Þjóðviljinn - 18.10.1970, Blaðsíða 10

JQ SlÐA — ÞJÓÐVILJINN — Sunnudagur 18. október 1970.
45
Mér var ljóst að samtalið var
að beinast inn á hættulegar
brautir. Hin borgaralega og vel
uppalda Maire var hægt en ör-
ugglega að gleynaa íeimni sinni
og duldum — og trúlega hefur
það ekki verið annað en eðli-
leg afleiðing tau gaspen nunniair
sem hún hafði átt í að undan-
föimu.
— Maire, elskaðirðu — elsik-
arðu Kevin? Þetta glopraðist
óforvarandis út úr mér.
— Hvort ég elska hann? Já,
auðvitað edska ég hann. Hann
er maðurinn minn.
Ég gat ekki a<5 mér gert að
brosa.
— Það ©r ekki fallegt af þér
að stríða mér svona. Ég elskaði
hann mjög heitt. Ég hefði vilj-
að gera fyrir hann hrvað sem
var — óg hefði viljað deyja fyr-
ir hann etf svo bærj undir —
— Og ver.a dæmigerð fyriir-
mynd allra götfugra, írskra
kvenna. í anda föður Bresni-
hans. En méð timanum komstu
að raun um að þú varstf ekki
annað en ósköp venjuleg eigin-
kona sem átti edginmann sem
gaf henni ekkj kostf á að deila
hugðairetfmMn hans.
— Þú ert hálínapur, Dominic.
— Þú vedzt vel að þetta er
sátt.
Variir hennar skulíu. Hún
horfði á mig len.gi og ákaít. Og
áður err ég vissi af vaæ hún ,bú-
in að fieygj,a sér fyrir fætur
mér og sagði grátandi: — Ó,
Dominic, mér finnst ég vera svo
einman-a!
Þetfta kom öldungis fliaibt upp
TÍZKUHNAPPAR
HÁRGREIÐSLAN
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Steinu og Dódó
^augav. 188 IH. hæð (lyfta)
Síml 24-6-16.
Perma
Hárgreiðslfu- og snyrtistofa
Gai'ðastræti 21 SÍMl 33-9-68.
á mig, og þó mátti ég vita að
ég hafðj gefið tilefni til þess. Ég
var líka einmana. Upp á síðkast-
ið hafði mér fundizt lífið svo
innantómt og ég þráði ósegjan-
lega einhverja manneskju sem
gæti hjálpað mér að losna við
þennan tómleika. Vangamir á
Maire voru þrennheitir og ennþá
tárvotir; ég íann heitar varir
hennar við vanga mér. Andartak
lá hún eins og stirðnuð, svo
slakaði hún á og vafði örmun-
um um háls mér með ástríðu
sem gerðj mig næstum hræddan.
Nei, þetta er ekki ástríða. hugs-
aði óg, aðeins örvæntin.garfull
tilraun til að leita gleymsku í
faðmj mér.
Við fórum að kyssa hvort ann-
að. En mér lei'ð ekkj sérlega vel.
Minningin um Harriet kom stöð-
ugt upp í huga mér. Harry hafði
séð til þess, að ég gætfi ekki
elskaS aðrar konur.
Ég ýttj Maire blíðlega burt frá
mér. Augu hennar voru tómleg.
— Fyrirgefðu, vina mín, en
þetta stoðar ekki. Þetta er ekki
viðeigandi fyrir okkur, sag'ði ég.
— Nei. Hún stóð fyrir fram-
an mig með rjóða vanga og hag-
ræddi hárinu eins og ósjálfrátt.
Það var eitthvað virðulegt í fari
hennair. — Þú ertf vansæll líka,
Dominlc?
Ég fékk^ ekkj alvarlegt sam-
vizkubit fyrr en ég var að aka
beim í Lissawn Houise. Hyernig
stóð á því að ég haí'ði hagað
mér svona gagnvart Maire?
Daðrað við han,a og notfært
mér örvæntingu hennar yfir
töku Kevins. Þetta var reglu-
lega lúalegt af mér. Og hvernig
í ósköpunum stóð á því að
Maire hafði sdeppt fram af sér
bejzlinu, það var sannarlega ekki
líkt henni. Þegar ég íór að brjóta
heilann um þetta gat ég ekkj að
mér gert að fara að hu.gsa um,
hvemig Maire vær; í raun og
veru innst inni. Ég vissi ekki
mikið um leyndardóma kvensál-
arinnar fyrr en ég hitti Harriet
og Harriet hafðí svo sannarlega
tekið mig í framhaldstima. Við
höfðum í samedningu kastað okk-
Ur út í leik þar sem öll brögð
giltu — það var ást og styrjöld
í senn og við hötfðum farið
gegnom allan tónstigann í til-
brigðum ástaleiksinis. Ég hafði
addrei treyst Harriet fyllilega,
aldrei vitað hvar ég hafði hama.
