Þjóðviljinn - 08.03.1984, Side 10

10 SÍÐA - ÞJÓÐVILJINNi Fimmtudagur 8. mars 1984
Afturbatapíkur
og aðrar píkur
Alltaf verð ég jafn hlessa þegar
ég sé velgefið fólk og velviljað um-
breytast í einu vetvangi í stóra
hrokahrauka. Ég er alltaf að horfa
uppá þetta gerast, en samt verð ég
alltaf jafnhlessa. Petta sýnir kann-
ski hvað ég er mikill bjálfi. Að ég
skuli halda áfram að halda að hvítt
sé hvítt og svart sé svart, hvað sem
reynslunni líður, og að fólk sé alltaf
annað hvort gáfað eða heimskt,
þótt ég ætti mæta vel að vita, að
flest slubbumst við einhvers staðar
þarna mitt á milli.
Ég ætla nú samt að halda áfram
að vera bjálfi. Ástæðan fyrir því er
ósköp einföld. Ég er alin upp við
sósíalisma, fékk þá Iífsskoðun
ómælda úr foreldrahúsum, bless-
unarlega, og Þjóðviljinn hefur oft-
ast ýtt dyggilega undir þá skoðun.
Og þegar ég í fornöld gekk í Al-
þýðubandalagið rann saman í einn
farveg uppdragelsið í heimahúsum
og heimsljósið bjarta, sem ég hélt
að myndi ekki einasta eiga að lýsa
mér heldur mannkyni öllu.
Heimsljósið byrjaði sumsé að
lýsa mér löngu áður en ég gekk í
Flokkinn og löngu áður en það fór
að lýsa öðru fólki sum hverju í
kringum mig. En mér var einhvern
veginn sama um það. f bjálfsskap
mínum tók ég góða og gilda þá sósí-
alísku kenningu, að við værum öll
jöfn fyrir ljósinu. Sæi einhver rang-
látur ljósið bæri að fagna honum og
leiða til sætis. Eða svo sagði kenn-
ingin. Og um þetta las ég oft í Þjóð-
viljanum.
En stundum hef ég lesið allt aðra
hluti í Þjóðviljanum og þá hefur
komið fram önnur kenning að
derra sig framan í lesendur. Þá
verður mér bilt við. Ég kann því
nefnilega illa að það sé verið að ota
að mér andlega holdsveiku fólki og
ég látin horfa á kaunin. Síst af öllu
kann ég við þetta þegar í hlut á fólk
sem mér vitanlega þjáist ekki af
neinni uppdráttarsýki heldur hefur
þvert á móti séð ljósið og upp-
tendrast rétt eins og við hin, og vill
ganga fram fyrir skjöldu og syngja
sitt hallelúja með okkur.
Petta gerist samt við og við.
Seinast gerðist þetta í Þjóðviljan-
um helgina 3.-4. mars hjá honum
Össuri Skarphéðinssyni og sendir
hann þetta alla leiðina frá Bret-
landi. Össur segir þar, að vinstri
höfðinginn Tony Benn sé aldeilis
ekki marxisti og ætti líklega vel
heima í horni hjá afturbatapíkum
Möðruvallahreyfingarinnar sem
komu til liðs við sósíalismann um
árið.
Við þessi tilskrif hef ég nú sitt-
hvað að athuga og byrja bara strax.
í fyrsta lagi þá er afturbatapíka
búin að ná fyrri hreinleik sínum að
sjö árum liðnum og telst þá bara
venjuleg píka. Þeir Möðruvelling-
ar eru nú á sínu áttunda aldursári í
Flokknum og teljast því réttar og
sléttar píkur eins og við hin.
í öðru lagi finnast mér svona
niðurhólfanir alls ekki í anda þess
jafnréttis og systra- og bræðralags,
sem mér var innrætt að ætti að fel-
ast í sósíalismanum. En kenning er
víst eitt og flokkur og fólk allt ann-
að og stutt er síðan sumir þeirra, er
stóðu að stofnun Flokksins að-
hylltust tröppuskipta flokkshug-
mynd, þ.e. að þeir sem í efstu
tröppunni standa geti snúið rassi í
þá er í næstefstu tröppunni standa
og svo koll af kolli - allt niður á við
vitaskuld. Þetta var víst allt byggt á
flokkskenningu Leníns og hafði
ómæld áhrif á framvindu sósíal-
ískra hugmynda og í Sovétríkjun-
um hefur þetta haft áhrif á upp-
byggingu heils þjóðfélags, hvorki
meira né minna. Þetta skipulag
hvílir sumsé á „holdsveikrakenn-
ingunni" - þeirri hinni sömu og
stundum bregður fyrir á síðum
Þjóðvilja og í munni sumra flokks-
manna.
Nú og í þriðja lagi vil ég mót-
mæla því að við eigum að standa
heilaga vakt um heimsljósið og
passa sérstaklega uppá að aðrir
komist of nærri því. Þvert á móti
eigum við að efna til dýrlegs fagn-
aðar í hvert sinn sem einhver nenn-
ir að líta inn til okkar. Eða varla
viltu, Össur minn, halda því fram
að Möðruvellingarnir fyrrverandi
hefðu bara átt að halda áfram að
vera Möðruvellingar og alls ekki
ganga okkur á hönd? Að aðeins
þau okkar sem fengum hinn sósíal-
íska stimpil á ennið í vöggugjöf
séum þess verð að vinna sósíalism-
anum gagn? Nei, ég veit að það er
ekki þetta sem þú meinar. Enda
færu þá raðirnar í flokknum að
þynnast.
Jæja, þetta er víst orðið nógu
langt hjá mér og kannski vel það.
En það er ekki á hverjum degi sem
mér veitist tækifæri til að verja
skoðanasystkini mín fyrir öðrum
skoðanasystkinum, sem betur fer
því þetta er heldur óskemmtilegt
uppá að horfa. En svona í lokin vil
ég gjarnan spyrja þig að einu. Ég
veit um mann einn í Flokknum sem
kom til liðs við okkur úr sjálfu bæli
erkifjandans, þ.e. Sjálfstæðis-
flokknum. Aldrei hef ég heyrt ann-
að um þennan mann og hans fortíð
en að þetta sé bæði merkilegt og
spennandi. Hvers vegna hefur
hann aldrei verið kallaður aftur-
batapíka? Mér er bara spurn. Það
skyldi þó ekki vera að einhvers
staðar sé snobbað í Flokknum?
Hugleiddu þetta, Össur.
Auður Styrkársdóttir
Enn á ný er kyrjaður kórinn:
„Bæta kjör hinna lægst launuðu“.
Og hverjir kyrja? Jú, ráðherrar og
alþingismenn, vinnuveitendur og
verkalýðsforkólfar. Svo tekur fólk
úti í bæ undir þennan kór - en tæp-
ast fylgir hugur máli, svo oft hefur
þessi útþvælda spóla verið spiluð.
Verði hún látin dandalast enn um
hríð, þarf varla að spila hana öllu
lengur, nema við útför „hinna lægst
launuðu“, sem trauðla getur verið
langt undan.
En hvernig stendur á þessum
ósköpum, úr því flestir máttar-
stólpar þjóðfélagsins eru í þessum
makalausa kór? Af hverju gengur
þá dæmið ekki upp? Af hverju eru
falskar nótur í þessari marg-
slungnu, ófullgerðu óperu? Þar
stendur einmitt hnífurinn í kúnni -
og þó. Getur verið, að leiðtogarnir
meini með þessu þema, á hvern
máta þeir meta störfin í þjóðfé-
laginu? Getur það verið, að frysti-
húsafólk, iðnverkafólk, ræstinga-
konur, hafnarverkamenn, skrif-
stofu- og verslunarfólk o.fl. o.fl.
eigi ekki rétt á nema 10-11 þús. kr.
launum á mánuði meðan þorri ann-
arra landsmanna svo sem: ráðherr-
ar, bankastjórar, alþingismenn,
framkvæmdastjórar, lögfræðingar,
læknar, prestar o.fl. o.fl. eiga rétt á
þrefalt til fimmfalt meira til maga-
fyllis og er þá ekki gengið út frá
grjónagrautaráti í öll mál? Svari nú
Vindmy llustríðið
hver fyrir sig. Frá mínum bæjardyr-
um séð hefur misréttið verið
falsnótan í kórsöngnum, en samt
hafa margir ekki heyrt hana - ekki
fyrr en harðna tók á dalnum, glím-
an við verðbólgudrauginn magnað-
ist og þorskurinn tók upp á þeim
óskunda að taka sér frí af miðun-
um. Ég held líka, að nú í alvöru sjái
láglaunahóparnir þetta. Þeir hafa
andæft í þeirri trú, að lækkun verð-
bólgu yrði allra meina bót og sú
lækkun næði til allra þátta þjóðfél-
agsins. En sú hefur ekki orðið
raunin á, „Adam ekki lengur í sinni
paradís". Verðbólgudraugurinn
heldur ferð sinni áfram á kostnað
láglaunafólks að ekki sé nú talað
um elli- og örorkulífeyrisþega.
