Alþýðublaðið - 10.10.1921, Síða 4

4
ALÞYÐUBLAÐIÐ
RafnugnBÍeiðilur.
Straumnum hefir þegar verið
hirypt á götuæðamar og menn
ætsu ekki að draga lengur að
láta okkur ieggja rafleilalur um
hás sín. Við skoðuai húsin ðg
segjum um kostnað ókeypis. —
Komið í tima, meðan hægt er
að afgreiða pantanir yðar. —
H.f. Hiti & L j Ó8.
Laugaveg 20 B Sími 830.
H.f. V«rsl.
HTerflsg. 56 A.
Edlk á 80 aura llterinn. Mat
skeiðar og gaflar úr aluminium.
Grunnir diskar (með biárri rönd)
Saumaskapur. Gert við
föt og vent. Nýtt saumað. Lind-
argötu 43 B.
Alþbl. kostar I kr. á mánuði.
, Ritstjóri og ábyrgðarmaðnr:
ólafur Friðriksson
Frentsmiðjsu Gntenberg.
SteiEolían læUar.
Komið í Kaupfélagið í Gamla
bankanum eða hringið í síma 10 2 6.
N ý k o m i ð
úrval af allskonar skéfatnaii, til dæmis:
Karlmannastígvél og skér. — Kvenskór, ýmsar
gerðir. — Inniskór, margar teguudir, — SkÓ-
hlífar, karla, kvenna og barna. — Gúmmí-
vaðstigvél, kvenna og b*rna, — og flvira,
œST Nýjasta verð á ðllu
B, Stefánsson & Bjarnar,
zzzzz Laugaveg 17. zzzzzz
Ivan Turgenlew: Æskumlnningar.
Hann settist við hlið hennar og tók eftir því að augna-
lok hennar voru rauð og þrútin.
,Er nokkuð sérstakt að yður, frú Leönora? Þérhafið
grátið?"
„Uss!“ hvislaði hún, og benti í áttina til herbergisins,
sem dóttir hennar var í.
„Ekki að tala svona hátt!“
„En hversregna hafið þér verið að gráta?" ■
„O, eg veit ekki hversvegna, góði herra Sanin!"
„Hefir einhver gert eitthvað á hluta yðar?“
„Nei — mér fanst bara alt 1 einu vera hér svo ömur-
legt. JVIér varð það á að minnast Giovanni Battista og
æskudaga minna. Hvað tíminn leið fljótt þá! Nú er eg
að verða gömul, vinur minn, og mér gengur svo illa
að sætta mig við þá tilhugsun. Mér finst þó sjálfri, að
eg vera altaf sú sama eins og eg var áður — en ellin
— ellin . . . !“ Og augu hennar fyltust af tárum. „Eg
sé, að þér furðið yður á þessu. . . . En einhvern tíma
verðið þér líka gamlir, vinur minn, og pá finnið þér
hve sárt það er.“
Sanin reyndi að hugga hana, minti hana á börnin
hennar. Hjá þeim kæmi nú æska hennar fram í annað
sinn, hann reyndi jafnvel að gera að gamni sínu við
hana og sagði að hún gerði þetta nú aðeins til þess að
aeyða sig til þess að hæla henni. En hún bað hann að
hætta þessu, og hann sá það nú í fyrsta sinn að þung-
íyndið, seirn er samfara tilfinningunum um það að ellin
sé að nálgast, verður ekki rekið burt með neinum hug-
Kreystingarorðum, að það hverfur ekki öðru vísi en af
sjálfu sér. Þá stakk hann upp á þvl að fara að spila,
eg það var það bezta sem hann gat gert, því hún félst
undir eins á það og virtist jafnvel glaðna töluvert ýfir
henni.
Sanin spilaði við hana allan fyrripart og seinnipart
dagsins. Pantaleone spilaði líka. Aldrei áður hafði hár-
ið lafað eins langt niður á enni hans né hakan horfið
eins gersamlega niður í hálsklútinn. Hann var svo há-
tfðlegur, að maður hlaut að hugsa, þegar manni vatð
litið á hann:
„Þessi maður býr yfir einhverju ógurlegu leyndar-
málil“
En — segredezza! segredezza!
Hanu reyndi allan daginn að votta Sanin lotningu
sfna. Við borðið var hann ákaflega hátignarlegur, og
bauð Sanin altaf matinn áður en stulkunum. Þegar þau
voru að spila, lofaði hanm honum altaf að kaupa, og
gerði hann aldrei „Remis", og einu áinni sagði hann al-
veg upp úr þurru að Rússar væru þeir göfugustu hraust-
ustu og beztu menn { heiminum!
„O, hræsnarinn!" hugsaði Sanin með sjálfum sér. Þó
hann væri hissa á útliti frú Roselli, þó undraðist hann
þó ennþá meira framkomu Gemmu. Það var ekki hægt
að segja að hún forðaðist hann. Þvert á móti. Hún
settist nálægt honura, hlustaði og horfði á hann. En
hún forðaðist vandlega að tala nokkuð við hann; og er
að hann ávarpaði hana, stóð hún skyndilega á fætur
og fór burt sem snöggvasL
Svo kom hún aftur innan skamms og settist f eitt-
hvert skoíið, og hreyfði sig ekki, rétt eins og hún væri
að brjóta heilann um eitthvað. . . . Loks tók frú Leo-
nera eftir þvf, hvað hún hagaði sér einkennilega og
spurði hana, hvort nokkuð gengi að henni.
„Nei, ekkert!“ — svaraði Gemma — „Þú veist, hvern
ig eg er stundum."
„Já,“ svaraði mamma hennar, „eg kannast við það.“
Þannig leið dagurinn, hann var hvorki skemtilegur né
leiðinlegur. Ef Gemma hefði hagað sér öðruvfsi —ja
hver veit — máske hefði Sanin þá ekki staðið móti
freistingunni og leikið dálítið, eða að minsta kosti verið
dálítið hryggur yfir skilnaðinum, ef til vili fullnaðar-
skilnaðinum. sem fyrir höndum var.
En þar eð hahn fékk ekkert tækifæri til þess að tala
rið Gemmu í einrúmi, varð hann að láta sér nægja það