Þjóðviljinn - 17.10.1970, Síða 10
|Q SÍÐA — Í>JÖÐVILJINN — Laugardagur 17. október 1970.
44
Mér fannst eins cvg lögreglu-
þjónninn hrosti háðslega að
spumingu minni. — Af hverju
haldið þér að um morðákæru
sé að raáða?
— Æ, reginfífl eruð þér Ég
skellti tólinu á. Maire stóð og
starði á mig hræðsiulegum aug-
um og virtist hugsa hið versóa.
— Hann segist hafa sjö inn-
sigli fyrir munninum. En þótt
bann hafi ekkert viljað segja,
Htur út fyrir að Kevin sé á-
kærður fyrir morð. Ég skil
ekki hvað allt þetita leynimakk
á að þý’ða. Mig tekur þetta sárt,
Madre.
Hún var risin á fætur og stóð
eins og stirðnuð og sneri í mig
baki og andlitið upp að veggn-
um — í hinnj sígildu stellin.gu
agndofa konu frá örófi alda.
Það leið löng stund áður en hún
sneri sér við. — Ég óttaðist
þetta. Ó, Dominic, ég hef verið
svo hrædd um þetta, sag'ði hún
hálfkæfðri röddu og seig aftar
niðuir í stólinn.
Ég lagði höndina róandi á
öxl hennar. Ég vissi ekki hvað
segj'a skyldi. — I>ú mátt ekki
taka þetta svona nærri þér,
Maire. Þú verður að neyða
sjálía þig til að trúa því að
hann sé saklaus.
, — Æ, ef hann hefði aðeins
verið opinskárri og hreinskiln-
ari við mig, þá gæti ég fyrir-
gefið honum hvað sem væri. En
nanri hyrgði allt inni, svo að
ég gat ald-rei orðið honum að
liði. Það er þessi kvenmaður —
hún á sök á því öllu. Þegar
ég sá hana þariia um nóttin-a —
HÁRGREIÐSLAN
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Steinu og Dódó
-^augav. 188 m. hæð (lyfta)
Simi 24-6-16.
Perma
Hárgreiðslfu- og snyrtistofa
Garðastræti 21 SÍMl 33-9-68.
Maire þagnaðj í m-iðri setningu.
— Þú sást ban-a?
Hú-n leit á m-ig og sýndist al-
veg ringlu-S en þó virtist hún
vera að reyna að finna viðeiig-
andi svar, sem gæti dregið fjöð-
ur yfiir það sem hún bafði
gloprað út úr sór. — Ég veit
ekkj hvað ég á að segj-a. Ég
veit efcki hvað þú helduir 'Jm
mig þegair ég segi þér sann-
leikann um það sem gerðist
þetta kvöild sem hún var myrt.
En nú skiptiir það svo sem
engu máli, fyrst búið er að
taka hann fasta-n. Mér stendur
næstum á samia um alirt.
Það var ekki mikið efti-r af
hinni stoltu Maire, þegar hún
lyfti höfðinu og leit á mig.
Augu hennar voru fjarræn.
— Ég sagði þér að ég hefði
gengið eirðairlaus u-m 1-andarei-gn-
in-a. Ég var örvílnuð — og reið
sjálfri mér fyrir að leggj-ast svo
lágt að njósna um hana — það
er auðmýkjandi að sök-kva svo
djúpt. Jæj-a, en ég sá hana.
— Sástu han-a?
— Ég læddist um. Þú m-anst
eftir trjábeltinu þair sem land-
areignin byrjar, milli ógirfca en-g-
isins og árinnar. Þar stóð ég og
skimaði. Það var dimmt, en ekki
svo di-mmt að ég gæti ekki séð
hana liggja í grasinu niðri við
Li-ssawn-ána. Það kom hörku-
svipur á andlit henniar. — Hún
lá á ba-kinu, a-llsna-kin og var
eins og skækja sem falbýður
sig.
— Já. Og hwað svo — ?
— Svo sá ég ban-a a-llt í ein-u
ekki lengur — hún hvarf.
— Hvarf hún?
— Það var eins og di-mmur
skuggi kæmi milli hennar og
mín. Þannig fannst mér það
vera fyrst í stað. En fljófclega
átta’ði ég mig á því að þetta
blaut að vera maðu-r í dökkum
fötum. Dökki skugginn stóð á
sarn-a srfcað góða sfcund. Ég var
svo langt í burtj, að ég heyrði
ekki h-vort nokkur orðaskipti
áttu sér st-að. E.n svo g-a-t ég
greinf að hún vafði örmunu-m
utanum dökkklædd-a manninn
ein-s og hún væ-ri að reyna að
dna-ga hann niður til sín. Ég gat
ekki afbori’ð þett-a lengur. Ég
hljóp burt. Ég varð alveg mið-
ur mín. Ég hugsaði um það eifct
að kom-ast burt. Ég sat lengi
uppi við veginn. Það var alveg
hræðilegt. Maire fór að há-
gráta.
