Þjóðviljinn - 23.12.1964, Qupperneq 21

Við stóðum á efsta tind-
inum. Gamli maðurinn
kom engu orði upp
fyrir mæði. Þegar honum
hægðist um andardrátt mælti
hann svo:
„Fyrir fáeinum árum hefði
ég verið jafnfær yngsta syni
mínum að ganga á þennan
bratta, en nú eru hé£ um bil
þrjú ár síðan ég hlaut að
reyna það, sem enginn dauð-
legur maður hefur sloppið lif-
andi frá né verið til frásagnar
um, og þessar sex skelftngar-
stundir, sem ég varð að þola,
hafa sett það mark á mig, að
ég bíð þess aldrei bætur. Þú
iheldur að ég sé mjög gamall,
en það er ég ekki. Á skemmri
tíma en einiun degi breyttist
þetta svarta hár í hvítar
hærur, þrek mitt þvarr og
hugrekki mitt bilaði, svo ég
titra við hverja áreynslu og
skelfist skuggann minn. Gæt-
irðu trúað því, að ég geti
ekki litið niður fyiir þennan
litla klett án þess að mig
sundli?“
Þessi „litli klettur", sem
hann hafði setzt á svo tæpt
sð engu máti muna að hann
missti jafnvægið á hvassri og
flughálli brúninni og félli
fram af, — „þessi litli klett-
ur“ reis snarbrattur, dökkur
°g ber upp af urðunum. Sjálf-
ur hafði ég ekki vogað mér
n®r snösinni en tvær faðms-
lengdir. I rauninni varð ég
syo lofthræddur af að sjá tll
félaga míns, að ég fleygði mór
flötum, hélt mér dauðaJhaldi
i hríslu, sem fyrir hendi var,
og þorði ekki einu sinni að
líta upp í loftið og reyndi ár-
angurslaust að bægja frá
mér þeirri hugmynd, að þetta
ofsarok, sem reið að í hviðum,
gæti molað klettana. Það leið
langur tími áður en mér tókst
að herða upp hugann til að
setjast upp og horfa i kring-
um mig.
„Þú verður að bægja burt
þessum ímynöunum,“ sagði
leiðsögumaðurinn. „Ég fór
með þér hingað til þess að
sýna þér staðinn þar sem sag-
an gerðist, sem ég ætla að
segja þér, og geturðu haft
hann fyrir augum á meðan.“
Svo hélt hann áfram, á
þann fyrirmannlega hátt, sem
einkenndi hann: „Við erum
staddir,“ sagði hann, „úti við
Noregsströnd á sextugustu og
áttundu breiddargráðu, norð-
arlega á Hálogalandi. Fjallið
hérna er Hælsegg, hin þoku-
sæla. Rístu nú upp til hálfs og
haltu þér í grasið ef þig ætl-
ar að sundla, já svona, og
líttu út fyrir þokubeltið út á
hafið.“ Ég leit upp þó mig
svimaði og sá þá vítt út yfir
sjóinn, sem var svo kolblár á
lit, að mér kom í hug frá-
saga hins núbíska landfræð-
ings af Mare Tenebrarum.
Þetta var ömurlegri sjón en
Framhald á bls. 73.
Höfundur sögunnar
— mynd frá 1843.
JÓLABLAÐ-21