Þjóðviljinn - 29.12.1963, Blaðsíða 10

IQ SlÐA
ÞJÓÐVILJINN
Sunnudagur 29. desember 1963
— Ekki ennþá, sagði veitinga-
maðurinn hugsi. — En það er
svo sem ekki að vita nema það
verði. Ég hef heyrt á tal dökku
piltanna á bamum á kvöldin, og
þeir vildu áreiðanlega margir
setjast hér að eftir stríðið.
Curtis majór reis á fætur.
— Jæja, ég þakka yður kærlega
fyrir að þér skrifuðuð hershöfð-
ingjanum. Við mátum það mik-
ils. Segið mér, hvar get ég náð
í ungfrú Trefusis núna?
Veitingamaðurinn leit á úrið
sitt. — Þér getið náð í hana í
búðinni ef þér haskið yður, sagði
hann. — Nýlenduvöruverzlun
Robertsons ofar f götunni.
Vinstra megin. Hann lokar eft-
ir fimm mínútur, en þér náið
í hana ef þér farið núna.
Liðsforinginn sagði: — Hvort
teljið þér heppilegra, að ég hitti
hana þar eða heima hjá sér?
Herra Frobisher sagði: — Ef
þér hittið hana heima, þá þurfið
þér að eiga í höggi við móð-
urina.
— Ég skil, sagði Curtis majór.
— Ég fer í búðina. Jæja. kærar
þakkir, herra Frobisher.
Hann fór út á götuna, bað
bílstjórann að bíða eftir sér og
gekk í áttina að búöinni. Hon-
um fannst hann vera kominn f
hálfgerðar ógöngur. Jafnvel f
Portland, þar sem hann hafði
alizt upp, hefði engin hvít
stúlka farið út með svörtum
manni; hjónaband hefði verið ó-
hugsandi. í þessu þorpi gegndi
allt öðru máli. Kynþáttavanda-
mál hafði sjálfsagt aldrei verið
fyrir hendi og allir múrar höfðu
fallið. þegar þessi stóri hópur
þeldökkra Bandaríkjamanna
kom á staðinn. Samkvæmt skoð-
un veitingamannsins þætti eng-
um mikið þótt svartir menn og
hvítar stúlkur gengju í hjóna-
band, og stúlkumar myndu
ekki hrapa i áliti fyrir það. Og
Hárgreiðslan
Hárgrefflsfn oe
snyrtistofa STEINTJ oc DOnO
Langavecd 18 III. h. (lyfta)
Sfltn 24616.
P E R M A Garflsenda 21
SÍMI 33968. Hárgreiðsln- oa
snyrtistofa.
Dðmnr! Hárgreiðsla við
allra hæfi
TJARNARSTOFAN.
TJarnargötn 10. Vonarstrætl9-
megin. — SÍMI 14662.
HARGREIÐSLCSTOFA
AUSTDRBÆJAR
(Marfa Guðmnndsdóttir)
Langavegl 13 — SlMI 14650
•— Nuddstofa ð sama stað. —
að sumu leyti virtust þorpsbúar
hrifnir af blökkumönnunum.
Hann fór inn í verzlun Ro-
bertson og vissi með sjálfum sér
að hann þurfti að tala gætilega.
Hlutverk hans var að fá hjá
stúlkunni rétta frásögn af því
sem gerzt hafði, sem hann gæti
sett í skýrslu sína til dóms-
málafulltrúans; honum yrði ekki
mikið ágengt ef hann léti í ljós
andúð á viðbrögðum þorpsbúa.
Það var líka annað sem hann
hafði áhyggjur af. Hann þurfti
að yfirheyra kornunga stúlku,
góða stúlku að allra áliti, um
mjög viðkvæmt mál. Hann vissi
45
bókstaflega ekkert um enskar
stúlkur; hann hafði naumast
talað við eina einustu á ævinni.
Að minnsta kosti hafði hann
aldrei talað við enska sveita-
stúlku; hann hafði enga hug-
mynd um hvernig hún myndi
bregðast við spumingum hans.
Hann kveið því að hann kynni
að koma illu til leiðar með fá-
fræði sinni og klaufaskap, fá
ekki hið sanna uppúr henni.
Samt sem áður yrði hann að
reyna að gera sitt bezta.
Hann fór inn í búðina. Þar
voru mestmegnis seldar ný-
lenduvörur, en í einu horninu
var eins konar póststofa, afgirt
með vírneti. Við afgreiðsluborðið
stóð miðaldra kona og tvær
stúlkur, allar klæddar hálfþvæld-
um hvítum sloppum að afgreiða
þrjá viðskiptavini. Bakvið vír-
netið sat miðaldra maður.
