Alþýðublaðið - 16.10.1921, Blaðsíða 4

4
ALOV0DBLAÐIÐ
• JJ) • JLjL •
Réttar vörur, rétt verð. Nýkomnar vörur.
Klæði frá 12,90, gardinutau, gardinur, flíuel, slétt og riflað, kápuflauel, kspupluss, flúnel, léreft
og œorgunLjólatiu, millipils, svuntur, æmgurverasirs, drengjaföt, kvenregckápur og slög,
tvisttau, barna og unglingaregnkápur Nærfatnáður kvenna og karla. Meiri vörur væntan-
legar cseð næstu skipura. V. B. K. er verzlunin, er ávalt fylgir lægsta markaðsverði.
Vezlunin Björn Kristjánsson.
Versl. ,,Hllí“
HTerflsg, 50 A
Riðbletta meðalið fræga komið
aftur, Tauklemtnur, Filabeinshöf
uðkambar, Hirgreiður, Fægilögur
og Smifsl, það bezta er htngað
faefir flust. Tiéausur, Kolaausur fæst með lægsta verði í Kaupíélag-
og Bróderskæd — Góð
vara, gott vetð íhul í Gamla bankanum. — Sími 1026.
Steinolía
Ivan Turgeniew: Æskumlnnlngar.
Sánin skaut fyrst, en hitti ekki. Kúlan fór á kaf í
eitt tréð. Dönhof skaut strax á eftir — en skaut með
vilja út 1 loftið.
Nú varð kveljandi þögn á eftir. . . . Enginn hreyfði
sig, en Pantaleone stundi.
„Eigum við að halda áfram ?“ spurði Dönhof.
„Hvers vegna skutuð þér út í loftið?" spurði Sanin.
„Það kemur yður ekki viðl“
„Ætlið þér llka að skjóta út f loftið hinu skotinu ?“
bætti Sanin við.
„Getur skeð. Eg veit það ekki.“
„Heyrið mig nú herrar mínirl" greip von Richter
fram f. „Mótstöðumennirnir mega ekki tala saman.
Það er bannað 1 reglugerðinnil"
„Eg afsala mér síðasta skotinul" sagði Sánin og
kastaði skammbyssunni frá sér.
, Eg líka 1“ hrópaði Dönhof og henti sinni byssu. —
„Og þar að auki er eg nú fús til að viðurkenna að eg
gerði rangt ... um daginn!11
Hahn gekk hikandi fram og rétti Sanin hendina.
Sanm kom á 'móti honum og tók í hana.
Ungu mennirnir litu brosandi hvor á annan og roðn-
uðu.
„Bravi! bravil" öskraði Pantaleone alt í eins og vit-
l&us maður, klappaði sam&n höndunum og stökk fram
undan runnanum.
Læknirinn, sem hafði setið á tijábol þar rétt hjá, reis
á fætur, helti vatninu úr krukkunni og gekk rólega
áleiðis út úr skóginum.
„Heiðrinum er bjargað — og einvlginu er lokið!“
sagði von Richter mynduglega.
„Tuoril“ æpti Pantaleone enn þá einu sinni að göml-
um vana.
Þegar Sanin var búinn að kveðja forihgjana og kom-
nn upp 1 vagninn — lá við að gleðin fengi yfirhönd
hjá honum, að minsta kosti fann hann til einskonar
þægindatilfinningar yfir því, að þessu skyldi nú vera
lokið. En önnur tilfinning gerði llka vart við sig hjá
honum — hálfgerð sneypa. Honum fanst þetta einvígi
eitthvað svo óverulegt, alvörulaust — allra líkast stú-
dentabrekum.
Hann gat ekki annað en hjugsað um brosið, eða
grettumar á andliti læknisius þegar hann sá þá koma
hlið við hlið út úr skóginum. Og svo þegar Pantaleone
var búinn að borga lækninum fjóra dali. . . . Nei, það
var andstyggilegt!
Sanin skammaðist sín. . . . En hvað gat hann svo
sem gert annað? Ekki gat hann látið foringjann kom-
ast upp með þessa ósvífni sína bótalaust, eins og Klöb-
er hafði gert. Hann hafði tekið að sér að vernda
Gemmu. og vtsrja hennar málstað- . . . Samt sem áður
nagaði samviskan hann og hann var sneyptur.
Pantaleone var aftur í ágætu skapi! Hann virtist
hinn hreyknasti. Sigursæll herforingi, sem væri að snúa
heim frá orustuvelinum, gæti ekki verið ánægðari með
sjálfan sig en Pantaleone var. Framkoma Sanins í ein-
vlginu haíði fylt hann eldmóði. Hann kallaði hann
hetju — og vildi ekki heyra mótmæli hans.
Hann viðurkendi, að hann sjálfur hetði verið dálftið
óstyrkur — „en eg er líka listamaður,“ sagði hann —
„eg er viðkvæmur. En þér eruð gerður úr fs ®g
granít!"
Sanin hafði að siðustu enga hugmynd um, hvað
hann ætti að gera til þess að fá hann til þess að
þagna.
Hér um bil á sama stað og þeir höfðu hitt Emil fyxir
tveimur stundum sfðan — stökk nu drengurinn aftur
fram undan tré, hrópaði npp yfir sig af gleði, veifaði
húfunni og það lá við að hann yrði fyrir vagninum.
Án þess að bfða eftir því að vagninn stansaði, stökk
hann upp i hann og tók fast utan um Sanin.
„Þér eruð lifandi og ekkert særður!“ hrópaði hann.,
;,Fyrirgefið mér, að eg hlýddi yðiir ekki og fór til
Frankfurt aftur! Eg gat ekki gert það! Eg hefi beðið-