Þjóðviljinn - 15.09.1970, Blaðsíða 10

|0 SÍÐA — WÓÐVTLjJTNII — Þriðáudaguí 15. september 1970.
NICHOLAS BLAKE:
DÝPSTA
UNDIN
16
— Agætlega. Nema þegar fólk
heldur að ég sé fasani. Þar
dreg ég mörkin.
— Þér kunnið að koma arð-
um að því, herra Eyre. Já, ójá,
það er alltof mikið um veiði-
þjófnað á þessum slóðum. Jú,
þessi náungi hlýtur að hafa mið-
að á fugl.
— Við skuium vona það. En
það var nú ekki einn einasti fugl
sýnilegur.
— Ekki það? Hvernig vitið þér
það?
— EmfaJdtega með því að nota
auglun —
— Og stóra sjónaukann yðar,
skilst mór.
— Já. Mér þykir garnan að
fyigjast með líö fuglanna. Jæja,
svo að lögreglan hafði þá haft
effltírlit með mér.
— Eruð þér fuglafræðingur,
herra Erre?
— Nei. Ég hef bara áneegju
af að horfa á fúgla.
Hann viirtíst etoki vera ánaegð-
ur með svar mitt, en hann lét
það gott heita og lét sér nægja
HÁRGREIÐSLAN
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Steinu og Dódó
Laugav. 188 III. hæð (lyfta)
Simi 24-6-16.
Perma
Hárgreiðslfu- og snyrtistofa
GaiOástrseti 21 SÍMI 33-9-68.
að hrukka ennið. Ég var að þvi
kominn að segja honum frá því
þegar rótað var í öllu í kofanum
mínum; ef tíl vill var það
heimskulegt af mér að ákveða að
gera hann ekkd riniglaðri og tor-
tryggnari en hann var þegar orð-
inn. Við skildum með hátíðlegum
fullyrðingum um gagnikvæma
virðingu.
Ég var á leið inn í bílinn,
sem óg hafði lagt neðar í göt-
unni, þegar faðir Brenihan kiall-
aði til mín. Hann stökk af hjól-
iniu og stefndi beinit að mér og
augu hans brunnu af reiði und-
ir úfnum brúnunum. — Þér haf-
ið þá ekiki farið eftir aðvörun
minni, herra Eyne, sagði hann
án þess að tefja sig á því að
heilsa.
— Aðvörun yðar? Ég fór
strax að hugsa um nafnlausa
miðann. — Voruð það þá þór
sem —
— Já, óg gaf yður heilræði,
sagði hann gremjulega.
Auðvitað. Þegar ég snæddi
kvöldverðinn með honum. 1
samibandi við það hve Harriet
Leeson væri hættuleg kona. Ég
lét sem ég skildi ekiki hvað
hann átti við, en hann bægði
frá sér öllum leikaraskap minum
með tödd sem var beitt eins og
raikhnífiur.
— Þér vitið mætavel um hvað
ég er að tala.
— Jó, en faðir —
— Ég er eikiki faðir yðar —
ebki presturinn yðar! Ég ber
eniga ábyrgð á yður. En það er
Skylda mín að uppræta aitt illt
í sókn minni.
Reiðilegt fordæminga.rawgna-
ráð hans vatoti láka reiði mína.
— Þér lítið sem sé á það sem
skyldu yðar að hiiusta á slúður
og baiktal.
— Gætið þess nú að reyna
ekki um of á langlundargeð
mitt, un.gi maður.
— Hvað í ósköpunum eigið
þér við?
— Þór vitið það ósköp vel.
Hann var orðinn svo æstur að
það lá við að hann fnoðufiefllidi
SÓLUN-HJÓLBARDA-
vmmrn
# Sólum flestar stærðir
hjólbarða á fólks- og
vörubíla.
# Kaupum notaða sólning-
arhæfa Nylon hjólbarða.
# önnumst allar viðgerðir
hjólbarða með fullkomnum
tækjum.
# Góð þjónusta. Vanir menn.
BARÐINN H.F.
Ármúla 7, Reykjavik, sími 30501

