Þjóðviljinn - 05.07.1970, Blaðsíða 7

Sunnudagur 5. júlí 1970 — ÞJÓÐVTLJXNN — SlÐA J
Rœft v7ð
unga islenzka
konu sem hefur
sefzf að í Indlandi
Þar parf til
stærra átak
en góðgerðar-
starfsemi
— Það tóik mdg langan tíma
aft. rífa miig upp og áíkveða að
setjast að í Xndlaindi, en ég
hef aldrei séð eftir að taka há
ákvörðun, sagði Elfa. Ég fór
hangað fyrst 1963 og var þá í
10 sraánuði ásaimf foreldruim
mínum, Sigvalldia Hjálmarssyni
og Bjarney Alexandersdóttur.
Þremur áruim sieirana giiftist ég
og flluttist til Indlands. Við villd-
uim gera foreldra okkar beggja
ánægða, svo að viö vorum fyrst
gift hjá borgardómara í Reykja-
vfk og síðar í Madras. Fjöl-
sikylda maimis míns er múhaim-
eðstrúar og voruim við gift að
sið múhaimeðsitrúarmanna. Þetta
var einföld athöfn a.m.k. mið-
að við brúðkaup hjá hindúuim.
Við skrifuðum bairia undir
saimminig, beðnar voru bænirog
ég hurfti að játa bví brisvar
að ég viSdi giftast þessuim á-
kveðna manni. Þetta er víst
garnall siður og var uppihaiflega
til hess að koma í veig fyrir
að brúður giftist nauðug. Ég
fékk háflsfesti sam táknar b®ð
að tvær fjölskyldur tengist og
festi hessa rnega konur ekki
taka af sér nema ef eiiginmað-
urinn deyr. Enda hótt maðurinn
minn sé vestrænn í hugsunar-
hætti að mörgu leyti er honum
hreint ekkert um bað gefiðbeig-
ar ég tek festina af mér. Ég
var klædd sari við brúðfcaup-
ið í Madras, en betta er 51/-,
metra lan.gur dúkur sem vaifið
er utan um miann — og iranam
undir er sítt undirpils. Einuim
of hlýlegiur búningur í 30 stiga
hita, og ekki bœtti bað úrsikák
nð hlaðíð va.r á ofckur blónri-
sv^í.eum,
Híá hindúum er brúðkau.p
máklu viðameiiri athöfn. Da,gur-
inn og stundin eru vailin sam-
kvæmt stiömuisná og brúðkaup-
ið stendur yfir í 2-3 daga.
Brúðurin er slkrýdd og hað ekfci
lítið, hún ber jafnved skartgripi
á tám og í nefli. Prestamir enu
berir niður að mdtti með sar-
óna vafða utan um sig —
trumibur eru barðar og reyk-
eHsismökikurinn legigst yfir vist-
árverumar. Þeglar aðkornu-
fólk kynnist hessum og öllum
huigsanlegum trúarbnögðumi og
helgiatíhöfnum, fer ekki hjá bví
að maður vorði umlburðörlynd-
ari gaignvart slkoðunum ann-
airra.
— Hvað um bínar skoðanir
á trúmiáilum, haifa bær breytzt
við veruna í Indllandii?
— Nei, ég höf aldrei verið
sérlega trúuð og trúmól skipta
oklkur hjóndn litlu máli, a.m.k.
hafa alldrei orðið neinir árekstr-
ar út af j>eim. Við lifum eins
vestrænu lífi og hægt er á
hessum sfióðum. AHt húsihald er
hó annað, lítið um heimilis-
tæki og matarinnkaup erfið.
Þau fara fram , á markaði og
har er t.d. kjöt aöeins selt 2-3
tílma á daig. Þó er skepnam ný-
silátruð og er henni slengt upp
á krók — bætti ýrnsum frum-
stætt. Vatnið er swo mengað að
við drekkum hað alldrei á veit-
ingastöðum og heima sjóðum
við alltaf vatn og setjum jxið
síðan í ísskáp. Hreinliætið við
matargerð á veitingastöðum er
lítið og oft á flólk á hættu að
fá magiaveifci hatö bað borðað
é bessum stöðum. Sjálf hari ég
aðeins lítillega að sinna heim-
ilisstörfum bví að við höfum
fimm bjóna.
— Fimm h.ióna?
— Já, þ.e.a.s. bílstjóra, garð-
yrkjumann, kokk, yfirhjón og
ungarn strák sem hreinsar til.
Yfirbjónninn er fullorðinn mað-
ur sem heitir Benedikt og hann
hefur verið mér einkar hjálp-
legur, sérstaiklega fyrst eftir að
ég fllutti, en það voru óneitan-
lega nokkuð erfiðir dagar. Það
Þau eru rækilcga gift. Fyrst á Islandi . . .
. . . síðau á Indlandi.
Við götu eina í Madras, 2V2 miljón íbúa borg í Suður-Indlandi,
búa þrír íslendingair. Eru það Skafti Jónsson, sem vinnur á vegum
FAO, kona hans og Elfa Sigvaldadóttir, sem gift er Indverja.
Elfa dvelst á íslandi í sumar og segir lesenduim Þjóðviljans
hér á eftir frá kynnum sínum af Indlandi og íbúum þess, en þar hefur
hún dvalið í þrjú og hálft ár.
Eiginmaður Elfu, Syed Ibrahim, er skipamiðlari og
hefur nýlega stofnað fyrirtækið Indo-Icelandic fisheries. Er þegar
hafin smíði tveggja skipa á vegum fyrirtækisins hjá Bátalóni
í Hafnarfirði. Verða skipin tilbúin innan árs og fara þá
íslenzkar áhafnir með þau. til Madras, eða borgarinnar Tutieorin
í Indlandi og leiðbeina þarlendum fiskimönnum.
tekur sinn tímia að „stilla sig
inná“ hugsunairhátt Indverja.
En hægan lífsrýþma þeiirra
kann ég vél við, þedr taka líf-
inu mieð ró.
— Búið þið hjá tengdafor-
eldirum þíhuim?
— Ned, við búuim í húsii út
af fyrir okkur. en systkini Syed
og fjölskyldur þeirra búa hjá
foreldruim hans. Þessi fjölskylda
er komin aif aröbum sem fliutt-
ust fyrir hundruðum ára til
Indlands. Þetta V0‘ru kau.pmenn
sem blönduðust ekki Indverj-
um fyrr en fyrir á að gizka
hundrað áram.
Þess eru mörg dæmi aðsvoma
hópar lifi einangraðlr, og eru þá
giftinigar út fyrir hópinn óþekkt
fyrirbæri. Áþreifanileigt dæmi
um sMka einangrun eru Persar,
en hoir eru um 100 þúsund i
landinu — og þykir ekki mikið
í landi þar sem íbúar eru 600
miljónir. Persarndr tengjast
yfirleitt aldrei blóðhöndum við
Indverja. En þetta á ekiki að-
eins við uim aðlflutt þjóðarbrot
haldur er hver stétt að jafnaði
út af fyrir sig og giítist fióT.k
þá alltaf innan stéttarinnar.
Það er aðeins fariðað þekkj-
ast að fólk finni sér sjáiftmaka,
en mairgt uragt fÓIk sem ég
hef talað við segist ,alveg
treysta foreldram sínum til að
finna sér mafca, enda miunann-
að vera undantekning frá regl-
unni. Þá þykir það voðalegt á-
fall fyrir fjöIskyHdu ' ef maður
kvænist erlendri stúlku! En ég
hetf verið heppin, teragdafor-
eldrar mínir hafa aldrei sýnt
rnér annað en vinsemd — en
þeir hafa lilia sýnt mér stúlk-
ur sem þeir höfðu í huga seim
konuefni handa Syed.
— Nú hlýtur að vera tilungt
fólk s.em gerir uppreisn gfign
gömllum siðum og villl farai eig-
in leiðir?
— Það hefur ekki brotizt enn-
þá undao. þesisu fargi en .mikil
umhrot eru í þjóðfélaginu. í
aldaraiðir hafa tíðkazt í land-
inu sömu siðir og lífshættir, svo
að það þarf meira en iítið átak
til að breyta þeim.
— Hefur verið 'mikið um
stúdentaóeirðir í Madras?
— Bkki eins mikið og í möig-
um öðrum borgum Indllands, td.
Calcutta og Deihi. Madiras er
ein af fjórum stærstu borgum
landsins, þetta er -gamaildags
borg og iróleg. Skiólar borgar-
innar eira taldir góðir og nem-
endur úr þeim teknir fram
yfir nemendur úr öðrum skól-
um. í háslkólunuim í Madras
hafa einkum orðið stúdentaó-
eirðir vegna tungumálanna. Þar
var alltaf kennt á ensku og
tarrail, sem Suðuir-Indverjar
s-egj a að sé miklu merkara mél
en hindi. Fyrir nokkrum árum
var hindi innleitt sem aðalmáll-
ið og var byrjað að kenna
börnum þetta mél í skólum. En
þegar fllokkurinn DMK koimst
til valda í ríkinu var afltur
lögboðið að kenna á tamil og
ensku, en allar kennsilubælkur
eru á ensku í háskólunum.