Liðsforinginn gekk að vírbúr-
inu. — Herra Robertson? sagði
hann.
Maðurinn leit upp. — Það er
ég.
— Ég er aðleitaaðungristúlku
ungfrú Trefusis. sagði majórinn
lágt. — Er hún hér?
Maðurinn kinkaði kolli.
— Það er hún sem er þama við
endann, sagði hann i lágum
hljóðum. Majórinn sneri sér við
og sá mjög laglega, dökkhærða
stúlku við hitt borðið.
Hann sagði: — Ég hefði þurft
að tala við hana út af þessum
vandræðum sem hún lenti i. Get
ég gert það hér?
— Já, ef þér viljið, sagði mað-
urinn. — Ég ætla að fara að
loka. Það verður orðið rólegt
hér eftir nokkrar mínútur. ef
þér viljið bíða.
Majórinn beið; herra Robert-
son kom fram úr vírbúri sínu
og lokaði götudyrunum. Við-
skiptavinimir tíndust út; hann
sá að kaupmaðurinn fór til konu
sinnar og sagði eitthvað við
hana í hálfum hljóðum; þau litu
á hann og síðan á stúlkuna.
Hann gekk að borðinu og sagði
við hana: — Ungfrú Trefusis?
Mætti ég tala við yður nokkur
orð?
Hún sagði hræðslulega: — Við
mig?
— Já, sagði hann. — Þér vitið
sjálfsagt í hvaða sambandi. Ég
var sendur hingað frá Aðal-
stöðvunum út af þessu máli yð-
ar. Mig langar til að fá hjá yð-
ur upplýsingar.
Hún sagði: — Ég sagði liðs-
foringja allt saman daginn eftir,
þegar hann kom. Ég kæri mig
ekkert um að tala meira um
þetta.
— Ég veit það, sagði hann.
— Mig langar ekki til að valda
yður óþægindum, ungfrú Trefus-
is. En þessi þeldökki piltur er
illa staddur. Hann getur fengið
fimm ára fangelsi fyrir svona á-
kæru. Jæja. það er ekkert við
því að segja, ef hann hefur gert
það sem hann er sakaður um. en
við viljum ganga úr skugga um
að enginn vafi leiki á neinu.
Það er langur tími að sitja fimm
ár í fangelsi, ef um einhvem
misskilning hefur verið að ræða.
Hún þagði.
— Við viljum aðeins gera það
sem rétt er, sagði hann. — Við
viljum koma í veg fyrir að ann-
að eins og þetta geti komið fyr-
ir, þannig að þið stúlkurnar
getið gengið óhultar um göt-
urnar á kvöldin. En við verðum
að vera sanngjarnir við alla,
sanngjarnir við yður og sann-
gjarnir við hann. Mig langar til
að spyrja yður fáeinna spurn-
inga. Viljið þér svara þeim?
Hún sagði: — Allt í lagi.
Hann brosti til hennar.
— Hvað hafið þér unnið hér
lengi, ungfrú Trefusis?
Hún leit á hann undrandi.
— Hér? Ég byrjaði hér fyrir
þremur ámm, þegar ég var búin
í skólanum.
— Hafið þér alltaf átt heima
í Trenarth?
Hún hristi höfuðið. — Við
áttum fyrst heima í Wade-
bridge; pabbi vinnur við járn-
brautirnar. Hann var svo send-
ur hingað þegar ég var sjö ára.
Curtis majór kinkaði kolli.
Hann kannaðist við Wade-
bridge, annan smábæ í Com-
wall, ekki miklu stærri en
Trenarth. — Fyrir svona tíu ár-
um?
— Já einmitt.
Hann leit á litlu pakkana sem
hún hafði verið að útbúa úr
smjöri og osti. — Em þetta
dagskammtarnir? spurði hann.
— Emð þér alltaf að vega þetta?
Hún starði á hann. — Nei,
vikuskammtar. Við vegum ekki
dagskammta. Hún tók upp einn
pakkann. — Þetta er smjör til
vikunnar.
Hamingjan góða, sagði hann.
— Það sýnist ekki mikið.
— Það er ekki mikið, svaraði
hún. — Tvær únsur.
— Er þetta ekki leiðigjamt?
spurði hann. — Að vera alltaf
að vega þessa litlu pakka.
— Ég veit ekki, sagði hún.
— Eitthvað verður maður að
gera.
Hann hallaði sér upp að borð-
inu; hún var orðin ögn frjáls-
legri. — Koma margir hermenn
hingað. spurði hann. — Banda-
rískir á ég við?
