Þjóðviljinn - 21.12.1963, Blaðsíða 10

10 SlÐA
ÞJÖÐVILIINN
Penzance. sagði flugmaðurinn.
Hún brosti. — Það er ágæt
saga. Ég vildi óska að við gæt-
um fengið að vita hvað varð um
hann að lokum. Þeir settust aft-
ur og Nay Htohn kraup við stól
eiginmanns síns og fór að
sauma.
Morgan sagði: — Ég verð að
reyna að fara rétt með þetta —
það er orðið langt síðan þetta
var. En ég hafði áhuga á þessu
þá, að sjálfsögðu — og það var
dálítið spaugilegt, vegna þess að
ég var í Exeter eftir að ég kom
frá Penzance, þá vorum við i
messa með nokkrum Banda-
ríkjamönnum og við striddum
þeim oft með þessu.
Hann þagnaði og horfði út
yfir ána. Stór þrumuský voru
að safnast saman í fjarska; dá-
lítil gola lék um þá á verönd-
inni, svöl og hressandi. Skógar-
rottur tritluðu upp og niður
banyantréð og skottin á þeim
stóðu beint upp í loftið. Á ánni
liðu smábátar framhjá.
— Það var bandarískur laut-
inant í Flughemum. sem hafði
verið staðsettur í þorpinu því
ama, Trenarth, sagði flugmaður-
inn loks. — Hann kom þama
einn daginn í B 25 og um há-
degið heyrði ég hann segja hin-
um könunum frá öllu saman.
Ég gizkaði á að það væri svert-
inginn okkar sem átti í hlut.
Herra Tumer spurði: — Hvað
eagði hann?
Bandarikjamaðurinn hafði
sagt: — Heyrið þið, McCulloch
höfuðsmaður hefur svei mér
komizt í niggaravandræði niður
Hárgreiðslan
Hárgrreíðslu og
snyrtistofa STEINH og DÖDf)
Langavegi 18 IIL h. flyftai
SÍMI 24616.
P E R M A Garðsenda 21
SlMI 83968. Hárgrelðsla- og
snyrtistofa.
Dðmnr! HárgTeiðsla við
atlra hæfl
TJARNARSTOFAN.
Tjarnargötn 10. Vonarstrætis-
megin. — SlMl 14662.
HARGREIÐSLUSTOFA
ADSTDRBÆJAR
(Maria Gnðmundsdóttlrl
Langavegl 13 — SlMl 14656
— Nuddstofa á sama stað. —
í Trenarth. Það er oröið svo-
leiðis, að strákamir þar vita
ekki hverjum þeir eiga að hlýða.
höfuðsmanninum eða veitinga-
manninum í kránni.
Það hafði verið rétt fyrir lok-
un að Burton sergent blés í
flautu sína þegar hann þaut fyr-
ir homið á Hvíta Hirtinum í
Leit sinni að Deve Lesurier. Innj
í vei tin gastof unn i var herra
Frobieher búinn að segja:
— Tíminn er kominn, herrar
mínir, ef þið viljið gera svo
vel, við fullan sal af svert-
ingjum og brosti hlýlega um
40
leið. Hann notaði sömu orðin
og hann hafði viðhaft undan-
farin tuttugu og sjö ár til að
tilkynna viðskiptavinum sínum
að fimm mínútur væru eftir af
tímanum og þeir yrðu að ljúka
úr glösum sínum og fara. Hann
brosti vegna þess að hann vissi
að blökkumennimir höfðu mikia
ánægju af þessu; þeir broetu á
móti og tæmdu glös sín og fóru
umyrðalaust á slaginu tiu. Bar-
inn í Hvíta Hirtinum var því
mettaður af ensk-amerískri vin-
áttu þegar Burton sergent blés
í flautu sína og jeppinn stanz-
aði með ískri fyrir utan og öll
lætin upphófust.
Svertingjamir þyrptust ut á
götuna til að sjá hvað væri á
seyði og vegna þess að þeir áttu
að fara út hvort sem var. Þeg-
ar sá síðasti var farinn, gekk
herra Frobisher kringum bar-
borðið og þurrkaði vandlega af
þvi með klút. Síðan gekk hann
að útidyrunum til að læsa þeim
undir nóttina og stóð stundar-
kom og horíði út á götuna.
1 tunglsljósinu moraði allt af
bandaríkjahermönnum. hvítum
og svörtum. Blístur kváðu við
og fleiri lögreglumenn komu á
vettvang; einhver stóð uppi í for-
ingjabíl og skipaði hermönnun-
um heim í búðimar. Það gekk
töluvert á, en herra Frobisher
hafði ekki mjög mikinn áhuga
á gerðum hersins. Hann lokaði
og læsti og fór inn í setustofu
sína, kveikti á útvarpinu, fékk
sér í pipu og tyllti sér niður
andartak undir svefninn.
