Þjóðviljinn - 18.08.1970, Blaðsíða 10

10 SÍBA — ÞJÓÐVrLJFNTM — Þriðjudagur 18. ágúst 1970.
JULIUS BARK:
SEM
LINDIN
TÆR...
25
stlkaði inn á nýbónað gólfið í !
stofunni og hlammaði sér óboð-
inn niður í hægindastól. Lísbet og
móðirin stóðu enn í dyrunum,
Lísbet hélt um axlir móðurinn-
ar og sýndist hissa. Móðirin
sýndist enn meira undrandi.
— Ég bít ekki, sagði Óli. —
Komið bara inn.
Móðirin rölti inn. Lísbet
hreyfði sig ekki úr dyrunum.
— Ég væri feginn ef þú vild-
ir skreppa sem snöggvast fram í
eldhúsið, sagði Óli við móður-
ina. — Ég á dálítið vantalað
við Lísbetu.
Móðirin leit tvíráð á Lísbetu
sem sýndist vilja halda í hana,
en Óli rak á eftir henni. Etftir
nokkurt hik fór hún aftur fram
í eldhúsið. Lísbet horfði á eftir
henni, stóð kyrr með lafandi
handleggi.
— Seztu, sagði Óli. — Það er
auðveldara að spjalla saman sitj-
andi.
! þess að hún róaðist smám sam-
an.
Lísbet þurfti ekki að svara.
Öli vissi svarið nú þegar.
— Veiztu það? stundi hún
upp að tokum.
— Ég taldi það víst. Lögregl-
an sagði að bíllinn minn hefði
staðið hjá tjöminni. Þeir fundu
líka skóinn hans Cæsars í far-
angursgeymslunni.
— Veit lögreglan að ég gerði
það? hvíslaði Lísbet.
— Nei.
— Hvernig veizt þú það?
— Það getur enginn ræst Ang-
líuna auk mín nema þú. Það
veizt þú eins vel og ég. Held-
urðu að nokkrum detti í hug
að snúran sem hangir úr mæla-
borðinu sé föst í slitnu ræsi-
leiðslunni? Ég kenndi þér þetta.
Var það ekki?
Lísbet kinkaði kolli. Vangar
hennar vom fölir, hún vætti
þurrar varirnar með tungubrodd-
inum.
— Ég var einmitt á leið í búð-
ina þegar þú kornst. Ég verð
að flýta mér þangað.
— Þú átt frí í dag, sagði Óli.
— Ég var að tala við Mellgren.
Lísbet gat engu svarað, sett-
ist yzt á fomlegan stól með
veigalítilli setu og geysihéu baJd,
sat föl og miður sín með hendur
f skauti. Hún einblíndi niður í
fíólfið, hrædd og kvíðin.
öli var búinn að taka ákvörð-
lin Hann ætlaði að beita sömu
tækni og Bernhardsson: koma á
óvart. Hann laiut i áttina að Lís-
betu og sagði:
— Af hverju ókstu líki Cæs-
ars burt í bílnum mínum?
Lísbet tók viðbragð, skelfing-
in gagntók hana, hún varð and-
stutt og fát kom á hana. Hún
ieit upp og leit á hann stórum,
ga'opnum augum.
Óli vorkenndi henni sem
snöggvast, en hánn sat grafkyrr,
ö°ð1 ilega kyrr og reyndi að sýn-
ast kæmlaus. Ef hann stæði upp
og gengi til hennar til að sefa
hana, myndi hún spretta á fætur
og hrópa á hjálp; það þóttist
hann vita. Kyrrð Óla varð til
HÁRGREIÐSLAN
Hárgxeiðslu- og snyrtistofa
Steinu og Dódó
Laugav. 188 m. hæð (lyfta)
Sími 24-6-16.
Perma
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
G-arðastræti 21. SÍMl 33-9-68.
— Ég hef ekki kennt það
neinum öðram, hélt Óli áfram.
— Ég ók ekki með Cæsar. Og
þess vegna hlýtur það að hafa
verið þú.
Lísbet skalf, nasavængimir
titmðu af óttanum.
— Hefurðu sagt lögreglunni
frá þessu? spui'ði hún.
— Nei!
Lísbet var yfirleitt svo ömgg
um sig, stillt og róleg. Nú var
hún náföl* d andliti,- vissi ekki
hvort hún ætti að dirfast að
bera fram spurninguna við Óla.
— Af hverju gerðirðu það?
spurði hún loks.
— Hvað? sagði Óli rólega.
— Myrtir hann. Lísbet hvísl-
aði þetta.
— Myrti hann!
Óli spratt á fætur, steig til
Lísbetar og hristi hana. Lísbet
reyndi að æpa en ekkert hljóð
kom yfir varir hennar.
— Ég myrti hann ekiki, sagði
Óli. — Ég myrti hann ekki!
Heyrirðu það!
Þá var hann búinn að fá. það
staðfest; hún hélt að hann værl
morðingi. Hún þekkti hann ekki
betur en svo.
— Hann lá í hjláleigunni, sagði
Lísbet hásum rómi.
