Þjóðviljinn - 27.09.1967, Blaðsíða 8

g SlÐA — ÞJÖÐVILJINN — Miðvikodagur 27. september I9G7.
WINSTON
GRAHAM:
MARNIE
8
angri, hvort strákamir hefð"a
sitrítt honum í skóla og stelpum-
ar hlegið að honum, og hvort
honum hefði kannski líka liðið
bölvanlega.
Ég nálgaðist dyrnar fram á
ganginn og á meðan var ég að
hugsa um, hvort það væri þess
vegna sem hann gengi svona
klæddur — gult vesti og súkku-
laðibrúnar buxur og þar fram
eftir göturtum. Ég velti fyrir mér
hvernig hann liti út að innan-
verðu, hvað hann væri að hugsa
um mig — og hvað hánn hefði
sagt eða gert, ef ég hefði verið
auðveld bráð.
En ég var engin auðveld bráð.
— Nú verð ég víst að sækja tösk-
una mína, herra Holbrook, sagði
ég.
Á hverjum degi, þegar smá-
söluverzlunin lokaði, vnru pen-
ingamir sem inn höfðu komið
yfir daginn, fluttir yfir í aðal-
bygginguna hinum megin við
götuna og þar voru þeir læstir
inni. því að enginn peningaskáp-
ur var í búðinni. Þessir pen-
ingar voru aldrei settir í bank-
ann, því að á hverjum föstu-
degi voru greidd tólf til þrettán
hundruð pund í laun og tekjum-
ar úr verzluninni voru notaðar
til þess- En þessar tekjur voru
dálítið mismiklar, stundum komu
ekki nema hundrað pund í pen-
ingaskápinn fyrir handan eftir
vikuna; en þess á milli gat upp-
hæðin farið upp í fjögur eða
fimm hundruð pund, það var
undir því komið hvers konár
viðskiptavini við höfðum haft og
hvemig þeir bnrguðu.
Síðdegis á fimmtudag, rétt
fyrir lokun banl^ans, fóm tveir
af starfsmönnum fyrirtækisins
með launatékkinn í bankann, og
sá tékkur var nógu stór til þess
að hann — ásamt því sem kom-
ið hafi inn í smásöluverzluninni
yfir vikuna — nægði til að greiða
launin sem útborguð vom á föstu-
dagsmorgni. Þegar peningamir
komu úr bankanum, vom það
Susan Clabon og önnur stúlka,
sem töldu þá í launaumslögin.
Þegar ég yrði flutt yfir í aðal-
bygginguna, yrði ég sem sé önn-
ur af tveimur sem gengi frá
launaumslögunum.
Peningaskápurinn stóð í skrif-
r
fEFNI
SMÁVÖRUR
TÍZKUHNAPPAR
Hárgreiðslan
Hárgreíðslu og snyrtistola
Steinu og Dódó
Laugav 18. III bæð flyftg)
Sími 24-6-16
PERMA
Hárgreiðslu- og snyrttstofa
Garðsenda 21 StMl 33-968
stofu gjaldkerans, en stúlkurnar
höfðu að sjálfsögðu ekki lykla
að honum- Herra Ward hafði
eina lyklasamstæðu, Mark Rut-
land aðra. og Christopher Hbl-
brook aðalforstjóri hina þriðju.
Einn daginn kom Mark að
mér inni á skrifstofu Herra Hoi-
brooks — þar sem ég var að
þefa af rósavendi á skrifborði
hans. Ég hafði sloppið naumlega
frám fyrir skrifborðið. Ég roðn-
aði og sagðist hafa verið að koma
inn með ávísanir, ' sem Herra
Holbrook ætti að undirrita —
og svo hefði mér fundizt rósa-
ilmurinn svo yndislegur.
— Það em fyrstu rósir ársins,
sagði Mark Rurland. Faðir minn
gekk mjög upp í rósarækt. Hann
hafði í rauninni meiri áhuga á
rósum en prentverki.
Ég sleikti varirnar. — Ég hef
aldrei átt aðrar en rauðu hengi-
rósina, sem er hvít í miðjuniji-
Hún huldi næstum grindverkið
kringum húsið okkar — í Nor-
wich. Hvað heita þessar?
— Þetta gæti verið Etoile de
Holland. Hann beygði fölt and-
litið yfir rósirnar og þefaði af
þeim. — Já, það er tilfellið, og
mér finnst þær fallegaátar af
rauðu hengirósunum . • . hafið
þér nokkurn tíma farið á rósa-
sýninsu.
— Nei.
— Það er stór rósasýning í
næsta mánuði. Hún er vel virði
að sjá hana — ef þér hafið ann-
ars áhuga á rósum.
— Það skal ég muna. Þökk
fyrir.
