Þjóðviljinn - 23.01.1986, Blaðsíða 18

MINNING
MELTUVINNSLA
Ráðstefna
um nýtingu á
slógi og aukaafla.
Miðvikudaginn 29. janúar 1986
Borgartúni 6, 4. hæð.
Axel Ólafsson
Fundarstjóri: Dr. Grímur Þ. Valdimarsson.
Fœddur 25.10. 1903 - Dáinn 17.1. 1986
DAGSKRÁ:
9.00 Afhending ráöstefnugagna
- Kaffi
9.30 Setning Halldór Ásgrímsson
sjávarútvegsráðherra.
9.50 Nýting á slógi og aukaafla Sigurjón Arason
- Meltuvinnsla - Rannsóknastofnun
fiskiðnaðarins
10.30 Kaffiveitingar
10.45 Notkun meltu sem fóðurs Ólafur Guðmundsson
Rannsóknastofnun •
landbúnaðarins
11.15 Reynslan af meltuvinnslu Ingvi Þorkelsson
hjá Glettingi í Þorlákshöfn Glettingur hf.
11.45 Matarhlé- óformlegar umræður
13.15 Reynslan af meltuvinnslu Einar Guðfinnsson h.f.
á Bolungarvík Bolungarvík
- Meltun um borð í togurum
- Þykking á meltu
13.45 Markaðshorfur fyrir Lárus Ásgeirsson
meltu og reynsla Lýsis h.f. Lýsi h.f.
14.15 Tími og kostnaður við Haukur M. Stefánsson
breytingar á fiskiskipum Landsmiðjan.
til slógvinnslu
14.45 Kaffiveitngar
15.00 Niðurstaða nefndar um Finnur Ingólfsson
nýtingu á slógi og Sjávarútvegsráðuneytinu.
öðrum fiskúrgangi
15.30 Almennar umræður
16.00 Slit
Þátttaka í ráðstefnunni er opin öllum áhugamönnum
um nýtingu fiskúrgangs. Þátttöku þarf að tilkynna fyrir
föstudaginn 24. janúar til Rannsóknastofnunar fiski-
ðnaðarins, í síma 20240. Þátttökugjald er kr. 3000.
Innifalið í þátttökugjaldi eru ráðstefnugögn, hádegi-
sverður og kaffiveitingar.
Þátttökugjaldið óskast greitt viz upphaf ráðstefnunn-
ar.
Sjávarútvegsráðuneytið
Rannsóknastofnun fiskiðnaðarins
Söluskattur
Viöurlög falla á söluskatt fyrir desember
mánuö 1985, hafi hann ekki verið greiddur í
síðasta lagi 27. þ.m.
Viðurlög eru 4% af vangreiddum söluskatti
fyrir hvern byrjaðan virkan dag eftir eindaga
uns þau eru orðin 20%, en síðan reiknast
dráttarvextir til viðbótar fyrir hvern byrjaðan
mánuð, talið frá og með 16. febrúar.
Fjármálaráðuneytið,
20. janúar 1986.
Völvuborg
v/Völvufell
Fóstra eða starfsstúlka óskast e.h. á deild
með 3ja - 6 ára börnum.
Upplýsingar hjá forstöðumanni í síma 73040.
6813T3™® DJÚÐVILJINN
Aðeins örfá kveðjuorð um vin
okkar og nágranna Axel Ólafs-
son. Vinátta okkar við hann hafði
staðið í langan tíma en hún hófst
árið 1963 er okkur var úthlutað
byggingarlóð við Hlíðarveg í
Kópavogi. Lóð okkar var á milli
tveggja eldri húsa og tekin úr
þeirra landi. Voru Axel og kona
hans Sigrún Valdimarsdóttir á
aðra hliðina. En fyrstu kynni
okkar af honum voru þannig að
við vorum að vinna við bygging-
una að okkar húsi er hann kom
yfir til okkar og sagði „heyrðu
karl minn, ert þú að stelafóðinni
minni“. Þetta var dæmigert fyrir
hann því hann var alltaf hress og
með spaug á vörum. Allt frá þess-
ari stundu skapaðist góð og löng
vinátta m'illi okkar og þeirra
hjóna sem aldrei bar skugga á.
Eftir að við fluttum inn í hús
okkar árið 1964 leið varla sú vika
að Axel rölti ekki yfir til okkar.
