Þjóðviljinn - 13.01.1966, Blaðsíða 10

10 SÍÐÁ —■ ÞJÓÐVILJINN — Fmwntudagur 13. janúar 1966
STORM JAMESON:
bLinda
HJARTA
Nel.
Skýrðuð b^r vinnuveitanda yð-
ar eða kanu hans frá því?
Nei.
Hvers vegna ekki?
Eftir andartak sagði hún:
— Þau gátu séð það sjálf
þegar fram í sétti.
Úr sæti sínu sá Kristide
Michal hendur hennar lykjast
um grindurnar fyrir framan
hana. Þegar lengra leið á yfir-
heysluna fór hann að sjá fyrir
sér litla útihúsið sem hún svaf
í. alein, þar sem allir hinir fang-
amir sem þarna, unnu, voru
kanlmenn: enginn 'vissi fullkom-
lega hvers vegna hún hafði verið
send á búgarðinn en ekki í
kvennabúr sem lögðu til verka-
konur í verksmiðjur. Sjálfsagt
fyrir einhver mistök.
Þetta var hrörlegur kofi með
rifum milli bjálkanna, sem hún
reyndi að þétta með hálmi sem
hún tók úr fleti sínu. Og eng-
inn gluggi. Kuldinn þennan
vetúr, hugsaði hann. hlaut að
hafa verið kvöl út af fyrir sig.
Og þetta marskvöld. þegar hríð-
imar hófust og ihéldu áfram
alla nóttina í niðamyrkri ...
Það var ekki enn orðið bjart
þegar bamið fæddist og hún
strauk höndunum jrfir litla and-
litið og útlimina.
Ekki fyrr en klukkan mh kom
snúningastrákur frá bænum að
aðgæta hvers vegna hún hefði
ekki komið til vinnu.
Michal fann spennu- gagntaka
rig, sem ef til vill átti upptökin
h’iá hreinlegu og snyrtilegu
þýzku konunni hinum megjn í
salnum. Nú var komið að mik-
Hárgreiðslan
Hárpreiðslu- og snyrtistofa
Steinu o? Dódó
-augavegi 18 III hæð flyfta)
SÍMI 24-6-16
PERMA
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Garðsenda 21 SÍMI 33-968
D Ö M U R
Hárgreiðsla við allra hæfi.
TJARNARSTOFAN
riamargötu ln Vonarstrætls-
megin — Sími 14-6-62.
Hárgreiðslustofa
Austurbæiar
Maria Guðmundsdóttir.
Laugavegj 13. sími 14-6-58
Nuddstofan er á sama stað.
ilvægasta atriði málsins.
Frú Brösike k<jm til yðar und-
ír eins?
Hún kom, já.
Hún kom með mjólk og teppi?
Já.
Og þér báðuð hana að taka
barnið?
Nei.
Þór ætluðuð að hafa það hjá
yður?
Ég — það var bamið mitt.
Hélduð þér að þér gætuðann-
azt það?
Ekki á þessum stað.
Og þess vegna gáfuð þér frú
Brösike það?
Nei. Ég gaf henni hann ekki.
Áður en eigmmaðurinn eða
nokkur annar gat varnað þess,
var þýzka konan risin á fætur
og sagði rólega og flýtislaus en
mjög örugg um sig:
— Hún segir ekki satt. Hún
sagði: Já, taktu hann. Ég gef
þér hann.
— Ég verð að biðja yður að
ffrípa ekiki fram í, sagði dómar-
inn með bamsandlitið með
blæbrigðalausri röddu. Hann
sneri sér að konnnni í vitna-
stúkunni og spurði:
— Munið þér hvað þér sögð-
uð þá?
— Nei.
— En þér emð vissar um að
þér sögðuð ekki: Taktu hann,
ég def bér hann?
Madeleina Clozel þagði, Svo
svaraði hún svo lágt að ekki
hefði heyrzt til hennar, ef þögn-
in í salnum hefði ekki vérið svo
alger.
— Já .... nei .... kannski
ságði ég það.
— Reynið að muna það, sagði
rauðskinninn og hallaði sér á-
fram.
Allt í einu gaf hún frá sér
hljóð sem minnti á sært dýr.
Hvernig er hægt að vita hvað
maður gerir eða segir þegar
manni líður, eins og mér gerði?
Svo örmagna. Það veit það eng-
inn. Og hver ber ábyrgðina?
Hver tók mig frá heimili mfnu?
Hver flutti mig úr landi á þenn-
an stað? Hver ber ábyrgðina á
þvf sem ég kann að hafa sagt
bá? Ekki ég. Látið mig hafa
barnið!
Augu hennar voru burr, en
hún reri til og frá, hélt hand-
leggnum fyrir augún. með hinni
hendinni hélt hún saman káp-
unni eins og hún væri að reyna
aðtengja saman sundurslitið holt.
Michal spratt á fætur. en starfs-
maður, reyndar tveir starfs-
menn. annað feitlaginn kvenn-
maður, komu á vettvang í
skyndi og fóru með hana út úr
salnum og feita konan klappaði
henni á herðarnar á Ieiðinni.
Þýzka konan hafði tekið hönd-
•um fyrir andlitið; maðurinn
hennar starði beint fram fyrir
sig með undarlega þokulegu
augnaráði, greipar hans opnuð-
ust og lokuðust að því er virt-
ist sjálfkrafa.
Við erum búin að tapa, hugs-
aði Michal.
