Þjóðviljinn - 11.09.1970, Blaðsíða 10
J Q SlÐA — ÞJÓÐVILJINN — Föstudagur 11. septemiber 1970.
Hvað nefnist Ijóðabókin
og hver er höfundurinn?
10. MYND
Bókin nefnist
Höfundurinn er
HARPIC er ilmandi elni sem lireinsar
salernisskálina og drepnr sýkla
Dömusíðbuxur — Ferða-
og sportbuxur karlmanna
Drengja- og unglingabuxur
O.L.
— T
•augavegi 71 — sími 20141.
SÓLÓ-eldavélar
<gntineníal
HINIR
HEIMSÞEKKTU
JEPPA
HJÓLBARÐAR
HJÓLBARÐAVIÐGERÐIR
Opið alla daga frá
kl. 8—22, einnig um helgar.
GÚMMÍVINNUSTOFAN HF.
SKIPHOLTI 35 REYKJAVÍK
SÍMI 31055
DÝPSTA
UNDIN
ætíazt til þess að þér hafið sömu
skoðanir og ég á dauðasyndinni.
Ég reyndi að sýnast undrandi.
Líkt og ég skildi ekki hvað hann
ætti við! Hafði hann þá eftir
allt saman séð til mín og Harriet
niðri á ströndinni? En ekki kom
honum við hvað ég aðhafðist.
Ég sagði að við frú Leeson hefð-
um farið í ferðalag með nesti
og hefðum séð líkfylgdina ganga
eftir ströndinni. Svar hans sann-
fæi’ði mig um að hann hefði
ekki tekið eftir okkur
— Þér verðið umfram allt að
fara varlega á þeim slóðum. Það
er sagt að það sé kviksyndi á
stóru svæði á ströndinni miðri.
— Ég tók eftir því að líkfylgd-
in tók á sig sveig.
Eftir þetta töluðum við rólega
og friðsamlega um írska út-
fararsiði.
Ég sagði að mér hefði fundizt
hjartnæmt að taka eftir þeirri
augljósu virðingu, sem þátttak-
endur í líkfylgdinni auðsýndu
hinum látna; hins vegar hefði
mér þótt ósanngjarnt að þeir
skyldu loica veginum fyrir allri
annarri umiferð.
Hann hló. — Þetta var miklu
verra áður fyrr. I gamla daga
var það siðvenja hér fyrir
vestan að presturinn sat við
kistuna og tók við þeim pen-
ingum sem syrgjendumir réttu
honum. Þeir kepptust um að
gefa sem mest, því að upþhæðin
sýndi hve mikill harmur þeirra
var yfir hinum látna. Það var
stöðutákn með tilf inningaívafi!
Jæja, en þann sið höfum við
lagt niður til allrar hamingju.
Þrátt fyrir hinn óþægilega þátt
í samtalinu, hafði þetta verið
ntrtalegt kvöld. Faðir Bresnihan
fylgdi mér til dyra og í fang-
inu hélt hann á kettinum sem
var búinn að fyrirgefa homum.
Ég fann til eins konar aðdáunar
og hollustu í hans garð. Hann
var góður og vitur maður. Og
frá hans bæjardyrum séð var
ofureðlilegt að hann gæfi mér
aðvörun. 1 návist hans gat ég
ekki að mér gert að hugsa sem
svo, að ef til vill ætti ég að
fara að ráðum hans, sem hann
gaf mér í góðum tilgangi.
— Komið bráðum aiftur. Og
Guð blessi yður, sagði hann með
hljómmikilli röddinni, sem var
hvorki mærðarleg né tilgerðar-
leg.
Ég sé það í dagbók minni að
það var tveim dögum seinna að
mér var boðið heim til Kevins
Leesons í þá óskemmtilegu mál-
tíð sem kallast „stórt síðdegis-te“.
Garðurinn bakvið traustlegt hús
þeirra var morandi í börn.um —
ég komst aldrei að því hver
þeirra voru böm Maires. Hún
sá um að þau sýndu alla þá
leikni sem þau höfðu yfir að
ráða, og lokaþáttur sýningarinn-
ar var ruglingslegur írskur þjóð-
dans og undirleikinn annaðist
hún sjálf á píanóið inni í stof-
unmi, en gluggamir vom hafðir
opmir. Bömin dönsuðu með há-
tíðlegan svip á andlitinu, og
þau voru stíf eins og staurar og
það var engu líkara en þau
feyktust um í ofsaroki.
— Kevin bað mig að taka
mynd af yður og bömunum. Þér
hafið væntanlega ekkert á móti
því?