þegar harrn sagði: Samiband yðar
við firú Beeson vekur hneykslun.
— Það þykir mér leitt að
heyra. Telur fólk, að ég sé þeigar
farinn. að halda við hana eða
álítur það aðeins, að ég hafi
hug á slíku?
Faðir Bresnihan varð að taka
sjálfan sig takd til að missa etoki
stjóm á sér. Ég só að loðnu,
hendurnar skiuilfu þegar hann
greip fast í bíihurðina.
— Ég er ekki hrifin af svona
orðhengilshætti, umgi maður. Þér
emð ósvífinn. Reiðihrutokumar í
andliti hans slétbuðust smám
saman. Faltega röddin varð miM
og biðjandi. — Dominc. Þér eruð
værrtanlega etoki mótfallinn því
að ég kalld yður Dominic? Þor-
ið þér að sverja það andspænis
mér að þér hafið ekki — fölt
andlit hans varð eldrautt — að
þér hafið etoki staðið í holdtegu
sambandi — að það sé ekki til-
gangur yðar að —
— Æruverðu'gd faðir. Ef þér
haldið að ég sé að fara á fjör-
umar við frú Leeson, finnst mér
heldur að þér ættuð að gefa
eiginmanni hennár vísbendingu
um að ég sé hættutegur maður.
Finnst yður etoki?
Hann vissi alls ekki hvað hann
átti að segja. Og allt í einu fðkk
ég andstyggð á sjálfum mér fyrir
að beita þessum ómerkilegu
þrögöum og sá sjálfur hve mikil
mannteysa ég var orðinn. Það
hlaut að vera Harriet að kenna
að ég hagaði mér svona svívirði-
lega; ég hafði aldrei verið svona
fyrr. En þessi hu.gsun var lí'ka
svik við hana. Ég varð enn
skömmustultegri yfir hegðun
mdnni.
— Það er etotoi auðvelt, tautaði
faðir Bresnihan. — Þarna randið
þið um öll þrjú og komið saman
inn á barinn. Er yður Ijóst að
það er eina ástæðan tii þess að
þér hafið ekki verið flæmdur
héðan fyrir löngu? Er yöur ljóst
að fólk heldur að hann sé vernd-
ari yðar?
Mér hafði ekltoi dottið það í
huig fyrr, og ég kærði mig eklki
um að fá að vita það. — En
varia eruð þér hræddur við
Fliurry? Af hverju taiið þér etoki
við hann?
— 0£ til viil er ég hræddur
við hann. En óg er hræddari um
hann. Um sái hans. Og um sál
yðar, Dominic.
Ég fann að eigintega féll mér
vel við hann og ég bar dýpstu
virðingu fyrir honum. Það lcom
yfir mig undarteg löngun til aö
hugga hann. En hið eina sem
ég gat sagt var þetta: — Ég get
ekkj að mér gert að hugsa um,
hve fráleitt svona samtal væri
úti á götu í enstou þorpi.
Hann brosti, en brosið var
dauítegt. Um leið toom Kevin
Leeson út úr búð sinni og bar
ótt á. — Það eru mikilvæg
skiiaboð til yðar, faðir Bresnihan.
1 símanum inni hjá mér.
Þegar ég ök burt, komu mér
notokrar ljóðlínur í huig —
Svo amdann gruni ennþá fleira
en augað sér . . .
— — — Hafi lögreglan í
raun og veru athugað mólið,
varð áranguirinn enginn. Viku-
tíma eða svo var allt óbreytt.
Á tovöldin fór ég oft í Coloony-
barinn ásamt Harriet og Fiurry.
Ég vissi etotoi nema faðir Bresni-
han hefði gert úlfalda úr mý-
flugunni í andartaks æsingu, og
ég gat ekki fundið þess nein
merki að fólki í Oharlottestown
bæri óvildarhuig til min. Það var
auðvitað óþægilegt að hugsa til
þess að ég hefði köfckólað mann-
inn sem hélt vemdarhendi ytfir
mér; en þegar hér var laomið
hafði ég bitið höfuðið af allri
skömm og tilfinningar mínar til
Harrietar bæigðu frá sér hveirri
ögn af samvizkuibiti. Ibúarnir 5
Gharlottestown — að því kornst
ég smórn saman — litu á FLurry
sem eins konar heilllagrip; ljós-
lifándi minndnigu um hetjutega
fortíð t>g geislabaugurinn stóð
enn um höfuð honum. Sjóilfur
gat ég aðeins litið á hann sem
skum af manni, molnandi mdnn-
ismerki við þymirósu-höM sem
nú var aðeins draumur. Að sjálf-
sögðu féll mér vei við hann;
eims og margir Irar hafði hann
til að bera ómótsitæðitegan,
galsafenginn þokka, en mér var
etoki notokur ledð að taka hann
alvarílega. Ég gteymdi aidrei
deginum þegar við Harry vorum
að rffast svo undir tók, og Flurry
hvatti mig til að taka hana á
