Þjóðviljinn - 13.09.1970, Blaðsíða 10
10 SlÐA — ÞJÓÐVELJTNN — Sunmtdaigur 13. septemlbeir 1970.
15
nægja a8 líta á hann sem trú-
gjaman aula og kokkál.
Hafði Harry skipulagt þetta
aillt fyrirfram? Ég veit það satt
að segja ekki. Bftir tímabil gló-
andi tilfinningabríma dró hún
sig stundum í hlé og gætti þess
að við sæjumst ekki í vitou eða
meira, og þegar við hittumst loks
aftur, lét hún sem sér stæði
í rauninni alveg á saraa hvort ég
var til eða ekki. Var þetta þaul-
hugsuð tilraun til að halda til-
finningum mínum á suðumarki?
Eiginlega héld ég ekki. Og samt
naut hún bragða sinna og fann
upp á hverri snjöllu brellunni á
fætur annarri. En svo var eins
og hún missti allan áhuga á
mér, hún varð önug og mér
fannst ég fara í taugamar á
henni, og enn gat ég ekiki áttað
mig á því hvort þetta var eitt-
hvað sem hún gerði vitandi vits
til að gera mig að þræli sínum,
gera mig alveg ringlaðan svo að
ég gæti aldrei vitað hvar ég
hefðj hana.
EFNI
SMÁVÖRUR.
TÍZKUHNAPPAR
HARGREIÐSLAN
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Steinu og Dódó
Laugav. 188 III. hæð (lyfta)
Sími 24-6-16.
Perma
Hárgreiðslfu- og snyrtistofa
Gar'ðastræti 21 SÍMI 33-9-68.
í hvert skipti sem ég hafði
komið henni upp á fótstall sem
hinni dásamlegustu allra kvenna,
féll hún niður með brauki og
bramli og varð ótínd gála.
Þau timabil sem hún sneri við
mér baki var ég reyndar alls
ekki óhamingjusamur. Ég hafði
bókina mína og síðdegis fór ég
í langar gönguferðir meðfram
ströndinni með sjónaukann minn
og virti fyrir mér sjávarfuglana.
Harriet kastaði sér svo
áhyggjulaust út í ástasambandið
við mig, að ég varð næstum
snortinn, t>g um leið varð ég
léttúðarfyllri, en ég er í raun-
inni að eðlisfari. Hún notaði til
að mynda aldrei getnaðarvamir
og tók ekki í mál að ég gerði
það heldur. Hún trúði satt og
stöðugt á „örugga tímann“, enda
sagði hún að Flurry hefði aldrei
tekizt að gera hana ófríska og
þvi myndi enginn annar geta það
heldur. En ég var nú ekki eins
viss um það. En auðvitað gat
ekki hjá því farið. að ég yrði
fyrir áhrifúm af þessu dæma-
lausa skeytingarleysi hennar fyr-
ir öillum vandamálum; ég var
alveg blindaður af henni og til-
finningar mínar kólnuöu ekki
vitund þótt ég fyndd kvöld eitt í
maílök miða festan á ritvélina
mína —
Hættu áður en það verður um
seinan. — Þetta er aðvörun.
Ég hef aldrei reynt að leika
hetju og ég skal efkki neita því
að þessi nafnlausa aðvörun gerði
mig dálítið órólegan. Fáeina daga
gerði ég mér í hugarlund að
óþekktir fjendur sætu um mig.
En þegar ég sagðd Harriet firá
þess var hún einmitt í því skap-
inu, að hún lét sem hún hefði
engan áhuga á mér, og hún lét
sig þetta engu varða. Ég veit
eiginlega ekiki hvers vegna ég
sagði Flurry ekki frá þessu.
Trúlega hefur það verið af
silæmri samvizku, en ég gat
ómögulega ímyndað mér að
Flurry væri maður sem skrifaði
nafnlaus hótunarbréf. Ég velti
SÓLUN-HJÓLBARDA-
VIDGÍRDIR
Sólum flestar stærðir
hjólbarða á fólks- og
vörubíla.
Kaupum notaða sólning-
arhæfa Nylon hjólbarða.
önnumst allar viðgerðir
hjólbarða með fullkomnum
tækjum.
Góð þjónusta. Vanir menn.
BARÐINN H.F.
Ármúla 7, Reykjavík, sími 30501
fyrir mér hvort höfundur bnéfs-
ins gæti verið dulanfulli giestur-
inn, sem hafði rótað í öllu í
kofanum mínum, en hvað var
það sem hann vildi að ég hætti
við?
