Þjóðviljinn - 06.07.1988, Blaðsíða 8

Sjúklingur nr. 2: „Þeir bundu mig á höndum og festu aftan í herjéppann og óku af stað...“ Ljósm. ólg.
Sjúklingur nr. 3: „Þeir drógu mig inn (herbíl og börðu þannig að ég fékk nefbrot og innvortis blæðingar og get
varla hreyft mig fyrir verkjum..." Ljósm. ólg.
með okkur sjálfur. Við fengum
annan bíl og bílstjóra af götunni
og ókum inn að búðunum. Fylgd-
armaður okkar var þekktur í búð-
unum, og þegar börnin ætluðu að
þyrpast í kringum okkur og gera
hávaða eins og gerst hafði í Ram-
allah, þá gaf hann þeim fyrir-
skipanir og þau hlýddu. í stað
þess að elta okkur og heimta að
vera ljósmynduð, þá fóru þau á
varðberg, dreifðu sér um búðirn-
ar og létu skilaboð ganga þegar
hermannajepparnir sem voru á
eftirlitsferðum um búðirnar nálg-
uðust. Við máttum oft taka til
fótanna eða forða okkur inn í
næsta kofa, en með aðstoð barn-
anna komumst við ferða okkar
óséðir.
Við komumst í gegnum búð-
irnar niður að ströndinni og þar
sá ég í fyrsta skipti Miðjarðarhaf-
ið í þessari ferð. Fyrir neðan
strandgötuna voru verbúðakofar
í röðum sem mynduðu gott skjól.
Bátar voru í röðum á ströndinni,
litlar skektur sem tóku ekki nema
1-2 menn, og þarna voru sjómenn
Sjúklingurnr. 4:„Égneitaðiaðfjarlægjavegatálmaogþeirspörkuðumeðhermannastígvélunumíandlitiðá mér þannig aö ég nefbrotnaöi...
Ljósm. ólg.
að gera að netum sínum. Því fólk-
ið í Beach-camp hefur lífsviður-
væri sitt af fiski.
Mér var tjáð að hernaðaryfir-
völdin hefðu ákveðið að ryðja
öllum verbúðunum í burt næstu
daga í öryggisskini. Nokkrir sjó-
menn voru þarna að draga bát á
land, aðrir að gera að netum. Ég
gaf mig á tal við þá og spurði
hvernig útgerðin gengi. Þeir
sögðu að yfirvöldin væru að eyði-
leggja fyrir þeim lífsbjörgina.
Ákveðið hefði verið að setja
skatt sem næmi 1000 jórdönskum
dínörum (hátt í árslaun verka-
manns) á hvern bát fyrir að sækja
sjóinn. Enginn fiskimaður þarna
hefur möguleika á að reiða fram
slíka fjárhæð. Þeir sem ekki
borga eru fangelsaðir fyrir að fara
út. Og þeir bentu mér á að allir
bátarnir sem væru netalausir á
ströndinni væru í eigu sjómanna
sem þegar væru komnir í fangelsi.
„Við höfum ákveðið að fara í
verkfall í einn dag, og ef þessum
ákvæðum verður ekki breytt, þá
höfum við ekki önnur ráð en að
hlaða stóran bálköst hér á strönd-
inni og brenna bátana okkar.“
Er mikill fiskur í sjónum?
„Nei, stóru bátarnir hirða allt.
Við förum út klukkan 4 á morgn-
ana og leggjum netin og sofum
svo í bátnum og komum að landi
um eftirmiðdaginn. Veiðin gerir
lítið meira en að næra fjölskyld-
una. En ef við missum hana höf-
um við ekkert að borða.“
Með hungurvofuna
að vopni
Við héldum upp í kampinn á ný
og heimsóttum eina fiskimanna-
fjölskyldu. Húsakynnin voru eins
og ég hafði séð áður: hlaðnir
múrsteinskofar með bárujárns-
þaki, afgirtur garður með steyptu
og hvítskúruðu gólfi. Inni í kof-
anum var eldri kona á flatsæng og
grét með ekkasogum. Maður
hennar, sem reyndist 58 ára þótt
hann virtist vera eldri, var hjá
henni. Og tveir synir hans birtust
fljótlega, nokkrar yngri konur og
sægur af börnum. Það voru 35
munnar að mata í þessari fjöl-
skyldu. Húsmóðirin var greini-
lega sjúk, elsti sonurinn var ný-
kominn úr fangelsi og annar son-
urinn var veikur af brjósklosi í
baki.
„Ég er fæddur í Jaffa 1930.
Fjölskylda mín átti sitt hús og sitt
land og sitt lífsviðurværi þar. Ég
flúði hingað 1948. Ég hef stundað
sjóinn og ég á 5 syni sem allir eru
sjómenn. Nú heimta þeir að við
borgum 1000 dínara hver og einn.
Ég er hættur að sækja sjóinn. Ég
hef engar tekjur og húsið er
matarlaust. Við erum seld undir
guðs náð. Sjómenn eru stolt fólk
eins og þú, sem kemur frá ís-
landi, veist. En það er búið að
rýja okkur allri sjálfsvirðingu.
Jafnvel aðstoðin sem okkur er
send frá Evrópu lendir í vösum
gyðinganna. Við jjurfum að
kaupa aðstoðina frá fiskifélaginu
sem gyðingarnir stjórna. Að-
stæðurnar hér eru verri en í Líb-
anon, því hér er verið að svelta
okkur til hlýðni. Ég vil að þú
komir þessum skilaboðum á
framfæri við íslenska sjómenn,
því að ég veit að sjómenn allra
landa finna til samstöðu. Sjó-
menn eru stolt fólk.“
Þessi lífsreyndi sjómaður
horfði til mín vonaraugum eins
og ég gæti veitt honum einhverja
björg. Dóttir hans færði okkur te-
bolla og börnin hópuðust í kring-
um okkur. Hann sýndi mér lúin
persónuskilríki gefin út af bresku
landsstjórninni fyrir 1948, eins og
til að sanna mál sitt. Það var eina
vegabréfið hans. Hann sýndi mér
leyfið sem hernámsyfirvöldin
höfðu gefið honum til þess að
sækja lífsbjörgina í sjóinn. Nú
gilti það ekki lengur.
Ég kvaddi þessi sjómannshjón
með kossi og fyrirvarð mig fyrir
þá niðurlægingu sem ég hafði
séð.
Intifada - uppreisn í landinu helga Intifada - uppreisn í landinu helga Intifada - uppr