Þjóðviljinn - 30.11.1986, Blaðsíða 17

Nafn vikunnar
okkar er
orðin of löng
Unnur Sólrún Bragadóttir
Forvali Alþýðubandalagsins á
Austurlandi er nú lokið og tvö
efstu sætin skipa þau Hjör-
leifur Guttormsson og Unnur
Sólrún Bragadóttir. Bæði
hlutu þau glæsilega kosn-
ingu. Unnur Sólrún er nafn
vikunnar að þessu sinni.
Unnur Sólrún er Austfirðingur
í húð og hár, fædd á Vopnafirði,
uppalin á Eskifirði og hefur búið
á Fáskrúðsfirði síðastliðin 4 ár.
Hún kennir við Barnaskólann á
Fáskrúðsfirði og eiginmaður
hennar er Sigurður Gunnarsson
sveitarstjóri. Þau eiga þrjú böm.
Unnur hefur ekki verið mjög
áberandi í stjórnmálunum áður
og að eigin sögn hefur hún lítið
skipt sér af þeim opinberlega í 15
ár.
„Þetta kom mér ánægjulega á
óvart,“ sagði hún þegar hún var
spurð um fyrstu viðbrögð við
úrslitunum.
„Þetta sýnir mikinn styrk og
samhug innan Alþýðubandalags-
ins á Austfjörðum og ég er
auðvitað mjög ánægð með þessar
tölur. Það má segja að annað sæt-
ið sé tryggt þingsæti og þegar ég
gaf kost á mér þá gerðum við ráð
fyrir því að allt ómögulegt gæti
gerst.
Þannig að við erum alveg tilbú-
in til þess að umbreyta og um-
bylta öllu lífí fjölskyldunnar fari
svo að við höldum þingsætinu.
Ég verð þingmaður Austfirð-
inga og umboðsmaður kjósenda
minna, þannig að þó að vinnu-
staðurinn verði í Reykjavík þá
má ég ekki yfirgefa kjördæmið
alveg. Ég reyni að vera hér eins
mikið og ég get.“
- Hverju þakkar þú þennan
sigur?
„Þetta hefur nú allt gengið
mjög hljóðlega og ekkert okkar
hafði sig neitt í frammi, þannig að
ekki er það auglýsingum eða
slíku að þakka. Ég þakka fyrst og
fremst ötulu starfi félaga minna
og vona að okkur takist að gera
annað sætið sem sterkast."
- Finnst þér skipta máli að Al-
þýðubandalagið fái fleiri konur í
þingflokkinn?
„Þegar á hólminn er komið er
það alltaf stefnumörkunin sem
skiptir mestu máli en auðvitað er
það æskilegt að reynsluheimur
kvenna, sem er óneitanlega ólík-
ur karlaheiminum, fái að komast
að. Og maður samgleðst alltaf ef
kynsystrum gengur vel. Það sem
kemur til með að brenna mest á
mér er einmitt verkakonan í sjáv-
arþorpinu, og ég verð umboðs-
maður fjölmargra af þeim.
Sú áætlun ríkisstjómarinnar að
draga sig út úr uppbyggingu dag-
vistarheimila mun til dæmis hafa
mjög afdrifaríkar afleiðingar
fyrir verkakonur úti á landi. Svo
eru launamálin í brennidepli hjá
verkafólkinu og þau eiga alltaf að
vera númer eitt.
Verkafólkið veit alveg hve
mikið er í launaumslögunum og
það veit hvað það getur keypt
fyrir þá peninga. Það er farið að
líta á réttlætingarlínurit ríkis-
stjórnarinnar sem afstraktmál-
verk. Það er orðið þreytt á að
bíða eftir því að fá að þukla á
góðærinu og það er vitað mál að
það er til meira til skiptanna. En
bilið á milli fátækra og ríkra er
orðið meira en áður var.
Ef ég á að flokka mig innan
Alþýðubandalagsins þá tel ég
mig vera mjög róttæka og mér
þykir brýnt að 68-kynslóðin fari
að sýna sig á þingi. Ég óska til
dæmis fólki eins og Olgu Guð-
rúnu ofarlega á lista í Reykjavík,
þetta er orðin alltof löng þögn hjá
okkur.“
- Ertu kvíðin?
„Já, auðvitað kvíðir maður
alltaf fyrir því að skipta um starf
og þingmennska er mjög ábyrgð-
armikið starf. Nú verður maður
að færa sig úr bæjarmálum yfir á.
allt landið og maður er eign miklu
fleira fólks en áður. Nú verður
maður að bera allar sínar skoðan-
ir opinberlega á borð. En ég reyni
að gera mitt besta.
Alþýðubandalagið er mjög
sterkt á Austurlandi og á listan-
um er margt nýtt og ungt fólk,
flest af 68-kynslóðinni, nema
Hjörleifur. Hann er mjög sterkur
í kjördæminu og hlaut mjög góða
kosningu. Það er mikill missir að
Helga, hann átti miklu persónu-
fylgi að fagna hér. En með mál-
efnalegum og kröftugum undir-
búningi þá fáum við inn nýtt fólk í
staðinn og jafnvel yngra.
