Þjóðviljinn - 17.06.1972, Blaðsíða 21

Laugardagur 17. júni 1972. ÞJÓÐVILJINN SIÐA 21.
lítíl áhrif á mig. Ég sat þarna
og gaf sjálfri mér gætur. Var
eitrhvað að gerast eða var ég
eins og ég átti að mér?
Til að leyna öryggisleysinu
fór ég að skera sundur vaxmol-
ann með hnífnum. Það var vax
alla leiðina, ekkert annað en
vax.
Og þá stóðum við andspænis
óleysanlegu vandamáli. Katrín
hafði haft vaxmola undir hönd-
um. Klump af ósköp venjulegu
vaxi. Þennan klump hafði hún
laumazt með til vinkonu ogbeð-
ið hana að geyma. Hún hafði
verið svo hrædd við að lög-
reglan eða einhver annar kæm-
ist yfir vaxxnolann, að hún
hafði ekki einu sinni þorað að
fleygja honum frá sér á leið
inni. Rétt eins og einhver færi
að leggja á sig erfiði til að
komast yfir vax fyrir nokkra
aura.
Hálfringluð yfir þessum furðu-
ega gangi mála, stakk ég lyklin-
rm í hengilásinn á dagbókinni.
Það lá við að mér fyndist ég
vera að verða eins konar Lísa í
Undralandi. Skyldi þessi litli,
gullni lykill opna gögn sem voru
svo þröng að ég kæmist ekki inn
í heillandi trjágarðinn fyrir hand-
ann og myndi ég neyðast til að
éta af vaxklumpnum til að
minnka hæfilega mikið til að
komast inn?
Lásinn opnaðist og við fórum
að fletta dagbókinni. Hún var
skrifuð að þrem fjórðu hlutum
eða því sem næst. Fyrsta inn-
færslan var frá 1965 en það kom
fram að hún hafði áður haldið
aðra dagbók sem var útskrifuð.
Síðasta innfærslan var frá
fimmtudeginum 5. marz 1971 —
tveim dögum áður en hún var
myrt. Skriftin var dálítið barna-
leg og hallaði til vinstri, en hún
var snyrtileg.
Við byrjuðum á fyrstu inn-
færslunni:
Hvað á að þýða að vera aö
skammast þetta úti Alþýðu-
blaðið si og æ? Fyrst er það
kallað Alþýðu-Mogginn, og nú
er fariö að kalla það Alþýðu-
Visi.
Þó svo að eitthvað sé hæft i
þessum sögusögnum um Al-
þýðublaðið og Visi, þá vil ég
rétt aðeins segja þeim sem
standa fyrir svona uppnefn-
um, að eignarrétturinn að einu
blaði skipti ekki máli, meðan
innihaldið er óbreytt. Hvort
það er Mogginn, Visir eða Al-
þýðublaðið skiptir sko ekki
máli, meðan þau linast ekki i
baráttunni gegn vinstri stefnu,
vinstri stjórn og kommúnist-
um.
5. marz: Snjór. Hann getur
gert mann vitlausan. Hef ekki
hitt B síðan í desember. Hringdi
á þriðjudag. Hann virtist —• af-
undinn. En ég þrái þig elskan!
Hver gat B verið? Fyrst datt
mér í hug Björnfors í húsi gömlu
systranna, en maður kallar ekki
ástina sína ættarnafni. Joran
fengi tilfelli ef ég hvíslaði ást-
úðlega í eyra honum: — Elsku
hjartans Bundin minn!
En lögfræðingurinn Gram hét
Birgir að skírnarnafni. Ef til vill
var það hann, hugsaði ég ánægð.
Hafði mér ekki ftindizt eitthvað
undarlegt við Gramhjónin. Auð-
vitað var það Birgir Gram, sem
var örugglega myndarlegasti karl-
maðurinn í öllu hverfinu, sem
hafði átt vingott við Katrínu, og
síðan kyrkt hana þegar hann var
orðinn Ieiður á henni. Þarna stóð
að hann hefði verið afundinn
tveim dögum áður. En hún virt-
ist elska hann enn og sóttist eft-
ir honum unz þolinmæði hans
þraut og hann losaði sig við
hana í eitt skipti fyrir öll.
