Þjóðviljinn - 24.12.1976, Blaðsíða 41

Jólablaft 1976. — ÞJÓDVILJINN — SIÐA 41
Hinemóa fagra
frá Rótórúa
Myndir eftir Kristján Kristjánsson.
TVO
ÆVINTÝRI
FRÁ
c7VIAÓRÍXJM
FRUMBYGGJUM NÝJA—SJÁLANDS
Lengst úti i hinu dimmbláa
Rötórúa-vatni liggur eyjan Mó-
Kóia, reglulegt undraland frá
náttúrunnar hendi. Oti i eyjunni
er heit uppspretta, sem hinir inn-
fæddu nefna Te Vakimilúa-e-
Hinemóa, eða lind Hinemóu.
Staðurinn er lika þekktur með
Máritönum og Pak-Heum (hvít-
um mönnum) undir nafninu Laug
Hinemóu. Umlukt mosagróöri og
hinum fögru toe-toe blómjurtum
og hávöxnum runnum er lindin
eins og gimsteinn, verðugt sögu-
svið ævintýrisins um Maóristúlk-
una, hina fögru Hinemóu.
Hinamóa var dóttir Úmúkaria,
höfðingja Óvata ættflokksins,
sem bjó hinum megin við vatnið.
Hún var ættgöfug og fögur og svo
glæst, að hún var elskuð af öllum
hermönnum Rótórúaþjóðarinnar.
En unglingurinn Tútaneki elskaði
hana samt mest af öllum og vildi
fá hana fyrir konu.
Tútaneki var af lágum stigum,
aðeins fóstursonur Vakúa, höfð-
ingja Nagati-Vakúa ættarinnar,
sem bjó á eyjunni Mó-Kóía.
Stundum héldu Maóriar i
Rótórúa-héraði mikil þing. Þar
komu menn af ættflokki_Hinemóu
og ættflokki Tútanekis saman til
hátiðahalds og til að þinga um á-
framhaldandi stríð eða frið. Og
svo bar við, að Hinemóa og her-
maðurinn ungi mættust og sáu i
augum hvors annars speglast þá
ást, sem áður hafði búið i leyni i
hjörtum þeirra. En nú fór verr,
Óvatahöfðinginn vildi ekki sam-
þykkja þennan ráðahag, svo að
ungi hermaðurinn þorði lengi vel
ekki að nálgast Hinemóu.
A eynni, þar sem Tútaneki bjó,
er hæð köliuð Kæveka og þangað
fór Tútaneki hvert kvöld með vini
sinum Tikó. Þeir léku á hljóðpip-
ur, og hljóðfæraslátturinn barst á
öldum vatnsins langt burt. Hinn
mjúki andvari bar hljómlistina
yfir vatnið, alla leið til Övata, þar
sem Hinemóa bjó. Hún hlustaði
fagnandi, hún vissi, að það var
Tútaneki, sem lék. Þótt ekkert
orð væri sagt, þá vissu þau um og
funduást hvors annars. Hinemóa
skildi þennan ástaróð Tútanekis.
Löngu seinna safnaðist Óvata-
fólkið og Mó-Kóiafólkið aftur
saman á ráðstefnu, en þá tók
Tútaneki kjark i sig og sendi
mann til Hinemóu til að segja
henni af ást sinni, en hún svaraði,
að hún elskaði hann jafnmikið.
Þegar hálfbræður Tútanekis
komust á snoðir um þetta, fylltust
þeir fyrirlitningu. Þeir sögðu að
Tútaneki: „Svona göfug stúlka
fer nú ekki að lita á mann af
svona lágum stigumeins og þig”.
Tútaneki svaraði ekki, þvi að
Hinemóa hafði lofað að yfirgefa
sitt fólk og leita hamingjunnar
sem brúður hans á eynni Mó-
Kóia. Hann vissi, að hún mundi
koma til hans yfir vatnið i bátn-
um sinum næst, þegar hann léki á
fiautuna.
Þegar rökkrið kom, fóru þeir
Tútaneki og Tikó að spila.
