Þjóðviljinn - 23.06.1976, Blaðsíða 7

MiOvikudagur 23. jún! 1976 ÞJÓÐVILJINN — StÐA 7
Aslákur (Evert K. Ingólfsson) viö
vélina úreltu.
Tinna I Hampiöjunni, áður á
Umfó, (Sólveig Halldórsdóttir) og
Finna á Simanum (Anna S. Ein-
arsdóttir).
Tónleikurinn
Konráð-fjölskyldan samankomin
frá v. Sigurður Sigurjónsson,
AsaHelga Ragnarsdóttir, Þórunn
Pálsdóttir (Donna Elvira
Konrad), Ólafur örn Thoroddsen
(Don Carlos Konrad) og Elisabet
Bjarklind Þórisdóttir (Donna
Dóttir Konrad).
Don Juan Konrad (Sigurður Sig-
urjónsson) og Lómur (Viðar Egg-
ertsson) i stælum.
Donna Óðal Konrad (Asa Helga
Ragnarsdóttir) á minningafyller-
„LJNDIK
SUÐVESTURU
2. verkefni Nemendaleikhúss
Leiklistarskóla rikisins ’76.
Músik og söngtextar: Gunnar Reynir
Sveinsson.
Leiktexti og leikstjórn: Sigurður Pálsson.
Leikhreyfingar: Guðbjörg A. Skúladóttir.
Aðstoðarleikstjóri: Svanhildur
Jóhannesdóttir.
Raddþjálfarar: Asta Thorstenson
og Hilde Helgason.
Ljósamaður: Vignir Jóhannsson.
Það hlýtur að vera talsvert gott
vegarnesti fyrir leiklistarnema I
hinunt nýja Leiklistarskóla rikis-
ins að fá að spreyta sig á tveimur
leikhúsverkefnum á lokaprófi.
Annað verkefni Nemendaleikhúss
L.I ’76 var frumsýnt á sunnudag-
inn var i samvinnu við Norrænu
músfkdagana. Hér cr um nýstár-
legt verk að ræða, tónleik, þar
sem Gunnar Reynir Sveinsson,
tónskáld, ber ábyrgð á tónsmíð-
um og flestum söngtextum, en
Sigurður Pálsson, skáld og leik-
stjóri, á leiktexta og sviðsetningu.
Leiktextinn i „Undir suðvestur-
himni” varð til utanum söngtexta
og músik Gunnars Reynis Sveins-
sonar. Söngtextarnir eru flestir
einfaldir, en oft hnittnir orðaleik-
ir, og músikin sambland af fjöl-
breyttum stefjum og leikhúseff-
ektum. Leiktexti Sigurðar Páls-
sonar er ljóðrænn og undirfurðu-
legur, en ber þess stundum vitni
að leikskáldið hefur orðið að láta
framvindu verksins miðast við
söngtextana og þá staðreynd að
hér er um nemendaverk að ræða
og nauðsynlegt að hafa hlutverk
Samtal um nótt milli
höfundar og Icikstjóra
i leikskrá tónleiksins „Undir
suðvesturhimni” á leikstjórinn
dulitið samtal við höfundinn og
birtum við það hér að neðan:
„Leikstjóri: Hvað var erfið-
ast i samningu leikverksins?
Höfundur: Erfiðast var aö
semja leikrit við tónlist, sem
þegar er til, ásamt textum. Þar
eð þetta var verkefni fyrir leik-
listarskólanema, þurfti að hafa
hlutverkin álika stór, úr þvi ég
valdi þá leið að hafa eitt hlut-
verk á leikara. Þetta lýtur að
samningu. Siðar kemur til þinna
kasta, vinur.
Leikstjóri: Hafðu ekki
áhyggjur. Ég þekki G.R.S. og
liðið. Mig langar til að spyrja að
öðru: strax við lestur hlut-
verkaskrár bregður manni litil-
lega i brún:Þarna eru persónur
sem kunnar eru úr öðrum
verkum: eða öllu heldur mýtó-
lógiskar personur, þar á ég við
Don Juan, Don Carlos o.s.frv.
Geturðu gert grein fyrir þessu.
Ilöfundur: Raunar væri hægt
að hugsa sér að fjölskyldan,
sem myndar annan aðalhópinn i
leikverkinu héti „venjulegum”
nöfnum, ætti „venjuleg” nafn-
skirteini. Hins vegar fannst mér
áhugaverðara að fá ákveðna
mýtólógiska vidd einmitt i þess-
ar persónur og þar með athafnir
þeirra. Aftur á móti er baksvið
leiksins skýrt tekiö fram:
Reykjavik nú á dögum.
Leikstjóri: Er þetta raunsæ
lýsing?
Höfundur: 1 raun og veru á
viðtækari hátt en gæti virst i
fyrstu andrá. Langanir og
draumar persónanna teiknast
skýrar en i raunveruleikanum
og ávallt á bakgrunn fyrirbæra
eins og valds, fjármagns, vinnu,
kynferðis. Draumurinn um
glæpinn t.d. er ekki eins óraun-
hæfur og hann gæti virst.
Annars reyni ég alls ekki að
gera nákvæma eftirlikingu af
athöfnum þessa fólks (og
raunar held ég að áætlunin um
leiklist sem eftirlikingu af raun-
veru sé einn af mörgum
draumum statusquodýrkandi
smáborgara). Það eru ákveðin
þráhyggjutengsl milli persón-
anna (innan Konráðsfjöl-
skyldunnar) samt sifellt flökt-
andi sem natúralisk leikvera
myndi ekki geta veriö meðvituð
um. Leikstjóri: Jæja vinur, ég
ætla að hugsa um þetta i bili.
Sigurður Pálsson.”
sem jöfnust að stærð og þannig að
þau gefi nýbökuðum ieikurum
nokkra möguleika til leiktúlkunar
og átaka.
Sögusviðið er Reykjavik ’76, en
persónur leiksins, eða réttara
sagt týpurnar, sem fram komu,
eru öðrum þræði alþjóðlegar.
Eins og i raunveruleikanum er
„margt rotið i Reykjavik” og
ekki svo vitlaus hugmynd að
blanda saman „týpum” úr Guð-
föðurnum og itölsk-amerisku
mafiunni og nýrikri isl. borgara-
familiu. Inn i dæmið fléttast svo
saga hins samviskusama öreiga,
sem verður undir i lifsbaráttunni,
sem háð er meö skilyrðum eigna-
fólksins, og töffarans, sonar hans,
sem gengur á mála hjá þvi. Ekki
skortir að Hrunadansinn á svið-
inu skemmti skrattanum, að
minnsta kosti virðist vofan sem
vafrar um sviðið milli atriða vera
að einhverju leyti gerandi verks-
ins. Þá er loks að geta tveggja al-
þýðustúlkna, — simameyjar og
fyrrverandi starfsstúlku á Umfó,
sem virðast varðveita eitthvað af
heilbrigðri skynsemi.
Hér er ekki ætlunin að leggja
dóm á hvernig til hefur tekist hjá
Framhald á bls. 14.
Höfundur söngtexta og tónlistar, Gunnar Reynir Sveinsson, ásamt höfundi leiktexta og leikstjóra, Sig-
urði Pálssyni (minni myndin).
Vofan (Nanna Ingibjörg Jónsdóttir.)