Þjóðviljinn - 24.10.1980, Blaðsíða 15

frá
Hringiö í síma 81333 kl. 9-5 alla virka
daga, eða skrifið Þjóðviljanum,
Síðumúla 6
esendum
Jafnréttissíðan kvödd
t dag, 15. okt., sé ég i Þjóðvilj- er að kveðja, og af þvi tilefni
anum að jafnréttissiða blaðsins langar mig að þakka fyrir þessa
Krónu-krot
Krónan hefur lengi lifað
lent í fellingum.
Allavega undan tifað
ýmsum hrellingum.
Vonir manna vaxa, glæðast
víða um (saból
að hún muni endurfæðast
eftir næstu jól.
Þá verður krónan þung á metum
þolir hverja raun
svo bankamönnum brátt við getum
boðið skárri laun.
Einar H. Guðjónsson
siöu hjá blaðinu og þá sérstaklega
umsjónarmönnum siðunnar úr
Rauðsokkahreyfingunni.
Margs er ég fróðari eftir lestur
þessara skrifa og oft hef ég sagt
við sjálfa mig: þvi i ósköpunum
var ekki skrifað svona fyrir svo
sem 20 árum? Flest sem Rauð-
sokkahreyfingin hefur sagt eöa
skrifað hefur snert einhvern blett
i mér, bæði heimskan og
óánægðan, en vakið mig til um-
hugsunar um svo ótal margt.
(Liklega er fjölskylda min heppin
aö ég komst ekki I svona skrif
fyrr, ég sé ekki annað en hún sé
ánægö með aðég sé ein af þessum
sem eru að veröa útdauðar og
verð líklega stoppuö upp og sett á
safn, þegar þar að kemur).
Ekki hef ég alltaf verið sam-
mála skrifum Rauðsokka. Nei,
stundum hef ég orðið alveg æf og
rifist (I hljóöi) viö slðuna. En
hvort sem maöur er sammála eða
ósammála vekur þetta mann til
umhugsunar, og fyrir bragðið er
ég oft að springa af allslags hug-
myndum, sem ég auðvitaö kem
ekki I framkvæmd. Ég verð
kannski erfiðari i umgengi þá
dagana, en ánægðari meö sjálfri
mér, þvi ég er opnari og betur
vakandi en áður var fyrir svo
mörgu.
Kærar kveðjur og þakkir frá
H.G.
MÚSASAGA
Einu sinni fór hagamús
í gönguferö með börnin
sín þrjú. Yngsta músin
var alltaf þétt upp við
mömmu sína, en hinar
tvær þurftu ýmislegt að
athug og voru því á
sífelldum hlaupum.
Skyndilega sáu mýsnar
stóran snák sem hékk í
stóru tré. Augu hans
glömpuðu og munnurinn
Skrýtlur
Tannlæknirinn: Þetta
er allt í lagi. Bítið bara á
jaxlinn og gapið vel.
Kennarinn í sunnu-
dagaskólanum: Hvað
verður um mann sem
hugsar aðeins um líkama
sinn, en aldrei um sálina?
Nemandi: Hann verður
feitur!
— Hvaðertu að teikna?
— Mynd af Guði.
— En það veit enginn
hvernig Guð lítur út.
v — Þá fá menn að vita
það núna.
Kennarinn: Hvað gerði
Nói á meðan dýrin gengu
inn i örkina?
Pési: Hann tók við að-
göngumiðunum.
Frænka: Ef ég má kyssa
þig skaltu fá tíkall.
Eiki litli: Tíkall! Ég fæ
fimmtíukall fyrir að taka
lýsi.
Kennarinn hafði skrifað
tugabrotið 97,7 á töfluna
og margfaldaði brotið
með 10 á þann hátt að
hann þurrkaði kommuna
út.
— Jæja, Jón minn, —
sagði hann, — hvar er
komman?
— Á svampinum sem þú
heldur á, — svaraði Jón.
vargalopinn. Hann ætlaði
sýnilega að gleypa ein-
hverja músina.
Snákurinn hafði engan
áhuga á músabörnunum,
þau voru of lítil. Þetta
var stór snákur og hann
vildi éta stærstu músina.