En þessi stöðuga óvissa hafði
kitlað tilfinningar míniar. Og alla
mína ævi yrðj ég nauðugur vilj-
u@ur að hugsa um Hanriet og
ástabrögð hennar í hivert sinn
eem ég hitti aðrar konur.
í fyrsta bafði mér fundizt
M-aiire svo gerólík — svo tepru-
leg, kynlaus, heiðairiLeg, skyn-
söm — en nú sá ég allt í einu
konuna í henni, en það var
„konan“ sem Harriet hafði
kennt mér að leita að. Var
Maire bakvið þessa skel hátt-
vísi og kulda sem uppeidið
hafði brynjað hana, líka ein af
þessum léttúðarfullu konum —
órökvís, svikul, jafnvel dálítið
fölsk eða jafnvel lygin? Hafði
hún undir niðrj ánægju af því
að Leika sér að karlmönnum eins
og Harriet hafði vitandi vitfs
leikið sér að mér?
Ég fór að efast um þessa
sögu sem Maire hafði sagt mér,
— að hún hefði séð Hairriet við
Lissawn ána þetta kvöld og
hún hefði séð srvartklæddu ver-
una standa yfir henni. og hlaup-
ið síðan burt. Þetta vaæ ekki
beinlínis ótrúlegt. En samit var
ósennilegt að afbrýðisöm eig-
inkona sem farið hafði að heim-
an í þejm tilgangj að standa eig-
inmann sinn að verki, skyldi
ekki hella sér yfir hann, gera
eitthvað til að láta hann vita
að það hefði komizt upp um
skálkinn Tuma, — heldur laum-
ast burt og hjóla heimleiðis, eða
að minnsta kostj þokað sér nær
til að horfa betur á parið, etf
hún var ekki alveg sannfærð
um að þarna væri eiginmaður
hennar á ferð. Hefði otfsaleg
afbrýðisemi hennar ekki yfir-
unnjð allar kenningar hennar
um sið'sami og háttprýði?
Gat það verið að Maire hefði
sjálf spunnið upp þessa sögu?
Á því var engin skynsamleg
skýring nema dökkklætlda ver-
an hefði getað verið hún sjálf?
Maire hafði sýnilega verið feg-
in því að ég skyldi ekkj hafa
sagt Concannon frá því sem hún
bafðist að þessa nótt. Af hverju
kom hún þá nú með allt aðra
sögu? Ef til vill vegn.a þess að
hún taldi víst að ég myndi segja
Concannon upp alla söguna og
þannig bærust böndin enn meir
að eiginmanni hennar? — Nei,
svo óhugnanleg gat afbrýðisemi
hennar ekkj verið. Það var ó-
mögulegt að botna í þessu. Hvað
sem öðru leið þá haíði lög-
reglan athugað föt Kevins og
hennar án þess að finna blóð-
bletti. Þrátt fyrir allt gat ég
ekki ímyndað mér Maire sem
hefndgjiarna kvenhetju í grísk-
um harmleik — Kevin gat í
mesta lagi leikið hlutverk þorp-
ara — alls ekki hetjuhlutverk.
Óskemmtilegrj hugsun skaut
aillt í einu upp hjá mér. Kon-
ur, hugsaðj ég (og það var
Harriet sem ég hafði í huga),
hafa sérstakt lag á að vekja
ástríðu hjá karlmanni með þvi
að tala um kynferðisimál. Lýsing
Maires á Harriet sem lá nakin
niðri við ána, lýsing hennar
á því hvemig hún vafði örm-
um þennan dökkklædda mann
— gerði hún mig ekki að eins
konar þátttakanda í þessu ást-
aratriði, næstum meðsekan?
Hafði hún óafvxtandi sugt mér
þetta til að örva mig kynferðis-
lega? Og var það þess vegna
sem hún hafði á eftir fleygt
sér í faðm mér, eins og sagtf er
í ómerkilegum skáldsögum?
Nei, nei, þetta voru ekkj ann-
að en fáránlegir hugarórar.
Maire var ekki annað en kona
sem var þrúguð af sorg og sál-
arkvöl og reyndi að leita hugg-
unar hjá þeim fyrsta sem til-
tækur var.