En um leið var ég svo tryggi-
lega festur í neti hinnar áhyggju-
lausu Harriets, að ég var eins og
hver annar ungur maður sem
vildi hafa hagstæð áhrif á sína
heittelskuðu og var því staðráð-
inn i að hún skyldi ekki fá
mir.nsta hugboð um að ég skylfi
á beinunum.
Og ef það var í rauninni ein-
hver sem vildi mér illt, var
eins og sá hinn sami hefði lagt
árar í bát. Við Harriet fórum að
hittast á ný. Næturstefnumótin
niðri við ána héldu áfram.
Stundum kom hún yfir í kofann
minn og við elskuðumst á gólf-
inu, vegna þess að við vorum
svo óþolinmóð að við gátum ekki
beðið þar til við vorum komin
upp brattan stigann á svefnher-
berginu mínu Hvar svo sem við
vorum stödd — undir trjánum
á landi Eissawns-hússins, í fjalls-
hlíð eða á ströndinní greip hún
um mig mjúkum sterkum hönd-
um og dró mig niður til sín.
Hún hafði töfrað mig gersamlega.
Hún gerði mig trylltan og óðan.
Þegar ég rifja upp þessa daga,
finnst mér sem sólin hafi alltaf
skinið, það var eins og ást okk-
ar yrði til þess að sóiargeislamir
rækju regnskúrirnar á flótta og
skýin sömuleiðis. England, vinir
mínir þar, styrjöldin sem vt>fði
yfir, — allit fannst mér þetta til-
heyra fyrra lífi,
Stundum riðum við Harriet út
saman. Hún sat hest með ágæt-
um, og til þess að reyna að
sanna að ég væri ekki nein
raggeit heldur að þessu leyti,
fylgdi ég henni ævinlega fast
eftir, líka þegar hún lét hest
sinn stökkva yfir læki og grjót-
garða. Það var glæsileg sjón að
sjá hana sitja á hestbaki —
situndum fannst mér hún lífcust
gyðju.
Það var fcvöld eitt í júní, þeg-
ar við vorum nýkomin heim í
„Lissawn House“ með hrossin,
og ég gefck einn heimleiðis að
kofanum minum, að skotið var á
mig úr launsátri úr þétta kjarr-
inu vinstra megin við stíginn.
Skothvellurinn var svo hár
að það var eins og skotinu hefði
verið hleypt alf við eyrað á mér.
Ég hafði aldrei áður orðið fyrir
því að sfcotið væri á mág, svt>
að ég var alveg lamaður sem
snöggvast. Kollbói Connemara-
hatturinn minn hafði fokið af
mér. Ég beygðí mig niður hálf-
ringlaður til að taka hann upp
og heyrði fótatak fjarlægjast
staðinn. Tvö kúlugöt voru efst
á hattkollinum. Kjarrið er mjög
þétt þarna og ég vissi að ég gæti
ekki brotizt gegnum það, jafnvel
þótt ég hefði haft hugrekki til
að elta þennan óþekkta fjand-
mann minn. En nú var ég svo
reiður, að ég sneri við og hljóp
aftur heim í „Lissawn House“.
Flurry sat í veiðistofu sinni
með whiskýglas hjá sér. Ég
barði á gluggann og æddi inn.
— Hver fjandinn gengur að
þér, Dominic? Þú ert náhvítur í
framan eins og þú hefðir séð
draug. Hann var dálítið loðmælt-
ur og virtist fremur önugur.
— Einhver var að enda við að
skjóta á mig með byssu. Úr
kjarrinu. Viltu sjá hvernig hatt-
urinn lítur út?
Það leið nokkur stund áður
en Flurry fékk augun til að láta
að stjóm. — Hamingjan hjálpi
mér; það er laukrétt sem þú
ert að segja. Sástu hvaða náungi
þetta var? — Nei.
Hann hellti glas hálffullt af
whiskýi og rétti mér. — Helltu
þessu í þig. Hvers vegna í ósköp-
unum ætti einhver að vilja
skjóta þig?
— Það þætti mér lífca gaman
að vita.
— Heldurðu að hann hafi ekki
bara verið að skjóta á kanínu?
— Fljúgandi kanínu?
— Nei, satt segirðu. En gæti
þeitta oldci hafa verið einhver
ungur glópur sem var að stelast
úti með byssuna hans pabba
síns? Við sfcuium spyrja Seamus
hvort hann halfi séð noktoum á
stjái að hræða lýðinn
Seamus var uppi á herbergi
sínu yfir hesthúsinu að fægja
aktygi. Ned, hann hafði engan
séð í nágrenninu, en hann hafði
verið að kemba hrossin síðasta
hálftímann. Hann spurði mig
spjörunum úr og kom íram eins
og dyggur aðstoðarforingi
Flurrys.