En nú var frændur Hinemóu
farið að gruna margt, þeim
fannst hún heilluð af ást, svo að
þeir létu draga alla báta langt á
land upp. Þegar Hinemóa kom til
strandarinnar og fann engan bát-
inn, settist hún á ströndina og
hugsaöi með trega um Tútaneki og
hvernig þau voru skilin að uns
hún stóðst ekki mátið og ákvaö að
synda yfir vatnið til Mó-Kóia.
Nóttin var dimm, vatnið var
kalt og það var langur vegur til
eyjarinnar. Hún hikaði ekki,
heldur festi sex tóma Gúndsá-
vexti við mitti sér, svo að hún
sykki ekki. Svo gekk hún upp á
háan klett og ákallaði tri-Iri-
Kapúa (Stoð himinsins). Þar sem
þessi klettur stendur á vatns-
bakkanum er nú kallað Veriveri.
Hún stakk sér i vatnið og synti i
áttina til Mó-Kóia. Eftir langt
sund náði Hinemóa taki á gömlu,
föllnu hinivata tré, sem flaut á
vatninu. Hinemóa hékk nú á
þessu tré og hvildi sig og safnaði
kröftum áður en hún tæki aftur til
sunds. Þó að hún væri uppgefin
flaut hún nokkuð með straumnum
og var haldið uppi af ávöxtunum,
sem hún batt viðsig. Hún gat ekki
áttað sig á neinu, nema hinum
veiku tónum frá hljóðpipum Tikós
og Tútanekis.
Hún náði landi skammt frá
þorpi Tútanekis, þar sem heita
lindin sprettur fram og blandast
köldu vatninu. Lindin Te-
Vakimilúa er aöeins skilin frá
vatninu með mjórri klettabrik.
Hinemóa steig skjálfandi og
þreytt niður i heita vatnið. Hún
fann brátt þreytuna liða úr sér og
fylltist unaði við tilhugsunina um
unnusta sinn.
Þegar Hinemóa var að verma
sig þarna i lauginni, þá varð
Tútaneki þyrstur og sendi þjón
sinn til að sækja vatn skammt þar
frá sem Hinemóa hvildist. Þegar
Hinemóa sá manninn varð hún
hrædd og spurði: „Fyrir hvern
ertu að sækja vatn?” Þjónninn
svaraði: „Það er handa
Tútaneki”.
„Gefðu mér það,” sagði Hine-
móa. Þegar hún hafði drukkið,
kastaði hún skálinni i klettinn og
braut hana. Þjónninn fór til
Tútanekis og sagði honum,
hvernig farið hafði.
„Farðu aftur”, sagði Tútaneki.
Hinemóa tók skálina aftur af
þjóninum og braut hana á klettin-
um, en þjónninn sneri við. Þetta
þótti Tútaneki undarlegt og greip
vopn sin og gekk niður að vatninu.
Hann var reiður og skipaði hinum
ókunna gesti að gefa sig fram.
Þegar Hinemóa þekkti röddina,
skreið hún undan klettinum og
faldi sig i háu grasi, en gægðist
aðeins fram til að sjá, hvort
Tútaneki fyndi hana. Tútaneki fór
að leita þarna i kring og að sið-
ustu þreif hann hönd hennar og
sagði: „Hver ert þú?"
Stúlkan svaraði: „Það er ég,
Tútaneki. Það er ég, Hinemóa.
Hún reis nú upp og féll i faðm
unnusta sinum. Þarna urðu fagn-
aðarfundir.
En Tikó, besti vinur Tútanekis,
varð einmana eftir. Hann hafði
hjálpað með tónum sinum að
leiða Hinemóu á rétta leið. Þá
varð Tútaneki sorgmæddur
vegna vinar sins og óskaði að
fósturfaðir hans gæfi Tikó fóstur-
systur sina fyrir konu. Gamli
maðurinn gerði það, og Tikó
gladdist af vináttu Tútanekis og
fegurð brúðar sinnar.
Afkomendur Hinemóu og Túta- .
nekis búa enn i dag á eyjunni i
vatninu. Þeir segja frá þvi meö
stolti, hvernig formóðir þeirra
synti til /eyjarinnar Mó-Kóia á
fund unnusta sins yfir vatnið
Rótórúa. Ennþá kunna þeir að
syngja sögninn um Hinemóu.
Það var formóðir min, sem hing-
að svam hin fagra Hinemóa....
Framhald á næstu siðu
Þorvarö'ur Magnússon þýddi