Þjóðviljinn - 16.09.1970, Blaðsíða 10

10 SÍÐA — ÞJÖÐVILJINN — Miðvifcudatgur 16. sapteimJber 1970,

NICHOLAS BLAKE:
DÝPSTÁ
UNDIN
17
hlaut að hafa verið einíhver ann-
ar. Hamry hafði sem sé logið.
Jæja þá, Harry var lygalaupur;
mér stóð alveg á sama . . . :
Kvöld nokfcurt undir lok júní-
mánaðar, þegar ég var að gera
innfcaup í Charlottestöwn, leit
ég inn til Kevins til að greiða
húsaleiguna með ávísun. Maire
Leeson opnaði fyrir mér, sagði
að maðurinn sinn kasmi
bráðum heim og bauð mér inn
með alltof möngum afsökunar-
brðum um það að það væru
ósköp að sjá sig, hún hefði
verið að baka. Hún visaði mér
inn í kalda setustoÆuna og
neyddi mig til að velja á milli
tebolla eða glaiss af shenry. Ég
valdi hið síðara. Hún stiíkaði út
úr stofunni og kom til bafca með
karöfllu, sem reyndist innihalda
sams ikonar Sherry og ég hafði
drukldð hjá föður Bresnihan.
Hún spurði mig hvemig mér
miðaði með bókina rnina. Sann-
leifcurinn var sá, að ég hafði ný-
lega sigllt í strand; ofsaferagið
samband okkar Harrietar hafði
HÁRGREIÐSLAN
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Steinu og Dódó
Laugav. 188 III. hæð (lyfta)
Sími 24-6-16.
Perma
Hárgreiðslfu- og snyrtistofa
Gai'ðastræti 21 SÍMI 33-9-68.
gert allar sögupersónur mínar
svo óraunverulegar að ég var
næstum búinn að missa allan
áhuga á þeim.
Ég sagði Maire að mér gengi
ekki sérlega vel með skáldsög-
una mína. Hún spu: ,i mig nokk-
urra skynsamlegra spurninga og
ég uppgötvaðj að eiginlega geðj-
aðist mér ágætlega að henni og
ég hafði ánægju af samtalinu.
Mér varð ljóst að ég hafði óaf-
vitandd saiknað þess að geta
spjallað um bókmenntir og ann-
að þess háttar undanfama tvtt
mánuði; Harriet ogPlurry nefndu
aldrej bækur á naf.n og sýndu
ekfci minnsta áhuiga á bókum
rnínum. Maire var etoki heldur
nærri eins þröngsýn og ég hafði
haldið. Madame Bovary var til
að mynda á dagskrá og hún
talaði fyrst og fremst um bókina
frá bókmenntalegu sjónarmiði án
þess að gera sér tíðrætt uffl
siðferðishlið málsins. En svo fór
hún að bera saman aðstæður
Emmu í Frakiklandi í þá daga
og svipað tilvik, sem hefði vel
getað átt sór stað í sveit á Ir-
landi nú á tímum. Var hún að
fiska? Var hún að reyna að
stugga vdð mér?
EÐtir nofctour sherrýglös, fann
ég að ég var efcki laus við
niðurgangBvott sem - ég hafði
fiundið til að undanlförnu. Ég
sagði við Maire, að ég þyrfti
naiuðsynlega að skreppa á sal-
emið (hún var reyndar svo
kennslufconuleg í allTi framkomu,
að það lá við að ég rétti u.pp
hönd og bæði um að fiá að
skreppa út). Maire roðnaði og
fylgdi mér inn í skrifstodju
Kevins og benti þar á dyr, og
sagðist síðan þurfa að skreppa
upp á loftið til að hátta yngsta
bamið. Ég rataði sjálfur inn í
setustofuna aftur? Hún átti von
á Kevin á hverri stundu.
Ég var naumast setztur, þegar
ég heyrði skrifstofudyrnar opn-
ast. Tveir menn komu inn. Ég
heyrði rödd Kevins og aðra rödd
sem ég kannaðist ekfci við. Mér
þótti það ekki sérlega skemmti-
SÓLUN-HJÓLBARÐA-
vmmiR
Sóium flestar stærðir
hjóibarða á fóiks- og
vörubíla.
Kaupum notaða sólning-
arhæfa Nyion hjólbarða.
önnumst allar viðgerðir
hjólbarða með fullkomnum
tækjum.
Góð þjónusta. Vanir menn.
BARÐINN H.F.
Ármúla 7, Reykjavík, sími 30501
leg tilhugsun að þurtfa að æöa
beirat af fclósettinu Og inn á við-
skdptaráðstefnu. Gegnum þunna
tréfhurðina heyrði ég greinilega
að Kevin og hinn maðurinn töl-
uðust vdð, mest á írstou, en stöfcu
sinnum brugðu þeir fyrir sig
ensku.
— Til hvers er að beita ofbeldi,
