Þjóðviljinn - 27.04.1985, Blaðsíða 10

D.ÆGURMÁL
Paul Young
Aherslan
á túlkun
Breski popparinn Paul
Young er á hljómleikareisu
um Evrópu og er í Þýskalandi
þegar þetta er skrifað, verður í
Berlínásunnudag.
Að Evróputúrnum loknum fer
hann til Bandaríkjanna en
hljómieikaferð þangað varð
hann að fresta í fyrra vegna
raddmissis - týndi 6 efstu tón-
unum. Enallirkomuþeiraftur
eins og heyra má á sólóplötu
Pauls The Secret of Associ-
ation, sem er önnurn sóló-
breiðskífa hans.
Fyrri skífa hans, No Parlez,
fékk geyisgóðar viðtökur, í Evr-
ópu sérstaklega, og mun vera
söluhæsta plata CBS-fyrirtækis-
ins í Bretlandi síðan þeir byrjaði
það umsvif sín árið 1965. Á henni
syngur Paul mismikið þekkt lög
eftir hina og þessa sem aðrir
höfðu áður flutt og þótti í sumum
tilvikum sýna rnikla dirfsku að
reyna slíkt. Má í því tilviki nefna
Love will tear us apart, lag Joy
Division sem skiptar skoðanir
voru um varðandi meðferð hans á
því. Hvað um það; meira en
helmingur laganna hlaut mikla
náð fyrir eyrum hlustenda.
Ræður þar líklega mestu söngstíll
Pauls og tjáningarhæfileikar, en
það síðastnefnda finnst mér ein-
mitt vera aðaleinkenni hans og
-kostur á The Secret of Associati-
on.
Á þessari nýju plötu eru 11 lög
- 5 (á síðu 2) eftir Paul og Ian
Kewley, hljómborðsleikara
undirleikskvartetts Pauls, The
Royal Family, og fyrrum félga
hans í hljómsveitinni The Q-Tips
- og 6 lög eftir hið ýmsasta fólk.
Þekktastur mun hrúttvíburi minn
Darryl Hall og lag hans Every
time you go away í flutningi Pauls
Young, sem er enn sem komið er
vinsælasta lag þessarar nýju skífu
auk I’m gonna tear you Play-
house down, en Paul féll fyrir því
lagi í flutningi tónlistarkonunnar
Anne Peebles (Hún söng líka og
átti þátt í að semja lagið I can’t
stand the Rain sem Tina Turner
hefur gert töluvert vinsælt í seinni
tíð í hinum enskumælandi
heimi). Frammistaða Pauls er
með ágætum í þessum lögum,
sérlega því síðarnefnda finnst
mér, en langbesta lag plötunnar
að mínu áliti er One step forward
eftir þá Paul og Ian. Þetta er ró-
legt en kraftmikið lag. Textinn er
bréf frá ungum manni sem er að
stríða „fyrir þjóð sína“ einhvers
staðar langt að heiman: Eitt skref
áfram, eitt skref eftir (eða: til
vinstri), ég tek mér stöðu og
miða... ég er bara bolti í leik
ríkisstjórnarinnar... álengdar
stendur lítill strákur með grjót í
höndunum og ískulda í augun-
um... ég vildi að ég gæti hent frá
mér byssunni og sagt honum
hvernig mér líður... ég veit að ég
er ekki búinn að vera hér lengi
þótt mér finnist það vera lengri
tími og bréf að heiman mundi
styrkja mig...“. Paul Young
syngur þetta lag af mikilli
sannfæringu og tilfinningu, jafn-
framt er hljóðfæraleikur og út-
setning í stfl við boðskapinn - í
fjarlægð ógnandi drunur og her-
trumbur...
... og í framhaldi af hernaðar-
umræðu - Paul fer fallega með
endurminningar hermannsins í
lagi Toms Waits Soldier’s Things
og lokar þar með hlið 1. Jafnvel
enn betur lýkur hann hlið 2 með
þjóðlaginu I was in Chains þar
sem segir frá „sakamanni“ sem
fluttur er frá elskunni sinni á
Bretlandseyjum til fanganýlend-
unnar Ástralíu. Og það er
skemmtileg tilviljun (?) að í rest-
ina á báðum þessum lögum
minnir hljómsveitarútsetningin
mjög á sýruár Bítlanna (frá
Strawberry Fields til Hvíta al-
búmsins). Annars er það hljóm-
sveitarútsetningin sem ég er
ólukkulegust með á The Secret of
Association - of oft marar rödd
Pauls í hálfu kafi í hljóðfæra-
leiknum, sérstaklega í hraðari
lögunum. T.d. finnst mér lagið
Hot Fun næsta óþolandi af þess-
um sökum og lítið skemmtilegt
Tomb of Memories af sömu ást-
æðu. Hins vegar er Paul Young
viðfelldinn söngvari og á líka prik
skilið fyrir að koma til dyranna
eins og hann er klæddur- það eru
ekki allir á þessum vídeótímum
þannig þenkjandi, hvað þá færir
um slíkt. A.