Þessi fllokkur hefur hað m.a.
að barátturraáld að aflétta oki
Bramína, sem eru æðsta stétt
af fjórum stéttum hindúa, þ. e.
prestastéttin. Upprunalegir íbú-
ar í Suður-Indttandi voru Drav-
ídali>jóðin, og vilil DMK firamn-
ingu þeirr'a og telja jafn-
framt tamil eldra máil og rraeð
meirkari sögu að baki en hindi.
■ Sumarið 1967 og fram eftir
vetri var ástandið hörmiuHeigit í
Madras. Þá tóku.sigupp flokk-
ar rraanna og brenndu fcofamai
ctfan atf fledri tugum búsunda
fátælkllinga. Kongressfliokkurinn
kenndi DMK um — og öffiugt.
Engum bar saman um hver
stæði á baik við aðgierðir þess-
ar, en hringt var í hverfiin og
íbúairnir varaðir við áður en
eldur var settur í kofana. Þá
skýringu heyrði ég að kvedikt
hefði verið í kofunum til þess
að neyða stjórnina til að byggja
hús yfir þetta fiðllk, sem bjó við
hin ömurlegustu skilyrði. Fólk
•þeitta varð allslaust, og ekki var
hægt að útvega þvi aðallfæð-
una, hrísgrjión — og þegar því
var boðið heilhveiti í staðdnn
neituðu miargir að takai við því.
Ég skil reyndar etkki hvernig
fólkið getur liffiað atf hrísgrjón-
um svo til eingömgiu. Á þessu
tímaibi'li kom einnig oft fyrir
að brimgt var í hvexrfi og til-
kynmt að ætti að brenna.þaui í-
búarnir flúðu aft um miðjar
nætur, en síðan var ekki torennt.
Þjónnin.n okkar, Benedifct, sagði
mér ofitiar en ednu sinni aið nú
astti að fiara að brenna hedijja
hjá fjölskyldu hans, ’en' páð
var ekfci gert. Auðvitaö var ó-
skaplegt álag á bessu fólki, og
hafði það þó nógar ’áHýig@ur
fyrir.
1 Madras þdkkii ég hóp nor-
rænna stúikna, þær era ýmist
gifitar Indverjum eða era að-
eins í landinu um nokkurt
timaihdiL Við hitturrast reglulega
og höfium tekdð þátt í aMsfcora-
ar góð'gerðarstarfsemi. Erlendar
hjálpanstofnianir í landinu hafa
beðið okkur um að selja veit-
ingar á bösuram og rennur á-
góðdnn af þessu til munaðar-
leysdnigjahæla og flledri sitofn-
ana. En það er svo liftið sem
við getum gert og við erum
að draiga okicur út úr þessu. Það
þarf svo máildu steerra átak en
góðgerðarstarfsieiná. Við ætJum
saomt að byrja á amnarri stairf-
semá í haust.
Þá föram við í fétækrahverti
og skóla og dreifúm mat. Einn-
ig höfum við verið beðmar um
aif hjálparstofnunum að kenraa
fjölskyfldiuáæfflanir, en fiólks-
fjölgunin er eitt af mörgum
stóirvandaimálum Indverja eins
og alhr vita. Við hyggjumst
fiara í ýmis hverfi og fræða
konurnar um gatnaðaxvarnir.
Hitt vitum við þó að erfitt er
aö fiá konumar tí.1 að fara eft-
ir þessum leiðþeinin'gum. Hjálp-
arstafnanir hafia jaffnvel reynt
að tæla þœr með peniragagjöf-
um og sumiar hafá fiengið
transistortæki fyrir að vilja
takmarka bairneignir sínar! En
hjátrúin og aldagamlar hefðdr
eiga svo sterk ítök í fólkinu að
þetta fi-æðsllustarf ber engan
veginn þann árangur semisesfci-
legt væri.
— Hefiurðu 'ferðazt mdkið um
landið?
— pdci eins mákið og mig
laragar til, það era svo ótelj-
andi miargir staðdr í Indilaindi
sem vert er að skoða. Ég hef
f&rið á bíl um Suður-Indland
og hef komdð til stærstu borg-
anna. Þegar heitast er á sumr-
in fara þeir sem efini hafa á
til hæðanna svokölluðu, en það
er svæði með mörgum smóborg-
um um 350 mílur frá Madras.
Þarna eru 2000 metra háar
hæðir, og minnir loftsdagið
holzt á Sviss. Við eigum sum-
Framhald á 9. síðu.