Þjóðviljinn - 23.12.1963, Blaðsíða 10

Mánudagur 23. desember 1963
ÞJÓÐVILIINN
SlÐA II
nema hann hafði fengið blóð-
eitrun. Þetta var mikið rætt í
Hvíta Hirtinum um kvöldverð-
arleytið og enn meira seinna um
kvöldið þegar blökkumennirn-
ir komu eftir vinnu.
Lorimer sergent var áhyggju-
fullur og niðurdreginn. Hann
hallaði sér fram á barinn og
hélt stóru, svörtu höndunum um
ölkollu meðan hann talaði við
herra Frobisher og Bessie.
— Það virðist ekki heil brú í
þéssu, hvemig sem á það er
litið, sagði hann. — Ef þetta
hefði verið einhver af þessum
óupplýstu strákum, þá gegndi
öðru máli, því að sumir þeirra
vita ekki betur. En samt hafa
dökku piltamir fengið svo góð-
ar viðtökur á þessum stað, að
mér þætti ótrúlegt að jafnvel
bómullarstrákar hefðu getað
gert þetta. En Dave er mennt-
aður; hann er góður piltur, hann
Dave. Mér er hulin ráðgáta
hvemig hann hefur getað gert
þetta.
Herra Frobisher sagði: — Nú,
hvað var það svo sem hann
gerði? Ég hef ekki heyrt það
ennþá.
— Þeir segja í búðunum að
hann verði ákærður fyrir nauðg-
unartilraun. Það er býsna al-
varleg ákæra fyrir góðan pilt,
herra Frobisher.
Bessie sagði: — Þetta hlýtur
að hafa verið eitthvað alvarlegt.
Sam, annars hefði hann ekki
farið að skera sig á háls. Eng-
inn gerir það út af engu.
— Ég veit ekki. Þessi piltur
var mjög tilfinninganæmur.
Hann hafði fengið góða mennt-
un.
— Nú, hvað um það, sagði
herra Frobisher. — Ég vildi
giaman vita hvað hann gerði
eigínlega.
Hann hugsaði um þetta góða
Hárgreiðstan
Hárgreíðsin og
snyrtlstofa STEINT7 og Dönrt
Lauqavecd 18 III. h. flyfta)
SÍMI 24616.
P E R M A Garðsenda 51
SÍMI 33968. Hárgreiðslu- oe
snyrtistofa.
Dömur? Hárgrelðsia við
aiira hæfi
TJARNARSTOFAN.
Tjarnargötu 10. Vonarstrætis-
megln. — SÍMI 14662.
HARGREIÐSLCSTOFA
ADSTtrRBÆJAR
(Maria Guðmundsdóttir)
Laugavegi 13 — SfMI 14656
— Nuddstofa á sama stað. •—
stund, meðan hann afgreiddi
bjór og hlustaði á svertingjana
ræða þetta sín á milli. Hann
varð þess var, að allir upp til
hópa lögðu lítinn trúnað á þetta.
Þeir kenndu herlögreglunni um
allt saman. — Þeir hafa verið
að líta eftir máli sem gæti kom-
ið fyrir herrétt, sagði einn.
— Þeim er bölvanlega við að
sjá okkur ganga um með hvít-
um stúlkum. Nú eru þeir búnir
að fá málið og þeir geta gert
svertingjunum mikla bölvun. Já,
þeir hafa verið að leita að til-
42
efni til að draga svertingja fyr-
ir herrétt. Og nú hefur þeim
tekizt það. Hann á ekki von á
góðu, þessi piltur. Flestir í barn-
um virtust aðhyllast þessa skoð-
un.
Þeir létu í Ijós megna andúð
á stríðinu. Þegar fréttirnar
komu í útvarpinu klukkan níu,
sagði einn þeirra: — Æ, skrúf-
ið fyrir þennan fjanda. Látið
hvítu mennina heyja sitt hvíta
stríð og látið okkur í friði. Eng-
inn vildi hlusta á fréttirnar og
eftir nokkurt hik stillti herra
Frobisher útvarpið á léttu dag-
skrána, þar sem danslög voru
leikin.
Veitingamaðurinn var ekki
sérlega fljótur að hugsa, en
hann vildi hafa hreinar línur.
Þetta mál snerti þorpið. og allt
sem viðkom þorpinu kom hon-
um sjálfum við. Klukkan tíu
mínútur yfir níu sagði hann við
Bessie: — Hlauptu yfir til Teds
Trefusis og spurðu hann hvort
hann vilji drekka hálfpott með
mér í dagstofunni.
Herra Trefusis kom, grannur,
gráhærður maður, alvarlegur á
svip eins og signalmanni bar.