Þegar ég kom að dyrunum,
sagði hann: — Já, frú Taylbr,
árshátíðin hjá starfsfólkinu verð-
ur á föstudag i næstu viku. Yfir-
leitt koma allir þangað, ekki
sízt þeir nýráðnu- En ef yður
langar ekki til að fara, vegna
þess að maðurinn yðar er ný-
dáinn, þá þurfið þér ekki annað
en láta mig vita. Þá skal ég
útskýra fyrir frænda hvers vegna
þér komið ekki.
— Þökk fyrir, Herra Rutland,
sagði ég með ólýsanlegan sak-
leysissvip á andlitinu. Ég skal
láta yður vita.
3-
Ég held ekki að ég hafi verið
þess konar bam, sem otað var
fram sem fordæmi fyrir aðra.
Allt frá því að ég var sjö eða
átta ára, hef ég verið dálítið
skynugri en flest önnur börn.
Ef ég lenti í klípu. tókst mér
alitaf að losna úr henni, og oft-
ast nær komst ég hjá því að
lenda í klípu. Og þegar ég' var
orðin nítján ára gerði ég mér
býsna háar hugmyndir um sjálfa
mig og klókindi mín.
Þegar ég var tvisvar staðin að
þjófnaði, þegar ég var tíu ára,
þá var það vegna þess að hin
stelpan missti allt f einu kjark-.
inn ;og sagði frá öllu saman. Af
því lærði ég að vissast er að
vinna ekki með öðrum, og það
hef ég látið mér að kenningu
verða síðan. Auk þess lærði ég
heilmikið af öllu uppistandinu
sem mamma gerði, þegar lög-
reglan kom, og af öllu þvarginu
sem .við áttum «f við manninrí
frá bamaverndamefnd. Ég á þó
ekki við það að ég hafi sem
barn veriðbrðinn forhertur glæpa-
maður. síður en svo, en þegar
ég gerði eitthvað rangt, sá ég um
að verða ekki staðin að verki. Og
ég var ekki staðin að verki.
I armað skiptið sem ég rrrissté
mig sem tiu ára, þá barði mamma
mig með staf, og ég er ennþá
með ör á lærinu þar sem staf-
urinn skarst inn í holdið. Ég var
frávita af skelfingu, það var ég
reyndar, því að ég hafði aldrei
séð móður mína svo tryllta af
reiði. Hún hrópaði í sífellu: —
Dóttir mín er þjófur. Ég á eina
einustu dóttur, og hún er þjófur.
Hefur Drottinn ekki lagt nóg á
mig þótt þetta bætist ekki við-
Um leið skall högg á berum
bossanum á mér. — Færðu
kannski ekki allt sem þú þarft,
ha? Skortir þig kannski nokkuð?
Færðu kannski ekki föt og fæði
og þjónustu og gott uppeldi? Og
hvað fæ ég í staðinn? Þetta.
Nýtt högg og vel útilátið. Hún
hélt áfram og áfram. — Þetta
er forsmán, svívirðilegt fram-
ferði. Skilurðu það ekki, bara?
Þetta er hræðilegasta vanhelgun
og guðlast sem hugsazt getur.
Að stela í sjálfu guðs húsi.
Þannig hélt hún áfram og mér
fannst vera liðnir sex klukku-
tímar að minnsta kosti. öðru
hverju stakk Lucy höfðinu inn
um gættina og sagði: — Hættu
nú, Edie, þú lemur sálina úr
skrokknum á barninu — Hættu,
Edie, í guðs bænum, þú færð
slag. — Hættu, Edie, nú er nóg
komið.
Ég þekkti hana og ég hefði
átt að vþa að ég hefði ekki
getað gert henni neitt verra en
brjóta upp þessa kirkjubauka- Og
með tárin fossandi úr augunum,
með votar hárlýjur iímdar við
vangana og rödd sem var hás
bg óskýr af sársauka — ekki
samvizkubiti — gat ég ekki út-
skýrt fyrir henni daginn þann
og reyndar aldrei síðar, að ég
hafði í rauninni gert þetta hennar
vegna.
Það er vissulega rétt að ég
svalt ekki og mig skorti aldrei
neitt; mamma sá urrfþað; en hún
varð sjálf að neita sér um eitt-
og annað til að svo gæti orðið.
Og fyrir bragðið var örðugra
fyrir mig 'að þiggja þetta. Að
finna til , þakklætis, þegar svo
ríkt er til þess ætlazt, það er
ógerlegt. Lucy stríddi mömmu
reyndar stundum. — Þú notar
alla peningana í það sem er á
ytra borðinu, sagði hún stundum.
