Alþýðublaðið - 05.10.1921, Blaðsíða 4

4
ALÞYÐUBL AÐIÐ
Bafmagnsleiðsiur.
Strauninum hefir þegar verið
hleypt á götuæðarnar og mena
ættu ekki að draga lengur að
iáta okkur leggja rafleiðslur um
hús sín. Við skoðum húsin og
aegjum um kostnað ókeypis. —
Komið í tíraa, meðan hægt er
að afgreiða þantanir yðar. —
H.f. Hlti & Ljóa.
Laugaveg 20 B. Sími 830.
H.f. Versl.
HTerflsg, 56 A
Edik á 80 anra literinn. Mat
skeiðar og gaflar úr aluminium.
Grunnir diskar (með blirri rönd)
Nýkomið:
Sængurdúkur, fiðurhelt- og dúnhelt iéreft,
Marteinn Einarss. & Co.
Borgarfjarðarketið
er sjálfsagt að kaupa vegna þess,
að það er lang1 beast. Fæst á
Laugaveg 17 A.
Kaupfélögin. - Simí 728 og 1020.
Agætar útidyratröppur til
sölu með tækifærisverði á Hverf-
isgötu 16
Góðuv afsláttarhestur til
söiu og sýnia í Tungu.
Aiþbl. er blað allrar alþýðu.
Beztu silkisokkaruir
í borgimti fðst hj&
Marteini Einarss. & Co.
Ritstjóri og ábyrgðarmaöur: Ólafur Friðriksson.
Prentsmiöjan öutenberg.
Svan Turgeniew: Æskumlnnlngar.
honum og faldi svo rósina í mesta flýti. Hann vildi
ekki koma inn, þó enn væri ekkert framorðið, og hún
bað hann þess heldur ekki. Svo sagði líka Pantáleone,
sem kom út á tröppurnar, að frú Leonora svæfi.
Ernil var vandræðalegur, þegar hann kvaddi Sanin.
Hann var svo hissa yfir öllu þessu, að leit út eins og
hann væri hálf smeykur við hann.
Kliiber ók svo heim með Sanin og kvaddi hann án
allrar alúðar. Það var auðséð að þessum Þjóðverja leið
ekki sem allra bezt, þrátt fyrir alt sjálfstraustið.
Annars hurfu öll þessi óþægindi úr huga Sanins
undir eins og 1 stað þess var eins og þægindatilfinning
fylti sál hans. Hann var í bezta skapi, gekk fram og
aftur 1 stofunni, vildi helst ekki hugsa um neitt sérstakt
og var hinn ánægðasti með sjálían sig.
XVII.
„Eg verð hér og blð eftir foringjanum til kl. io" —
sagði hann við sjálfan sig morgunin eftir meðan hann
var að klæða sig, — „komi hann seinna, getur hann
leitað að mér." En Þjóðverjar eru vanir að fara snemma
A fætur og klukkan var ekki orðin 9, þegar þjónninn
kom og sagði að von Richter lautinant vildi fá að tala
við hann. Sanin fór í frakkann í mesta flýti og lét vlsa
honum ínn. Honum til mikiliar undrunar var von Rich-
ter mjög ungur, næstum þvf barn að aldri. Lautinant-
inn reyndi að vera virðulegur á svip, en tókst það ekki,
hann gat einu sinni ekki hulið fátið, sem á hann kom
<og það lá við, að hann dytti um sverðið þegar hann
ætlaði að setjast Svo sagði haun mjög hikandi og á
lélegri frönsku, að hann væri kominn hingað fyrir vin
sinn Barón von Dönhof; að hann ætti að krefjast þess
fyrir hans hönd að Sanin bæðist fyrirgefningar íyrir þá
móðgan er hann hefði haft í frammi við hann í orðum
1 gær. Ef herra Sanin neitaði að verða við þessari
kröfu, myndi von Dönhof rétta sinn hlut í hólmgöagu.
Sanin svaraði, að hann myndi ekki biðjast fyrirgefh-
ingar, en væri reiðubúin að ganga á hólm við hann.
Svo spurði von Richter jafn vandræðalegur eins og
áður við hvern, hvar og hvenær væri hægt að semja
um þetta. Sanin svaraði að hann gæti komið til sfn
eftir tvær klukkustundir, þá skyldi hann reyna að vera
búinn að fá sér hólmgönguvott.
Von Richer reis á fætur og hneigði sig 1 kveðjuskyoi
. . . Þegar hann var kominn fram að dyrúnum, snéri
hann sér við, eins og hann hefði hálfgert samviskubit
og sagði, að vinur sinn, von Dönhof, — neitaði því að
vísu alls ekki, að ske kynni . . . að hann hefði að ein-
hverju leyti átt sök á því, hvemig fór í gær, og að
hann myndi þessvegna gera sig ánægðan með mjög
svo lítilfjörlega afsökun. Sanin svaraði aftur, að hann
myndi ekki biðjast afsökunar — hvorki til málamynda
né í alvöru — vegna þess að hann fyndí ekki hjá sér
neina sök. —
„Ef svo er," svaraði von Richter og roðnaði enn þá
meira — „verðið þér að skiftast á nokkrum vinsamleg-
um skammbyssuskotumi*
„Eg skil þetta ekki," sagði Sanin. „Eigið þér við, að
við eigum að skjóta út 1 ieftiðf"
„Nei, neil" tautaði lautinantinn í fáti, — „mér fanst
aðeins — þar eð um tvo sómamenn er að ræða að....
En eg skal annars tala við hólmgönguvottinn yðari"
sagði hann svo alt í einu og fór út.
Strax þegar hann var kominn út, settist Sanin á stól
■og starði niður á gólfið. „Hvað er þetta? Hvernig hefi
eg getað breyst svona? Fortíð mín og framtíð eru ger-
samlega á brott úr huga mlnum — eg veit ekkert ann-
að en þetta, að eg er hér í Frankfurt og ætla að fara að
berjast við einhvern um eitthvað. . . .“
Hann mundi alt i einu eftir sinnisveikri frænku, sem
hann hafði átt. Hún hafði verið vön að dansa í sffelhi
og syngja: