Þjóðviljinn - 10.06.1970, Blaðsíða 5

Miövifcudagur 10. júní 1970 — ÞJÓÐVILJINN — SÍÐA g

„Fréttir þær, sem útvarpið hefur flutt okkur frá Ileklugosinu, bera því glöggt vitni, )i tnenn geta brugðizt við sama atburð-
rmrm með ólíkum hætti“.
Skúli Guðjónsson á Ljótunnarstöðum skrifar um útvarpsdagskrána:
AÐ AFSTAÐINNI
HELGIDAGAHROTU
“1* Bærrdaspjalli hinn 8. maí
kom sau ðfjárrækta rráöunautu r-
iiin Ámi Pétursson fram í
gervi æðarræktarráöunauts, og
er ekki nema gott um það að
segja út af fyrir sig. Hitt var
öllu lakara, aö í fyrrnefndú
spjalli hvatti ráðunauturinn
varpeigendur mjög eindregið
til þesis að eltra fyrir svartbak.
Þótt ölluim mannúðarsjónarmið-
um sé sleppt, er þó hitt eftir,
að slíkt athæfi getur auðveld-
lega valdið slysum. Eitruð
fugiaihræ gietur rekið um víðan
sjó og borið að landi, hvar
sem er og börn fiktað við þau.
Þekki ég sjélfur dæmi af því
tagi, þar sem nærri stappaði
að slys hlytist af. Verða því
slikar ráðleggingar og hvatn-
ingar að teljasf mikill glanna-
skaþur og fullkomið ábyrgðar-
lejwi.
Er þeas að vænta, að Slysa-
varnafélagdð taki iþetta til vin-
samilegrar athugunar. En bezt
væri þó að Ámi sæi að sér
og afturkallaði sa'n fyrri hvatn-
ingarorð.
Dagar sem minna á
sig með ýmsum
hætti
Loksins er hún liðin hjá,
þessi frí- Dg helgidagaihrota,
sem yfir hefur staðið undan-
farnar vikur. Sumardagurinn
fynsti, 1. maí, uppsti gningardag-
ur, og hvítasunna, allt kom
þetta yfir okikur á óvenju
skömmum tíma þetta árið,
truflandi hinn annars hátt-
bundna gang útvarpsins okkar.
Við, sem eigum enga sérstaka
frídaga og lifum og hrærumst
í hinu garnla bændasamfélagi,
sem menntaðir nutímamenn
nefna svo og þá venjulega í
hálfgerðum lítilsvirðingartón,
skiljum ekki, hvað fól'kið, það
er að segja nútímafól'kið, hefur
að gera með alla þessa frídaga.
Þó rainna þessir dagar á sig
með ýmsum hætti. Þá eru af-
greiðslur landsímans ekki opn-
aðar fyrr en nokkuð er liðið
á morgun. Þá lætur útvarpið
ekki til sín heyra fyrr en , við
erum langt komnir með fjósa-
verkin og næsta virkan morg-
un, dftir frídag, er efkikert les-
ið úr forystuigreinum blaðanna.
Af þessu getum við dregið þá
ályktun, að einhversstaðar muni
vera fólk, sem getur nntið þeiss-
ara andlegu og veraldlegu fri-
daga.
En auk alls þessa, er svo út-
varpsdagskráin otft lólegri á frí-
dögum" eri vénjúlegúm dögum,
virkum, að minnsta kosti var
það svo um dagskrána 1. maí,
ef undan eru skilin ljóðin, sem
Þorsteinn ö- Stephensen flutti,
Tólfmenningamir og Sordavala.
Um prédikun og
hugleiðingu
Frá u ppsti gn ingardegi man
ég bezt eftir prédikun séra Jak-
ohs. Myndin, sem hann lýsti
fyrir okkur, verður ógleyman-
leg. Forsetinn, mitt á meðal
veizluklæddra miamna drúpandi
höfði og biðjandi fyrir mönn-
unum, sem voru í hættu stadd-
ir úti í himingeimnum. En
nokikru etftir að þessi fiorseti
hafði fenigið bæn'heyrsilu, sendi
hann her inn í annað land til
þess að eyða þar lífi. Og margt
fleira merkilegt sagði séra Jak-
Db í þessari uppstigningardags-
ræðu.
Flutt var á hvítasunnu hug-
leiðing eftir Halldór á Kirkju-
bóli. Þetta var í rauninni saga
fremur en hugleiðing. Þar átt-
ust við fjórir Jónar. Einn
þeirra, umboðssalinn, var ut-
angarðsmaður, en hinir þrir,
presturinn, allþingismaðurinn og
bóndinn, voru innangarðsmenn,
það er að segja, þeir áttu all-
ir bústað í sál Halldórs. Og
það var swo sem ek'ki að sök-
um að spyrja. Innangarðsmenn-
imir kváðu utangarðismanninn
í kútinn, þótt ofláti væri. Var
ýmislegt skynsamlega athuigað
hjá þeim þremenningunutn, en
nokkuð misjafnt þó.