En eitt varð til að kollvarpa
þessari girnilegu kenningu. Hún
hafði ekki hitt B. sinn síðan
í desember. Það var býsna ótrú-
legt ef B. átti heima hinum meg-
in við grindverkið. Satt að segja
var óhugsandi að B. ætti heima
í grennd við Katrínu. Þá hefðu
þau ekki komizt hjá því að hitt-
ast að minnsta kosti einhvern
tíma á þrem til fjórum mánuð-
um.
Þess vegna hlaut B. að vera
utanaðkomandi. Hefði hann myrt
hana var ekki nóg með að hann
hefði komizt yfir ósnortna mjöll-
ina, heldur hafði hann einnig
komizr óséður framhjá vökulum
nágrönnunum. Hann hlaut að
vera ofar mannlegum skilningi,
hugsaði ég. Vera í líkingu við
glottandi Cheshireköttinn í Lísu
í Undralandi, sem gat birzt og
horfið alveg að vild.
Við lásum dagbókina ná-
kvæmlega. Það tók sinn tíma, en
okkur fannst við fá allgóðar upp-
Iýsingar um Katrínu. Hér koma
nokkrar glefsur:
„5. des. 1965. Ný dagbók.
Hamingjan má vita hverju ég á
eftir að trúa þér fyrir, kæra nýja
dagbók. Ég er búin að reikna.
út að ég verð orðin um það bil
42ja eða 43ja ára þegar ég er
búin að skrifa þig fulla. Hvernig
skyldi mér líða þá? Ég vona að
ég verði rík og eigi heima í stóru
húsi. óðalssetri úti á landi. Eða
helzt í nánd við Stokkhólm.
23. jan. (1966). Sunnudags-
morgunn. Mikill snjór. Katrín
litla er reglulega sæl í dag. Ég
var í veizlu í gær. Margir kava-
lérar. M. a. pólskur tónlistarmað-
ur sem heitir Waldemar. Vel
þekktur í sjónvarpinu virtist
mér. Og loðinn um lófana. Ég
heyrði að hann var að tala við
annan náunga um hlutabréfin
sín. PLM og Turitz. Sjónvarps-
stjarna með peninga í handrað-
anum, kannski væri það eitthvað
fyrir Katrínu? Ég athuga málið.
Hann virtist ekki áhugalaus.
8. maí (1966). Þá er maður
trúlofaður. Platínuhringur með
demöntum. Virðist betra en í hitt
skiptið. Miklu betra. Þá var mað-
ur ungur og grænn og hafði ekk-
ert upp úr krafsinu. Ef ég væri
eins ung og ég var þá og hefði
vitað það sem ég veit nú. Um
karlmenn og lífið. Þá hefði ég
ekki látið mér Waldemar nægja.
En þetta er ekki svo afleitt. Mið-
að við aðstæður. Ég er búin að
segja honum sitthvað um sjálfa
mig. Að ég hafi verið gift. Ég
sagði að fyrri maðurinn minn
hefði drukkið og barið mig, ann-
ars hefði Waldemar sjálfsagt
farið að hnýsast í hvers vegna
við skildum. En ég minntist ekk-
ert á krakkann né heldur það að
ég var rekin úr skóla. Hann þyk-
ist hafa háar hugsjónir. Engum
verður illt af því sem hann veit
ekki um.
21. júlí (1966). Waldemar er
búinn að kaupa handa okkur
hús. Rikard Nordraaks vegur 3
í Blackeberg. Það mætti segja
mér að hann hafi borgað of mik-
ið fyrir það. Hann lætur blekkja
sig. En honum líkar ekki að ég
sé að skipta mér af fjármálun-
um. Ég læt það eiga sig í bili.
Við erum ekki gift ennþá. Ná-
grannarnir eru millistéttarfólk og
þar yfir. Læknir og verkfræðing-
ur og sendiráðsrit'ari. Hvað svo
sem það nú er! Fasteignasalinn
sagði að þetta væri fínt hverfi
og það væri visst stöðutákn að
búa þar. Þá sagði ég honum að
Waldemar væri mjög þekktur
tónlistarmaður í sjónvarpinu, og
það væri fremur heiður fyrir
hverfið að fá hann en öfugt.
