Þjóðviljinn - 10.05.1964, Blaðsíða 7
Þiösvrunm
SIÐA J
Sunnudagur 10. maí 1964
Ef til vill nær þetta hungraða barn þrítugsaldri.
PARÍSARBRÉF
Fyrir nokkru var haldin
hér í París sýning á vegum
Alþjóðlegu baráttuhreyfingar-
innar gegn hugri. (Campagne
Mondiale contre la Faim).
Þessi sýning opnadi augu
allra sem hana sáu fyrir hinu
geigvænlega ástandi sem ríkir
í vissum heimshlutum á sviði
menntunar, iðnaðar og ekki
sízt næringar. Sýning þessi
var allstór og var einkum
í formi ljósmynda og prós-
entutalna.
Við trúum ekki ðllu sem
við heyrum eða lesum. En
þegar við sjáum er ekki
lengur um að villast. Þá næg-
ir ekki lengur að fussa við og
segja að hér sé enn á ferð-
inni áróður stjómmálanna.
T
■ veir af þremur í búum
jarðar þjást af hungri. Helztu
hungursvæðin eru Suður-
Ameríka, Afrika og Indland.
Ástæðan er ekki offjölgun
mannkynsins. Jörðin er nægi-
lega auðug handa íbúum
hennar. Hins vegar eru þessi
auðæfi ekki notuð til fulln-
ustu. Þótt ótrúlegt sé, er á
allri jörðinni ræktað fjórum
sinnum minna land en hægt
er að rækta. Og í þeim lönd-
um einmitt þar sem hungur-
ástandið er verst lifa íbúam-
ir nærri eingöngu á akur-
yrkju. Til glöggvunar á
kostnaðarhlið ræktunarfram-
kvæmda má geta þess að and-
virði einnar atómsprengju,
sem er 6 miljónir dollara,
nægir til að gera 7500 hektara
eyðimörk að ræktarlandi.
Ástandið væri ekki eins al-
varlegt ef þeim auðæfum sem
notuð eru væri réttilegar
skipt milli íbúa jarðar. En þvi
fer fjarri: 10% mannkyns
njóta 60% auðæfa hennar,
57% mannkyns njóta minna
en 10% auðæfa hennar.
I Mexíkó t.d. eiga um 500
fjölskyldur um 100 þúsund
hektara lands. I Brasilíu á
hverfandi lítill minnihluti
60°/n alls ræktaðs lands. Það
var því ekki að ástæðulausu
sem þessi ríki og valdamikli
minnihluti reis upp gegn um-
bótamanninum Goulart, for-
seta Brasilíu, sem hafði ráð-
gert að skipta landinu upp
milli íbúa þess. — Og í Kól-
ombíu eru 0.9°/n þjóðarinnar
eigendur að 40% landsins.
Afleiðingin
Hungrið sjálft hefur þó
ekki eins langvarandi afleið-
ingar og vannæringin. 3/4
hlutar mannkyns þekkja ekki
nema einn rétt. I Suður-
Ameríku er þessi réttur maís.
! Afríku manioc.
Hinn se'gdrepandi hungur-
dauði er ekki ægilegasta af-
leiðing vannæringarinnar, —
heldur hinir ótölulegu sjúk-
dómar sem hungraður eða
vannærður maður hefur enga
mótstöðu gegn. Helztir þeirra
eru Beri-beri, hálseitlabólga.
skyrb.iúgur, útbrotaveiki, blóð-
sótt, berklar. bólusótt. augn-
veiki o. fl. o. fl. 1 Indlandi
eru þess dæmi að venjuleg in-
fluenza verði um 15-20 milj-
ónum manna að bana.
Indland virðist vera einna
verst statt af þessum lönd-
um. í Madras, sem er fjórða
stærsta borg Indlands og tel-
ur eina og hálfa miljón, búa
250 þúsundir á götunni.
í Indlandi, þessari paradís
ferðamanna, þjást átta af
hverjum tíu bömum af veiki
sem kallast kwashiorkor, en
veiki þessa fá þau í gegnum
móðurmjólkina frá vannærð-
um mæðrum sínum Helztu
einkenni þessa sjúkdóms eru
stöðvun vaxtar eftir að
barnið er hætt á brjósti.
bjúgur, alls kyns húðsjúk-
dómar, útþensla magans o. fl.
o. fl.
