Þjóðviljinn - 11.09.1970, Blaðsíða 10

Þjóðviljinn - 11.09.1970, Blaðsíða 10
J Q SlÐA — ÞJÓÐVILJINN — Föstudagur 11. septemiber 1970. Hvað nefnist Ijóðabókin og hver er höfundurinn? 10. MYND Bókin nefnist Höfundurinn er HARPIC er ilmandi elni sem lireinsar salernisskálina og drepnr sýkla Dömusíðbuxur — Ferða- og sportbuxur karlmanna Drengja- og unglingabuxur O.L. — T •augavegi 71 — sími 20141. SÓLÓ-eldavélar <gntineníal HINIR HEIMSÞEKKTU JEPPA HJÓLBARÐAR HJÓLBARÐAVIÐGERÐIR Opið alla daga frá kl. 8—22, einnig um helgar. GÚMMÍVINNUSTOFAN HF. SKIPHOLTI 35 REYKJAVÍK SÍMI 31055 DÝPSTA UNDIN ætíazt til þess að þér hafið sömu skoðanir og ég á dauðasyndinni. Ég reyndi að sýnast undrandi. Líkt og ég skildi ekki hvað hann ætti við! Hafði hann þá eftir allt saman séð til mín og Harriet niðri á ströndinni? En ekki kom honum við hvað ég aðhafðist. Ég sagði að við frú Leeson hefð- um farið í ferðalag með nesti og hefðum séð líkfylgdina ganga eftir ströndinni. Svar hans sann- fæi’ði mig um að hann hefði ekki tekið eftir okkur — Þér verðið umfram allt að fara varlega á þeim slóðum. Það er sagt að það sé kviksyndi á stóru svæði á ströndinni miðri. — Ég tók eftir því að líkfylgd- in tók á sig sveig. Eftir þetta töluðum við rólega og friðsamlega um írska út- fararsiði. Ég sagði að mér hefði fundizt hjartnæmt að taka eftir þeirri augljósu virðingu, sem þátttak- endur í líkfylgdinni auðsýndu hinum látna; hins vegar hefði mér þótt ósanngjarnt að þeir skyldu loica veginum fyrir allri annarri umiferð. Hann hló. — Þetta var miklu verra áður fyrr. I gamla daga var það siðvenja hér fyrir vestan að presturinn sat við kistuna og tók við þeim pen- ingum sem syrgjendumir réttu honum. Þeir kepptust um að gefa sem mest, því að upþhæðin sýndi hve mikill harmur þeirra var yfir hinum látna. Það var stöðutákn með tilf inningaívafi! Jæja, en þann sið höfum við lagt niður til allrar hamingju. Þrátt fyrir hinn óþægilega þátt í samtalinu, hafði þetta verið ntrtalegt kvöld. Faðir Bresnihan fylgdi mér til dyra og í fang- inu hélt hann á kettinum sem var búinn að fyrirgefa homum. Ég fann til eins konar aðdáunar og hollustu í hans garð. Hann var góður og vitur maður. Og frá hans bæjardyrum séð var ofureðlilegt að hann gæfi mér aðvörun. 1 návist hans gat ég ekki að mér gert að hugsa sem svo, að ef til vill ætti ég að fara að ráðum hans, sem hann gaf mér í góðum tilgangi. — Komið bráðum aiftur. Og Guð blessi yður, sagði hann með hljómmikilli röddinni, sem var hvorki mærðarleg né tilgerðar- leg. Ég sé það í dagbók minni að það var tveim dögum seinna að mér var boðið heim til Kevins Leesons í þá óskemmtilegu mál- tíð sem kallast „stórt síðdegis-te“. Garðurinn bakvið traustlegt hús þeirra var morandi í börn.um — ég komst aldrei að því hver þeirra voru böm Maires. Hún sá um að þau sýndu alla þá leikni sem þau höfðu yfir að ráða, og lokaþáttur sýningarinn- ar var ruglingslegur írskur þjóð- dans og undirleikinn annaðist hún sjálf á píanóið inni í stof- unmi, en gluggamir vom hafðir opmir. Bömin dönsuðu með há- tíðlegan svip á andlitinu, og þau voru stíf eins og staurar og það var engu líkara en þau feyktust um í ofsaroki. — Kevin bað mig að taka mynd af yður og bömunum. Þér hafið væntanlega ekkert á móti því? Marie stillti okkur upp í hóp og smellti af. — Það er vissu- leiga