Þjóðviljinn - 02.12.1967, Síða 8

g SlÐA — ÞJÓÐViLJINN — Laugardagur 2. desember 1967.
WINSTON
GRAHAM:
MARNIE
64
hellti hún teinu úr undirskálinni
og yfir í bollann og hendurnar
á henni skulfu svo mjög, að bað
var eins og allt morse-stafrófið
þegar brúnirnar skullu saman.
— Já, ég hljóp heim til mín
og þegar ég kom til baka eftir
tuttugu mínútur, var barnið
horfið. Guð líkni og náði okkur
öll, Mamie, en þannig var það,
bamið var horfið- Hún lá í rúm-
inu og svitinn bogaði af henni og
hún var nábleik og hún starði á
mig og hélt áfram að stara á
mig. Ég hef aldrei á minni lífs-
faeddri ævi séð annað eins, bað
veit guð á himnum. Og svo segi
ég við hana: Edie, hvar er barn-
ið? Edie. Og þá sagði hún: —
Hvaða bam? Já, þetta sagði hún.
Hvaða bam? Rétt eins og betta
væri eitthvað sem mig hefði
dreymt.
Nú kom mjólkursendillinn með
Qöskumar sínar. Hann slengdi
nokkrum frá sér á tröppurnar
HARÐVIDAR
OTIHURÐIR
TRÉSMIÐJA
P. SKÚLASONAR
Nýbýlavegi 6
Kópavogi
sími 4 01 75
EFNI
SMÁVÖRUR
VJ TÍZKUHNAPPAR
Hárgreiðslan
Hárgreiðslu- og snyrtistoís
Steinu og Dódó
Laagav 18. III. hæð (lyfta)
Sím) 24-6-16.
PERMA
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Garðsenda 21 SIMI 33-968
fyrir utan, og svo heyrðist hann
rölta áfram.
Eftir stundarkom sagði Lucy:
— Ég hélt að annaðhvort væri
það hún sem var bandbrjáluð,
eða þá að það væri ég. Það var
eins t>g að horfa á manneskju
sem manni þótti vænt um og
uppgötva allt í einu að maður
þekkti hana alls ekki. En sjáðu
til, ég hef aldrei verið eins
viljasterk og hún, og ef ekkert
bam fyndist, þá voru það henn-
ar orð gegn mínum. Þú æptir
og kallaðir að þú vildir komast
út og hún lá bara þama með
þessi stóru augu og sagði:
Hvaða barn? rétt eins og þetta
væri eitthvað sem mig hefði
dreymt .... Guð almáttugur má
vita hvað ég hefði gert .... ég
held næstum að ég hefði látið
eins og ekkert væri, en eftir
stutta stund fékk hún blæðingu
og það blæddi og blæddi og ætl-
aði ekki að hætta, og ég gat ekki
látið hana liggja barna og deyja,
— þótt hún segði að ég ætti að
gera það; hún sagði: leyfðu mér
að deyja, Lucy, það gerir ekkert
til, þú getur annazt Mamie, og
þá var mér nóg boðið og ég þaut
út úr húsinu og hringdi á bæjar-
hjúkrunarkonuna. Og þegar hún
kom, þá fann hún bamið, alveg
eins og stendur í blaðinu þarna,
hún fann það undir — undir
rúminu í hinu herberginu ....
Ég gekk út úr stofunni, gegn-
um eldhúsið og fram í þvbtta-
hús, og þar kastaði ég upp eins
og ég hefði fengið í mig eitur og
ég lét vatnið renna og sneri mér
til undir bununni, svo að vatnið
gæti runnið yfir andlitið á mér
og handleggina. Lucy kom fram
til mín.
— Mamie, Mamle mín litla —
mér tekur það svo sárt að ég
skyldi þurfa að sitja þama og
segja þér allt þetta. Þetta er allt
saman búið og gert og gleymt
fyrir löngu. Og ekkert af þessu
er þér að kenna og hún hefur
orðið að líða fyrir það og það
var engum til góðs að þú fengir
að vita það, og það var bara
vegna þess að hún hafði verið
svo vitlaus að geyma þessa úr-
klippu, og nú máttu ekki taka
þetta svona nærri þér. Legðu þig
nú útaf og ég skal útbúa handa
þér einhvem morgunmat.
Ég hristi höfuðið og gekk burt
frá vaskinum og tók handklæði.
Hárið á mér hékk niður í blaut-
um lufsum, rétt eins og þang.