hnén oig rassskella hana dngtega
— við það tækilfæri datt mér
í huig að við værum eins og
tvær mýs sem leikia sér ótta-
lausar fyrir framan trýnið á
görnlum örvasa fressketti.
Mér er ljóst að lesendum mín-
um mun ekki þykja þetta sérlega
aðlaðandi. Ég er bara að reyna
að segja allan sannleikann um
þetta furðutega samband milli
okkar þriggja, að minnsta kosti
eins mikið af honum og ég get
manað fram þegar óg renni hug-
anum svt> langt til baka. Þó var
ég sannfærður um að þessi stóri
slöttólfur með gráföla andlitið
væri annaðhvort ónýtur eða ger-
samtega útjaskaður eftir gengd-
arlausar kröfur eiginkonunnar til
manndómsledfa hans. Og þetta
varð til þess að ég fyrirleit hann
enn meir — eins og heilbrigt,
ungt dýr fyrirlýtur gamla og
aflóga skepnu. Ég halfði aldrei
gert tilraun til að kynnast honum
betur; trúlega var étokert eftir-
sóknarvert að finna í þessari
tómu skum. Ég var sannfærður
um það, og það kom seina á
daginn að það var ailvarlegur
misskilningur.
Við Harriet fórum æ óvarlegar.
Ég man að ég komst að þeinri
niðurstöðu — og það er einna
óþægitegasta atriðið í skrifum
mínum — að það hefði einmitt
verið óvaritoámin sem vemdaði
dkíkur. Flurry gat með engu
móti grunað okkur um græsku,
þegar við höguðum okkur svona
frjálslega í vdðurvist hans —
þegar vlð lékum hinn hættutega
leik á svona augljósan máta fyrir
augum hans.
Hið sérstaka forrn hennar af
saimvizkubi'tí kt>m aðeins í ljós
á einn hátt. Endaþótt Fiurry
væri stöku sinnum að hedman
nœtursakir, kom það aðeins einu
sinni fyrir að Harry leyfði mér
að gisita hjá sér í „Lissawn
HoJse“. Það kvöld var Flurry
í Dýflinnd og Hanry var dáMtið
kennd. Það var ausandi rigninig
og við gátum ekki farið að staðn-
um á árbakkanum, þar sem við
áttum ofitast stdfnumótin. Hún
fór með mig upp í svefnherberg-
ið þeirra — það var í fyrsta
sinn sem ég kom þangað. En
þetta er sú nótt sem ég minnist
greinilegast; Harriet stendur
nakin við gluggann — likami
hennar, sem minnir mig einlægt
á stumdaglas, er lýsandi í tungls-
ljósiniu, ég sé hina örvandi línu
allla leið niður bakið, tunglls-
geislamir falla á dimmrautt hór
hennar og filjótið niðar sofanda-
lega fyrirlneðan gluiggana.
Jó, það var ógleymanteg nótt.
Ég þori ekki einu sinni að hugsa
um það hve otft vdð áttum sam-
an hámark unaðarins. — Slóðu
mig! sagði hún í sífeliu. Ég
kreisti hana, kleip hana, reif í
hárið henni. Hún beit mig eins
og gráðugt róndýr. Og hún naut
þess alis. Þegar við vorum bœði
gersamlega örmagna, hvíslaði
hún; — Mér lfður eins og kettí
sem hefur fiengið að lepja' í sig
fulla skál af rjóma. Og stuttu
seinna: — Ég verð áreiðanilega
öll blá og marin á moi’gun. Ég
fæ svb 'fljótt marblettí. Ég man
að ég var ailgerlega ringlaður i
kollinum þegar ég rölti heim í
kofann minn aftur, og fannst
sem ég væri þorrinn að öllum
safa og lífsþreki.
Hún hafði sýnt mér á sér mar-
blettina í fyrsta sinn sem við
fórum saman í ferðalag. Hún
sagði að Flurry hefði lamið
hana. En ef til vill voru mar-
blettirnir eftir elskhuga. Var það
Flurry? Nei, ekkj Flurry! Það
HARPIC er Hmandi efni sem hreinsar
salernisskálina og drepur sýkla
Hvað nefnist Ijóðabókin
og hver er höfundurinn?
...WMMh'i'ittMlHlllHÍJjjfHfc
■■■■'■.......i i • ' • f r i 11 111 aadmádtítáááétíÚa^ááááéáéááAáí
U8Í
;
'
I m

i
zmmMf.
....V
■■■■ .k.-'
: ■ ■

,..1111 n' ■ | ulÉflf MT ■Z'-m :
wm.

13. MYND
Bókin nefnist
Höfundurinn er

BÍLASKODUN & STILLING
Skúlagötu 32.
MOTORSTILLINGAR
HjÖLASTILLINGAR LJÖSASTILLINGAR
■LátiS stilla i tíma.,.,
Fljót og örugg þjónusta.
13-10 0
w
Húsróðendur!
Geri við heita og kalda krana, WC og WC-kassa,
leka á ofnum og hitaveituleiðslum.
STILLI HITAVEITUKERFI.
HILMAR J. H. LÚIHERSSON
pípulagningameistari
Sími 17041 — til kl. 22 e.h.