Marie stillti okkur upp í hóp
og smellti af. — Það er vissu-
leiga mikill heiður fyrir ykkur
að vera á mynd með frægum
rithöfundi. En það ekki krakk-
ar?
— Jú, tautuðu fáein þeirra án
allrar hrifningar.
— Og nú verðið þér að leyfa
mér að taka mynd af yður
einum í albúmið mitt. Af stað
nú, böm. Teið handa ykkur er
inni í barnaherbergi.
Ég' lét mér þetta allt saman
lynda. Ég læt venjulega sem ég
þoli ekki amnað eins og þetta,
en í raun og vem líkar öllum
rithöfundum það ágætlega að
láta meðhöndla sig sem fræga
Framleiði SÓLÓ-eldavélar af mörgum stserðum
og gerðum. — Einkum hagkvæmar fyrir sveita-
bæi, sumarbústaði og báta.
V AR AHLUTAÞ J ÓNU ST A.
Viljum sérstaklega benda á nýja gerð einhólfa
eldavéla fyrir smærri báta og litla sumarbústaði
ELDAVÉLAVERKSTÆÐl
JÓHANNS FR.
KRISTJÁNSSONAR h.f.
Kleppsvegi 62 . Sími 33069
13
— Til að mynda Kevin Lee-
son? sagði ég kæmleysislega.
Presturinn sýndist alveg agndofa.
— Kevin? Nei, nei, hann er
metnaðargjarn, en hann hefur
innilega fyrirlitningu á Blástökk-
unum. Sjáið þér til, öll þessi
athafnasemi Kevins stafar af því
að hann langar til að yfirskyggja
bróður sinn. Flurry er auðvitað
ekki annað en fyrrverandi hetja,
en hann hefur fengið að halda
dýrðarljómanum. Kevin tók
hvorki þátt í frelsisbaráttunni né
borgarastr.' linu. Hann er varfær-
inn.
— Seamus kallar hann lukku-
riddara.
— Jæja, gerir hann það? Það
er fullsterkt til orða tekið. Sea-
mus aðhyllist gamaldags róman-
tfk; hann er síðasti hetjudýhk-
andinn. Enginn getur fengið hann
til að viðurkenna að Kevin leggi
fram aðdáunarverðan skerf til að
byggja upp land okkar.
Og fyllir sína eigin vasa um
pensónu, ekki sízt þegar frægðin
er af skomum skammti. Það er
ekki fyrr en eftir á að maður
fær óbragð í munninn, rétt eins
og maður geti grátið fögmm
támm yfir eigin meistaraverki,
unz maður kemst að því að það
er í rauninni ekki annað en til-
finningasjúkt samsull. Ég gekk
meira að segja svo langt að
skipta um álit á Maire; hún var
fi’jálslegri utan dyra í bama-
hópnum, og henni fór það vel
að vera á þönum með jarpa
lokkana flögrandi fram á ennið
og stjóma fjölskyldusirkusnum
með ódulinni hrifningui Dærni-
gerð irsk sveitakona af betra
taginu; þetta var litla konungs-
ríkið hennar, hún var sex bama
móðir og fannst hún vera drottn-
ing.
Hún fór með mig inn í setu-
stofuna 9Ína, sem var ósköp
dapurleg; troðfull af splunku-
nýjum húsgögnum, samstæðu
sem hefði getað verið úr verð-
lista og kramið með póstinum.
Sennilega var aldrei verið í
þessari stofu. Ég gat gert mér
í hugarlund hvernig Leeson-
bömin sátu skjálfandi af kulda
við slaghörpuna, þegar þau
fengu spilatíma í ískaldri stof-
unni.
Kevin kom og slóst í hópinn.
Ég fékk nærmynd af grófgerðu
andlitinu og munninum sem
minnti mig á hákarl. Hann var
upptekin af sjálfum sér en mjög
alúðlegur Það var auðséð að
fallega konan hans sá til þess
að hann væri í öðru sæti á
heimili siínu. Borðið svignaði
undan matnum — þar vom boll-
ur, heimabakað brauð, sardínur,
rauðrófur, harðsoðin egg, pikkles,
svínslæri og tunga, búðingar
með kremsósu og kökur með
sykurbráð.
Maire hélt matnum að mér
af miklum ákafa. — Yður veit-
ir ekki af ærlegum matarbita,
herra Eyre, eftir allt þetta snarl
yðar heima í kofanum. Þér emð
alltof horaður. Finnst þér það
eklki, Kevin?