Ég þurrkaði mér um andlitið og
hendumar og ég stanzaði fyrir
framan arininn í stofunni og
fingumir á mér kt>mu við eitt-
hvað á arinhillunni. Það voru
hanzkamir hennar mömmu. Ég
dró að mér höndina eins og ég
hefði brennt mig. Ég fór að
hrista höfuðið eins og ég ætlaði
með því að gera hugsanir mínar
skýrari.
— Marnie, elsku barn ......
— Hvemig stóð á því að hún
— skyldi sleppa?
— Það var eiginlega læknin-
um að þakka. Dr. Gascoigne hét
hann. Og svo —
— Hún sagði mér annars alltaf
að þetta hefði allt verið honum
að kenna, af því að hann kom
ekki þegar kallað var á hann.
— Ójá — hún var víst búin
að umsnúa því þannig. Og hon-
um mátti svo sem á sama standa,
því að hann var dáinn. Og það
var auðvitað þægilegra fyrir
hana að segja þér bá sögu en —
hina. Ef ég —
— Af hverju var hann svo á-
kafur í að hjálpa henni — þessi
læknir, á ég við?
— Ég veit svo sem ekki hversu
ákafur hann var — en hann
sagði í réttinum að hún hefði
þjáðst af einhverju sem hann
kallaði fæðingar — eitthvað.
— Fæðingarsjokk?
— Já, einmitt, og það hefði
hún fengið af ótta t>g áhyggjum
og þess háttar. Og það getur
meira en verið að hann hafi
haft rétt fyrir sér ....... konur
verða stundum þannig þegar þær
eignast börn .... þær umhverf-
ast alveg .... en þær eru ekki
nema nokkra daga að ná sér
aftur. Það kemur svona skyndi-
lega yfir þær.
Ég var búin að þurrka mérum
hendumar og lagði handklæðið
frá mér á borðið. Ég renndi
fingrunum gegnum blautt hárið
og strauk það frá augunum og
andlitinu. — Ég skil ekki enn
hvers vegna hún gerði þetta,
sagði ég. Þú hefur ekki gefið
mér neina skýringu á þvi. Og
ég skil ekki heldur hvers vegna
hún fyllti mig með þessari lygi.
Hvaða tilgangi þjónaði það að
koma með þessa lygasögu um
lækninn sem kom ekki og ....
hvers vegna leiðstu henni að
ljúga svona að mér?
Tárin komu fram f augun á
Lucy. — Við höfðum ekkert
nema þig, Mamie-
— Það er engin skýring.
— Jú, elsku bam, við áttum
engan annan en þig.
Og ég sagði: — Já en ég á við,
að hún hefði bara getað steinþag-
að, ef hún vildi ekki segja mér
sannleikann. Af hverju gat hún
bara ekki haldið sér saman?
— Ég held að henni hafi verið
það eins konar huggun að finna,
að þú varst á hennar bandi....
Fótatak heyrðist í stiganum og
Doreen kom niður. — Skelfing
dreymdi mig andstyggilega, sagði
hún. — En Marnie þó — þú ert
alveg náföl!
19.
Jarðarförin var klukkan tvö.
Stephen frændi kom um hálfeitt-
leytið. Við höfðum ekki sézt í
fjögur ár. Hann var ekki eins
fallegur og mig minnti, en bros-
ið hans var óbreytt og gráu aug-
un, sem horfðu gegnum mann.
Meðan á jarðarförinni stóð,
fannst mér eins og ég gengi í
svefni. Við vorum sjö, og krans-
amir voru sex. Dbreen hafði
pantað einn fyrir mig. Hún hafði
í rauninni séð um allt saman.
Hið eina sem hún hafði ekki get-
að kippt í lag voru þrengslin í
forstofunni, þegar bera þurfti
eitthvað úr stiganum. Þeir komu
kistunni niður með því móti að
renna henni inn um eldhúsdyrn-
ar, en þá gátu þeir ekki snúið
henni til, og þeir urðu að lyfta
henni til baka og reyna hina
leiðina. En það heppnaðist ekki
heldur, svo að þeir urðu að
reisa kistuna upp á rönd eins
og múmíukistu og koma henni
þannig fyrir homið. Ég velti fyr-
ir mér hvort litla, magra líkið
í kistunni hefði runnið niður og
lægi í haug í kistuendanum og
yrði grafið þannig og lægi þann-
ig til eilífðamóns.
Rétt áður en við fórum að
heiman kastaði ég aftur upp, en
eftir það leið mér ágætlega. Það
munaði minnstu að ég færi að
hlæja upphátt í kirkjunni, og
það var eins og hver önnur
heppni að ég skyldi ekki gera
það, þvi að ég hefði víst aldrei
getað hætt aftur. Og svo var
það ekki einu sinni neitt fyndið
sem ég hló að.