Paul Young. Hann hefur sagst vera
fyrst og fremst túlkandi þeirra laga
sem hann flytur og ekki skilja hvers
vegna fólki sé svo mikið keppikefli að
semja sjálft ný lög til að flytja þegar
svo mikið af góðum gömlum sé til.
Sjálfur syngur hann ekki eigin lög
nema honum finnist þau vera a.m.k.
eins góð og lög annarra sem honum
finnst mikið til koma.
KVIKMYNDIR
------------------1-------------
Bíóhöllin: Næturklúbburinn.
Bandaríkin 1984.
Leikstjóri: Francis Ford Coppola.
Saga og handrit: Mario Puzo, Copp-
ola o.fl. Tónlist, ný og endurgerð:
John Barry, Bob Wilber. Klipping: Ro-
bert Q. Lovett. Aðalhlutverk: Richard
Gere, Gregory Hines, Diane Lane,
Lonette McKee, James Remar, Bob
Hoskins o.fl.
í Næturklúbbnum er horft um
öxl á New York á þriðja áratugn-
um með nokkru stolti og svolitl-
um söknuði. Þetta var í þá daga
sem glæpahringir stjórnuðu í
skjóli lögreglunnar og skipu-
lögðu í stórum stíl vændi, sprútt-
sölu og ýmisskonar veðmálastarf-
semi; fjárkúganir og morð fylgdu
fast í kjölfarið.
Bómullarklúbburinn í Harlem,
sem myndin dregur nafn sitt af,
var einn þeirra fjölmörgu nætur-
klúbba sem gangsterar ráku, og
þeirra frægastur. Þar komu ein-
ungis fram þeldökkt fólk, söng-
varar, dansarar og tónlistarfólk.
Hinsvegar var svörtu fólki
Listískjóliglœpa
meinaður aðgangur að klúbbnum
fram til 1930, eða svo. Margir af
helstu jazzistum Ameríku voru
viðloðandi Bómullarklúbbinn,
þ.á.m. Duke Ellington og hljóm-
sveit hans spilaði þar óslitið í þrjú
ár. Þar voru hljóðritaðar plötur
og þegar útvarpið kom til sög-
unnar var dansmúsík útvarpað
þaðan beint.
Myndin gerist að miklu leyti í
þessum næturklúbbi þar sem
glæpaforingjarnir sitja langtím-
um saman í smóking að ráða
ráðum sínum. Aðalsöguþráður-
inn gæti allt eins verið úr bíó-
mynd frá 1935: Sprúttnaglinn
Dutch Schultz (James Remar)
fær miklar mætur á ungum hljóð-
færaleikara, Dixie Dwyer, eftir
að Dixie bjargar lífi hans í ógáti.
ANNATHEÓDÓRA
RÖGNVALDSDÓTTIR
Dutch býður honum að gerast
einn af fylgdarmönnum sínum og
þareð þetta boð er jafnframt
skipun verður Dixie að láta
undan með nokkurri gremju þó.
Starfið felst m.a. í því að spila
músík þegar þannig liggur á for-
ingjanum, en aðallega á Dixie að
gæta kærustunnar. í það fara
margar vinnustundir því að
Dutch Schultz hefur í mörg hom
að líta í umdæmi sínu og þarf líka
oft að sinna eiginkonu sinni og
fjölskyldu. Vera Cicero (Diane
Lane) og Dixie Dwyer verða síð-
an elskendur, að svo miklu leyti
sem það er hægt því að allsstaðar
eru menn Dutch að læðupokast í
kringum þau.
En ástarsaga Veru og Dixies er
enginn frumkraftur í þessari
mynd, til þess er Vera of kaldlynd
og Dixie einstrengingslegur. Það
sem helst bindur þau saman er
eignarvald Dutch; þau eru eins
og tveir apakettir í keðju sem
Dutch hefur með sér hvert sem
hann fer, sér til afþreyingar.
Þetta særir karlmannlegt stolt
Dixie, auk þess sem hann er mik-
ill skynsemismaður og getur ekki
ánetjast valdinu tilfinningalega
10 SlÐA - ÞJÓÐVILJINN Laugardagur 27. apríl 1985
eins og Vera og bróðir hans,
Vincent, sem er einn byssu-
manna Dutch. Það er ljóst að
Vera og Dixie gætu aldrei átt
samleið.
Það sem Coppola virðist eink-
um vera að pæía í í þessari mynd,
er hvernig listin þrífst í skjóli
glæpanna. (Kannski Dixie hefði
sætt sig við New York ef hann
hefði fengið að spila í góðri
hljómsveit í Bómullarklúbbn-
um).
Það er hið blóði drifna peninga-
vald sem tryggir afkomu allra
þeirra listamanna sem fram koma
í Bómullarklúbbnum. Sum af
þeim verkum sem þar eru sköpuð
verða síðan amerísk klassík og
frumlegast tillag ameríkana til
heimsmenningarinnar. í Nætur-
klúbbinum geta þeir ekki án
hvers annars verið glæpamaður-
inn og listamaðurinn.
Næturklúbburinn er glæsileg
söguleg úttekt, of löng, of dýr,
fremur metnaðarlítil.