Herra Frobisher fór með hann
inn í dagstofuna og kom með
bjór frá barnum. Herra Trefusis
sagði: — Feginn er ég að kom-
ast að heiman, svei mér þá.
Konan hefur látið eins og
heimsendir væri í nánd.
Herra Frobisher sagði: — Ójá?
Og svo sagði hann: — Já. það
er svo sem ekkert gaman þegar
svona lagað skeður í fjölskyld-
unni.
Herra Trefusis kveikti sér í
sígarettu. — Nei, sagði hann.
— En það hefði getað verið
verra. Það var svo sem enginn
skaði skeður.
Herra Frobisher gaut til hans
augunum: — AUt i lagi með
Gracie?
— Það væri allt í lagi, ef
mamma hennar væri ekki að
æsa hana upp með eintómri vit-
leysu. Ég veit ekki betur en
stúlka hafi fyrr verið kysst á
dimmu götuhomi, og ætli það
eigi ekki eftir að koma fyrir
oftar.
— Ojú, sagði herra Frobisher.
— Það gerðist ekkert annað?
— Ónei. Náunginn kom og
sagði eitthvað við hana. tók ut-
anum hana og faðmaði hana
og kyssti. Og þegar hún fór að
streitast á móti, þá sleppti hann
henni.
— Það var og, sagði herra
Frobisher. — Hann sleppti
henni?
— Já, já. og hún hljóp fyrir
hornið og í flasið á bandarísk-
um lögregluþjóni. Auðvitað
kemst stelpukrakki í uppnám
yfir svona löguðu, sérstaklega
þegar svertingi er annars vegar.
En fæst orð hafa minnsta á-
byrgð í svona tilfelli. Ég sagði
svo sem við móður hennar, að
það væri ekki eins og hún hefði
orðið fyrir neinu hnjaski.
— Mér finnst, sagði herra
Frobisher, að pilturinn hafi far-
ið ver útúr þessu öllu saman en
Gracie.
•— Er það satt sem einhver
sagði mér, að hann hafi skorið
sig á háls?
— Ójá. sagði Frobisher. — Það
er dagsatt. Hann er á spítalan-
um.
— Af hverju í ósköpunum fór
hann að gera það?
Herra Frobisher sagði honum
það sem hann vissi og þeir
ræddu málið nokkra stund.
— Hann verður dreginn fyrir
herrétt, strax og hann kemur af
spítalanum, sagði hann.
— Hver er ákæran? spurði
Trefusis.
— Nauðgunartilraun.
— Við hana Gracie mína?
— Já, einmitt.
— En það er ekki rétt. Hann
sleppti henni.
— En þetta verður hann nú
ákærður fyrir samt.
Herra Trefusis þagði stundar-
korn, reykti og þagði. Loks sagði
'hann: — Það k.omu tveir
ameríkanar heim til okkar, þeg-
ar ég var farinn í vinnuna í
morgun, liðsforingi og lögreglu-
þjónn. Guð má vita hvað kon-
an hefur sagt þeim.
Aftur varð löng þögn. Loks
sagði jámbrautarstarfsmaður-
inn: — Þeir eru dálítið harðir
við þessa svörtu pilta, finnst þér
ekki?
Herra Frobisher tottaði pípu
sína hugsi: — Það lítur svei
mér út fyrir það, sagði hann
loks. — Auðvitað vitum við ekki
hvemig þeir eru heima hjá sér,
í Bandaríkjunum. Kannski eru
einhver vandræði þar, sem við
þekkjum ekki inn á. En ég verð
að segja, að stundum finnst
manni eins og allt sé lagt út á
verri veg fyrir þeim.
Herra Trefusis sagði: — Þekk-
irðu þennan sem þeir tóku,
þennan sem skar sig á háls?
— Ójá, hann hefur komið
hingað. Þetta virtist bezti piltur
eins og þeir eru flestir. Alltaf
reiðubúinn að taka til hendi við
að færa tunnu eða þess háttar.
Sergentinn hans var einmitt hér
í kvöld að taka málstað hans.
Þeir komust ekki að neinni
niðurstöðu í málinu, enda virt-
ust þeir enga möguleika hafa til
að gera neitt. Daginn eftir frétt-
ist um þorpið að Dave Lesurier
væri í varðhaldi á spítalanum
og ætti að fara fyrir herrétt
vegna ákæm um nauðgunartil-
raun. strax og honum batnaði.
