Þjóðviljinn - 13.08.1978, Blaðsíða 19

Sunnudagur 13. ágiíst 1978 ÞJÓÐVILJINN — SÍÐA 19
kompan
Umsjón: Vilborg Dagbjartsdóttir
ÍFLATEY
A bryggjunni i Flatey. Baldur er aö leggjast upp aö. Hann kemur tvisvar i viku. A mánudögum og föstu-
dögum.
i sumar var ég i Flatey
i tvær vikur. Ég var aö
passa lítinn strak sem
heitir Ragnar isleifur.
Nína og Bragi# pabbi hans
og mamma, eiga lítið hús
i Flatey.
Þegar við komum að
Flatey var margt á
bryggjunni, allir íbúar
eyjarinnar. Þegar bátur-
inn kemur og fer safnast
allir saman niður á
bryggju.
Þegar við komum í land
var ég hálf vönkuð eftir
ferðina með bátnum. Ég
var lika óróleg. Þetta var
svo ólíkt þvi sem ég er
vön, en ég róaðist alveg
þegar ég sá fólkið. Það
var svo vinalegt og
rólegt. Allir höfðu eitt-
hvert erindi á bryggjuna.
Sumir voru að taka á móti
gestum og kunningjum,
aðrir voru að ná i kostinn
sinn frá kaupfélaginu í
Stykkishólmi, því það er
engin verslun i Flatey.
Allir þurfa að panta
gegnum símstöðina, og
enn aðrir komu til þess að
fylgjast með lifi og
hreyfingu á bryggjunni.
í Flatey tekur maður
mikið meira eftir lífinu í
kringum sig, til dæmis
dýralífinu. Þegar maður
gengur niður á Skúlagötu
og sér máf eða einhvern
fugl, þá tekur maður
ekkert eftir honum, það
er svo margt sem spillir:
,Bílar, hávaði og fleira.
En í Flatey tekur maður
eftir öllu lífi, allri hreyf-
ingu, öllum hljóðum, því
þar allt svo friðsælt og
kyrrt. Það er eins og
ævintýri. Maður trúir
ekki að þessi f egurð sé til.
Þar er svo margt að sjá:
Sjórinn, fjöll í fjarska,
aðrar eyjar, fuglar,
kindur, selir, náttúra,
gömul falleg hús, vina-
legt og frjálslegt fólk og
svo er eins og himinninn
þar sé friðsælli en í
Reykjavík.
Á kvöldin er fallegast
finnst mér. Sólin er að
setjast og það er daufur
roði á öllu, sjónum,
húsunum, himninum,
jafnvel á fólkinu. Ég fór
oft út á kvöldin, settist á
stein við sjóinn og horfði
á alla þessa fegurð. Allt
er vakandi, nema lömbin
og fuglarnir, flest fólkið
er vakandi. Sumir menn
eru úti að vinna í
netunum. Allt er svo
dásamlegt og það hvílir
friðsæl ró yfir öllu.
I rigningu er ennþá
meiri ró. Fólkið heldur
sig inni við, við lestur,
vinnur heimilisstörf.
Enginn er timabundinn.
Enginn fer eftir klukku.
Maður fer að sofa þegar
maður er syfjaður,
borðar þegar maður er
svangur og vaknar þegar
maður er útsofinn. Ekki
eru samt allir sem geta
þetta. Sumir fara út að
veiða á nóttunni eða
snemma á morgnana.
Þetta er gamli timinn. Ég
vona að hann breytist
aldrei.
Svo kom ég aftur til
Reykjavíkur í nýja
timann. Hann breytist,
verður nýrri og nýrri.
Kristín R. Lárusdóttir, 13
ára,
Leifsgötu 17,
Reykjavík.
Frystihúsið er nú notaö sem geymsla. í einu herberginu þar býr þýskur
málari sem heitir Jan.

Gömui hús i Flatey. Bengtshús, þar búa sumargestir. Vinaminni, þar
búa gömul hjón sem heita Anna og Bjössi. Þau eiga kind og hænsni.
Lengst til hægri er stórt hússemheitir Vertshús. Fólk úr Reykjavik á
þaö og kemur bara á sumrin.
KOMPAN RÆÐIR VIÐ KRISTÍNU R. LÁRUSDÓTTUR UM TRÉ, FROSKA , ENGISPRETTUR OG
FLEIRA SKEMMTILEGT
ENGISPRETTURNAR
SUÐA FALLEGA
Kompan: Hefurþúekki
verið í sveit?