1 hléinu sat hann kyrr í rétt-
arsalnum og hugsaði um það
sem hann gæti sagt henni til
huggunar. Bara að Vincent hefði
getað komið, hugsaði hann ang-
urvær: hann hefur öll orð úr
orðabókunum á reiðum höndum
og réttan raddblæ við hvert orð.
Hann tók eftir því að þýzku
hjónin komu ekki aftur inn í
salinn. Þag gerði Madeleine
Clozel ekki heldur.
Nú var ekki annað eftir en
málflutningur dómarans. Einn
fyrsti sem talaði, rauðskinninn
var stuttorður og gagnorður:
hann sagðist ekkert hafa heyrt í
dag sem kæmi þonum til að
breyta því áliti sínu, að bamið
ætti a§ afhendast móðurinni.
Roskna ungbamið tók næist ti'l
máls. Með furðulega þurrlegri
röddu sagði sá, að hann hlyti 'að
9
vera ósammála þessari skoðun.
1 fyrsta lagi væri óviturlegt, að
ekki væri meira sagt, að hrifsa
barn frá því eina heimili sem
það hefði nokkurn tíma þekkt.
I öðru lagi væri það skýlaus
vilji drengsins að verða áfram
hjá fósturforeldrunum.
— Ég spyr sjálfan mig, sagði
hann með þessari þurru, stökiku
röddu, hvers virði sú móðurást
er, sem vill 'taka bam með
valdi? Og hvaöa von er til þess
^ þessi eigingjama móðir geti
sigrazt á hatri drengsins og and-
úð hans á afskiptum hennar á
þægilegu lífi hans. Hann þagði
meðan túlkurinn þýddi þessar
athugasemdir á furðulega þurra
frönsku. Einhvers staðar úr
fórum sínum dró hann upp
geysistóran vasaklút, þerraði
andlit sitt með honum og í fell-
ingunum leyndist lag af talkúmi.
Og í þriðja lagi — og það ©r
ekki minnst um vert: Hvemig
gæti ég varið það fyrir sam-
vizku minni sem menntaður
maður að taka þennan dreng
frá vel stæðu, myndarlegu heim-
ili í landi sem er staðráðið í að
sigrast á fortíðinni, þar sem
hann á völ á öllum menningar-
verðmætum, ef hann dvelst úm
kyrrt, og senda hann til fátæk-
legra heimilis í landi, sem hefur
hvað eftir annað reynzt vera ó-
traust stjórnmálalega? Get ég
sem Bandaríkjamaður....
Aristide Miohal neyddi sjálf-
an > sig til að sitja kyrr og
kyngja reiði sinni og hann hugs-
aði: Þeir reka mig bara út ef
ég bið náungann að segja mér
meira um þessi menningarverð-
mæti. Og hann hafði ekki séð
Madeileine Clozel eftir að hún
hafði notið þeirra í tvö ár.
Allan tímann hafði 3. dómar-
inn ekkert lagt til málanna; hann
hafði setið einis og steingerving-
ur og virt fyrir sér Madeleine
Clozel eins og hann væri að
reikna út hvers vi'rði hún væri
sem brotajám. Þegar hann bjóst
nú til að taka til máls langaði
Michal mest til að rísa á
fæbur og fara án þess að bíða
eftir lokaorðunum frá bessum
stóra, miskunnariausa munni yf-
ir þessari breiðu og hörkulegu
höku.
— Þegar ég hverf nú fr*á
minni fyrri skoðun........
Orðin fóru gegnum huga Mic-
hals eins og rafstraumur; hann
bjóst til að rísa á fætur og lög-
fræðingurinn kippti honum nið-
ur í sætið aftur.
— .... milili tveggja góðra
kvenna, önnur raunveruleg móð-
ir og hin aðeins fósturmóðir,
ætti réttur hinnar eiginlegu
móður að vera meira metinn ..
að bera saman menningu
Frak'klands og Þýzkalands er
ekki í okkar verkahring á þess-
um stað .... ást og þjáningar
hinnar eiginlegu móður ........
Böm eru fljót að aðlagast sem
betur fer. 1 heimalandi sínu,
með nýjum vinum, nýjum náms-
greinum, þá er hugsanlegt og
ég vona fastlega að það megi
takast, að hann læri að elska
Hefopnað lækningastofu
í Aðalstræti 4, Ingólfs Apótek.
Viðtöl eftir samkomulagi. — Viðtalsbeiðnir kl.
1—2 í síma 21788 eða heimasíma 21872.
Sérgrein: HÚÐSJÚKDÓMAR.
Sæmundur Kjartansson. ♦
þórður
sjóari
4654 — Svikarinn hefur tapað duglegasta aðstoðarmanni sín-
um: Abdulla er horfinn í djúpið. Ali kemur upp, alveg örmagna
og nær varla andanum, en brosir þó ánægður.
Sakkras grípur örvita af heift til byssunnar og þar sem bát-
amir hafa nú aðeins fjarlægzt, dregur byssa Þórðar ek'ki nógu
langt.
En nú er Gamier staðinn a fætur. Hann hafði verið vamar-
laus gegn vél'byssunni og varð að sitja kyrr, en- nú lætur hann
til sín taka. Nú getur hann hindrað svikarann í að fremja enn
einn glæpinn ofan á allt annað.
SKOTTA
-,,Þetta er í sjötta sinn sem þessi strákur ekur framhjá. Blessuð,
farðu nú út og heilsaðu áður en hann slítur alveg upp dekkjun-
um á bílnum sínum“.
TRYGGINGAFELAGIÐ HEIMIRf
LINDARGÖTU 9 • REYKJAVÍK StMI 22122 — 21260
Auglýsið i Þjóðviijanum
i