— Auðvitað. Opinberir starfs-
menn og borgarstarfsmenn, þeir
hafa . dálítið öryggi, þeir eiga
von í eftirlaunum. En náungar
sem eru eigin húsbændur, kaup-
menn og skrifstofublækur eins
og ég, þeir hafa enga trygg-
ingu. Maður verður að hafa öll
útispjót til að næla sér í skild-
ing, og stundum eru aðferðimar
alveg á takmörkunum.
Morgan brosti. — Rétt eins og
með sykurinn?
— Eins og með fjandans syk-
urinn. Ég vissi vel að þetta var
lögbrot, en hvem fjandann á
maður að gera? Hann sneri sér
að Morgan. — Ég hafði áhyggj-
ur sagði hann hreinskilnislega.
— Ég á við að ég var nýgiftur
og ég hélt að konan myndi eign-
ast bam. Hún gerði það aldrei,
en ég hélt það samt. Og ég átti
ekki eyri í bankanum, kannski
fimmtíu eða sextíu pund, ekki
meira. Og ég hafði áhyggjur af
því hvað yrði ef ég félli eða
særðist hættulega og hvað yrði
þá um hana. Fjandakomið, mað-
ur verður eitthvað að gera.
— Ég býst við því.
Það varð nokkur þögn.
— Jæja. þetta er allt löngu lið-
ið, sagði herra Tumer. — Ég á
þrjú þúsund pund í bankanum,
ágætt hús og innbú og allt það.
Ég myndi ekki kæra mig um að
konan vissi hvernig það allt er
fengið, en það er betra en skilja
hana eftir alls lausa næsta ár.
Og þá, sagði hann. þá fór ég að
hugsa um okkur fjóra á sjúkra-
stofunni þama um árið. Mér
datt í hug, að konan vissi ekki
hve mikið ég ætti og hún myndi
ekki sakna smáhluta af þvi og
ég gæti skotizt hingað til að
vita hvort það væri allt í lagi
með þig.
_ Ég hugsaði stundum um
þetta sama, sagði Morgan með
hægð. — Ég hugsaði sem svo að
ég ætti að reyna að komast að
því hvað orðið hefði um ykkur
þrjá. Ég veit ekkert um Brent
liðþjálfa. En ég veit dálítið um
svertingjann. Hann leit á Turn-
er. — Það var heilmikið uppi-
stand útaf svertingjanum, sagði
hann hugsi. — Á ég að segja
þér frá því?
8. KAFLI
Nay Htohn kom út úr hús-
inu og fram á veröndina með
handavinnu sína í flatri tága-
körfu. Mennimir risu á fætur.
— Ég ætlaði að fara að segja
Tumer frá svertingjanum í
Hvað ertu eiginlega að gera Vertu alveg rólegur frændi,
strákur? ég er bara að kenna þessum i
litlu krökkum að lesa þessi
skemmtilegu blöð.
UOTTA
Hvað meinarðu, til hvers eigum við að kasta upp krónu?
SVEFNSÓFAR
- SÓFASETT
HNOTHP* iiúsgagnaverzlun
Þórsgötu 1
Bifvél
Pobetavél 3600 snúninga í góðu iagi með öllu tílheyrandl,
tii sölu.
Upplýsingar í RÆSI við Skúlagötu, eða i síma 34892,
eftir kl. 7,30 s.d.
Staða deildarhjúkrunarkonu
við Borgarsjúkrahúsið í Fossvogi er laus til umsóknar.
Ætlazt er til að deildarhjúkrunarkonan gegni stöðu for-
stöðukonu við Farsóttahúsið, þar til Borgarsjúkrahúsið
tekur til starfa.
Umsóknir sendist Sjúkrahúsnefnd Reykjavíkur. Heilsu-
verndarstöðinni fyrir 15. jan. n. k.
Nánari upplýsingar gefur framkvæmdastjóri nefndar-
ínnan.
SJÚKRAHÚSNEFND REVKJAVlKUR.
Bifreiao8--"- m ióL
I
%
f