Það var sólskin og heiðskírt en
kalt og napurt. Norðanrokið
næddi um nakin trén og kápan
mín var eins og örþunnur
pappír.
Ég hugsaði: hvað skyldi Mark
vera að gera. Það var í fyrsta
skipti sem ég hugsaði um hann
síðan ég hafði komið hingað í
gærkvöld. Og ég hugsaði: nú fer
enginn að leita að mér undir
eins, því að ég stal engu í gær.
Það saknar mín sjálfsagt enginn
fyrr en á morgun eða hinn. En
þá get ég verið komin til Frakk-
lands.
En var annars nokkur þörf á
þvi að fara til Frakklands- Nú
var mamma dáin og í fyrsta
skipti á ævinni var ég alveg
frjáls.
Hárið á Stephen frænda blakti
í vindinum- Hann var orðinn al-
veg hvítur fyrir hærum, þótt
hann væri talsvert yngri en
mamma. einum fimm eða sex ár-
um. Hann var ekki vitund líkur
mömmu, nema hvað þau höfðu
bæði lögulega andlitsbyggingu.
Hamingjan góða, hugsaði ég, en
sá lygavefur sem ég hef verið
flækt í. Af hverju sagði hann
mér það ekki?
Nú gengu þau hin burt frá
gröfinni, en ég hreyfði mig ekki.
Gljáfægði brúni kassinn með
messingplötunni og messinghand-
föngunum var horfinn niður í
rauða moldina. Grafarinn, eða
hvað hann nú var, stóð og hall-
aði sér fram á skófluna sína- Ég
fann ekki til neinnar sorgar. Á
örfáum vikum hafði ég breytzt
svo mikið að eftir langvarandi
tilfinningaleysi hafði ég farið að
finna allt of mikið til, var orðin
að einni kviku; en nú var gamla
tilfinningaleysið komið yfir mig
aftur. Ég stóð þama bara og
góndi á holuna í jörðinni. Ský
dró fyrir sólu. Dálítið eikartré,
á hæð við mig, stóð á næstu
gröf; á því voru mörg brún,
visin blöð, sem skrjáfuðu í vind-
inum; þau blöð hefðu átt að
vera fallin af fyrir löngu. Þau
voru eins Og lygar, sem voru
fyrir löngu búnar að gleyma til
hvers þær höfðu verið sagðar,
en héngu nú bara þama. Fólk
sagði börnum frá jólasveininum,
þangað til þau urðu tíu ára, þá
var þeim sagður sannleikurinn.
En sumt fólk flækti börnin sín
í óendanlegan vef af lygum og
blekkingum, svo að börnin gátu
aldrei losað sig úr honum.
En nú var ég frjáls, frjálsari
en ég hafði nokkum tíma á æv-
inni verið. Ég var laus við Mark,
laus við mömmu og laus við
Forio. Þau vom öll horfin eða
Þvoið hárið úr LOXENE-Shampoo - og Hasan fer
SKOTTA
— Hvernig væri að hætta að hugsa um nýjustu tragectíuna og
vaska upp með mömmu þirmr?
Einangrunargler
Húseigendui — Byggingameistarar.
Útvegum tvöfalt einangrunargler með mjög stutt-
um fjrrirvara.
Sjáum um ísetningu og allskonaT breytingar ð
?luggum. Útvegum tvöfalt gler í lausaföe og sjá-
um um máltöku.
Gerum við sprungur 1 steyptum veggjum með
þaulreyndu gúmmíefni
Gerið svo vel og leitið tilboða.
SÍMI 51139.
NÝKOMIÐ
Peysur, úlpur og terylenebuxur.
T
O. L. Laugavegi 71
Sími 20141.
BÍLLINN
Gerið við bíla ykkar sjálf
Við sköpum aðstöðuna. — Bílaleiga.
BlLAÞJÓNUSTAN
Auðbrekku 53. Kópavogi — Sími 40145.
Látið stilla bílinn
Önnumst hjóla-. Ijósa- og mótorstillingu
Skiptum um kerti. platínur. ljósasamlokur.
— Örugg þjónusta.
BÍLASKOÐUN OG STILLING
Skúlagötu 32. sími 13100
Hemlaviðgerðir
• Rennun. breimsuskálar
• Slípum bremsudælur
• Límum g hremsuborða
Hemlastilling hf.
Suðarvogi 14 - Sirrn 30135.