Innan fimm mínútna var
bandaríska herlögreglan farin
að hamra á útidymar hjá hon-
um. Hann reis á fætur og opn-
aði dymar; fyrir framan hann
stóð sergent og fáeinir hermenn
bakvið hann, allir með alvæpni.
Sergentinn sagði: — Við þurf-
um að leita að niggurum hér
inni. Geymirðu nokkra niggara
í húsinu?
— Það er enginn hér nema
ég, sagði herra Frobisher.
— Ekki nema dóttir mín sem
er uppi í herberginu sínu.
— Jæja, en við verðum að
leita í húsinu, sagði sergentinn
og gerði sig líklegan til að vaða
inn.
Veitingamaðurinn sagði með
hægð: — Bíddu hægur. Hvað er
hér á seyöi?
— Niggari nauðgaði einni af
stúlkunum í þorpinu, eða þvi
sem næst, sagði sergentinn.
— Lautinantinn sagði okkur að
leita í öllum húsunum í göt-
unni.
Herra Frobisher sagði:
— Hefurðu húsleitarheimild?
Sergentinn starði forviða á
hann. — Við þurfum enga heim-
ild.
Herra Frobisher sagði: — Tja,
þú getur ekki leitað í húsum í
þessu landi án þess að hafa til
þess heimild. Þú ættir að
vita betur. Enda er enginn
svertingi hér í húsinu. Þeir
fóru allir klukkan tíu.
— Svei mér þá, sagði sergent-
inn. — Ætlarðu að hleypa okkur
inn eða ekki?
— Þú verður að hafa heimild
ef þú ætlar að leita í mínu
húsi, sagði herra Frobisher ein-
beittur.
Einn af mönntmum sem aft-
ar stóð, þokaöi sér framar.
— Má ég ekki reyna, sergi,
Sergentinn vék fyrir honum; ó-
breyttur Graves hafði átt heima
í Englandi í fimm ár.
— Herra Frobisher, sagði
hann. — Við höfum enga heim-
ild til að leita i húsinu hjá ykk-
ild til að leita í húsinu hjá þér.
En ein af ungu stúlkunum ykk-
ar hefur hvartað yfir því að
svertingi hafi áreitt hana á göt-
unni og hann hefur fliíið. Við
héldum kannski að hann hefði
falið sig i húsagarðinum hjá
þér. Er þér sama þótt við kom-
um inn fyrir og litnm í kringum
okkur?
— Auðvitað, sagði veitinga-
maðurinn. — Gerið þið svo vel.
Af hverju sögðuð þið þetta ekki
strax?
Hálfringlaður leiddi sergent-
inn menn sina inn í húsið; þeir
dreifðu sér i skyndi, leituðu í
herbergjunum á neðri hæðinni
og fóru út í húsagarðinn. Herra
Frobisher sagði við Graves:
— Leitaðu uppi ef þú vilt. Hann
fór með honum og barði að dyr-
um hjá dóttur sinni. Hún svar-
aði: — Hver er það?
— Komdu út fyrir andartak,
sagði hann. Hún kom fram í
slopp og sá föður sinn standa
fyrir utan hjá bandariskum her-
manni. Hann sagði: — Þessi
herra vill fá að vita hvort þú
sért með svertingja hjá þér.
Hún sagði: — Pabbi þó, er
það nú tal. Ég held þú ættir
að koma þér í rúmið.
Hann brá ekki svip. — Nú,
það er það sem þeir vilja vita.
Hann sagði henni lauslega hvað
væri á seyði. — Þú ættir að
leyfa honum að gá.
Hálfsneypulegur herlögreglu-
þjónn leit inn í herbergið, með-
an Bessie horfði á hann nístandi
augnaráði. Hann fór aftur niður
með herra Frobisher og stúlkan
skellti á eftir þeim. Sergentinn
skildi lögregluþjón eftir í garð-
inum og fór í næsta hús; nokkr-
um mínútum seinna heyrðist
jeppi settur í gang, hróp kváðu
við og tvö skot. Ailt komst á
ringulreið á götunni fyrir utan.
Bílar fylltust af mönnum og
þutu síðan í áttina til Penzace. |
Ailt í einu var aftur komin
kyrrð á, gatan lá auð og friðsæl
í tunglsljósinu.
Herra Frobisher læsti útidyr-
unum vandlega og setti slag-,
brandana fyrir. Þá sneri hann ,
sér við og þar stóð Bessie í
slopp sínum í miðjum stiganum.
— Var verið að skjóta? spurði
hún undrandi.
— Öjá, sagði íaðir hennar
þungbúinn. — Það vinnst ekkert
á því.
Stúlkan sagði: — Almáttug-
ur. Og svo bætti hún við:
— Veiztu hver það var, sem
varð fyrir árásinni?
— Nei, ég veit það ekki.
— Veiztu hver af piltunum
gerði það?
— Ég veit það ekki. Ætli það
sé ekki einhver af bómullar-
ekrunum. Sumir þeirra virðast
hreint enga menntun hafa feng-
ið.
Hún hnykkti til höfðinu.