Þetta fólk á vart salt út í grautinn og
úti á landsbyggðinni hlaðast upp
himinháir raforkureikningar,
símareikningar, olíureikningar,
flutningskostnaður á allar
nauðsynjavörur o.fl. Dáyndisfal-
legt lýðræðisríki hér - ekki satt?!
Já, það er þetta með iýðræðið.
Ég er nú hættur að átta mig á í
hverju það felst. Ég hélt lengi vel í
sælli trú, að þetta orð þýddi ná-
kvæmlega orðsins hljóðan, en ég er
Nám í uppeldisgreinum
fyrir verkmenntakennara
á framhaldsskólastigi
Ákveðið hefur verið að nám í uppeldis- og kennslufræðum til
kennsluréttinda fyrir verkmenntakennara hefjist við Kenn-
araháskóla íslands haustið 1984.
Námið fullnægir ákvæðum laga nr. 51/1978 um embættis-
gengí kennara og skólastjóra og samsvarar eins árs námi
eða 30 einingum.
Að þessu sinni verður náminu skipt á tvö ár til að auðvelda
þeim sem starfa við kennslu að stunda námið. Námsskipu-
lag verður með tvennum hætti, annars vegar dagnám við
Kennaraháskólann í Reykjavík 10 st. á viku, skipt á tvo
eftirmiðdaga, og hins vegar nám sem fram fer á Akureyri
sem sumarnám ásamt stuttum námskeiðum yfir vetrarmán-
uðina fyrir þá nemendur er ekki geta sótt dagnám í Reykja-
vík.
Námið hefst í báðum hópunum með námskeiði vikuna 27/8 -
31/8 1984 og lýkur í lok júnímánaðar 1986.
Umsóknir þurfa að hafa borist til Kennaraháskóla íslands
fyrir 1. maí 1984.
Umsóknareyðublöð liggja frammi á skrifstofu Kennarahá-
skólans við Stakkahlið.
Kennaraháskóli íslands
5. mars 1984.
Guðjón
Sveinsson
skrifar
Við megum ekki bíða eftir því að
þjóðsöngur okkar verði í framtíð-
inni: Góður þykir mér grauturinn
hansGrímsa. Þannigferefviðhöld-
um áfram þessu vitundarlausa vind-
myllustríði, segir Guðjón Sveins-
son m.a.
á því nú, að það sé álíka áreiðan-
legt og aflraunir Orms Stórólfs-
sonar. Ég hélt í minni einfeldni, að
lýðræðið væri, að fólkið í landinu
réði gangi mála í þjóðfélaginu í
gegnum rétt kjörna fulltrúa sína,
alþingismennina. En nú efast ég
um það. Ætli það geti verið þorsk-
urinn sem ræður? Nei, og skramba-
kornið. Hann er áreiðanlega meiri
jafnaðarfiskur. Hefur þá Alþingi
sofnað á vaktinni? Nei, það hefur
vissulega örlað á því „að gera
eitthvað í málinu“. Ekki alls fyrir
löngu, flutti Sighvatur Björgvins-
son (lof sé honum) tillögu þess efn-
is, að lögfest verði 15.000 kr. lág-
markslaun á mánuði, sjálfsagt mið-
að við átta stunda vinnudag. Þegar
ég rak augun í þetta, þá rifjaðist
upp fyrir mér, að hinn verkalýðs-
flokkurlandsins, Alþýðubandalag-
ið, hefði flutt tillögu um miðjan átt-
unda áratuginn þess efnis, „að ekki
skyldi vera nema helmingsmunur á
hæstu og lægstu launum fyrir jafn-
langan vinnudag". Þannig hljóðaði
boðskapurinn a.m.k. efnislega
réttur. Og þá höfum við það.
Auðséð er á þessu, að hæstvirtir
alþingismenn, sumir hverjir, bera
hag hins almenna borgara fyrir
brjósti. Samt sem áður heldur áð-
urnefndur kórsöngur áfram - án
árangurs. Það skyldi þó ekki vera,
að láglaunafólkið eigi sjálft sök á
ástandinu a.m.k. að nokkru leyti
og kannski að meira marki, en
menn gera sér grein fyrir. Hvernig
má það vera, kann einhver að
spyrja. Eins og við vitum, eigum
við þrjá verkalýðsflokka í landinu,
sem eiga fulltrúa á Alþingi. Þrátt
fyrir það, virðist þorri landsmanna
ekki veita þeim nægilegt brautar-
gengi og er þar um að ræða fólk úr
hinum mörgu vinnandi stéttum.