Óli sleppti henni. Nú varð
hann að vera rðlegur, hugsa
skýrt og athuga sinn gang. Ekki
láta í ljós geðshræringu, sýnast
rólegur, ömggur, traustvekjandi.
— Ég segi þér satt, Lísbet,
sagði hann. — Ég gerði það ekki.
Viltu ekki segja mér hvað kom
fyrir. Sjálfrar þín vegna . . . og
miín vegna.
Lísbet var hrædd og efabland-
in en nú brá fyrir vonarglampa
í auigum hennar.
— Ég fór heim til þtín eftir
vdnnu.
— Já? Óli reyndi að hvetja
hana.
— Ég kaMaði úti á hlaði eins
og ég er vön. En það svanaði
enginn.
— Ég var úti í skógi, sagði
Óli. — Fór út að ganga.
— Og ég fór inn. Þú hafðir
elbki læst. Samt er ég búin að
biðja þig um það hundrað sinn-
um. Þú átt að læsa dyrunum
þegar þú ferð út.
Lísbet þagnaði. Það varð all-
löng þögn.
— Hann lá á gólfinu, í hnipri.
Óli þorði naumast að anda.
— Ég var hrædd, þaut fyrst
út, en svo . . . svo fór ég að
hugsa að ...
Hún kyngdi, átti erfitt með að
halda áfram. Óli lét fallast niður
í sófann aftur, starði á hana.
— Ég hélt það væri betra
fyrir þig ef ég feerði hann úr
stað. Bf hann fyndisí ekki heima
hjá þér.
— Ég hef ekki gert nokkurn
skapaðan hlut, sagði Óli. — Ég
var úti í skógi. Ég vissi ekki
að Cæsar var í hjáleigunni.
— Það gat ég ekki vitað.
— Dróstu hann út í bflinn og
ókst með hann niður að tjörn-
inni?
Lísbet kinkaði kolli. Lítil og
písiarleg sat hún þama og kink-
aðj kolli eins og brúða. Hún
hafði gert þetta fyrir hann.
— Ég veit ekki af hverju ég
gerði þetta, sagði hún. — Ég
gerði það bara Ég gat ekki skilið
við hann þarna, hélt að þú hefðir
hlaupizt á brott, stungið af eftir
að hafa gert þetta . . .
Óli reis á fætur og gekk til
hennar, strauk henni um hárið.
Fann til biíðu í hennar garð,
blíðu, ekki ástar. Hún hafði
viljað vernda hann, dröslað lík-
inu burt. Ekið því að tjörninni,
fleygt því þar, ekið til baka
og lagt bílnum á sinn stað.
— Lísbet litla, hvislaði hann.
Hún mætti augnaráði hans í
fyrsta sinn.
— Ég gerði það ekki, Lísbet.
— Allir halda, að þú hafir
gert það.
— Ég veit það.
— Hvað eigum við að gera,
Óli?
Hún sagði við! ÖIi fann sam-
heldnina, samhjálpina.
— Ég veit það ekki.
— Á ég að fara til lögregl-
unnar og segja frá þessu? spurði
hún
Oli haigsaði sig um. Átti hann
að hvetja hana til þess. 1 angum
lögreglunnar yrði þetta lokasönn-
unin gegn honum; það sem yrði
til að felia þann Qg JJolf gekk
enn laus, morðinginn Rolf.
Sem snöggvast datt honum í
hug að segja frá mprðtilrauninni
sem hann hafði orðið fyrir sjálf-
ur, en var ekki ástasðulaust að
hræða hana frekar?
Nei, ekki segja lögreglunni
neitt, hann yrði sjálfur að greiða
úr þessari flækju, finna lausnina.
— Ég held að það sé bezt að
við látum lögregluna bíða, sagði
hann. Þeir ná trúlega í söku-
dólginn samt.
Hún hortfði á hann. Hann var
ekki viss um að hún treysti hon-
um, að hún myndi gera eins og
hann sagði.
í sömu svipan rak móðirin
höfuðið inn um gættina og and-
litið hmkkaðist af hikandi brosi.
— Á ég að hita kaffi? spurði
hún.
— Nei, þakk fyrir, sagði Óli.
— Ég er að fara.
Hann reis á fætur, gekk þvert
yfir stofuna, framhjá Lísbetu.
Svt> stanzaði hann, laut yfir hana
og kyssti hana létt á vangann.
Það dugði, ■ þau ski'ldu hvort
annað.
17.
'Anglian hafði staðið fyrir ut-
an' hús Akermarksmæðgnanna
allan tímann sem Óli var að
segja frá heimsókninni til Lís-
betar. Peter hafði hvað aftir
annað beygt sig áfram og horft
á það gegnum gluggann. Þetta
var ósköp venjulegt einbýlishús,
byggt einhvem tíma eftir nítján
hundmð og þrjátíu, skífur lagð-
ar á þakið svo sem tveirn ára-
tugum seinna.