Alltaf fylgdi honum léttur and-
blær, þó stundum gæti hann verið
orðhvatur eins og ofangreind um-
mælí gefa til kynna. Hann hafði
hins vegar lag á því að segja hlut-
ina á þann hdtt að enginn fyrtist
við. Það voru mörg
fimmtudagskvöldin sem við sát-
um saman og ræddum um liðna
tíð. Axel var einn af frumbyggj-
um Kópavogs og fyrsti verkstjóri
bæjarins. Var hann því vel heima
í sögu bæjarfélagsins og hafði
fylgst með frá því það breyttist úr
hreppsfélagi, sem samanstóð ein-
ungis af nokkrum húsum, í einn
af stærstu kaupstöðum landsins.
Hafði hann frá ýmsu að segja af
reynslu sinni sem verkstjóri er
bærinn var að byggjast upp.
Margt var það spaugilegt enda
hafði hann auga fyrir hinum bros-
legu hliðum mannlífsins. En það
er einnig augljóst að oft hefur það
verið erfiðleikum bundið að
byggja upp í bæjarfélagi þar sem
allt fjármagn vantaði, starfsmenn
voru fáir og verkefnin óþrjót-
andi. Þá naut Axel sín áreiðan-
lega vel sem verkstjóri því hann
var bæði traustur og ábyggilegur
og átti auk þess auðvelt með að
umgangast fólk. Hann bar um-
hyggju fyrir undirmönnum sín-
um, sérstaklega þeim sem yngri
voru, en hann gerði jafnframt
kröfur til þeirra um að þeir væru
stundvísir og góðir verkmenn.
Starfsferill Axels hjá Kópa-
vogskaupstað var langur því hann
starfaði þar allt til sjötugsaldurs.
Þegar hann hætti störfum hjá
bænum voru næg verkefni heima
fyrir. Hann þurfti m.a. að annast
afabarnið sitt, Óttar, og konu
sína er smátt og smátt missti
heilsuna en lifir samt mann sinn
nú. Þau hjón eignuðust ekki börn
saman en tóku kjördóttur auk
þess sem Sigrún átti einn son,
Úlfar Helgason sem nú er
tannlæknir. Er þau voru komin á
sjötugsaldur misstu þau einka-
dóttur sína og tengdason með
stuttu millibili en þau létu eftir sig
einn son á fyrsta ári. Ekkert þótti
Axeli og Sigrúnu þá sjálfsagðara
en að taka drenginn að sér þó þau
væru komin á þennan aldur.
Mörgum þótti það bera vott um
mikinn dugnað og bjartsýni af
svo fullorðnu fólki að ætla sér að
ala upp barn. En það má segja að
þetta hafi orðið þeirra gæfa því
drengurinn var augasteinn ömmu
sinnar og afa og ólst hann upp við
umhyggju og ástúð gömlu hjón-
anna. Meðan drengurinn var að
alast upp var maður þakklátur
fyrir hvert árið sem þau fengu að
halda sæmilegri heilsu og sjá
drenginn þroskast. Nú er hann
nærri tvítugu og mun ljúka stúd-
entsprófi frá Menntaskólanum í
Kópavogi í vor. Hann hefur alla
tíð verið ömmu sinni og afa til
sóma, bæði duglegur og um-
hyggjusamur við þau. Axel sagði
oft er hann kom yfir til okkar að
líf þeirra hefði orðið dauflegra ef
þau hefðu ekki tekið Óttar því
hann hefði verið þeim mikill
styrkur og gleðigjafi.
Við eigum áreiðanlega eftir að
sakna heimsókna Axels og nota-
legra samverustunda með hon-
um. En við viljum hérþakka hon-
um fyrir liðna tíð og þann hlýhug
sem hann og þau hjón bæði hafa
sýnt okkur, börnum okkar og
barnabörnum. Að endingu send-
um við Sigrúni, Óttari og fjöl-
skyldunni allri samúðarkveðjur
og megi guð styrkja þau á erfiðri
stundu.
Blessuð sé minning Axels Ól-
afssonar.
Olöf og Guðmundur
Kveðja
Það er til mikils mælst af okkar-
hálfu, sem þekktum Axel Ólafs-
son, að ætlast til þess að fá að hafa
hann alltaf við höndina, traustan
og óbreyttan, eins og hann var í
svo mörg ár. Til mikils mælst ekki
síst vegna þess að fáir menn hafa
gefið jafn mikið af sjálfum sér
með því einfaldlega að vera til og
Axel. Svo sterkur og jákvæður
persónuleiki var hann. Hann er
því kvaddur með gleði yfir að
hafa fengið að kynnast honum og
sorg yfir að ævi hans skuli ekki
hafa orðið lengri. Þó náði Axel
háum aldri, án þess nokkurn tíma
að verða gamall. Þá þrjá áratugi
sem ég hef þekkt hann var hann
alltaf á besta aldri og yfir honum
mikil reisn. Hann skilur eftir fyrir
okkur, sem söknum hans, sterka
og góða minningu.