Það skiptir mestu
máli að maður græði
á því
Fréttir þaer, sem útvarpið
hefur flutt okkur frá Heklu-
gosinu, bera því glöggt vitni,
hve menn geta brugðizt við
sama atburðinum með ólíkufn
hætti.
Bændurnir á öskufallssvæð-
unum fyllast uigg og kvíða og
ekki að ástæðulausu. En margir
hinna, sem ekki eiga afkomu
stfna undir grasi og búsmala,
virðast ta'ka léttara á máilun-
um. Eldgosið verður þeim sem
skemmtileg tilbreyting Dg
dægradvöl, næstum eins og
sumarleyfisferð til Spánar. Þeir
flykikjast í hundraðatali til eld-
stöðvanna og leggja hart að sér
til þess að komast sem nssst
eldinum. Það er einnig hægt að
græða á eldinum, ef dæma má
eftir þeim Tinriulausu auglýs-
ingum um ferðir ti'l Heklu, sem
dunið hafa f cyvum útvarps-
hlustenda síðustu vikumar. AlTt
þetta umstang minnir okkur á
þá kaldhæðnislegu Tífsspeki,
sem kemur fram í kvæði Stein's
Steinars, Passíusálmi nr. 31, á
fólkið, sem tók sér far með
strætisvagninum til þess að
horfa á manninn, sem var
krossfestur á Valhú sah æði nni,
og á stúlkuna, sem spurði,
hvort honum myndi ekki leið-
ast,' að láta krósistfesta sig. Mér
kæmi ekki á óvart, þótt ein-
hver hdfði spurt, hvort bænd-
um myndi ekki leiðast, að fá
alla þessa ösku yfir sig.
Og svo eru menn famdr að
hlaikka yfir því, að það muni
vera haegt að græða á Heklu,
hún muni draga til sín erlenda
ferðamenn, sem komi með
gjaldeyri inn í landið. Og aft-
ur skulum við vitna í Stein:
Það'skdptir mestu máli,
að maður græði á þvi.
Leiðinlegur fundur
um Reykjavíkur-
málefni
Ósköp fannst mér hann leið-
inlegur, fundurinn um bæj ar-
málefni Reykjiavíkur, sem var
dembt yfir okkur eitt kvöld-
ið. Andrés Björnsson útvarps-
stjóri stjómaði honum af
miklum hátíðleika. allt að þvá
heilagléika, og minnti á bisk-
up. Fundarménn voru misjafin-
lega hátðlegir og töluðu flesf-
ir, eins og hvér um sig væri
einn í heiminum. Var því litið
uim andsvör og gagnandsvör og
virbust flestir hafa samið raeð-
ur sínar heima. Borgarstjórinn
kom fram svo sém hæfði tign
hans og stððu og talaði af
meira yfirlæti en aðrr fundar-
gestir, honum óti'gnari. Einma
leiðinlegast þótti mér þó að
hlusta á skraf Elínar Pálma-
dóttur um áhuga Sj álfstséðis-
flokksins fyrir velferð gamla
fólksíns. Veit manneskj'an elcki.
að gamalt fólk getur ekki beð-
ið eftir því, að athugunum
ljúki, nefndir skili álitum og
áaétlunum sé hrint í firath-
kvaémd? Það verður komið und-
ir græna torfu löngu áður en
athuigunarmennirnir, nefndirn-
ar og áætlanasmiðimir hafa
lokið sér af.
Andstæðingar íhaldsins í
þessum orðræðum komust
raunar að einni og sömu nið-
urstöðu. Bn hún var í stuttu
máli þessi: Kjósið flokkinn
minn. En hvað eiga svo vesa-
lings kjósendumir að balda?
Ættu þeir kannski að varpa
hlutkesti um það hvern hinria
fimm íhaldsandstæðinga þeir
ættu að kasta atkvæði sínu á?
Kvenréttindi enn í
útvarpsdagskránni
Kvenréttindi komia enn við
sögu í daigskrá útvarpsins. Fyr-
ir nokkm flutti Anna Sigurð-
ardótti.r tvö erindi um mennt-
un og skólaigöngu kvenma.
Þetta var í raiuninni vísinda-
leg úttekt. gerð fyrir TTNESCO,
að þvi er mig minnir. Inn í
úttektargeirðina fléttaði svo
höfundur sínum persónulegu
atbu'gasemdum. Niðurstaðan
varð ákafflega dapurieg. Á 50,-
um sviðum var reynt að ganga
Framhald af 7. síðu.
Myndir frá
áhrifum
verkfallsins
!
i
i
Áhrif verkfallsins verða
æ meiri og breiðast meina
út. Á þessum myndum
sem ljósmyndari Þjóðvilj-
ans tðk í fyrradag má sijá
hver áhrif verkfallið hef- 1
ur á tveimur raunar mjög
ólfkum stöðum. — Á ann-
arri myndinni sést bátur í
smiíðum í Stálsmiðjunni, en
einn eigenda Stálsmiðj-
unnar er Benedikt Gröndal
formaður Vinnuveitenda-
sambands Islands. Og á
hinni myndinni sést fölk
að kaupa kartöflur í stórri
veraTun, en skortur fer að
verða á kartötflum vagna
verkfallsins.
1
i
s
L