Alþýðublaðið - 14.10.1921, Blaðsíða 4

ALÞYOOfLA
Krónur 15,50.
H'fi nú frngið nokkur pör af
sterkum Vetrarstígvélum, sern
seljast fyrir krónur 15 50, meðan
birgðir endast. — Skóf<tnLðurinn
cr ailur úr leðri. — Menn eru
árnintir ura »ð koma heldur
Jyr en siðar, þar eð birgðirn
ar eru rnjög takmarkaðar. —
OLE THORSTEINSSEN,
Herk^stalanum.
Nýprentað:
Sig Heiðda': Hraanasjóð, sögur,
Ólafur Daníelss: Suör við Reikn
mg.bók. — Fást hjá bóksöium,—
Bókaverzl Arinbj. Sveinbjarnars.
Ritstjóri og abyrgðarra* *ÖKr:
Olafnr Friðrikssoa
i’reaumiðjaa Gntenberg,
Steinolía
fæst með lægsta verði í Kaupiélag-
inuL í Gamla bankanum. — Sími 1026.
Nýjar vðrur ódýrar!
Alfatnaðir — Vetrariralrkar —1 Regnkápur -- Man
cSettskyitur — E>i-kar húfur — Sokkar — Honskar
— Nserföt — Morguakjólar —y Svuntur — Hand-
klæði — T*u, i kjóla og barnafot og raargt fleira
Ath. Allar elrlri vörur seldar með miklura afsiastti.
r-- Bezt að verzia í r=
jpjF* Fatabúðinni *Tp|
Hafamrstraeti 16
Sf mi 269.
“i-r
Alþbl. kostar I kr. á mánuði. Alþbl. er blafi allrar alþýðu.
Ivan Turgenlew: Æskumlnningar.
Emil kom hikandi. Hann var fölur, naestum þvl eins
fölur eins og forðum, þegar hann fékk aðsvifið. Hann
gat varla staðið á fótunum.
„Hvað eruð þér að gera hér?« spurði Sanin alvarlega.
Hvers vegna eruð þér ekki heima?“
„Lofið mér að fara með yður“ sagði Emil með titr-
andi röddu og spenti greipar. Tennurnar glömruðu í
munninum á honum eins og hann hefði fengið köldu.
„Eg skal engin óþægindi gera yður. Lofið mér að
fara með!“
„Ef yður er ekki gersamlega sarna um mig, þá farið
þér strax héðan,“ sagði Sanin, „annaðhvort heim eða
til Kliibersl Og þér segið ekkert einasta orð um þetta
sem þér hafið fengjð að vita, en bíðið bara þangað til
eg kem afturl"
„Aftur!" — stundi Emil, — „en ef þér — . .
„Emill" greip Sanin fram í fyrir honum — „hugsið
yður vel um! Gerið það fyrir mig að fara heim! Gerið
nú eins og eg bið yður, vinur minnl Þér segið, að yð-
ur þyki vænt um migl Látið þá sjá að svo sé!“
Hann rétti honum hendina. Emil hallaði sér áfram,
grét og kystí hönd hans — svo stökk hann yfir skurð-
inn cg hljóp heim akrana. •
„Góður drengur!" tautaði Pantaleone, en Sanin leitá
hann dapur í bragði, og gamli maðurinn hnipraði sig
aaman úti 1 horni á vagninum. Hann sá að hann hafði
gert rangt, og jafnframt 6x undrun hans. Var það í
taun og veru hugsanlegt, að hann væri hólmgöngu-
Wottur, að hann heíðiútvegað hestana og undirbúið alt
spraan? Hafði hann farið að heimtn klukkan sex í
Baorgun? Svo hafði hann líka verk í fótunum.
Sanin sá. að það mátti til að hressa hann dálítið, og
íunn fann strax rétta ráðið til þess.
„Hvað er nú orðið af öllum kjarkinum, góði signor
Hjippatpla? Hvar er — „il antico valojr?,11*)______
*) „forna hreystia"
Signor Cippatola rétti úr sér og heyklaði brýrhar.
„II antico valor?" svaraði hann með djúpu bassa-
röddinni sinni — „Non é ancore spento**) il antico
valorl"
Hann herti nú upp hugann. Fór svo að tala um lista-
mannsbraut sína, um söngleikahúsið og þenna ágæta
söngvara Garcia. Þegar hann kom til Hanau, var hann
hinn öruggasti Orðin eru og verða altaf það, sem
rnestu ræður 1 veröldinni — hversu máttlaus sem þau
eru.
XXII.
Litli skógurinn, þar sem einvígið átti að standa er
spölkorn frá Hanau. Sanin og Pantleone komu þangað
á undan hinum. Þeir skildu vagninn eftir við skógar-
jaðarinn, en gengu sjálfir inn 1 skuggann af trjánum,
sem voru bæði þétt og stör.
Þeir urðu að bíða hér um bil klukkustund, en Sanin
fanst hún ekki lengi að líða; hann gekk fram og aftur,
hlustaði á fuglasönginn, horfði á skorkvikindin qg reyndi
að hugsa sem allra minst, eins og hver qg einn Rússi
myndi hafa reynt i hans sporum. Aðeins eitt skifti varð
hann hugsi, hann rakst þar nefnilega á ungt linditré,
sem var brotið — hklega hgfði það brotnað i þyiífil-
vjndinum í gær. Öll blöð þess vqru farin að visna og
það var engin efi á þvl, að það átti að deyja. . . .
„Hvað á þetta að þýða? Er þnð fyrirboði ?“ datt honum
í hug, en hann fór þegar að blístra, stökk yfir linditréð
og gekk áfram.
Pantaleone skammaðist yfir Þjóðverjunum, stundi og
nuddaði í sífellu annaðhvort bakið á sér eða hnén.
Hann geispaði jafnvel af æsingu og gerði það litla, af-
skræmda andlitið hans enn þá hlægilegra. Sanin lá við
að skella upp úr. Loksins kom vagn eftir veginum.
— „Þarna koma þeirl“ sagði Pantaleone, hlustaði
(** enn þá er hún ekki öll horfin.