— Já. én Maire, sagðj ég eftir
nokkra stund. — Þú gazt ekki
séð hver þessi dökkklæddi mað-
ur var. Af hverjj varstu svona
viss um að það væri Kevin?
— Hver hefði það annars átt
að vera?
— Það hefði gefcað verið ég,
tókst mér að stynja upp. — Da-tt
þér alls ekki í hu-g að það væri
ef til vili ég?
— Nej. Ekki þá að minnsta
k-osti. Ég var svo hrædd um að
það væri Kevin og þess vegnia
taldi ég víst — það varst ekki
þú, eða hvað?
— Nei.
— Kevin kom ekíki heim á til-
setbum tíma. Og hann var klædd-
ur dökkum fötum. 0.g þegar
h-ann kom loksins, þá fannsit
mér hann haga sér svo un.dar-
lega, hia-nn var útjask-aður og
þreyttur — ég veit ekiki hvem-
ig ég á að lýsa því — hann
virtist ekki h-aifa nokkurn áhiuiga
á mér. Hann bagaði sér eins og
ó-kunnuigur maðjr. Og þega-r ég
frétti svo að Hairry —
— Já, en Ma-ire, ef — —
hefði-rðu ekki orðið þess vör, ef
blóðblettir hefðu verið á fö-tun-
um hans?
Það fór hrollu-r um h-an-a.
— Ég veit það ekki. Líkast til.
— Lögregl-an athuigaði MJoa
fötin hans.
— Ég hélt a@ honum hefði ein-
hvern veginn tekizt að forð-
ast —
— Og þú minntist ekkert á
þessar grunsemd-ir sem á-sóttu
þig-
— Nei, ha-m-ingjan góða. það
þorði ég ekki. Ég spu-rð-i bara
hvað hann hefði verið að gera
þetta kvöild og hvers vegna h-ann
hefði k-omið svona seint heim.
Hann sa-gði eitfchvað um að híll-
inn hefði orðið bensínlaus. Ég
gat ekki fengið mig til að segja
honum að ég hefði f-a-rið út að
lei-ta að honum. Mei-re brosti
diauflega til mín. — Ég veit ekki
hvort þú getu-r nokku-m tima
fyTÍ-rgefið mér, Dominic.
— Hvers vegna -ætti ég að
haf-a eitfchvað að fyrirgef-a þér?
— Ef ég hefði sa-gt Concann-
on a-llt það sem ég hef nú sagt
þér, þá hefði hann aldrei grun-
að þi-g. Þefcta hlýtur að. h-afa
verið h-ræðilegu-r tími fyriæ þi-g.
Ég veit að þú — að þér þótti
mjög vænt um h-ana, bæfcti
Ma-ire við fei-mnislega.
— Þú hefur miklu mei-ra að
fyTÍrgefa mér.
— Hvað áttu við?
— Jú. sjáðu til. ég sagði Con-
cannon bað sem þú hafðir sagt
mér um það sem Kevin gerði
þetta kvöld.
Maire herpti saman va-rima-r
og leit, reiðilega á mig.
— Ég veif vel að þú b-aðst
mig u-m að segj-a það engu-m.
En ég var srjálflur í miiklu
meir; klípu en þú. Reyndar
vi-rtist Concannon ekki hafa sér-
lega mikinn áh-u-ga á því. En
samt þykir mér leitt að ég skyldi
gera þett.a. Mjög ledtt.
— Og nú heimtarðu auðvit-
að að ég segi honum hvað ég
hafðist afð — þegar éig v-ar að
flækjast um á land-areigninni?
Hún sa-gði þetta háðslega. en
það var kvíðasvipur í a-u-gum
hennar.
— Nei. því að ég sagði e-kki
annað um þig en þú h-efðir æ-tl-
að að hjóla til móts við Kevin
og hefðir staðið og beðið við
k-rossgöturnair oe hjól-að síðan
til ba-k;, sömu leið.
— Hve-mig get ég vitað að
þett-a sé saU? En ég heyrði af
rödd hennar að henni var rórra.
— Ég myndi aldrei segja frá
neinu sem þú hefðir trúað mér
fyrir. Það væri of a-uvirðilegt.
En ég ætla mér ekki að halda
því fram að mér þyki bein-
línis vænt um Kevin.
Um lejð og ég siagði þefcta
gerði. ég mér Ijó-st, hve hæ-g-
lega Mai.re gæti misskilið þessi
orð mín Hún slarði á mig
stundarkom.
— Áttu við a£i þú hafir gert
það vegna þess að þér þót-ti
vænt úm mig? spurði hún hrein-
skilnislega.
