Þjóðviljinn - 09.01.1971, Page 10

10 SIÐA — ÞJÓÐVILJINTÍ — Eaugardagta 0. íanúar HffEL
Harper Lee:
Að granda
söngfugli
60
— Það virðist ekki hafa verið
neitt smáræði, sagði Atticus —
Þrjátíu dagar! Hvað var það sem
gerðist?
— Ég hafði lent í handalög-
máli við annan mann, sem
reyndi að stinga mig með hníf.
— Tókst honum það?
— Að nokkru leyti, en ekki
wo að ég skaðaðist alvarlega.
Sjáið þér til, ég...
Tom hreyfði vinstri öxlina.
— Já, einmitt, sagði Atticus.
— Já herra Finch. Ég var
— Og t>ið fenguð báðir dóm?
settur í fangelsi, vegna þess að
ég gat ekki greitt sektina. Hinn
maðurinn gat það.
Di'll laut fram yfir mig og
spurði Jemma hvað Atticus meinti
eiginlega með þessu. Jemmi
sagði að Atticus vildi sýna kvið-
dómendum að Tom hefði engu
að leyna.
— Segðu okkur nú hvort þú
þekkir Mayellu. Ewell? spurði
Atticus.
— Já, herra Finch; ég þarf
að ganga framhjá húsinu þeirra
á hverjum degi þegar ég fer
í vinnuna.
— Hvar vinnurðu ?
— Hjá herra Link Deas.
— Hvernig var það, — varstu
að tína bómull í nóvember?
— Nei, herra Finch; vetrar-
Hg/
\ m
vogtie
íf EFNI
/ SMÁVORUR
TÍZKUHNAPPAR
HARGREIÐSLAN
Hárgreiðslu. og snyrtistofa
Steinu og Dódó
Laugav 18 III hæð (lyfta)
Simi 24-6-16
Perma
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Garðsenda 21. SÍMI 33-9-68
VIPPU - BÍfcSKÚRSHURÐIN
'/MMWMáNUÉtmWútUMtltMUM
I-kaoraur
Lagerstærðir miðað við múrop:
Hæð: 210 sm x breidci: 240 sm
- 210 - x - 270 sm
Aðrar staerðir. smíðaðar eftir beiðrx'.
gluggas miðjan
Síðumója 12 - Sími 38220
mánuðina vinn ég ýmislegt smá-
legt heima á búgarðinum hans.
Ég vinn dft megnið af árinu
fyrir hann — ýmis störf — hann
hefur heilmikið af hnotutrjám
og það er eitt og annað sem
gera þarf.
— Og þú segist hafa þurft að
fara framhjá Ewellhúsinu á leið-
inni í vinnuna og úr — geturðu
ekki komizt aðra leið?
— Nei, herra Finch — ekíki
svo ég viti til.
— Talaði unga stúlkan nókk-
urn tíma við þig?
— Já, auðvitað, herra Finch;
ég tók ofan þegar ég gekk hjá
og einn daginn spurði hún mig
hvort ég vildi elcki koma inn
fjmr og höggva niður dragkistu
fyrir hana.
— Hvenær var það?-
— Síðast liðið vor, herra,
Fintíh. Ég man það vegna þess
að það var ekki á þeim tíma
sem yfirleitt er höggvið brenni
og ég hafði ekkert með mér
nema hakann. Ég sagði það við
hana, en hún sagðist halfa öxi.
Hún fékk mér hana og ég hjó
dragkistuna sundur fyrir hana.
Hún sagði: — Jæja, nú verðurðu
vist fá einlhverja þóknun? Og
ég sagði: Nei, frú, þetta kostar
ekki neitt. Svo fór ég héim.
Og þetta var sem sé í fyrravor,
fyrir meira en ári.
— Komstu þar nokkurn tíma
aftur?
— Já, herra Finch.
— Hvenær?
— Oft og mörgum sinnum.
Taylor dómari rétti ósjálfrátt
fram höndina eftir hamrinum,
en lét hana síga. Þungur klið-
urinn fyrir neðan okkur dó út
sjálfkrafa.
— Og undir hvaða kringum-
stæðum var það?
— Ég skil vður ekki almenni-
lega. herra Finch?
— Hver var ástæðan til þess
að þú komst þangað — „P'ft og
mörgum sinnum“ — eins og þú
sjálfur sagðir?
Það sléttaðist úr enninu á
Tom Robinson og hann sagði:
— Hún kailaði mig inn fyrir,
herra Finch. Það vár eins og
hún hefði eitthvert smáverk-
efni handa mér í hvert skipti
sem ég gekk hjá — hög-gva við,
sækja vatn og þar fram eftir
götunum. Ifún vö'kvaði þessi
rauðu blóm á hverium degi...
— Og fékkstu eitthvað fyrir
ómakið?
