Alþýðublaðið - 21.09.1921, Page 1

Xántðkn-pnkril.
Orsökin til þess, að haldið var
leyndum lánskjörunum við enska
lánið, er samkvæmt skýrslu fjár
ænálaráðberrans, sú, að lánveit-
endur höfðu það að skilyrði.
Þetta pukur hefir vafalaust staf-
að af tvennu, þvf fyrst og fremst,
að lánniðiarnir hafa viljað græða
sem mest á lániau, þannig, að
hjóða það út með lakari kjörum
fyrir lánveitendur (segjum t. d.
12—14*/* alfollum í stað i S°/»),
<og f öðru lagi af þvf, að þeim
hefir seænilega verið bent á það
af miUigöngumönnunum, aðhætta
væri á, að lánið yrði ekki tekið,
ef almenningur hér á íilandi vissi,
í hvert Gynnungagap honum væri
steypt með því.
Vér bentum á það, þegar danska
lánið var á döfinni, að betra væri
ekkert lán, en lán með atarkjör-
m Og vér höldum enn við hið
sama.
Fukrið f þessu lántökuniáli verð-
ur stjórninni til falls, og það sem
verra er, það bindur þjóðinni þann
bagga, sem hún um 30 ára skeið
verður að dragast með, ef hún þá
ekki innan þess tíma verður sliguð
undir skuldabyrðinni. Það er sem
sé enginn vafi á því, að blöðin
hefðu einróma ráðið frá lininu,
ef þau hefðu vitað hið sanna f
snálinu. Og þó stjórnin sé einþykk,
þá héfði hún sennilega veigrað
sér við, að stfga þetta ógæfuspor,
ef umræður hefðu f tfma hafist
um málið. En henni hefir Ifklega
þótt vænt um, að pukrið var gert
að skiiyrði. Þá gat hún vfsað frá
sér og sagt: lánið fekst ekki öðru
vfsi. En annars hefir henni líkiega
ekki þótt margt athugavert við
þetta skilyrði, þótt vænt um. Og
það hefir skyndiiega þotið þessi
lántökuáhugi f hana, að hún befir
endilega viija ná í lán, hvað sem
það kostaði, án þess að láta blöð-
in vera að spiila fyrir þvf.
Hundrað þksund krinur á þurru
landil Það eru iílca peningar.
„Föðurlandsvinirnir", sem það hafa
fengið eiga að minsta kosti skilið
að fá „griðku kross* í ofanálag.
Ifanni verðnr á að spyrja, ætli
það hefði ekki borgað sig betur,
að hafa seadikerra í London og
iáta hana annast þetta mál, en
fá ótal miliiliði, sem aliir sköruðu
eldi ai siani köku og neguðu
utan úr þessu láai?
Ait leynimakk er til ills eins
og leiðir aldrei af sér annað en
bölvun. — Pakur er fyrirlittegasti
löstur nútfðar stjórnmálanna. Það
dregur ætíð á eftir sér diika, sem
ilt verður að losns við. Enn þá
keppast auðvaldsstjórnir heimsins
um að pukra sem niest, og Jón
Magnússoa fetar í fótspor þeirra,
en bonum verður það lika til falls
á endanum, eius og starfsbræðrum
hans erlendis.
II. Ilokks haustmót 1921
Hr. ritstjóril Má eg biðja yður
sð birta fyrir mig athugasemd
við greinina eftir Krumma f
heiðruðu blaði yðar f gær, út af
dómi mfnum á kappleiknum miiii
K. R. og Yikings síðastliðinn
miðvikudag.
Það er nú f sjálfu sér skiljan
legt, að Krumma — sem eg geri
ráð fyrir að sé einn af grátgjörn-
ustu áhangendum K, R. — finn-
ist hart, að hinar vel sóttu og
skynsamlega stjórnuðu æfingar
K. R. f sumar skuii enda með
ósigri bæði í I. og II. fiokki fyr-
ir félögum, sem haía haft Iélegár
og stundum engar æfiogar. Þess
vegna skilur hann ekki, að K.
R. skyidi ekki vinna og kennir
þvf dómaranum um það.
Yirðist það f fljótu bragði vera
mjög hyggilegt, þvf verki dómar-
ans er þannig farið, að oftast
sýnist sitt hverjum um dóma hans.
Mér dettur í hug það sem Vester-
Brunatryggingar
á innbúi og vörum
hvorgl ódýrari ®n hjá
A. V. Tulinius
vátryggingaskrlfstofu
El m e kipaf ó lags h ús I nu,
2. haoð.
kirsibarja- 0| hindberja-saft
er gerð eingöngu úr
berjum og strausykri,
eins og bezta útlend saft.
gaard, bezti knattspyrnudómari
dana, segir á einum stað í bék
sinni, .Fodboldbogen", að dóm-
arastaðan sé vandasamasta cg
vanþakkiítasta staða f heimi þess-
um, því dómarinn sjái þal, sem
fólkið sér ekki, en það sem dóm-
arinn sér ekki, sjái fólkið.
Það er íyi ir þrent, sem Krummi
álítur mig „lélegasta dómara*,
sem hér hafi sést
i. Að markið, sem Vfkiagur
gerði, hafi verið ólöglegt, þvf
knötturinn hafi áður verið kom-
ina út af veilinum. Segist hann
hafa séð það á K. R. mönnum,
að þeir bjuggust við að eg mundi
flauta. Knötturinn var ekki úti,
að þvf er eg gat séð, enda gáfu
merkjaverðir ekki merki um það.
Og ef Krummi álftur, að dómar-
inn eigi að flauta af þvf að hægt
sé að sjá það á K. R. mönnum,
að þeir ætlast til þess, þá skjátl-
ast Krumma, og mig fá þeir ekki
til þess, hvorki méð svipbreyting-
um né hrópum.
2 Að Víkingarnir hafi eigi
með réttu átt vftaspyrnu þá, sem
eg dæmdi þeim. Það hefði verið
rangt að liða það, að manni, sem
\