— Ég — þú hefur aldrei reynt
að gera m.ér illt, á ég við. — Þú
hefur meira að segja reynz-t mér
mjög vel.
Maire leit í aðra átt. — Og
þér finnst Kevin bafa gert þér
illt. Á hvern bátt?
— Jú, sem sé þegar viðskipta-
bannið vaæ sett á mdg. Og —■
— Og? sagði hún áköf.
Ég ákvað að leysa frá skjóð-
unni. — Ég held að það geti
verið hann sem s-lóð fyrir í-
kveikjunni í húsin-u minu. Og
það var sennilega hann líka sem
dirösl-að.i mér niður á ströndin-a,
þar sem minnistu mun-aði að ég
drukknaði.
— Ertu alveg genginn af götfl-
unum, Dom-inic? Hún sýndist al-
veg a-gndofa og hún var bersýni-
lega ekki að lei-kia. — Af hverju
í ósköpunum. ætti ba-nn að gera
það? Honum féll vel við þi-g.
Ég svaraði eins varfæmislega
og ég ga-t: — Þú ert ekki eina
m-annveran hér í C-harlottestown
sem þjáist a-f afibrýðisemi, kæra
M-aire.
— Æ, hættu! Hún hló lítið
eitt. Sv-o var eins og skugigi
fæirðist yfir frítt andliit hennar.
— Það er reglulegia ljótt a-f okk-
ur að t-ala svona. þegar hann
hefur verið handtekinn. Ég ætti
að ska-mm-ast m-ín.
— Það gagn-aæ honum lítið
þó-tt þú leggiist í eymd og vol-
æði.
— Nei, s-att er það, svaraðd
hún og bonosti glettnislega tdl
min. Kveneðlið u-pp-málað, hu-gs-
aði ég. — En hv-að á ég að gera,
Dominic?
— Bíta á jaxlinn og missa etkki
móðinn. Það getur vel verið að
þetta sé allt einhver hræðileg-
ur misskilnin-guir. T-alaðu um
þetta við föður Bresnihan þegar
hann kemur a-ftur. Þú hefjr þó
altént bömin þótt alit fæ-ri á
versta veg. Og ég skal gera allt
sem mér er unnt. Einhvem tim-a
þegar þetta er allt um garð
gengi’ð —
— Nú ættirð-u ekki að setgj-a
meira, hrópaði hún, og ég sá að
hún var allt í einu orðin döpur
og alvarleg á ný. Hún leit á
mig tortryggn-islega. — Karl-
menn notfæra sér veikleika bág-
staddrar konu. Það hef é-g heyxt.
— Það rná vera, en þannig er
ég. .pkki...
— Þú hefu-r að minnsta kos-ti
vit á að hu-gga mig, kæri Dom-
inic. Það er alveg fu-rðulegt að
ég skuli geta setið og talað svona
við þig. í fyrsta sinn sem við
hiltumst, íannst mér þú vera
svo skelfilega stór upp á þjg.
2 ^2sinnui
LENGRI LÝSIN
n
neaex
2500 klukkustunda lýsing
við eðlilegar aðstæður
(Einu venjulegu perurnar
framleiddar fyrir svo
langan lýsingartíma)
NORSK ÚRVALS
HÖNNUN
Heildsala Smásala
Einar Farestveit & Co Hf
Bergstaðastr. 10A Sími 16995
Volkswageneigendur
Höfutn fyrirliggjandi BRETTl — HURÐIR — VÉLALOK
og GEYMSLULOK á Volkswagen í allflestum litum. —
Skiptum á einum degi með dagsfyrirvara fyrir ákveðið
verð — REYNIÐ VIÐSKIPTIN.
Bílasprautun Garðars Sigmundssonar.
Skipholti 25 — Sími 19099 og 20988.
Látíð ckki skemiYidar kartöflur koma yður
í vont skap. Xotíá COLMAIVS-kartöflisfluft
MÁLVERKA-
SÝNING
MATTHEU JÓNSDÓTTUR
í Bogasal Þjóðminjasafns-
ins er opin daglega frá
klukkan 14 til 22 til og
með sunnudeginum 18.
október n.k.
Hver býður betur?
Það er hjá okkur sem þið getið fengið
AXMINSTER teppi með aðeins 10%
útborgun.
AXMINSTER — annað ekkL
ANNAÐ EKKI
Grensásvegi 8 — sími 30676.
Laugavegi 45 B — sími 26280.
EUROPRIJS 1969
v BILASKOÐUN & STILLING
Skúlagötu 32.
MUTORSTILLINGAR
'HJÖLAST.ILLIN6AR LJÖSASTILLINGAR
Látið stilla í tíma.
Fljót og örugg þjónusta. |
13-10 0