Hún sagði: — Ekki mjög
margir — fáeinir. Ég held við
höfum ekki margt sem þá vant-
ar. Þeir mega ekki kaupa
skömmtunarvöru. Sumir þeirra
koma í póststofuna.
Hann spurði: — Em þeir
nokkuð ágengir?
Hún hnykkti til höfðinu.
— Sumir af þeim hvítu em
að reyna að vera fyndnir. Mér
finnst þeir ósköp asnalegir.
— Láta þeir svörtu aldrei
þannig?
Hún sagði: Uss, nei. Þeir hafa
svo afskaplega fágaða fram-
komu.
Majórinn hló með sjálfum sér
og fannst hann eiga sinn hluta
af sneiðinni. Upphátt sagði
hann:
— Segið mér, þér könnuðust
aðeins við piltinn sem áreitti
yður, var ekki svo?
Hún sagði: — Það er varla
hægt að segja það. Hann kom
stundum hingað að kaupa sígar-
ettur.
— Afgreidduð þér hann?
— Ef ég var við. Ég afgreiddi
tóbakið og Maggie sælgætið.
Það er auðveldara fyrir okkur
að skipta því þannig.
— Hvað var hann vanur að
kaupa?
— Players.
— Hve margar? Fimmtíu eða
hundrað?
— Uss, nei. Við seljum aldrei
svo margar í einu. Hann var
vanur að kaupa tíu.
— Aðeins lítinn tíu stykkja
pakka?
— Já.
— Þær hafa varla enzt hon-
um lengi.
— Þær gerðu það ekki. Hann
kom hingað næstum á hverjum
degi.
— Hvað lengi hafði hann
komið hingað?
— Lengi. Alltaf svona þrjár
vikur.
— Hann hefur ekki sýnt neina
áleitni?
— Nei. nei — beir svörtu em
ekki svoleiðis, ég sagði yður
það.
Curtis majór sagði: — Datt
yður nokkum tíma í hug ung-
frú Trefusis, að hann kæmi til
að sjá yður?
Hún leit niður fyrir sig.
— Ég veit ekki.
Majórinn sagði: — Verið
sanngjöm við hann. Hann er í
miklum vandræðum útaf þessu.
Þótt hann hafi verið hrifinn af
yður, ungfrú Trefusis, þá er ekk-
ert athugavert við það. Hann
þagnaði skyndilega. Hann hafði
ætlað að segja, að kettinum
leyfist að líta á kónginn, en
svo datt honum í hug. að það
væri ef til vill ekki viðeigandi
'iæmvart svertingja og hvítri
stúlku.
Hún sagði lágt: — Jú, það var
dálítið skrýtið hvað hann kom
oft.
Majórinn sneri sér að öðm
— Farið þér oft í bíó? spurði
hann.
Hún leit upp undrandi. — Já.
mér finnst það reglulega gaman.
Við höfum lokað síðdegis á laug-
ardögum og þá fömm við.
— Til Penzance?
Hún kinkaði kolli. — Það em
tvö kvikmyndahús þar. Empire
og Regal.
Þeir fá svo afskaplega fínar
myndir.
— Með hverjum farið þér?
Hún sagði: — Með Nellie
Hunter eða Jane Penlee. Stund-
um fer ég með mömmu.
— Eru þessar stúlkur vinkon-
ur yðar?
— Já.
Hann brosti til hennar.
— Hafið þér nokkurn tíma far-
ið með pilti?
Hún hristi höfuðið. — Ekki
ein.
Hann brosti enn. — Hefur
nokkur boðið yður?
Hún hló feimnislega. — Ekki
ennþá.
— Jæja, sagði hann. — Það
er víst nægur tími. Svo bætti
hann við og var enn brosandi:
S K O T T A
Ef ég ætti tuttugu og fimm kall gæti ég farið i bíó í staðinn fyr-
ir að hanga hcr heima og spila allar þcssar piötur sem fara svona
í taugarnar á þér.
vgndyð
laugavegi 26
simi 20 9 70
Jólafundur
verður haldinn að Tjarnargötu 20 sunnudaginn
29. desember kl. 20.30.
D A G S K R Á :
1. Jólasaga, Guðrún Stephensen les.
2. Jólasiðir í Tékkóslóvakíu, Jarmila Ólafsson.
— Leikin tékknesk þjóðlög.
3. Ljóðalestur, Jóhannes úr Kötlum.
4. Samleikur á fiðlu og píanó, Jakob Hallgríms-
son og Hallgrímur Jakobsson leika.
5. Sameiginleg kaffidrykkja.
Félagar eru hvattir til að taka með sér gesti.
Karlar jafnt sem konur velkomin.
Kvenfélag sósíalista.
Auglýsið í Þjóðviljanum