— Nei, herra Findh — ekki
eftir að hún bauð mér fimm
sentin í fyrsta skiptið. En mér
var þetta aðeins ánægja, þvi að
herra Ewell hjálpaði henni
aldrei og systkinin etkki heldur,
og ég vissi að hún átti enga
peninga aflögu.
— Hvar voru hin bömin?
— Jú, þau voru alltalf ein-
hvers staðar nálægt. Þau stóðu
og horfðu á mi'g vinna ellegar
þau lágu í glugganum.
— Talaði u-ngfrú Mayella þá
við þig?
— Já. herra Flnch, hún gerði
það.
Eftir því sem að leið á frá-
sögnina fór mér að verða ljóst.
að Mayella Ewell hlýtur að
hafa verið óskaulega einmana.
Hún var .meira einmana en
Boo Radley, sem hafði ekki farið
út úr húsi í tattuiga bg fímm
ár. Þegar Attious spurðd hana
hivort hún ætti ekfci vini eða
vinkon-ur, þá skildi hún ekki
eiruu sinni hvað hann átti við
og hélt, að haran væri að gera
gys að henni. Hún var valveg
eins dapurlegt tilifiel'li, fannst
mér, og þeir sem Jemmi kallaði
kynblendinga: hvítt fólk vildi
ekki hafa neitt saman við hana
að sælda atf þvi að hún átti
heima í svínastíu, og svertingj-
amir vildu ekki skipta sér af
henni, af því að hún var hvít.
Hún gat ekki lifað edns og
Dolplhus Raýmond, sem kaius
heldur samfélag svartra en
hvítra, vegna þess að hún var
etkki af gamalli og virðulegri
ætt, né heldur átti h-ún hálfan
árbakka. Þega-r Ewellfjölskyldan
var annars vegar sa-gði enginn:
Svona eru þau nú einu sinni.
M-aycomib hafði ekkert aflögu
handa hennd arrnað en jólakörf-
una, fram-færslustyrkinn og lok-
uð augu. Tom Robinson var
trúlega eina manneskjan sem
kom kurteislega frarn við hana.
En nú hélt hún því fram að
hann hefði níðzt á henni, og
þegar hún horfði á hann var
eins og hann væri verri en ó-
þver-rinn sem hún gek'k á ...
— Hefurðu nokkurn tíma...
rauf Atticus allt í einu vanga-
veltur sínar': — Hefurðu nofck-
urn tíma komið inn á Ewell-
lóðina án þ-ess að einhver úr
fjölskyldunni færi f-ram á það?
— Nei, herra Finch — aldrei.
Það hefði mér aldrei dottið í
hu-g.
Attious sagði stundum að ein
leiðin til þess að komast að því
hvort vitni segð-i sannleikann
eða ekki væri að hlusta á rödd
hans fremur en að horfa á and-
litssvip hans, Nú reyndi ég þá
aðferð. Tom neitaði því sem
faðir minn spuröi hann um
þrisvar í röð, en hann gerði það
rólega og stillilega án nokkurs
tilgerðariegs aukahljós í rómn-
uni, og ég trúði hon-um skilyrðis-
laust. Hann virtist vera einn aif
þessum prúðu svertingjum og
prúðir svertingjar fara aldrei
inn á landareign annarra án þess
að vera til þess hvattir.
— Viltu þá segja okluir, Tom,
hvað gerðist að kvöldi hins 21.
nóvember síðast liðið ár.
Niðri í salnum var eins og all-
ir áheyrendur drægju andann
samtímis, næstum eins og þeir
tækju andann á lofti, og síðan
hölluðu þeir sér áfram. Bakvið
okkur á svölunum gerðu svert-
ingjarnir slíkt hið sama.
Tom var einn af þessum kol-
svörtu negrum, ekki' þeim sem
glansa, heldur þeim flauelssvörtu.
Hvíturnar í augum hans sýndust
mjalla-hvítar og þegar hann tal-
aði sáum við blika á tennur
hans. Ef hann hefði ekki verið
svona bæklaður, hefði hann
verið glæsilegur karlmaður.
— Herra Finch, sagði hann,
— ég var á heimieið eins og
venjulega þetta kvöld, og þegar
ég kom að Ewellhúsin-u sat ung-
frú Mayella á veröndinni eins
og hún sagði sjálf. Allt virtist
svo hljótt og ég áttaði mig ekki
almennilaga á því, en hu-gsaði
ekki meira um það um
leið og hún gekk hjá spurði
hún mig, hvort ég gæti ekki
hjólpað sér dálítið, Jæja, ég
fór inn fyrir girðinguna og leit
í krin-gum mig til að athu-ga
hvað það væri sem ég ætti að
hjáipa henni með, en sá ekkert
og þá sagði hún: Það er ekki
héma úti; ég þarf að biðja þig
að gera dálítið inni í húsinu;
það er hurðarfjandi sem er að
fara af hjörunum. Ég fór svo
upp tröppumar og hún hleypti
mér inn og ég leit á hurðina.