Við Flurry sátum og drukk-
um okkur fulla í friði og spektf
í vinnu'herbergi hans, þegar Con-
cannon birtist aftur um sex-
leytið. Ég hafði ekki sagt hon-
um miikið af samtali okkar
Madire og Fluirry var ekki sér-
lega ræðinn heldur. En hann
tók samt sæmilega vel á móti
gesti sínum, bauð honum bezta
stólinn og rétti honum whiský-
glas. Concannon var á svipinn
eins og hann væri nýkominn á
stfjá etftir alvarlegt taugaáfall.
— Jæja. svo að þér eruð bú-
inn að taka hann bróður minn
fastfan, sagði Fluiry án þess að
Volkswageneigendur
Höfum fyrirligg.jandi BRETTI — HURÐIR — VÉLALOK
og GEYMSLULOK á Volkswagen í allflcstum litum. —
Skiptum á einum degi með dagsfyrirvara fyrir ákveðið
verð. — REYNIÐ VIÐSKIPTIN.
Bílasprautun Garðars Sigmundssonar.
Skipholti 25. — Sími 19099 og 20988.
m
'ogtie
I EFNI
SMÁVÖRUR
sóa tímanum í óþarfa kurteis-
ishjal.
— Já. Miig tetour það sárf yð-
ar vegna.
— Er hann búinn að játa?
— Hann ætlar að gera full-
komna játningu í Dyflinini á
morgun.
— Ég hélt efcfci að þér vær-
uð vanur að senda morðingja
til Dýflinnar.
— Kevin er ekki ákærður fyr-
ir morð.
Um leið og hann sagði þetta
varð mér ljóst, að óg hafði eig-
inlega aldrei trúað því fyllilega
að Kevin gætj framið morð. Það
varð þögn.
— Jæja, það gleður mig að
heyra, sagði Flurry þegar hann
rauf þögnina. Ég vissi hvað
hann hafði í hyggju að gera við
morðingjann og gat gert mér i
hugarl'jnd, að þessi fregn gleddi
hann. Ég sagði:
— Ekki ákærður fyrir morð-
ið! Hvað í ósköpunum er hann
þá ákærður fyrir?
— Það sem kallað er land-
ráð, herra Eyre. Landráð.
Flurry stundi þungan. — Þetta
hef ég alltaf óttazt. Hann er
alltaf samj bölvaður asninn. Ég
hefði átt að reyn.a að hafa
hann ofarnaf þessu. Ég tek á
mig hluta af sökinni.
— Vissuð þér að hann varl
flæktur í pólitíska neðanjarðar-
starfsemi?
— Nei, ég viss; það ekki. Ég
gizkaði bara á að svo væri. E.n
ég hélt að það væri tilgangs-
laust að ég reyndi að koma
fyrir hann vitinu. Hann tók
aldrej mark á mér. Hve lengi
hafið þér vitað þetta?
— Við höíum fylgzt með hon-
um síðan snemma á árinu, en
við höfðum engar sannanir. Það
var herra Eyre sem gaf okkur
fyrsta vopnið í hendur.
— Hvað eruð þér að segja?
Hvernig þá. ef ég mætti spyrja?
— Munið þér ekki að þér
heyrðuð ókunnuga manninn segja
við Kevin á skrifstofu hans:
— Hvað srtoðar að beita ofbeldi?
— Já, en —
— Maðurinn sem hann ráð-
lagði Kevtn að setja sig í sam-
band við heitir Pfau®. Oscar
Pfaus er þýzk-bandarískur blaða-
maður sem kom hingað í febrú-
ar og mennirnir sem hann vinn-
ur fyrir eru hrein og klár fífl
— já, þið trúið því auðvitað
varla, en Pfaus var sendur
hingað til að koma á sambandi
við I.R.A. fyrir tilstilli O’Duffys
hershöfðingjia.
2 ^2sinnui
LENGRI LYSIN
n
neOex
2500 klukkustunda lýsing
viö eðlilegar aðstæður
(Einu venjulegu perurnar
framieiddar fyrir svo
langan lýsingartíma)
NORSK ÚRVALS
HÖNNUN
Heildsala Smásala
Einar Farestveit & Co Hf
Bergstaðastr. 10A Sími 16995
Hver býður betur?
Það er hjá okkur sem þið getið fengið
AXMINSTER teppi með aðeins 10%
útborgun.
AXMINSTER — annað ekkL
Grensásvegi 8 — sími 30676
Laugavegi 45 B — sími 26280.
BÍLASKOÐUN & STIÚING
Skólagöfu
MOTORSTILLINGAR
*
Látið ekki skemmdar karÉöflur koma yður
í vonÉ skap. Xoíið COLMANS-karÉölludufÉ
H J Ó Lfl ST ÍLLINífl R LJÓSASTILUNGAR
Látið stilla i tíma.
Fljót og örugg þjónusta.
Simi
13-10 0