Þjóðviljinn - 01.06.1988, Blaðsíða 8
Gunnar Kristinsson opnaði
sýningu á olíumyndum og skúlp-
túr í Gallerí Borg á fímmtudaginn
var. Gunnar er fæddur 1955,
stundaði tónlistarnám í Vínar-
borg og Basel á árunum 1977-
1981, og myndlistarnám í Basel
1980-1984. Hann hefur meðal
annars haldið einkasýningar í
Vín, Basel og Reykjavík, og tekið
þátt I samsýningum, gjörningum
og tónleikum í Sviss, Þýskalandi,
Bandaríkjunum og á íslandi.
- Ég sýni þarna 18 olíuverk og
fjóra skúlptúra, - segir hann,
- og sum nöfnin eru kannski tal-
andi fyrir það sem ég er að velta
fyrir mér. Myndirnar heita til
dæmis nöfnum eins og Hvað,
Við, Gulli og Ógn, einn skúlptúr-
inn er Klofin píla. Það er form
sem ég hef unnið mikið með, pfl-
an hefur eiginlega klofnað í tvö
andlit. Það'mætti ímynda sér að
hún héldi áfram og yrði tvær
Ieikhúsgrímur. Sorgarleikurinn
og gamanleikurinn.
- Mér finnst við gera of mikið
af því að reyna að skilja hlutina út
frá einhverjum gömlum formúl-
um. Við leitum endalaust að
lausnum í fortíðinni, viljum
lausnir út frá einhverju sem við
þekkjum í stað þess að taka því
nýja með opnum hug. Það er ekki
hægt að nálgast það nýja út frá
gömlum hugmyndum.
- Ég er að beita annarri tegund
af skilningi. Einhverri tegund af
sakleysi. Ég vildi nálgast hlutina
fordómalaust. Geta stokkað upp.
Þess vegna er ég að leita að nýrri
nálgun á skynjun og skilningi. Ég
vildi gera magamálverk, ekki
höfuðmálverk. Mála út frá til-
finningum en ekki rökhyggju, út
frá undirmeðvitundinni - ekki
þessari Freudisku heldur því ó-
sjálfráða í sjálfum mér, því sem
ekki er bundið gamalli formúlu
og þess vegna lokað.
- Mér finnst við vera að eyði-
leggja skynjunina. Ég nenni ekki
að byrja á einhverju neikvæðu
hjali um þjóðfélagið og þróun-
ina, en þetta er nokkuð sem ég
hef áhyggj ur af. Það er eins og við
höfum gleymt því að þróuninni er
ekki lokið. Okkar vestræna
menning eins og hún lítur út í dag
er afleiðing hundrað ára þróunar,
en það er eins og fólk viti ekki að
hundrað ár eru enginn tími í þró-
un mannsandans. Við vinnum að
því að gera jörðina óbyggilega,
og drekkjum á meðan allri
skynjun í síbyljum og vídeóum.
Það er endalaust verið að finna
upp aðferðir til að hafa ofan af
fyrir fólki. Menn eru hættir að
gera þetta sjálfir heldur láta
endalaust mata sig. En ef við
kunnum ekki lengur að hafa ofan
af fyrir okkur sjálf missum við
þetta traust á sjálfum okkur með
upplifanir á skynræna sviðinu.
Og þá er ég hræddur um að það sé
engin leið til baka.
- Mér finnst vera ákveðið sam-
ræmi í viðbrögðum okkar við
heiminum í dag, þessari enda-
lausu neyslu og viðbrögðum í
plönturíkinu. Við getum tekið
dæmi um ávaxtatré. Þegar tréð
skynjar að það er aðþrengt,
kannski vegna sýruregns eða ein-
hvers ámóta, þá fyllist það ein-
hverjum krafti. Gefur frá sér
metuppskeru, kannski í nokkur
ár áður en það deyr. Það er eins
og það sé einhver undirvitund í
plöntunni sem segir henni að
draga djúpt andann, hún lifir á
tvöföldum hraða það sem eftir er.
Mér finnst við lifa þannig í dag.
Það er eins og við séum á leið inn í
blindgötu. Kannski er ekki svo
mikill munur á okkur og plönt-
unni.
LG
Gunnar Kristinsson við Klofnu píluna: Það mætti ímynda sér að hún héldi áfram að klofna, Yrði tvær
leikhúsgrímur. Sorgarleikurinn og gamanleikurinn. Mynd - E.ÓI.
Gallerí Borg
Hugsuniríer í eðli sínu
abstrakt
Gunnar Kristinsson: Ég vildi gera
magamálverk, ekki höfuðmálverk
Upp úr hugardjúpum
Þíbylja sýnir í Hlaðvarpanum
GULUR, RAUÐUR, GRÆNN
OG BLAR
Leikverk samið og leikið af Ingu
Hildu Haraldsdóttur, Olafíu
Hrönn Jónsdóttur, Ingrid Jóns-
dóttur og Bryndísi Petru Braga-
dóttur.