Axel Ólafsson var fæddur í
Reykjavík þann 25. október
1903. Foreldrar hans voru Ólafur
Ólafsson og Vilborg Jónsdóttir.
Þó hann missti kornungur tengsl-
in við þau tvö, er sjórinn
hremmdi föður hans og móður
hans beið nýtt líf í öðrum lands-
fjórðungi, fékk hann með þeim
veganesti ætternisins. Að honum
stóðu tvær nafnkunnar ættir, föð-
urættin oft kennd við Kotvog og
móðurættin við Skarð á Skarðs-
strönd. í báðum ættum má finna
sterka einstaklinga sem hafa þol-
að ýmislegt og það hefur áreiðan-
lega verið Axel góð vöggugjöf.
Á drjúgum æviferli kynntist
hann ýmsum störfum til lands og
sjávar, störfum sem ekki buðu
upp á að hann hlífði sér, og þrátt
fyrir að hann hafi ýmislegt reynt á
ævi sinni, bæði í lífsbaráttunni og
einkalífinu, bar hann það með sér
að vera hamingjumaður, sem
kunni að njóta þess góða sem
hann kynntist og lét hið erfiða
hvorki buga sig, né skilja eftir sig
merki biturðar. Hann var
heilsteyptur maður sem kunni að
snúa flestu á betri veg.
Hann átti létt með að miðla
öðrum þeirri hlýju og hamingju
sem ég kynntist á heimili hans á
Hlíðarveginum í Kópavogi. Mér
þótti alltaf vænt um að heyra það
á tali rótgróinna Kópavogsbúa,
að hann hafði náð að veita þeim
sömu mynd af sjálfum sér og okk-
ur sem þekktum hann gegnum
ættartengsl, sanna mynd af mild-
um höfðingja.
Það hlýtur að vera óvenjulegt
að kveðja mann sem einungis
hefur skilið eftir sig bjartar minn-
ingar. Þannig er það þó með
Axel, ekki bara í minni minningu
heldur fjölmargra annarra. Það
var skemmtilegt að koma til hans
sem lítil stelpa, til þessa stór-
skorna manns sem var bæði vold-
ugur og skemmtilegur, og þó
alltaf hlýr eins og fjölskyldan
hans öll. Og hann hætti aldrei að
vera voldugur og skemmtilegur í
mínum augum. Seinna var svo
röðin komin að mínum börnum
að koma á heimili Axels og kynn-
ast því sama og ég þekkti svo vel
og hann tók þeim með sama
þrótti og gleði, svo þau gátu
skríkt af ánægju. Röddin, fasið
og hvítt og þykkt hárið vakti hjá
þeim sömu óttablöndnu hrifn-
ingu og mér forðum.
Ég gat þess hér að framan að
mér fyndist Axel hafa borið með
sér áru hamingjumanns, en ef til
vill hafa seinustu æviárin orðið
honum þau allrabestu. Hann var
ekki maður sem týndist þegar
langri starfsævi hans var lokið,
heldur var hann óumbreytan-
legur og hafði kannski meiri tíma
fyrir sig og fjölskylduna þá en
áður. Við erum mörg sem sökn-
um Axels, en sárastur er missir-
inn þó efalaust hjá fólkinu, sem
átti hann að, í daglegu lífi, fram á
síðasta dag, eiginkonunni Sig-
rúnu og dóttursyninum Óttari
sem ólst mikið til upp á Hlíðar-
veginum hjá Axel og Sigrúnu.
Axel var stoltur af Óttari og það
sannarlega ekki að ástæðulausu.
Það er ekki lítið fengið fyrir mann
eins og Axel að hafa fylgst með
greindum og skemmtilegum
strák fullorðnast án þess að
fjarlægjast heimili sitt. Hjá Óttari
og Sigrúnu breytist nú margt.
Þeim og öllum öðrum úr nánustu
fjölskyldunni votta ég samúð
mína á þessum degi, en eftir lifir
lifandi minning um einstæðan
sómamann.
Anna Ólafsdóttir Björnsson
MFA kórinn
óskar eftir kátu og hressu söngfólki í allar
raddir.
Ný efnisskrá í undirbúningi.
Uppl. í síma 84233.
18 SÍÐA — ÞJÓÐVILJlNN Flmmtudagur 23. janúar 1986