Um heilbrigðiseftirlit, fjölda
lækna, sjúkrahúsa og hjúkr-
unarkvenna er svipaða sögu
að segja Ef vel á að vera
þyrfti einn læknir á hverja
300-600 íbúa. En staðreyndin
er sú, að þar sem bezt gerist
er einn læknir á hverja tíu
þúsund íbúa, og þar sem á-
standið er verst er einn lækn-
ir á hverja hundrað þúsund
íbúa. Þessir fáu læknar skipt-
ast ekki jafnt niður á íbú-
ana, heldur nýtur aðeins viss
hluti þeirra læknishjálpar.
(Ekki þarf að leita heimsálfa
á milli til að finna slíka mis-
skiptingu: í París t.d. eru
læknar í hinu svokallaða
,,fína hverfi“ tuttugu sinnum
fjölmennari en í einu verka-
mannahverfi, sem samt telur
miklu fleiri íbúa).
Lámarksnæring
Maðurinn þarf að fá að
minnsta kosti 2700 kaloríur á
dag til að geta lifað heilsu-
samlegu lífi. Eftirfarandi töl-
ur sýna hryggilega staðreynd:
12% jarðarbúa fara fram
úr þessu lágmarki.
28% þeirra ná þvi.
60% íbúa jarðar ná þvi
ekki, — 1 Indlandi t.d. fær
allur þorri íbúanna mest 1700
kaloríur. Enda er meðalaldur
í Indlandi 32 ár.
Hverjir bera
ábyrgðina?
Það eru ekki aðeins vald-
hafamir sem bera ábyrgðina.
Við erum öll ábyrg, bæði ég
og þú, við öll sem njótum
þeirra forréttinda að fá nóg
að borða. Við erum ábyrg af
því að við vitum um þetta
ástand, af því að örvænting-
arópin og hjálparhrópin hafa
náð eyrum okkar. Nú vitum
við að mikill meiri hluti íbúa
jarðarinnar lifir enn fyrir þá
hugsun eina að fá eitthvað að
borða í dag. Og þvínæst þarf
að gera sér grein fyrir hvað
veldur þessu ástandi: hvort
mennirnir eru of margir og
jörðin of fátæk; eða hitt
hvort gæðunum er svo mis-
jafnlega skipt.
Nú vita allir hvað veldur.
Hver heiðarlegur maður vill
stuðla að bættum kjörum
mannanna. En gagnslaust er
að telja upp ótrúlegar tölur,
skrifa um þær í blöðin, lesa
um þær og andvarpa síðan af
meðaumkun með þeim sem
eiga bágt. Eitthvað verður að
gera til bjargar.
Ráð til
urlausnar
í fyrsta lagi þarf að vinna
bug á fáfræðinni, því það er
hún m.a. sem kemur í veg
fyrir iðnvæðingu. og hún
kemur einnig í veg fyrir, að
fólkið verði sér meðvitandi
um stöðu sína, að menn geri
sér grein fyrir, að þeir eru
mcnn eins og „hinir“. 1 öðru
lagi þarf að skipta auðæfum
jarðar milli íbúa hennar, því
þeir eiga allir rétt á þeim.
Meðan 10% mannkyns eiga
60% auðæfa jarðarinnar mun
hungrið haldast.
Með þv£ aðeins að útrýma
fáfræði er unnt að vinna bug
á afturhaldsöflunum; því fá-
fræði fjöldans er vopnið sem
þau nota til að verja þessi
auðæfi sín, sterkasta vopnið
sem völ er á.
Hvaða grfmu sem aftur-
haldið ber, hvort sem það er
norður á Islandi. austur í
Indlandi eða suður í Afríku,
þá verðum við að berjast
gegn því. Þvi að sál þess er
alltaf hin sama, markmið
þess ætíð það eitt: að gera
hina ríku ríkari og hina fá-
tæku fátækari.
^ANNA K. STEFÁNSDÓTTIR
mrnrn mmmimnm >, * • *m, - < mT i
Hún er ekki nema 13 ára stúlkan á myndinni. Hún þjáist af húðsjúkdómi.
Algengt er í stórborgum hitabeltislandanna að sjá sofandi böm á götunum. Þegar dagar, eru þau
rekin burt tii að flækjast ekki fyrir gangandi fólki.