— Þú ættir heldur að reyna að
fá æriega kviðfylE, Edie. Það
stoðar h'tið að vera í fínum föt-
um, iþegar þú liggur í líkkistunni,
dauð úr hungri. — Ég dey, þegar
minn tími er kominn, sagði
mamma þá- — Ekki degi fyrr.
Það er allt í guðs hendi. Marnie,
farðu inn og lestu lexíurnar þín-,
ar. Og viltu gera "svo vel að
nota ekki orðalagið „kviðfylli"
hér í mínu húsi, Lucy...
Þegar ég braut þessa kirkju-
bauka, þá mátti til sanns vegar
færa að ég hleypti af fyrsta
skotinu í einkastyrjöld minni.
Það var margt og mikið sem
var þess valdaAdi að ég gerði j
það. Þegar faðir minn féll í
stríðinu árið 1943, átti mamma
von á Öðru barni- Ég var um
það bil sex ára þá, og í fyrsta
lagi varð mamma fyrir því áfalli
að missa manninn sinn og nokkr-
um vikum síðar féll sprengja á
húsið hennar í Keyham og við
fluttum inn í lítið hús með þrem-
ur herbergjum í Sangerfbrd.
Þetta mundi ég allt nokkum veg-
inn.
Þegar fæðingin nálgaðist, var
sent eftir lækni, en það var áður
en Jögin um sjúkravemd voru
sett, og hann var upptekinn við
tilfelli sgm gaf meira í aðra
hönd, svo að mamma eignaðist
barnið án deyfingar og hverfis-
hjúkrunarkonan var ein nærstödd.
Eitthvað fór úrskeiðis, bamið dó.
og alltaf síðan hefur mamma
verið dálítið hölt á öðmm fæti.
Það var farið í mál við lækn-
inn, en á því var ekkert að græða,
hann slapp vel.
Árið eftir fluttum við aftur
til Plymouth en í hinn enda
borgarinnar í nánd við hótel Bar-
bican og ég gekk í skóla í Ply-
mouth þangað til ég var fjórtán
ára. Þegar ég hvarf úr skóla,
skrifaði forstöðukonan: t— Mar-
garet er mjög góðum gáfum
gædd, og það er leitt að hún
skuli hætta við nám svbna ung
að aldri. Hefði hún haldið skóla-
göngunni áfram, er ég viss um
að hún hefði komizt langt, ekki
sízt í reikningi og stærðfræði.
En því miður er ég líka sann-
færð um að hún gæti undir viss-
um kringumstæðum leiðzt til þess
að fara illa með hæfileika sina,
enda hefur hún sýnt dæmi þess
síðasta skólaárið. Það- er mjög
þýðingarmikið fyrir Margáret að
SKOTTA
1,5 miljön
Radionette-útvarps og sjónvarpstæki eru seld í Noregi —-
og tugir þúsunda hér á landi.
Radionette-tækin eru seld í yfir 60 lön'dum.
Þetta eru hin beztu meómœli með gæðum þeirra.
BETRI HLIÓMUR - TÆRARI MYNDIR
Fcstival Bordmodcll
Fcstival Sjalusi
-8-.........
KurcrFMdcLuxc
Kvlntctt Hi*Fi Stcrco Scksjon
Festival Seksjon
Círand Fcstival
Kvintctt Hi-Fi
Sterco Gulvmodell
GÆÐI OG FEGURÐ
BRAND?S A-1 sósa: Með kjöti9
ineð fiski9 með hverju sem er
— Ég hélt að það væri bara lögreglan sem gæti svipt fólk öku-
leyfi. Mér datt ekki í hug að pabbi þinn hefði rétt til slíks!
Bílaþjónusta
Höfðatúni 8. — Sími 17184.
BÍLLINN
Gerið við bíla ykkar sjólf
Við sköpum aðstöðuna. — BÍLALEIGA.
bilaþjönustan
Auðbrekku 53. Kópavogi — Sími 40145.
Látið stilla bílinn
Önnumst hjóla-. ijósa og mótorstillingu. Skiptim
um kerti, platínur. ljósasamlokuT Örugg bjónusta.
BÍLASKOÐUN OG STILLING
Skúlagötu 32. sími 13100.
Hemlaviðgerðir
Rennum bremsuskálar.
Slípum bremsudælur.
Límum á bremsuborða.
i
Hemlastilling hf.
Súðarvogi' 14 — Sími 30135.
Smurstöðin Sætúni 4
Smyrjum- bílinn fljótt og vel. - Höfum
fjórar. bílalyftur. — Seljum allar tegundir
smurolíu. — Sími 16227.
Drengja- og teipnaíripur
og gallabuxur í öllum stasrðum — Póstsendum.
Athugið okkar lága verð
O. L. Laugavegi 71