Leikstjórn: Þór Túliníus, Asa
Hlín Svavarsdóttir
Eins og áður hefur verið tekið
fram í þessum pistlum hefur
leiklistin á þessu ári þrifist einna
mest og best í kjöllurum og háa-
loftum þar sem yngri kynslóð
leikara hefur komið saman til að
fá útrás fyrir leikgleði sína og
sköpunarþörf. Þessi sýning hér er
af þessum toga. Hér hafa nokkrir
ungir leikarar reynt að finna
leiðir til að virkja ímyndunarafl
sitt og sköpunarkraft og móta út-
komuna eftir ögun leiklistarinn-
ar. Árangurinn er athyglisverð-
ur, á köflum heillandi og aldrei
leiðinlegur.
Leikkonumar fjórar hafa hver
um sig reynt að skapa sér persónu
og sýna séreinkenni hennar,
langanir og drauma. Konurnar
fjórar vinna saman á vinnustað
þar sem störfin eru vélræn, hreyf-
ingar taktfastar og konumar eru
innilokaðar í þeim eins og fuglar í
búri. Þessar taktföstu vinnu-
hreyfingar mynda ramma sýning-
arinnar og gefa henni nauðsyn-
legan formgrundvöll. Inn á milli
brjótast konurnar síðan út úr búr-
um sínum og við kynnumst þrám
þeirra, leikjum og draumum. Það
er augljóst að í spuna sínum hafa
konurnar mjög notað aðferð
þykjustu leiksins sem við þekkj-
um öll frá því við vomm börn.
Þetta er áreiðanlega frjó og
merkileg aðferð til að koma okk-
ur sem fullorðnum aftur í sam-
band við uppsprettu hugarflugs-
ins sem við áttum öll svo greiðan
aðgang að í bernskunni. Og þá
erum við komin á vit ævintýrsins,
%
Konurnar fjórar vinna saman á vinnustað þarsem störfin eru vélræn...
draumsins og leiksins, alls þess
sem gerir okkur að manneskjum,
þó svo að við lifum viðburð-
arsnauðu lífi sem þrúgaðir vinnu-
þrælar í vélrænum störfum.
Mér fannst sýningin lýsa þessu
ástandi nútímamannsins býsna
vel - þessari eirðarlausu spennu
mili hins ytra og hins innra, vinn-
unnar sem er sálardrepandi og
sálarinnar sem ekki lætur drepa
sig. í leikjum sínum voru konurn-
ar kraftmiklar og skemmtilegar,
geislandi af leikgleði, þó að hins
vegar persónurnar sem þær
sköpuðu væru misjafnlega
skýrar. Þar bar Ólafía Hrönn af
með sína óborganlegu sælgæti-
sætu. Þar er á ferðinni ný leik-
kona með ríkt skopskyn og
óvenjulegan persónuleika sem
hún er óhrædd við að nota. Ingrid
Jónasdóttir er kraftmikil leik-
kona og hefur mikla einbeitingu,
geislandi af þrótti og gleði og hef-
ur einhvers konar beint samband
við það frumstæða. Inga Hildur
bjó til skemmtilega lygna og
stríðna persónu en var meira á
yfirborðinu. Bryndís Petra náði
síst að skapa skýra persónu og var
eins og henni hefði ekki tekist að
virkja þá krafta sem með henni
búa til fulls.
Þessi sýning ber vott um mikla
djörfung. Ef ekki er til staðar
leikhús og leikrit handa ungu
fólki að spreyta sig á, þá er bara
að búa þetta allt til á staðnum. Til
þess þarf djörfung. En það þarf
líka djörfung til þess að kafa ofan
í sjálfan sig, eins og þessar konur
hafa gert, og draga þaðan
eitthvað mjög persónulegt upp á
yfirborðið og sýna áhorfendum.
Slíkar æfingar með sjálfan sig
geta reyndar hæglega orðið mjög
einkalegar og sjálfhverfar og þar
af leiðandi lítt athyglisverðar
fyrir áhorfandann. Þannig er því
alls ekki farið í þessu dæmi þar
sem leikkonurnar eru ekki að
velta sér upp úr sjálfum sér held-
ur að reyna að finna leiðir til að
segja áhorfendum eitthvað mikil-
svert um sig sjálfar og þá. Og
þetta tekst ágætlega.
í því eiga Þór Túliníus og Ása
Hlín áreiðanlega mikinn þátt.
Allar staðsetningar voru vel unn-
ar, skiptingar og lýsing með ágæ-
tum. Óg þau hljóta að eiga mest-
an þátt í að koma endanlegu
formi á sýninguna.
8 SÍÐA - ÞJÓÐVILJINN Miðvikudagur 1. júní 1988