Það sýndist vera lokað og
lífiaust, gluggatjöldin vom dreg-
in fyrir, hliðið læst. Peter reyndi
að greina líf bakvið dauða fram-
hliðina, í litlum bæjarfélögum
sést oft hreyfing ba'kvið glugga-
tjöldin þegar bíll stanzar fyrir
utan, en í Ákermarkshúsinu sást
ekkert lSfsmark. Peter vildi ekki
spyrj-a hverju það sætti.
— Eigum við þá ekki að halda
áfram? sagði Óli.
— Eigum við að aka heim til
þín? spurði Peter
— Ég hafði látið mér detta
það í hug, sagði Óli. — Þar
heldur sagan áfram.
— Svp að þú hefur farið heim
undir eins?
Óli baukaði við Angliuna á
mjóum malarveginum og tókst
að snúa við eftir nókkra stund.
Við hliðargötuna skammt frá
Aðalstræti hemlaði hann og
hleypti vömbíl framúr. Síðan
beygði hann út á aðalveginn i
áttina að brúnni.
— Ég hljóp við fót, sagði Óli.
Stundum gerir maður það, þótt
manni liggi ekkert á.
— Ótti?
— Já.
— Af hverju léztu hana ekki
fara til lögreglunnar? .
— Það ættirðu að skilja, sagði
Óli. — Að vísu yrði ég þá ekki
lengur gmnaður um að hafa
dröslað Cæsari að tjöminni, en
aftur á móti yrði ég að útskýra
hvers vegna hann hefði dáið í
hjáléigunni. Það gat ég ekkd.
— Bernhardsson hefði ef til
vill getað það, sagði Peter. —
B£ hann hefði verið með allar
staðreyndir í höndunum.
— Peter, sagði Óli alvarlegur
í bragði. — Ég vildi greiða úr
þessu sjálfur. Ég vissi hver
morðinginn var.
— Þú tókst mifcla áhættu.
Óli veifaði unglingunum á
bensínstöðinni. Nú hafði bíllinn
verið í bezta lagi allan daginn,
það hafði ekki einu sinni soðið
á honum.
— Ég tók áhættu, það vissi
ég vel. Ég hef eflaust hlaupið
á mig, en þú getur ekki ætlazt
til þess að ég hagaði mér skyn-
samlega eftir allt sem komið
hafði fyrir.
Óli hægði ferðina, hemlaði
hjá póstkassanum sem festur var
á staur þar sem vegurinn beygði
heim að hjáleigunni. Hann steig
Hver býður betur?
Það er (hjá okkur sem þið getið fengið
AXMINSTER teppi með aðeins 10%
útborgun.
AXMINSTER — annað ekki.
AXMINSTER
ANNAÐ EKKI
Grensásvegi 8 — simi 30676.
Laugavegi 45 B — sími 26280.
T
Húsráðendur!
Geri við heita og kalda krana, WC og WC-kassa,
leka á ofnum og hitaveituleiðslum.
STILLT HITAVEITUKERFI
HILMAR J. H LÚTHERSSON
pípulagningameistari.
Sími 17041 — til kl. 22 e.h.
iiíiiiiiiíiiííiiiiiiiíiiiiiiiiííiiííiiiiliiiiiiiilliiíiíliiiiíiíliiiiílHiiíiílíiiiíiiiiiiiííiíHilíiiiiiiiíiiiUiíííiHiaiiííiiiHilílilllii
HEFUR TEPPIN SEM
HENTA YÐUR
TEPPAHUSIÐ
*
SUÐURLANDS
BRAUT 10
*
SÍIVll 83570

ímHmimmtmffimmiimmiiniiffliiiiiiiiiiiiHiiibif
BÍLASKOOUN & STILLING
Skúlagötu 32.
MOTORSTILLINGAR
HJÓLASTILLINGAR LJÚSASTILLINGAR
Látið stilla i tima. 4
Fljót og örugg þjónusta. I
13-10 0
Dömusíðbuxur — Ferða- x
og sportbuxur karlmanna
Drengja- og unglingabuxur
— Laugavegi 71 — sími 20141.
TILBOÐ
óskast í nokkrar jeppa- og fólksbifreiðir, er verða
til sýnis miðvikudaginn 19. ágúst 1970, kl. 1-4 e.h.,
í porti bak við skrifstofu vora að Borgartúni 7.
Tilboðin verða opnuð sama dag kl. 5, að viðstödd-
um bjóðendum.
Réttur áskilinn til að hafna tilboðum, sem ekki
teljast viðunandi.
INNKAUPASTOFNUN RÍKISINS
BORGARTÚNI7 SÍMI 10140
Volkswageneigendur
Höfum fyrirliggjandi BRETTl - HURÐIR - VÉLALOK
og GEYMSLULOK á Volkswagen í allflestum litum. —
Skiptum á einum degj með dagsfyrirvara fyrir ákveðið
‘ verð - REYNIÐ VIÐSKIPTIN
Bílasprautun Garðars Sigmundssonar,
Skipholti 25 — Sími 19099 og 20988
HARPIC er ilmanili efni sem hreinsar
salernisskálina og drepur sykla
Verjum gróður - verndum land