Það má alveg yngja svolítið
upp í þinginu og dusta af rykið.“
-vd
I
I
1
j
_________________LEiÐARI_____________
Ábyrgðarlaus menningarpólitík
Þjóðleikhúsið er að hrynja. Alþýðuleikhúsið
og aðrir frjálsir leikhópar höfuðborgarinnar á
vergangi. Rithöfundar bera minnst úr býtum
þegar andvirði einnar bókar er deilt niður. Ríkis-
stjórnin hefur ítrekað virt að vettugi samþykktar
þingsályktunartillögur um að greiða lista-
mönnum aftur meginhluta þess söluskatts, sem
ríkið hefur fengið af listinni.
Það dylst víst engum lengur að þjóðin lifir ekki
af brauði einu saman, hinsvegar vita kannski
ekki allir að listamönnum er oftast nær ætlað að
lifa án brauðsins. Afturámóti nærast ýmsir milli-
liðir vel á listinni og ríkissjóður sennilega best.
Smámsaman hefur þjóðin verið að átta sig á
því að án íslenskrar menningar er ekkert til sem
heitir íslensk þjóð. Sjálfsvitund þjóðarinnar
byggir á andlegri sköpun. Hér er ekki verið að
kasta rýrð á þorskinn, en þjóð sem einvörðungu
hugsar um að framleiða þorskblokkir í banda-
ríska neytendur, hlýtur að tapa áttum og missa
virðinguna fyrir sjálfri sér.
Það er talað um menningararf og ræðumenn
eru klökkir í röddinni þegar þeir minnast stór-
brotinna afreka forfeðra okkar og mæðra fyrr á
öldum við ræktun tungunnar. Ráðherra kallar
saman hátíðaráðstefnu í Þjóðleikhúsi, sem er
að hruni komið, og hvetur menn til dáða við að
standa vörð um þessa tungu, sem varðveitt
hefur verið, jDróuð og löguð að nýjum háttum.
Fögur fyrirheit eru vakin í brjóstum manna, sem
af einhverri óútskýranlegri þörf hafa helgað sig
þessu markmiði, þrátt fyrir að þeir viti að eigi sé
það vænlegt til sómasamlegrar lífsafkomu.
Fyrirheit nægja ekki ef þau eru ekki efnd. Og
því miður virðist andi Hannesar Hólmsteins
svífa yfir vötnum á ríkisstjórnarfundum. Þrátt
fyrir að þessir pólitíkusar berji sér á brjóst borg-
inmannlega í ræðupúltum er ekkert til sem heitir
menningarpólitík hjá þeim.
Það er til eitthvað sem heitir Launasjóður rit-
höfunda. Úr honum er rithöfundum skömmtuð
tveggja til sex mánaða starfslaun og er þá mið-
að við byrjendalaun menntaskólakennara, það
þó þarna séu rithöfundar sem hafa helgað allt
r sitt líf ritstörfum.
Einhverntíma var forsætisráðherra spurður
hvernig hann réttlætti launamismuninn hjá sér
og verkamanni. Hann svaraði: Ég ber miklu
meiri ábyrgð. En ábyrgð Steingríms er smá mið-
að við þá ábyrgð sem listamenn landsins bera.
Bandalag íslenskra listamanna samþykkti á-
lyktun á aðalfundi sínum, sem haldinn var í
síðustu viku, þar sem bent er á að ríkisvaldið
hafi á undanförnum árum hyllst til að skerða
framlög sín til lista og listamanna og er skorað á
ríkisvaldið að snúa þessari þróun við. Segir í
ályktuninni að þótt listræn störf séu frábrugðin
hefðbundnum störfum eigi listamenn að geta
lagt stund á störf sín án þess að við þeim blasi
meiri efnahagsörðuleikar en öðrum einstak-
lingum. Segir að launakjör flestra listamanna
séu fyrir neðan það sem telja má viðunandi og
sæmandi í menningarsamfélagi.
Engilsaxnesk menning hefur að mestu yfir-
tekið Ijósvakafjölmiðlana. Stöðugur glymjandi
lystapopps frá bretum og könum ærir óstöðug-
an af bylgjum og rásum. Það er bent á að hægt
sé að skrúfa fyrir, en því miður þá er það ekki
hægt vegna þess að músakið fyllir hlustir á
vinnustöðum, í verslunum og almennings-
vögnum. Það má jú hlaupa á fjöll upp til að
upplifa kyrrðina.
Stöð tvö gæti allt eins verið staðsett í miðríkj-
um Bandaríkjanna, ef fréttireru undanskildarog
einstaka dagskrárliðir, sem virðast í framtíðinni
eiga að fá meira rúm í dagskránni. Sjónvarpið er
með blandaðra efni en þrátt fyrir það er engil-
saxneskt efni í miklum meirihluta.
Það jákvæða við þetta mikla framboð á
bandarískri framleiðslu erað íslendingarvirðast
nú sólgnari í að fá að upplifa eigin veruleika
gegnum röntgenaugu listamannsins. Það sýnir
best sá áhugi sem nú er á nýjum íslenskum
skáldverkum. Almenningur virðist vera að upp-
götva að hinn íslenski veruleiki sé okkur meira
virði en eltingaleikur í öngstrætum bandarískrar
stórborgar.
Það er vonandi að ríkisstjórn og Alþingi geri
sér grein fyrir ábyrgð sinni og hlaupi ekki burt frá
henni. Það eru ýmsar leiðir til að tryggja lista-
mönnum mannsæmandi líf og okkur ber að
gera það. íslensk þjóð hefur ekki efni á því að
láta þá svelta. -Sáf
Sunnudagur 30. nóvember 1986 ÞJÓÐVILJINN — SÍÐA 17