Þessvegna hafði hann
ekki augun af músa-
mömmu og teygði haus-
inn í áttina til hennar.
Hún ákvað að leika á
hann. Byrjaði að hlaupa í
kringum tréð og snákur-
inn elti hana svo hann
vafðist utan um tréð. Að
lokum fórst snáknum svo
óhönduglega til að hann
batt sjálfan sig í hnút!
AAúsamamma hljóp þá í
hringi enn nær trénu og
það endaði með því að
snákurinn var kominn í
rembihnút og gat sig
hvergi hreyft!
AAúsamamman sá þá að
henni var óhætt og kallaði
á músabörnin sem höfðu
hlaupið í felur. AAinnsta
músin hafði hugrekki til
að kalla að snáknum: Það
fer alltaf illa fyrir þeim
sem ætla að bíta önnur
dýr!
Og með það hlupu
mýsnar á brott en
snákurinn sat eftir með
sárt ennið.
Barnahornid
Föstudagur 24. október 1980. ÞJÓÐVILJINN — SÍÐA 15
Afram stelpur
Þótt ótrúlegt sé eru i dag
fimm ár liöin frá kvennaverk-
fallinu mikla. Fréttin af þvi
flaug um gjörvalia heims-
byggðina og vakti furðu og að-
dáun, enda er vafasamt að að-
gerö sem þessi hefði verið
framkvæmanleg I nokkru öðru
landi.
1 dag rifjum við upp atburði
þessa dags, og veltum um leið
fyrir okkur spurningunni
stóru: Hvaða áhrif hafði
kvennverkfalliö? Var þetta
aðeins skemmtileg uppá-
koma, fridagur og húllumhæ,
eða gerðist eitthvaö stór-
merkilegt i vitund kvenna,
eitthvað sem ekki sést á yfir-
boröinu en kraumar undir
niöri? Þvi hefur veriö haldiö
fram að úrslitin i forsetakosn-
ingunum i sumar megi að ein-
hveru leyti rekja til þessa okt-
j|£% Útvarp
kl. 15.00
óberdags fyrir timm árum
þegar konur streymdu út á
götur og torg og sýndu mátt
sinn sjálfum sér og öðrum.
1 útvarpinu sér Berglind As-
geirsdóttir um þátt, sem hún
nefnir: „Kvennafridagurinn
1975”. Þar ræðir hún við
þrjár konur, sem mikið komu
viö sögu þessa merkisdags:
Aðalheiði Bjarnfreðsdóttur,
Ashildi Ölafsdóttur og Björgu
Einarsdóttur.
A undan og eftir þættinum
getum við svo raulað baráttu-
sönginn okkar: Afram stelpur
ih
ANDERSON-
SNÆLDURNAR
Myndin sem sjónvarpið
sýnir i kvöld er hin sæmileg-
asta afþreying, ef ég man rétt.
Hún heitir Anderson-snæld-
urnar (The Anderson Tapes)
og er eftir Sidney Lumet, gerð
1971. Aðalhlutverkin leika
Sean Connery, Martin Balsam
og Dyan Cannon.
Þessi mynd er talsvert frá-
brugöin annarri mynd eftir
Lumet, sem sjónvarpið sýndi
nýlega: Mávinum. Lumet er
einn af þessum gömlu, traustu
leikstjórum sem eru fyrst og
fremst fagmenn, handverks-
menn ef svo má aö orði
komast. Myndir hans eru hver
annarri ólikar og hann er ekki
„höfundur” þeirra i sama
mæli og stórmeistararnir.
Sjónvarp
kl. 22.35
Hvað um það, verkefnin leysir
hann snoturlega af hendi, og
hér er semsé á feröinni af-
þreyingarmynd.
Glæpurinn i myndinni er bi-
ræfinn þjófnaður á eigum
fólks sem býr i stóru og glæsi-
legu fjölbýlishúsi. Glæponinn
hefur nýlega lokið við að af-
plána tiu ára fangelsisdóm, en
er ekki af baki dottinn. Skipu-
lagning glæpsins er flókið mál
og spennandi og um stund
viröist allt ætla aö fara
„vel” — en... — ih