— Hætbu nú að angra vesal-
ings manninn, Maire. Hann veit
bezt sjálfur hverju hann hefur
gott af. Láttu hann eiga sig.
Ég sagði þeim að mér hefði
verið boðið í kvöldmat til föður
Bresnihans tveim dögum áður.
— Jé, rétt er það. Hann sagði
mér að þið hefðuð spjallað
notalega saman upp á gamla
mátann, sagði Maire. — Þið
hafið trúlega rætt háfleyg mál,
þdð tveir. Bækur og þess háttar.
— Aðallega um stjómmál, frú
Leeson. Það var mjög athyglis-
vert að heyra hann tala um —
— Það er alltof mikið talað
um stjórmál hér á landi, sagði
Kevin. — Prestarnir ættu ekki
að hvetja fólk til þess.
— Og láta þá um það sem
vit hafa á. Mér skilst, að þér
hafið það?
— Tja, ég hef nú svo margt
á minni könnu að ég hef engan
tírna til —
— Mér hefur annars sldlizt
að þér verðið ef til vill í kjöri
til þings við næstu kosningar.
— Já, það getur svp sem veí
verið. „Dail“-ið okkar þyrfti svo
sannarlega að fá nokkra hagsýna
menn sem geta heyrt grasið
gróa og kunna að taka hlutina
skynsamlegum tökum. Helming-
urinn af þessum snillingum í
þinginu sóa tfmanum í gaspur
um tilgangslausa hluti. Við
deyjum úr hungri herra Eyre,
ef við edgum að halda áfram
að jórtra á fortíðinni. Við
getum ekki lifað á því.
Ég spurði hann f þanla um
„Blástakkana“ — hvort hægt
væri að bera þá saman við svo-
kallaða nazista Mosleys í Eng-
landi. Hann sagði frá hinu
skammvinna • samstarfi milli
hreyfingar O’Duffys hershöfð-
ingja og Cumann nan Gaedheal-
flokksins á fjórða tug aldarinnar.
— Sá orðrómur komst á kreik
að þeir ætluðu með valdi að
setja á stofn einræðisstjóm, ef
leið, sagði ég næstum. En í þess
stað íór ég að tala um hve
Flurry og frú Leeson hefðu sýnt
mér mikla gestrisni. Faðir
Bresnihan horfði fast á mig; það
var eins og hann gæti séð djúpt
inn í sál mína.
— Ég vona að þér reiðizt ekki
þótt ég gefi yður heilræði: Varið
yður á frú Leeson; hún er hættu-
leg kona.
— Hættuleg? Ég eldhitnaði í
vöngum, en reyndi mitt bezta
til að stilla mig. — Hættuleg?
Hvemig þá? Ég hafði ekki fyrr
orðið þess var að presturinn
missti stjórn á sér.
— Hún fellur ekki inn í litla
samfélagið okkar, svaraði hann
varlfæmisilega.
— Getur það ekki verið litla
samfélaginu að kenna, faðir
Bresnihan? Ensk kona. Otlend-
ingur. Fólk uppi í sveit er alltaf
tortryggið í garð útflendinga.
— Það veit ég vel, sagði hann
hvössum rómi. Það leit út fyrir
að hann ætti erfitt með að hafa
taumlhald á sér. — En ég verð
að vera á verði gagnvart hneyksl-
anlegu atferli í sókn minni. Frú
Leeson hefur gefið tilefni til
hneykslunar
— Hvemig þá?
— Vegna þess. — Faðir
Bresnihan gat ekki borið fram
ásakanir sínar, vegna þess að
kötturinn truflaði hann. Hann
hafði setið og gælt við hann
meðan hann lá makindalega á
hnjám hans; en allt í einu þaut
hann hvæsandi niður á gólfið og
flýði undir borðið. Presturinn
varð eldrauður í framan þegar
hann laut niður til að ná í
köttinn. — Aumingja kisa. Tók
ég of fast á þér? Komdu nú
upp aftur, kjáni litli.
Það glitti í reiðileg augu katt-
arins undir borðinu.
— Nú, ef þú vilt það eklki, þá
þú um bað. Hann reiddist mér
sennilega af því að ég talaði af
vandlætingu, herra Eyre. Það
var sannariega ekki tilgangur
minn, það veitGuð. Hann spennti
titrandi greipar. — Ég get ekki
HARGREIÐSLAN
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Steinu og Dódó
Laugav. 188 m. hæð (lyfta)
Simi 24-6-16.
Perma
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Garðastræti 21. SÍMI 33-9-68.