Kristín: Aldrei. Við
höfum farið að Lauga-
vatni og verið nokkra
daga á Edduhóteli. Svo
hef ég komið að Skafta-
felli. Við höfum tjald og
vorum þar um verslunar-
mannahelgina einu
skinni.
Kompan: Hvað í Flatey
hafði svona sterk áhrif á
Þig?
Kristín: Ég fékk svo
mikinn tíma til að hugsa.
Kompan: Hvaðgerirþú
venjulega þegar þú átt
frí?
Kristín: Þegar veðrið
er gott er ég úti að leika
mér. Það eru hérna tvö
frændsystkini mín frá
Bandaríkjunum. Við er-
um á líkum aldri og leik-
um okkur saman.
Kompan: Hvernig leik-
ið þið ykkur?
Kristín: Við förum oft
á túnið við Heilsu-
verndarstöðina og erum
þar í eltingaleik og svo
veltum við okkur og
hlaupum í brekkunni.
Stundum förum við í
ameriska leiki sem þau
hafa kennt mér. Það eru
hlaupaleikir líkir íslensk-
um leikjum eins og t.d.
eitri í flösku.
Kompan: Ferðu ekki í
frí áður en skólinn byrj-
ar?
Kristín: Ég fer til Dan-
merkur á föstudaginn (4.
ágúst) til að heimsækja
systur mína sem býr þar.
Ég fer ein, en þau koma
út á Kastrup að taka á
móti mér.
Kompan: Hefur þú
komið til útlanda áður?
Kristín: Já, ég fór til
Danmerkur í f yrra og svo
hef ég farið sex sinnum
til Bandaríkjanna.
Kompan: Hvar í
Bandaríkjunum hefur þú
verið?
Kristín: í Rochester í
New York fylki. Elsta
systir mín var þar að læra
og bróðir minn. Ég fór að
heimsækja þau. Svo fékk
pabbi ágæta vinnu þar og
við bjuggum þar öll í eitt
ár þegar ég var fimm
ára. Þar var gaman að
vera.
Kompan: Kanntu þá
ekki ensku?
Kristin: Jú, ég lærði
hana þar úti, svo hef ég
alltaf haldið henni við —
lesið enskar bækur og
skrifað bréf á ensku.
Bróðir minn giftist
amerískri stúlku og hún á
systur sem er ári eldri en
ég, við skrifumst á.
Kompan: Nú hefur þú
kynnst vel öðrum lönd-
um, myndir þú vilja eiga
heima í útlöndum?
Kristin R. Lárusdóttir.
Kristín: Ég vildi helst
eiga heima í Flatey, en
það er gaman bæði í Dan-
mörku og Bandaríkjun-
um. Trén eru svo stór og
tignarleg. Mér finnst
gaman að horfa á tré.
Það er skemmtilegt í
skóginum. íkornar hoppa
milla trjánna og það er
hægt að tína hnetur og í
tjörnunum eru froskar.
Sumir eru litlir og brúnir.
Þeir hoppa upp og segja:
KVAKK KVAKK. Svo eru
stórir grænir f roskar sem
ropa.
Við krakkarnir höfðum
gaman af að elta frosk-
ana og taka þá upp og
halda á þeim, en svo
slepptum við þeim alltaf.
Eins fannst okkur gaman
að elta engisprettur. Það
var erfiðara að ná þeim,
því þær hoppa miklu
hærra og eru svo litlar og
fela sig i grasinu. Engi-
spretturnar suða fallega.
Ég var hrædd við vesp-
ur, þær stinga. Einu sinni,
þegar ég var sex ára, lá
ég uppi i hengirúmi og
mamma kallaði á mig.
Ég hoppaði niður og beint
ofan á geitung. Mér varð
svo hverft við að ég kall-
aði: ROSTUNGUR,
ROSTUNGUR! Á eftir
varð ég að hafa fótinn of-
an í bala með köldu vatni
og það var settur við hann
klaki, samt bólgnaði fót-
urinn. Svo er lika mikið
af brenninetlum, en ég
lærði nú fljótt að þekkja
þær.
Kompan: Þú hefur
næmt auga fyrir náttúr-
unni. Áttu nokkurt gælu-
dýr?
Kristin: Ég á kött sem
heitir Dagur Fellini í höf-
uðið á italska leikstjóran-
um. Hann er bröndóttur
og mjög fallegur.