Þjóðviljinn - 17.10.1968, Blaðsíða 10

10 SfÐA — ÞO’ÓÐV'HjJINN — FSimimifcudiaaur 17. ofetóibar 1968,
MICHAEL HALLIDAY:
ÚR
SKUGGUNUM
40
múrveggi með gaddavir eíst.
Sfcóru hliðin voru lokiuö en saim-
standis var opnað fyxir beim.
Varðmaður heilsaði heim. í>au
lögðu bílnuim í fengelsis-
garðinum og sáðan var beim
fyl-gt innum stórt stállslegið hlið
sem var læst á hæla þeim og svo
héldu bau að skirifstofunni.
Canning ha/fði ekki komið
þangað fjrrr, en hann þekkti
rosikna fangelsisstjórann, sem var
í rúmgóðri Storifstofu sinni á-
samt Banfield. Banfield -s-pratt
upp úr stólnum ákafur á svip;
hann horfðá rannsakandi í andlit
Oannings eins og hann vaeri að
leita að viðbjóði eða ásöfeun.
— Seell, Tled, sagði Canning.
— Georg, ég get ekfei lýst því
hve mig tekur betta sárt. Ég
gat ekiki aðhafzt neitt fyrr., Ég
h-afði einfalidlega ekfei sannanir.
Þú hlýtur að vera —
Fangelsisstjóirinn greip fram f:
— Fáðu þér saeti, Georg.
— Já, aiuðvitað, drundi í Ban-
tfield. — Þú hlýfcur að vera ó-
sfeöp máttfarinn. Georg, ég hafði
engar sannanir fyrr. Hann var að
tala til þess að tala, minnti jafn-
vel á Randell undir vissum
kringumstæðum. — Ég hélt fyrst
að það hefði verið garðyrfejumað-
urinn, en peningamir sem hann
virtist hafa stolið, komu ein-
hvem veginn efeki samán og
heim. Gat ekfeí séð fyrir mér að
— sonur þinn hefði laumað þeim
í föggur hans, svo að ég varð
að leita einhvers staðar annars
staðar. Frú Dale uppgöfcvaði að
sfcairtgripi hennar vantaði, ogþað
var augljóst að einhver úr fjöl-
sfcýldunni halfði stolið beim —
það skipti ékfci máli hvemig við
kwnumst að bví. Og svo játaði
Jerry þegar gengið var á hann.
Canning sagði ekkert.
— Hvenær getur Georg talað
við konuna' sína? spurði Merry-
dew.
— Hvenær* sem hann vill,
sagði fiangelsisstjórinn.
23
Canning vissi að lögreglan
myndi hlusta á samtal hans og
Bellu, þótt enginn hefðd sagt
honum það. Hann vissi, að Ban-
field var efablandinn í sambandi
Hárgreiðslan
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Steinu og Dódó
Laugav. 18, III. hæð (lyfta)
Sími 24-6-16.
Perma
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Garðsenda 21. SÍMl 33-968.
við aðild hennar að rnálinu;
vissi að þrátt fyrir alla galla
sína var Banfield mikið í miun
að engin miistök æfctu sér stað.
Hann hafði seiglazt við í Daile-
málinu þar til hann komst að
sannleikanum.
Og lögreglan myndi hlusta og
allt sem hann og Bella segðu
yrðu skriifað niður. Canning vissi
ekki hvort hægt væri að nota
slíkt sem sönnunargagn; það
væri að minnsta kosti hægt að
nota það til hliðsjónar fyrir lög-
regluna. Og það skipti því miklu,
að það sem Bella sagðd væri
sanmleikur.
Umfram allt varð Canning að
vera viss í sinni sök; að fá að
vita hvtvrt Bob eða Bella hefðu
reynt að ráða honum bana.
Matthew og Celia bdðu á skrif-
stofunni. Fanigelsisstjórinn, Ban-
field og Merrydew gengu með
Oanning eins og fangaverðir; og
á undan gekk fangavörður með
lyMa. Embættismennirnir tveir
stönzuðu við lítið herbergi og
farngelsisstjórinn sa-gði; — Við
skiljum við þig hér.
Merrydew gekk við hliðina á
þeim Canning meðan þeir eltu
fangavörðinn að öðrum dyrunum,
en fyrir utan þasr var annar
fangavörður og kona — stór, rjóð
kona sem einnig var vörður.
— Hún er þama inni, hvíslaði
Merrydew. — Ég fer inn á und-
an. Gefurðu mér aðeins örfiá and-
artök. Síðan skil ég ykkur eftir
ein.
Canning kinkaði kolli.
Konan tvpnaði dymar og gekk
á undan Merrydew. Hann virtist
ósköp rýr við hliðina á henni,
lítill apamaður. Síðan hörfaði hún
aftur til baka fram í ganginn.
Cannimg fann hvemig hjartað
barðist í brjósti hans, fann til
svimá. Hann reyndi að hægja frá
sér þessari líkamlegu vanlíðan;
en honum fannst þó heil eilifð
áður en hann gat fært annan
fótinn fram fyrir hinn og geng-
ið á eftir Merrydew.
Bella sat upp við vegginn og
horfðd á Merrydew: sviplaus
Bella píeð silkihárið greitt frá
enninu og bundið saman í
hnakkanum, klædd einum af
bómullar kjólunum sínum. Hún
sat með hendur í skauti; hún
virtist tilbúin að taka hverju því
sem að höndum bæri; við fyrstu
sýn minnti hún hann kynlega á
Waclow.
Svo sá hún hann.
öll stillingin hvarf úr svip
hennar.
Hendumar kipptust við í kjöltu
hennar. Rósemin hvarf úr augun-
um. en það var ómögulegt að
vita hvað olli glóðdnni f þeim.
Hún reis ekki upp. Hún opnaði
munninn og Canning heyrði and-
airdrátt hennar. Hann sá aðeins
Bellu, vissi ekki þegar Merrydew
fór út, heyrði ekki dyrunum lok-
að og tók ekki eftir litlu lokunni
á veggnum til hægri sem var
eilítið opin að neðanverðu.
Orðin vildu ekki koma. Þau
honfðu hvort á annað og glóðin
dofnaði í auigum hennar. Samt
var hún enn spennt, vör um
sig.
Canninig bað þess að hann hitti
á réttu orðin; óskaði bess að
hann hitti á lykilinn sem gæti
rofið þögn hennar. Hann leitr.ði
í andliti hennar að einhverri vís-
bendimgu en fann enga og enn
vildu orðin efeld koma. Hún gat
ekki fremur kornið upp Orðd en
hann. Þau vdrtust bíða þannig
óralanga stund, réfcfcu orðin fyrir-
fundust ekki.
Svo koanu þau í senn upp í
huga hans og fram á varimar
og það slafenaðd á spénnunni.
— Ég varð að sjá þig, Bellla,
sajgði hann. — Ég elsfea þig svo
heitt.
Hún seig áfram með lokuð
augun og Canning hélt að það
væri að líða yfir hana. ‘Hann
flýtti sér til hennar, kraup á
kné og reyndi að taka um hend-
ur hennar, en þær voru læstar
sairman. Hann lagðd hendur sínar
yfiir þær án þess að mæla orði
Hann fann að hún titraðd.
— Bella, ó, Bella.
Hann sá ekká annað en Ijósa
hárið, liðina í hnakkanum, hör-
undið í hnakkagrólfinni. Hann bar
varimar að hári hennar og hend-
ur hans gripu svo fast um hend-
ur hennar að hún hlaut að kenna
til.
— Bella, Bella.
Hún færði til höfuðdð ofur
hægt. Hann færði sig ögn frá.
Það voru tár í augum hennar,
en þau féllu ekki. Hörund henn-
ar var lýtalaust eins og ævinlega.
Og hann elskaði hana. Hvað sem
hún hafði gert, þá elskaði hann
hana.
— Þú hefðir ekki átt að koma,
sagði hún hásri röddu. — Ég
sagði þeim að láta þig ekki koma.
— Ég vildi komast til þín, ég
neyddi þá til að leyfa mér það.
Úr hverju heldurðu að ég sé
gerður. Bella? Helduröu að ég
hefði nokkra eirð í miínum bein-
um án þess að hitba þig, án þess
að segja þér — hvemig mér. líð-
ur? Hann hrópaðd næstum að
henni. — Heldurðu að ég hefði
getað búið með þér svona lengi,
dí’ ég hefði ekki —
— Georg, hætfcu!
— Alf hverju ætti ógaðhætta?
Allt í einu var hann ofsareiður;
reiði var sú kennd sem hann
hafðd ekki átt von á, en hann
hafði ekki vitað fyrir hvað
hann myndi segja eða gera, hann
haföi verið sljór. Nú altók reiðdn
hann. Hann hafði aldrei verið
reiður við hana fyrr, hann hafði
aldrei hækkað róminn eða misst
stjóm á sér. Það var eins bg
samaniþjöppuð reiði allra þessara
ára brytist nú upp. — Br þetta
ékki staður og stund til að segja
.sannleikann? Stundum hélt égað
ég hataði þiig, vildi komast burt
úr návist þinni, hvert sem væri,
en ég gat ekki farið. Ég gat það
ekki. Og hvað ertu að gera
núna? Hann lá enn á hnjánum
en hallaðd sér affcur á bak og
orðdn streyma firá honium. —
Segðu mér það, hvað er það sem
þú ert að gera? Fyrst héldurðu
mér í helvíti. Svo gefiurðu ískyn
að þú sért að sleppa mér þaðan.