sagði hinn maðurinn. — >að er
ekki annað en tímasóun. >ú ættir
heldur að reyna að setja þig J
samband við — og svo nefndi
hann nafn sem ég gat eifcki
greint.
Ég togaði í snúruna. Þegar ég
kom inn á skrifstofuna var
Kevin þar einn. Ég baðst af-
söfcunar á því að ég skyldi
ryðjast svona inn; Maire hefði
leyft mér að nota salemið.
— Ég ætlaði alls efcki að
hlusta —
Kevin horfði á mig kynlegu
augnaráði. — Hlusta? Hann var
efcki lengur stimamjúki, alúðlegi
náunginn.
— Á viðskiptaleyndarmál. En
þér getið verið alveg rólegur. Ég
skil efcki írsfcu.
— Nei, efcki það? spurði hann
kuldalega. — Nei, auðvitað ekki.
Hví skylduð þér líka gera það?
Þegar ég verð taugaóstyrtour,
hættir mór til að glopra út úr
mér því sem ég ætti sízt af
öllu að segja. — En ég er alveg
sammála því að tilgan.gslaust sé
að beita ofbeldi Ég hef líka
alltaf verið andvígur þvi.
— Jæja, er það svo? Það kom
I nýr svipur í undariega daulfleg
augun á Kevin. — Nei, við get-
um verið alveg rólegir eins og
þér segið sjálfur. Komið inn og
fáið yður dryfck. Maire getur
rabbað við yður þaragað til ég
kem aftur. Ég þarf að skreppa
sem snöggvast frá og tala við
mann. Þór borðið auðvitað fcvöld-
verð með okkur? Nei, það þýðir
ekkert fyrir yður að neita.
Hann fylgdi mér inn í setu-
stofuraa. Maire var búin að koma
börnunum í rúmið og var raú
að skrifla bréf.
— Gefðu herra Eyre eitthvað
í glas, vina mín. Ég kem aftur
eftir andartak. Þá getum við
borðað kvöldverö og jafnvel tek-
ið lagið á eftir.
Þrátt fyrir þetta óskemmtilega
atvik, varð kvöldið mjög nota-
legt. Kevin hafði ágæta baryton-
rödd og sjáltfur söng ég fláein
lög og að lokum „Nóttin dimm
og djúp“. Það tókst mér' efcfci
sériega vel; Kevin hafði verið
svo örlátur á whislíýið, að ég
átti í erfiðleikum með textann
Og löngu tónana, sem helzt þarf
að syngja fiuilum hálsi.
Það er nú eitthvað alveg sér-
stafct við írska gestrisni, hugsaði
ég þegar ég ók heimleiðis, dálítið
rykaður; hún er svo afdráttarlaus
og án allrar tilgerðar, en samt
hátíðleg á einhvem viðfeldinn
hátt — minnir næstum á gamla
testamentið og að brjóta brauðið
í vinahópi.
Ég skildi bílinn eftir á gras-
| flötinni hjá kofanum. Ég spark-
laði upp hurðinni og gekk inn.
lÉg heyrði einhvern þyt í loftinu
tbatovið mig. Um leið fékto ég
þungt högg á höfuðið. Það var
eins og höfluðkúpan á mér færi
í mél og síðan sortnaði mér
fyrir au gu m.
6. kafli.
Þegar ég kom til sjálfs mín,
varð ég fyrst af ölllu var við
skedfilegan höfuðverk. Það var
eins og kyrkislanga væri innaní
hauskúpunni og reyndi ai£ öllum
mætti að troða sér út. Ég ætlaði
að leggja báðar hendur á ennið
til að róa ófreskjuna eða hjálpa
henni að komast út, en hend-
umar viidu étoki hlýða mér.
Einhvers staðar fjær heyrði ég
lág högg, sem slógu í allt öðru
hljóðfalli en verkjahviðurnar i
höfðinu.
Þegar ég reyndi að hreyfa
höfluðið fann ég tdl skerandi
sérsauka eins og eldingu hefði
slegið niður í mig, svo að ég var
tilneyddur að sitja alveg graf-
kyrr. Mér fiór að verða ljóst að
ég var mieð aliveg skelfilega
timburmenn. En svo áttaði ég
mig smám saman og fcvöldið
áður rifljaðist upp fyrir mór —
fcvöldið hjá Kevin Leeson, ökm-
ferðin heim, höggið í hölfuðið.
Ég hef enga hugmynd um hrve
langan tíma ég var að rif ja þetta
allt saman upp. Mér tókst lífca
loks að opna - augun, en ég var
býsna lengi að átta mig á því
hvað það væri sem ég var að
horfa á. Það var eitthvað úr
leðri. Ég lá í baksætinu á bíl
og ég var tímakorn að komast
að því að það var minn eigin