Þetta er ekki nógu gott og að mínu
mati veikleiki í verkalýðsbarátt-
unni, á jafnrétti íþjóðfélaginu. Þrír
verkalýðsflokkar eru einum flokki
of mikið. Með því móti er kröftun-
um stundrað og tortryggni vex fisk-
ur um hrygg. Við höfum mörg
dæmi þess, að þessir flokkar hafa
reynt að kroppa augun hver úr öðr-
um. Afleiðingin hefur orðið sú, að
verkalýðshreyfingin í landinu verð-
ur of veik, fólkið nær ekki að snúa
bökum saman. Við þessar aðstæð-
ur vex íhaldinu ásmegin og hefur
þar af leiðandi sterkari ítök í stjórn
landsins en vera ætti, enda for-
söngvarar kórsins áðurnefnda, sem
of lengi hefur slegið ryki í augu
landsmanna.
Þannig standa málin, mínir elsk-
anlegu. Eg tek til við spurningarn-
ar aftur. Getur verið, að ekki sé
hægt að gera hér á stóra og afdrifa-
ríka breytingu? Jú, það er mín trú
og hún er sú að stofna einn verka-
lýðsflokk, sem getur boðið íhald-
inu byrginn. Trúlega hafa margir
velt þessu fyrir sér, en ekki hefur
tekist að gera þetta að raunveru-
leika. Má það vera, að inni við
beinið séu fslendingar það miklir
og sjálfstæðir menn, að þeir standi
enn í fótsporum Bjarts sáluga í
Sumarhúsum, sem örugglega dó úr
eymd og hor. Og er ekki einmitt
það, sem stefnt er í?
Jú, með sundrunginni getur það
gerst. Ef ekki tekst að sameina
sundurlausa hópa launafólks, þá er
öruggt, að við Mörlandar getum
haldið áfram að éta okkar vatnsg-
raut og borga undir ráðherra, til að
vera við útfarir erlendra þjóð-
skörunga. Við megum ekki vera
minni en milljónaþjóðin Bretar,
sem hafa efni á, að senda hana
Möggu sína út fyrir landsteinana
þeirra erinda. Já, við verðum að
halda höfði og horfa framhjá
grautarpottunum, til að geta verið
með í heimsstúdíóinu, skítt og lagó
með öryrkja og annað dót.
„Það er dýrt að vera fátækur",
sagði einhver góður málshátta-
smiður í dentíð. En það er líka dýrt
að vera með flottræfilshátt, vera
allir kóngar og þess vegna ókleift
að sameinast í sterka, réttláta
heild. Getum við það ekki? Er það
ólæknandi þemba með þjóðinni?
Ég held varla. Ég held, að það
vanti ekki nema herslumuninn, og
kannski á þessum síðustu og verstu
tímum er stundin að renna upp.
Kannski að orlof þorsksins fái okk-
ur til að huga að. hvað stéttarmeð-
vitund er. Þá er ekki fyrir að synja,
að „breiðu bökin“ finnist og þau
verði mjókkuð, til að breikka ör-
lítið þau, sem eru krangaleg í dag.
En auðvitað gerist undrið ekki á
einni nóttu. Það tekur sinn tíma og
því ekki til setu boðið. Nú verða
allir vinstri sinnaðir rnenn að grafa
stríðsöxina og draga að húni merki
jafnréttis og bræðralags svo eftir
verði tekið. Ég held, að við megum
ekki bíða eftir því, að þjóðsöngur
okkar verði í framtíðinni: „Góður
þykir mér grauturinn hans
Grímsa.“
Þannig fer, ef við höldum áfram
þessu vitundarlausa vindmyllu-
stríði.
Guðjón Sveinsson,
Breiðdalsvík.
Frá
menntamálaráðuneytinu
Ákveðiö hefur verið að Verkmenntaskólinn á Akureyri
taki til starfa frá og með 1. júní næstkomandi og
kennsla hefjist þar víð upphaf skólaárs 1984-85.
Kennt verður á eftirtöldum námssviðum: Heilbrigðis-,
hússtjórnar-, tækni-, uppeldis- og viðskiptasviði.
Hér með eru auglýstar lausar til umsóknar stöður
áfangastjóra og kennara í kennslugreinum ofan-
nefndra námssviða við skólann.
í stöður áfangastjóra verður ráðið frá 1. júní, en kenn-
arafrá 1. ágúst. í stöðuraðstoðarskólastjóraog stjórn-
unarstöður aðrar verða ráðnir menn úr hópi kennara
eftir nánari ákvörðun síðar.
Umsóknir skal senda til menntamálaráðuneytisins
fyrir 1. apríl næstkomandi.
Menntamálaráðuneytið,
7. mars 1984