1 fyrsta skipti í ótal mörg ár'
fann ég til raunverulegrar vonar.
Nú bannfærirðu mig það sem ég
á eftir ólifaö, lætur mjg kveljast
í angist meðan á réttarhöldun-
um stendur, vitandi það að þú
vilt láta hengja þig. Heldurðu að
ég taki það í mál? Hvað held-
urðu að ég sé, sfeyni skroppinn,
vonlaus auli? Hvað héfurðu upp
úr þvi að deyja fyrir glsep sem
þú framdir efeki? I guðs bænum,
geturðu ekfei einu sinni reynt að
bera hönd fyrir höfiuð þér?
Hann titraði; hún skalf.
Straumur orðanna var þorrinn
og geðshræringin virtiist að mestu
hafa horfið með þeim. Hann reis
upp með hægð og færði sig fjær
henni. Hún sat bara þaima og
horfði upp til hans. Nú fengi
hann að vita hvað gerzt hefði í
raun og veru. Þaö flökraði ékki
að honum, að efekert sem hún
segði bjargaði henni; það þurfiti
meira til. Bn fyrst af öllu varð
hann að fá að vita sannleikann.
Smám saman rann það upp
fyrir honum.
Hún bjó ekki yfir neinni sefet.
Honuim fannst sam sér hefði
verið lyft í hæðir, eins og andi
sinn hefiði losnað úr læðingi. Hún
haifðd efeki sagt orð, en hann var
sannfærður um að hún hafði ékki
eitrað fyrir hann. Hann var al-
tefeinn geislandi fögnuðd; hann
vissi það. Þetta var sú Bélla
sem hann hafði dreymt um, Bella
sem var hin sanna móðdr Céliu.
Og hún var ekiki bitur heldur.
— BeMa, hvað kom fyrir?
spurði hann hásum rórnd.
— Alla mína æVi, byrjaði hún
Og þagnaði. — Næstum svo lengi
sem ég man hef ég reynt að
hjálpa honum. Geturðu ætlazt til
þess að ég hætti núna?
En það var ekki þetta sem
hún átti við; þetta svar átti að
blekfeja hann. Hann var viss um
það; hann las hana ofaní kjöl-
inn.
Aðrir voru að hlusta á þau:
það varð hann að muna; aðrir
hlustuðu.
— Hvemig getur þetta hjállpaö
honum, Bella?
— Ég get bjangað hom/um frá
því að verða herugdiur.
— Getyrðu það? Hann undrað-
ist siína eigin rósemi. — Áttu ekki
við það, að þú getir bjangað
honum frá bví að verða hengd-
ur fyrir rnorðið á Cyril? Veiztu
hvað gæti gerzt fleira? Getorðu
Sprautun — Lökkun
■ Alsprautum og blettum allar gerðir af bílum.
■ Sprautum einnig heimilistæki. ísskápa,
þvottavélar. frystikistur og fleira í hvaða
lit sem er.
VÖNDUÐ OG ÓDÝR VINNA.
STIRNIR S.F. — Dugguvogill.
(Inngangur frá Kænuvogi). — Sími 33895
IIARPIC er ilinandi efni sem hreinsar
salernisskálfna og drepnr sýkla
SKOTTA
— Domni. Næst þegar þig lamgar tii að eyða kvöldinu í náivisit
stedpu, skaiJtu hrdngja í einhverja aðra en mig!
HAGSÝN
HÚSMÓÐIR
Qdýrast í FÍFU
Úlpur * Peysur * Terylenebuxur * Molskinns-
) buxur * Stretohbuxur.
Regnkápur og regnigallar. — Póstsendjum hveort
á land sem- er.
Verzlunin FÍFA
Lajugavegi 99 (inngangur frá Snorrabraut).
Terylenebuxur
á drengi frá kr. 480.00.
Terylene-flauelsbuxur drengja — Telpuúlpur —
Gallabuxur — Peysur.
Siggabúð
Skólavörðustíg 20.
VÉLALEIGA
Símonar Símonarsonar. — Sími 33544.
Önnumst murbrot og flesta loftpressuvinnu. —
Einnig sburðgröft.
AthugiB
Geri gamlar hurðir sem nýjar. Kem á staðinn og
gef upp kostnaðaráætlun án endurgjalds.
Ber einnig á nýjar hurðir og nýlegar.
Sími 3-68-57.