mikill heiður fyrir ykkur að vera á mynd með frægum rithöfundi. En það ekki krakk- ar? — Jú, tautuðu fáein þeirra án allrar hrifningar. — Og nú verðið þér að leyfa mér að taka mynd af yður einum í albúmið mitt. Af stað nú, böm. Teið handa ykkur er inni í barnaherbergi. Ég' lét mér þetta allt saman lynda. Ég læt venjulega sem ég þoli ekki amnað eins og þetta, en í raun og vem líkar öllum rithöfundum það ágætlega að láta meðhöndla sig sem fræga Framleiði SÓLÓ-eldavélar af mörgum stserðum og gerðum. — Einkum hagkvæmar fyrir sveita- bæi, sumarbústaði og báta. V AR AHLUTAÞ J ÓNU ST A. Viljum sérstaklega benda á nýja gerð einhólfa eldavéla fyrir smærri báta og litla sumarbústaði ELDAVÉLAVERKSTÆÐl JÓHANNS FR. KRISTJÁNSSONAR h.f. Kleppsvegi 62 . Sími 33069 13 — Til að mynda Kevin Lee- son? sagði ég kæmleysislega. Presturinn sýndist alveg agndofa. — Kevin? Nei, nei, hann er metnaðargjarn, en hann hefur innilega fyrirlitningu á Blástökk- unum. Sjáið þér til, öll þessi athafnasemi Kevins stafar af því að hann langar til að yfirskyggja bróður sinn. Flurry er auðvitað ekki annað en fyrrverandi hetja, en hann hefur fengið að halda dýrðarljómanum. Kevin tók hvorki þátt í frelsisbaráttunni né borgarastr.' linu. Hann er varfær- inn. — Seamus kallar hann lukku- riddara. — Jæja, gerir hann það? Það er fullsterkt til orða tekið. Sea- mus aðhyllist gamaldags róman- tfk; hann er síðasti hetjudýhk- andinn. Enginn getur fengið hann til að viðurkenna að Kevin leggi fram aðdáunarverðan skerf til að byggja upp land okkar. Og fyllir sína eigin vasa um pensónu, ekki sízt þegar frægðin er af skomum skammti. Það er ekki fyrr en eftir á að maður fær óbragð í munninn, rétt eins og maður geti grátið fögmm támm yfir eigin meistaraverki, unz maður kemst að því að það er í rauninni ekki annað en til- finningasjúkt samsull. Ég gekk meira að segja svo langt að skipta um álit á Maire; hún var fi’jálslegri utan dyra í bama- hópnum, og henni fór það vel að vera á þönum með jarpa lokkana flögrandi fram á ennið og stjóma fjölskyldusirkusnum með ódulinni hrifningui Dærni- gerð irsk sveitakona af betra taginu; þetta var litla konungs- ríkið hennar, hún var sex bama móðir og fannst hún vera drottn- ing. Hún fór með mig inn í setu- stofuna 9Ína, sem var ósköp dapurleg; troðfull af splunku- nýjum húsgögnum, samstæðu sem hefði getað verið úr verð- lista og kramið með póstinum. Sennilega var aldrei verið í þessari stofu. Ég gat gert mér í hugarlund hvernig Leeson- bömin sátu skjálfandi af kulda við slaghörpuna, þegar þau fengu spilatíma í ískaldri stof- unni. Kevin kom og slóst í hópinn. Ég fékk nærmynd af grófgerðu andlitinu og munninum sem minnti mig á hákarl. Hann var upptekin af sjálfum sér en mjög alúðlegur Það var auðséð að fallega konan hans sá til þess að hann væri í öðru sæti á heimili siínu. Borðið svignaði undan matnum — þar vom boll- ur, heimabakað brauð, sardínur, rauðrófur, harðsoðin egg, pikkles, svínslæri og tunga, búðingar með kremsósu og kökur með sykurbráð. Maire hélt matnum að mér af miklum ákafa. — Yður veit- ir ekki af ærlegum matarbita, herra Eyre, eftir allt þetta snarl yðar heima í kofanum. Þér emð alltof horaður. Finnst þér það eklki, Kevin? — Hætbu nú að angra vesal- ings manninn, Maire. Hann veit bezt sjálfur hverju hann hefur gott af. Láttu hann eiga sig. Ég sagði þeim að mér hefði verið boðið í kvöldmat til föður Bresnihans tveim dögum áður. — Jé, rétt er það. Hann sagði mér að þið hefðuð spjallað notalega saman upp á gamla mátann, sagði Maire. — Þið hafið trúlega rætt háfleyg mál, þdð tveir. Bækur og þess háttar. — Aðallega um stjómmál, frú Leeson. Það var mjög athyglis- vert að heyra hann tala um — — Það er alltof mikið talað um stjórmál hér á landi, sagði Kevin. — Prestarnir ættu ekki að hvetja fólk til þess. — Og láta þá um það sem vit hafa á. Mér skilst, að þér hafið það? — Tja, ég hef nú svo margt á minni könnu að ég hef engan tírna til — — Mér hefur annars sldlizt að þér verðið ef til vill í kjöri til þings við næstu kosningar. — Já, það getur svp sem veí verið. „Dail“-ið okkar þyrfti svo sannarlega að fá nokkra hagsýna menn sem geta heyrt grasið gróa og kunna að taka hlutina skynsamlegum tökum. Helming- urinn af þessum snillingum í þinginu sóa tfmanum í gaspur um tilgangslausa hluti. Við deyjum úr hungri herra Eyre, ef við edgum að halda áfram að jórtra á fortíðinni. Við getum ekki lifað á því. Ég spurði hann f þanla um „Blástakkana“ — hvort hægt væri að bera þá saman við svo- kallaða nazista Mosleys í Eng- landi. Hann sagði frá hinu skammvinna • samstarfi milli hreyfingar O’Duffys hershöfð- ingja og Cumann nan Gaedheal- flokksins á fjórða tug aldarinnar. — Sá orðrómur komst á kreik að þeir ætluðu með valdi að setja á stofn einræðisstjóm, ef leið, sagði ég næstum. En í þess stað íór ég að tala um hve Flurry og frú Leeson hefðu sýnt mér mikla gestrisni. Faðir Bresnihan horfði fast á mig; það var eins og hann gæti séð djúpt inn í sál mína. — Ég vona að þér reiðizt ekki þótt ég gefi yður heilræði: Varið yður á frú Leeson; hún er hættu- leg kona. — Hættuleg? Ég eldhitnaði í vöngum, en reyndi mitt bezta til að stilla mig. — Hættuleg? Hvemig þá? Ég hafði ekki fyrr orðið þess var að presturinn missti stjórn á sér. — Hún fellur ekki inn í litla samfélagið okkar, svaraði hann varlfæmisilega. — Getur það ekki verið litla samfélaginu að kenna, faðir Bresnihan? Ensk kona. Otlend- ingur. Fólk uppi í sveit er alltaf tortryggið í garð útflendinga. — Það veit ég vel, sagði hann hvössum rómi. Það leit út fyrir að hann ætti erfitt með að hafa taumlhald á sér. — En ég verð að vera á verði gagnvart hneyksl- anlegu atferli í sókn minni. Frú Leeson hefur gefið tilefni til hneykslunar — Hvemig þá? — Vegna þess. — Faðir Bresnihan gat ekki borið fram ásakanir sínar, vegna þess að kötturinn truflaði hann. Hann hafði setið og gælt við hann meðan hann lá makindalega á hnjám hans; en allt í einu þaut hann hvæsandi niður á gólfið og flýði undir borðið. Presturinn varð eldrauður í framan þegar hann laut niður til að ná í köttinn. — Aumingja kisa. Tók ég of fast á þér? Komdu nú upp aftur, kjáni litli. Það glitti í reiðileg augu katt- arins undir borðinu. — Nú, ef þú vilt það eklki, þá þú um bað. Hann reiddist mér sennilega af því að ég talaði af vandlætingu, herra Eyre. Það var sannariega ekki tilgangur minn, það veitGuð. Hann spennti titrandi greipar. — Ég get ekki HARGREIÐSLAN Hárgreiðslu- og snyrtistofa Steinu og Dódó Laugav. 188 m. hæð (lyfta) Simi 24-6-16. Perma Hárgreiðslu- og snyrtistofa Garðastræti 21. SÍMI 33-9-68.

x

Þjóðviljinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.