Ég sagði: — En það er ekkert
athugavert við þessa hurð, ung-
frú Mayella. Ég opnaði og lokaði
og sveiflaði henni á hjörunum
og þær virtust í bezta lagi. Þ-á
skellti hún hurðinni aftur fyrir
framan nefið á mér. Og ég fór
aftur að hugsa um, herra Finch,
hvers vegna allt væri svona
hljótt, og þá varð mér Ijóst að
ég heyrði ekkert til barnanna og
ég spuirði ungfrú Mayellu hivar
börnin vearu?
Flauelssvairt hörundið á Tom
var nú samt farið að glansa og
hann strauk hendinnd yfir and-
litið.
— Já, sem sa-gt, ég spurði hvar
bömin væru? Og hún sagði
næstum eins og hlæjandi, en
þó á undarlegan hátt — hún
sagði að þau héfðu öll farið inn
í bæ að ka-upa sér ís. Hún sagði:
Það hefur tekið mig hálft ár að
spara samian þessa sjö fimm-
sentapenin-ga, en það tóks löks,
og nú em þau öll farin inn í
bæ.
Það var ekki ofsahitinn sem
kom svitanum út á Tom, það
va-r mér Ijóst. •
— Hvað sagðirðu þá, Tom?
spurði Atticus.
— Tja, eitthvað í þessa átt:
Þetta v-ar sniðugt hjá yður, ung-
frú Mayella. Og hún sagði:
Jæja, finnst þér það? Ég held
að hún ha.fi ekki skilið mi-g
almennilega. Ég átt við það að
það vær fallegt af henni að
spara saman þessa sjö fimm-
an tíma til þess að litlu syst-
kinin henriar gætu flengið hvert
sinn ísinn og ...
— Já, auðvitað Tom, auðvitað,
sagði Attic-us. — Haltu þara
áfram.
— Svo sagði ég að ég ætti
víst að koma mér heim, ég
gæti ek-kert viðvik gert fyrir
hana, en hún sagði að ég gæti
það víst, og ég spurði hvað ég
gæti gert, og hún sagði að ég
gæti stigið upp á stólinn þama
fyrir handann og sótt kassann
sem stæði á dragkistanni...
— Það hefur varla verið sama
kistan og þú hjóst niður í
brenni? s-purði Atticus.
Vitnið brosti:
— Nei, herra Finch, þetta var
önnur. Stærðar hlussa sem náði
næstum uppundir loft. Jæja, en
ég gerði eins og 'hún bað mig pg
var ein-mitt búinn að rétta upp
handleggina þegar ég fann . . .
Hann kyngdi munnvatni... að
hún greip um fæturna á mér . ..
um fæturna á mér, herra Finoh.
Hún gerði mér svo hverft við að
ég hoppaði niður á góMið og velti
stólnum — og hann var það
eina sem hafði oltið í stofunni
þegar herra Ewell gægðist inn
um gluggann. það get ég svarið
herra Finch!
— O-g þegar stóiinn var oltinn
— hvað gerðist þá?
Tom Robinson þagði. Hann
starði fyrst á Atticus. siðan á
kviðdómendur, og loks á herra
Underwood sem sat á blaða-
mannabek'knum.
SINNUM
LENGRI LÝSING
neOex
2500 klukkustunda lýsing
við eðlilegar aðstæður
(Einu venjulegu perurnar
framleiddar fyrir svo
langan lýsingartíma)
NORSK ÚRVALS
HÖNNUN
Heildsala Smásala
Einar Farestveit & Co Hf
Bergstaðastr. 10A Sími 16995
Þvoið hárið iir LOXEXE-§hampoo — og flasan fer
LÆKKIÐ
ÚTSVÖRIN!
r

PLASTSEKKIR í grindum
ryðja sorptunnum
og pappírspokum hvarvefna
úr vegi, vegna þess aS
PLASTSEKKIR
gera sama gagn
og eru ÓDÝRARI.
Sorphreinsun kostar
sveitarfélög
og útsvarsgreiSendur
stórfé.
Hvers vegna ekki
aS lækka þó upphæS?
PLASTPRENTh.f.
GRENSÁSVECI 7
Ó.L.
Skyrtur
í miklti og fallegu úrvali.
PÓSTSENDUM.
Laugavegi 71. Sími 20141. ' 0Í ei ~ Rr!Tr'"
BILASKOÐUN & STILLING
Skúlagöto 32
MOTORSTILLINGAR
HJOLflSTILLINGAR . LJÚSflSTILUNGAR
Látið stilía i tima. 4
Fljót og örugg þjónusta. I
13-10 0
Auglýsingasími Þjóðviljans er 17500
íLtKTÆKHI H.F.
Ingólísstræti 4
Framleiðum tvöfalt einangrunargler og sjáum um
ísetningu á öllu gleri.
Höfum einnig allar þykktir af gleri. — LEITIÐ
TILBOÐA.
Símar: 26395 og 38569 h.
Röskur sendill
óskast til innheimtustarfa. — Þarf að
hafa hjól.