Á götunum herti herlögreglan á
eftirliti; hver svertingi sem sást
í fylgd með hvítri stúlku var
eltur af vopnuðum lögregluþjóni.
svertingjunum til sárrar gremju
og stúlkunum tfl hneykslunar
og skapraunar. Svertingjamir
fóru að ganga um göturnar tíu
og fimmtán saman í hóp, reiðu-
búnir að slást upp á álíka hópa
af hvítum hermönnum. Eitt
kvöldið varð Jim Dakers fyrir
barsmíð og líkamsmeiðingum.
Herra Frobisher fylgdist með
þessu, þungbúinn og kvíðandi,
og ræddi þetta við sölumanninn
frá ölgerðinni, við prestinn og
fleiri menn frá Trenarth, her-
menn í leyfi. Hann frétti af
blóðugum bardögum milli hvítra
og svartra Bandaríkjahermanna
í Leicester og Lancester. en
fregnir af þeim höfðu verið
þaggaðar niður. Hann íhugaði
allt þetta meðan hann stóð bak-
við barinn eða tappaði af nýj-
um tunnum í kjallaranum eða
sat og reykti í setustofu sinni
utan vinnutíma. Hann var ekki
fljótur að hugsa og hann var
eina eða tvær vikur að taka á-
kvörðun um hvað gera skyldi,
en þegar hann var búinn að
þvi, var hann ekkert að hika.
Hann settist niður snögg-
klæddur eftir miðdegismat á
sunnudegi, stundi þungan og
skrifaði Eisenhower hers'höfð-
ingja eftirfarandi bréf:
Kæri herra.
Ég tek mér penna í hönd til
að segja yður að hér í Trenarth
er ekki allt eins og það ætti að
vera. vegna þess að það eru leið-
indi milli þeldökku hermann-
anna yðar og hinna hvítu. Mér
sæmir ekki að segja einum eða
neinum fyrir verkum, en ef
þessu verður ekki kippt í lag,
þá býst ég við að hér verði skot-
ið úr byssum eins og sums stað-
ar annars staðar. Við kærum
okkur ekki um neitt slíkt í
Trenarth, vegna þess að í þau
tuttugu og sjö ár sem ég hef
haft þetta veitingaleyfi. hafa
varla orðið hér svo mikið sem
áflog.
En ég held. að ef þér sæjuð
yður fært að gera eitthvað í
sambandi við Dave Lesurier, ó-
breyttan, þeldökkan, sem nú er
í varðhaldi fyrir ákæru um
nauðgunartilraun á einni af
stúlkunum okkar, þá myndi það
bæta úr skák, vegna þess að
dökku piltamir eru mjög sárir
út af þessari ákæru og okkur
finnst hún líka dálítið heimsku-
leg, vegna þess að þegar unga
stúlkan streittist á móti, þá
sleppti hann strax. Það er vin-
samlegt af McCulloch höfuðs-
manni að vilja refsa þeim sem
áreita ungu stúlkumar okkar. en
okkar á milli sagt, þá kom
hreint ekkert fyrir stúlkuna og
það væri betra að gera ekkert
úr málinu. vegna þess að dökku
pillamir segja, að þetta sé blás-
íð upp af ráðnum hug.
Afsakið framhleypni mína að
skrifa yður, þegar þér eruð önn-
um kafinn, en við viljum helzt
ekki að ástandið hér verði svo
slæmt að það endi með skothríð
eins og annars staðar.
Virðingarfyllst,
James Frobisher.
veitingamaður
Hvíta Hirtinum.
Hann stakk bréfinu i umslag
og skrifaði utaná það til Eisen-
howers hershöfðingja, Aðal-
stöðvum Bandaríkjahers, Lond-
on. og setti það í póst.
Þrem dögum seinna birtist i
Trenarth majór Mark T. Curtis
úr dómsmáladeildinni. Hann
kom að nafninu til í sambandi
við beiðni McCullochs um að
málið yrði tekið fyrir herrétt og
skýrði frá því að hann ætlaði
að gera bráðabirgðarannsókn á
málsatvikum. Höfuðsmanninum
bótti þetta dálítið óvenjulegt. en
hann gat ekki sett sig upp á
móti þessum fyrirmælum og
lagði allar skýrslur fyrir Curt-
S K OTTA
— Ég held ég gæti aldrci mælt með þcr sem góðum vél-
virkja, Siggi! i
Bótagreiðslur almanna-
trygginga í Reykjavik
Bótagreiðslum almannatrygginga i Reykjavík lýkur
á þessu ári kl. 12 á hádegi á aðfangadag og hefjast
ekki aftur fyrr en á venjulegum grciðslutíma bóta í
janúar.
Tryggingastofnun ríkisins.
Bifreiðaleigan HJÓL
□ verfisgðtu *í
I
Bíml 16-17*
i