— Mér er alveg sama. engin
stúlka með bein í nefinu þarf
að láta sýna sér ástleitni nema
hún vilji það sjálf.
— Æjá, sagði hann. — Rétt
er nú það. Þau gengu til náða.
Anderson lautinant í banda-
rísku herlögreglunni íékk ekki
mikinn svefn þessa nótt Hann
var gæðamaður. og innst inni
fékk það mjög á hann sem
gerzt hafði í loftvamarskýlinu.
Hann hafði læðzt inn með byssu
í annarri hendi og ljósker í
hinni og á eftir honum kom
sergent með stærri byssu, og þá
kom hann að ungum svertingja
sem lá þar í blóði sínu. Hann
hafði lagt frá sér vopnin og náð
í lyfjakassa og ekið piltinum
síðan í skyndi á næsta sjúkra-
húss og skilið þar eftir hjá hon-
um varðmann. Hann hafði átt
vandræðalegt samtal við brezk-
an lögregluþjón, sem vildi fá að
vita hvemig þetta hefði borið
tiL Anderson lautinant vissi vel
að brezka lögreglan hafði und-
arlegar skoðanir á vopnaburði.
Þeir voru sjálfir óvopnaðir og
virtust samt ekki eiga í vand-
ræðum með að fást við brezku
gl æpamennina.
Þessi lögregluþjónn var um
fimmtugt, stirður í vöfum og
laus við allt ímyndunarafl.
— Voru ykkar menn að skjóta
hér á götunni áðan? spurði
hann.
— Rétt er það, sagði lautin-
antinn.
Lögregluþjónninn sagði fast-
mæltur: — Jæja. það er óleyfi-
legt hér.
Hann seildist eftir srvörtu
vasabókinni sinni. — Má ég fá
nafn þitt og herdeild?
— Hvað á þetta að þýða?
sagði lautinantinn argur. — Við
erum í herlögreglunni. Við
þurfum ekki að gefa þér neina
skýrslu.
— Kannski ekki, sagði lög-
regluþjónninn rólega, en ég
verð að gefa skýrslu um ykkur.
Þið getið ekki skotið af byss-
um hér á götunni, hér á landi
er það óheimilt. Þið hefðuð get-
ið drepið einhvem.
Anderson lautinant fann að
hann varð að gefa einhverja
skýringu. — Þið eruð kannski
ókunnugir kynþáttavandamál-
unum, sagði hann þolinmóðlega.
Því miður drengir mínir ..
þetfa er eini kassinn eem
ég á. Það lítur út fyrir að
hver einasti slrákur í borg-
inni sé að smíða sér bíl úr
sápukössum.
Hvað eigum við eiginlega
að gera við þetta? Þetta er
ekki einu sinni sápukassi.
Uss, hafið þið ekki hátt ég
er að hugsa.
Hvernig lízt þér á Andrés
frændi? Þetta er allra nýj-
asta sportmodel af kassa-
bílum, sá eini sinnar teg-
undar í borginni.
Laugardagur 21. desember 1963
SKOTTA
w
Eg viðurkenni að ég dáist að úthaldi þeirra við þennan hama-
gang, en mér er óskiljanlegt af hverju þetta er nefnt dans!
BOKAFORLAGSBOK

SKÁLDSAGA
eftlr ÁRNA JÓNSSON
höfund skáldsögnnnar
EINUM UNNI EG MANNINUM
Þessl nýja skáldsaga eftlr Áma Jónsson ger-
ist aS mcstu leyti í Rcykjavík á okkar dög-
um. Hér er frásögn nm mikil örlög, við*
burðarík og lifandi. Höfundurinn gerir hvort
tveggja i senn, lýsir aesilegum atburðum og
leitast víð að kafa i kyrrlátt djiíp sálar-
lífs sögupersónanna. Af þcssum sökum
verður sagan í senn spennandi og
sálfncðilcg Iýsing.

VerS kr. 240.00.
ÁRNI JÓNSSON er fæddur £ Hvammi í EyjafirSi 28. maí 1917 en
ólst að mestu upp á Akurcyri. Hann lauk stúdentspróíi á Akureyri
1938 og prófi í forspjallsvísindum í Reykjavík 1939. Hann hefur verið
bæjarstjóraritari og gagníræðaskólakcnnari á Akurcyri, en er nú
bókavörffur Amtsbókasafnsins á Akurcyri. Ámi hcfur lagt gjörva
hönd á ýmsar greinar bókmcimta, Hann hcfur fcngizt við Ijóðagerð,
samið lcikrit sem flutt hefur verið bæði á Akureyri og í útvarp, og
árið 1951 gaf hann út skáldsöguna „Einum unni cg nianninum“ sem
vaktí athygli. fyrir að vera frumleg bæði að cfni og mcðfcrð.
BÓKAFORLAG ODDS BJÖRNSSONAR . STOFNSETT 1897
Bifreiðaleigan HJOL
HvertiSKÖlu 8Í
Siml Ifi-370