bíill. Ég var með skélfilega ó-
gleði og var alltaf að kúgast.
Tio. aillrar hamingju uppgötvaði
ég í tíma að ég gat efcki opnað
munninn — ég hafði verið kefl-
aður eins og það er kallað í
glæpasögum. Ég minntist þess
að hafa lesið um menn sem
undir svipuðum kringumstæðum
höfðu kafnað í eigin ælu, og ég
sat grafkyrr í von um að mag-
inn í mér róaðist við það.
Eftir nakikra stund var mér
farið að líða skár. Augu mín
tóku að gaumgætfa umhverfið,
stýrið mælaborðið, framrúðuna,
en ég gat efcki strax gert mér
ljóst hvað það var sem sást
framundan. Mér fannst ég vera
eins og ungbarn sem rís upp í
barnavagninum og sér stóra veir-
öld, svo furðuilega að það tekur
góða stund að átta ság á heild-
armyndinni.
Ég sá sand, kletta, ölldur og
ljósan morgunhimin. Staðurinn
kom mér fcunnuiglega fyrir sjón-
ir óig það var etoki að undra.
Þegar ég var búinn að leggja
bútana saiman, varð mér ljóst
að ég var í baksætinu á bíinum
mínum og bíllinn stóð á strönd-
inni, þar sem við Harriet höfðum
farið í fyrstu gönguferðina sam-
an. Sólin var aðeins ókomin upp.
Hljóðin sem heyrzt höföu með
öðru hiljóðfalli en höggin í höfð-
inu á mér, var drynjandi brim-
hljóðið við ströndina. Hendur
mínar voru bundnar á bak aiftur.
Ég reyndi að róa sjálfan mig
með því að það væri að minnsta
kosti allt að þvi kralPbaverk að
ég skyldi yfirleitt vera á lífi.’
Sá sem barði mig niður kvöldið
áður, hafði fleygt mér inn í
bílinn minn og efcið með mig
hingað. Hvers vegna? Hvers
vegna þurfti að viðhafa þennan
æðislega Hollywood-stiíl? EÆ ætl-
unin var að kála mér, gat það
raaumast talizt góð hugmynd
að koma mér fyrir þama á
ströndinni, sem reyndar var af-
skekkt, en bílar vOru svo sjald-
séðir að þeir hlutu að vekja
forvitni allra sem til sáu. Og
óþefckti árásarmaðurinn hilaut að
hafa vitað að höggið hafði ekki
orðið mér að bana, annars hefði
hann varla farið að halfia fyrir
þvi að kefla mig og binda
hendur mínar.
Sem sé aðvörun? Þriðja að-
vörunin um að „hætta þessu“?
Tilhugsunin um að nú vissi ég
örugglega að óþefcktir fjandmenn
sátú um líf mitt fylilti mig því-
líkum óhuignaði, að mér fannst
bfllinn bðkstaflega síga undir
mér.
Ég var svo ringlaður að það
leið nofckur stund áður en mér
varð ljóst að það var ekki að-
eins ímyndun, heldur staðreynd
aö bíllinn rambaði til. Bíllinn
hreyfðist stötou sinnum þegar
hann seig dýpra niður í sand-
inn. Og óðum styttist bilið milli
spegilsins og aldnanna. Mér vað
ljóst að bíllinn hafðd verið sett-
ur niður í dældina á ströndinni,
sem mér hafði verið sagt að væri
hættulegur staður sem bæri að
forðast. Ég viss vel að það var
fráleitt, aö ég skyldi reyna að
róa sjálfan mig með því að
væri þetta kviksyndi, þá væri
það þó að minnsta kosti ósköp
seinvirtot kviiksyndi.
Það leið ekki löng stund áður
en ég sá greinlega að vatnið
haifði nálgazt mjög. Það var að
falla að. Eftir svo sem hálftíma
IIAHPIC er ilmandl efni sem hreinsar
salernisskálina drepnr sýkla
Hvað nefnist Ijóðnbókin
og hver er höfundurínn?
.........I|i ...................

m:

f- . * _ y '
'' V , ' f'y/ . '
1 ' fJ|
: ■ ■ i
OIIIIIIIIIUIIIIIW

14. MYND
Bókin nefnist
Höfundurmn er
BÍLASKOÐUN & STILLING
Skúlagötu 32.
MOTORSTILLINGAR
HJÓLÁSTILLINGAR LJÓSASTILLINGAR
Láti'ð stilla i tima.
Fljót og örugg þjónusta.
13-10 0
Húsróðendur!
Geri við heita og kalda krana, WC og WC-kassa,
leka á ofnum og hitaveituleiðslum.
STILLI HITAVEITUKERFI.
HILMAR J. H. LÚTHERSSON
pípulagningameistari
Sími 17041 — til kl. 22 e.h.