— Á ég að segja yður hvað
ég held, herra Eyre?
— Já, þakk.
— Ef náunginn var svona
nálægt yður, eins og þér segið,
þá hefði hann frekar skotið
hausinn af yður eins og hann
lagði sig.
— Já, en hann var mjög nærri
mér. Hvellurinn var svo ofsa-
legur að ég fékk hellu fyrir
eyrun.
— Þá hlýtur hann að hafa
viljandi miðað upp í loftið. Skot-
ið fór yfir höfuðið á yður, nema
auðvitað þessar tvær kúlur. Þetta
er nú mitt álit. Seamus virtist
ekki hafa sérlega mikinn áhuga
á öllu saman.
— Já, en af hverju astti ein-
hver að taka upp á því að hleypa
af byssu yfir höfuðið á honum?
spurði Flurry með áhuga. Mér
fannst ég vera eins og vísinda-
legt vandamál, sem tveir sér-
frasðingar höfðy til meðferðar,
og ég sagði þeim það.
— Hver hefði yfirleitt átt að
tafaa upp á því að skjóta af
byssu í áttina til mín?
Seamus leit á mig kurteislega,
en kuidalegur á svip. — Það
ættuð þér að vita bezt sjálfur,
herra Eyre.
— Já, en heyrðu mig nú.
Daminic er friðsamlegasti nóungi
sem hugsazt getur. Það er óhugs-
andi að hann hafi kornið sér upp
óvinum, greip Flurry fram í.
Ég heyrði varla hvað hann sagði.
Ég var að velta fyrir mér hvað
Seamus hefði verið að gefa í
skyn með orðum sínum. Ósjólf-
rátt renndi ég augunum um her-
bergið. Ég kom ekki auga á
neina byssu, það myndi líka
vera vonlaust að leita í öllum
útihúsunum og svæðinu í kring
til að athuga hvort Seamus hefði
einhvers staðar fallið byssuna
sína.
— Eruð þér ekki dauðsfcelkað-
ur, herra Eyre? sagði hann. —
Á ég að fyl'gja yður heim í kof-
ann aftur?
— Ég er alveg að farast úr
hræðslu. Á morgun fer ég á lög-
reglustöðina og heimta að lög-
regluvörður verði settur um kotf-
ann minn, svaraði ég kaldhæðn-
islega. Mér sýndist virðingu
bregða fyrir sem snöggvast í
augum Seamiusar.
— Þessi var góður, sagði
Flunry og flissaði. — Komdu með
mér inn og fáðu brauðbita. Harry
hlýtur að vera komin úr baðinu
núna. Mér þætti gaman að vita
hvers vegna manneskjan er með
þessa ofsalegu baðdellu þessa
stundina.
Ég alflþakkaði boð hans kurteis-
lega. Næsta morgun fór ég á
lögregilustöðina í Oharlottestown
og talaði lengi vdð dálítið van-
trúaðan yfirlögregluiþjón.
— Tja, ekki skaut ég sjálfur
þessi göt á hattinn minn, sagði
ég og reyndi ekki að leyna
gremju minni yfir því hve sam-
talið gek'k treglega.
— Ég er efeki að segja það, svar-
aði yfirlögregluþjónninn þolin-
móðlega. — Við skulum aithuga
málið.
— Viljið þér ekkd hafa hattinn
minn hjá yður, svo að þér getið
yfirheyrt hann í einrúmi?
Þetta þótti hönum mjög fynd-
ið — Þessi var góður. Þetta þarf
ég að muna að segja lögreglu-
stjóranum. Ætlið þér að verða
hérna lengi? Líkar yður vel
hérna?
HARPIC er Ilmandl eini sem hreúnsar
salernisskálina ojg drepur sýkla
Hvaí nefnist Ijoðabókin
og hver er höfundurinn?
BÍLASKOÐUN & STILLING
Skúlagötu 32
MOTORSTILLINGAR
HJÓLASTILLINGAR LJÚSflSTILLINGAR
Látið stilla í tima. A
Fljót og örugg þjónusta.
1 3-10 0
Húsráðendur!
Geri við heita og kalda krana, WC og WC-kassa,
leka á ofnum og hitaveituleiðslum.
STILLI HITAVEITUKERFI.
HILMAR J. H. LÚTHERSSON
pípulagningfameistari
Sími 17041 — til kl. 22 e.h.