Hann féllst á það og sagði að
hverfinu væri sómi að því að
fá okkur. En veslings Waldemar
fór hjá sér.
6. nóvember. (1966). Kæra
dagbók. Þá er Katrín nýgift frú
í eigin húsi. Við giftum okkur
f gær á allra heilagra messu. í
Óskarskirkjunni. Ég hafði hugs-
að mér kaþólska kirkju, en það
var ekki hægt vegna þess að ég
hafði verið gift áður. Sem mót-
mælandi! Þetta eru nú fífl í
Iagi. Ég sá þó til þess að blaða-
menn voru viðstaddir. Walde-
mar er ekki neitt núll og það
spillir ekki að fólk fái að vita
hverjum Katrín er gift. Nú er
það ekki neinn venjulegur smá-
kalli. Slíka skyssu gerir maður
bara einu sinni á ævinni. Ef mað-
ur er þá ekki auli. Svo borðuðum
við kvöldverð heima hjá okkur.
Við fengum ... (löng Iýsing á
brúðkaupsmatnum og veizlunni
yfirleitt).
6. febr. (1967). B. er reglu-
lega aðlaðandi náungi! Svoleiðis
mann hefði maður átt að næla
sér í. Svei mér þá. Við hefðum
dansað saman á skemmtistað í
Nizza og horfzt í augu. Og ég
hefði starað inn í dýrlegu, dökku
augun hans. Hann er suðrænn í
útliti... er ekki ósvipaður Ar-
mando, lida Sikileyingnum, mín-
um... si, si signora!
Ég stjana heilmikið við hann
... Þú skilur það, kæra dagbók.
Þú ert farin að þekkja hana Kat-
rínu litlu. Hann er svo sætur
hann B. minn. Ef hann væri nú
... já, mér er alvara. Og mér
finnst hann eiginlega vera það.
Hann virðist hafa áhuga en
eins og stendur á hann ekki
margra kosta völ. Við getum ekki
dansað saman á næstunni. En
það kemur. Elsku lirli B.! Ég
hugsa til þín þegar ég fer að
sofa í kvöldí.
8. febrúar (1967). Víst hefur
B. áhuga. Hann segist aldrei hafa
hitt neina mér líka. Elsku lidi
B.! Bara þér færi að batna í fæt-
inum. Þvílík augu! Sjö einmana
kvöld... si, si signor! Með silki-
augu. Si, si, þetta lagast allt
saman. Og tíminn líður.
(í þessum skrifum og þeim
næstu hafði nafnið upphaflega
verið skrifað, en það hafði ver-
ið vandlega skafið burt með hníf.
Á nokkrum stöðum hafði upp-
hafs B-ið verið látið halda sér
og því lá í augum uppi að nafn
mannsins byrjaði í raun og veru
á B. Það virtist ekki vera langt
nafn, fjórir til sex bókstafir með
B-inu.)
12. marz. (1967). Fórum á
Hamborgar Börs í gærkvöld, við
B. Mikið er hann dásamlegur
herra. Hann kom með tillögu.
Mér hafði skilizt sitt af hverju,
en nú voru spilin lögð á borðið.
Katrín fengi talsverða peninga
í aðra hönd. Og við gætum haft
það stórkosdegt saman. Áliyggju-
laust lúxuslíf. En engan má
gruna neitt. Við megum ekki
Iáta hanka okkur á neinu. Helzt
má enginn vita að við þelckj-
umst. B. myndi ekki líka að ég
skrifaði um hann í þig, kæra
dagbók. En ég er búin að má
burt nafnið hans. Og svo les þig
enginn nema ég.
4. maí (1967). í dag gerði ég
það í fyrsta skipti. Þú getur reitt
þig á að ég var taugaóstyrk. En
það gekk vel. Kerlingin varð ekki
Höfum ávallt fyrirliggjandi allar stærðir skraut-
hringja á hjólbarða, bæði alhvíta og hvíta með
svartri rönd.
Sendum gegn póstkröfu hvert á land sem er.
GÚMMÍVINNUSTOFAN H.F.
Skipholti 35 — Reykjavík — Sími 30688