Þjóðviljinn - 10.07.1988, Blaðsíða 13

J%i*|e «fc
Prefab Sprout.
eylandspósturinn
Orri Jónsson
Nú þegar kominn er tíundi júlí
er vel við hæfi að líta aðeins í
kringum sig og renna í huganum
yfir þær hljómplötur sem út hafa
komið á árinu og velja það
skársta úr. En það er alveg obb-
oslega erfitt þar sem megnið af
bestu plötum þessa árs eru mjög
svipaðar að gæðum og þar af
leiðandi mjög erfitt að gera upp á
milli. Ég gerði nú samt tilraun og
varð útkoman eftirtaldar 12
breiðskífur:
Primitives vöktu fyrst verulega
athygli með lagi sínu „Crash“, en
það var af mörgum gagnrýnend-
um afgreitt sem hið fullkomna
popplag. „Crash“ er eitt af 4
smáskífulögum plötunnar, en
það er bara tæplega nóg því þegar
upp er staðið er „Lovely“ einung-
is ágætis hávaðapoppplata í mel-
ódískari kantinum. Hljómar vel
en rennur hálf átakalaust í gegn.
Prefab Sprout er sveit sem far-
ið hefur troðnar slóðir við að afla
sér vinsælda og því miður tókst
það, því það bitnar heldur betur á
tónlistinni. Þrátt fyrir mjög
skemmtilega og orðheppna
textagerð Paddy McAloons og
ljúfar lagasmíðar sem stundum
ná því að vera nokkuð sterkar,
hefur öllum útsetningum og
hljóðblöndunum hrakað svo til
muna frá síðustu plötu þeirra
(Steve McQueen 1985) að út-
koman verður sorgleg á mæli-
kvarða hljómsveitarinnar sjál-
frar. Prefab er bara svo svakalega
skemmtileg grúbba...
„From Langley Park
To Memphis"
Hljóðhimnuböðlarnir í Jesus
And Mary Chain eru næstir í röð-
inni, stökkva upp um fimm sæti
frá því í síðustu viku sem var
þeirra 6. á listanum. Það er næst-
um því sama hvern djöfu.... þeir
gera, það er alltaf áheyrilegt og
þessi safnplata af sjaldgæfum áð-
urútgefnum lögum sveitarinnar
er sko síður en svo undantekning.
Gamli hávaðinn og gítarhljómur-
inn, sem líkist helst krít sem
strokið er eftir gamalli plötu
þeirra og er það vel. Ekki ómiss-
andi en samt... næstum því...
„Barbed Wire Kisses"
Þjóðlagapönkararnir The Pog-
ues standa alltaf fyrir sínu og
þessi plata þeirra, „If I Should
Fall From Grace With God“, er
að mínu mati sú besta. Tónlistin
er fágaðri en áður og fylltari, án
þess þó að þeir glati kraftinum og
því villta yfirbragði sem einkennt
hefur bandið í gegnum árin. Da-
intees er ein af skemmtilegri
sveitum sem komið hefur fram í
poppinu í lengri tíma og hana nú.
Óvenjuleg og ljúf rödd for-
sprakkans Martin Stephenson,
við óvenjuleg og ljúf ljóð hans,
gerir þessa plötu að fremur
óvenjulegri og ljúfri poppplötu
sem a.m.k. yngri kynslóð
Leonard Cohen aðdáenda ættu
að kynna sér. Nýjasta plata Da-
intees heitir „Gladsome, Humour
and Blue“.
En svo við vindum okkar
kvæði í kross er vel viðeigandi að
spjalla obbolítið um „Surfer
Rosa“ nýjustu breiðskífu rokk-
sveitarinnar Pixies. Grúbban
flytur mjög kröftuga og ferska
rokktónlist þar sem megin áhersl-
an er lögð á að krafturinn komi
að innan en sé ekki framleiddur í
hljóðdós. Nokkuð finnst mér erf-
itt að líkja hljómsveitinni við ein-
hverja aðra en ég held að það
væri nærtækast að nefna banda-
rísku framúrstefnufornaldar-
rokkarana í Sonic Youth sem smá
viðmiðun.
Sjálfsvorkunpopparinn úr
Smiths, Morrissey, sendi frá sér
skífu í samvinnu við Stephen
Street og hlaut hún nafnið „Viva
Hate“. Söngur kappans hefur
ekki tekið byltingarkennda
stökkbreytingu, enda ekki við því
Earl Faiconer, bassaleikari
hljómsveitarinnar UB40, var um
daginn dæmdur fyrir að aka undir
áhrifum áfengis með þeim afleið-
ingum að bróðir hans (sem var
með honum í bflnum) dó þegar
að búast, en aftur á móti hefur
tónlistin breyst þó að vissulega sé
svipaður yfirborðskeimur með
henni og þeirri sem Smiths léku.
Útsetningar eru dýpri og þyngri
en fyrr og tónlistin dýpri og eilítið
tormeltari. Að mínu mati er hér
um að ræða ótrúlegan gæðagrip
og kom þessi plata mér vægast
sagt skemmtilega að óvart.
Talking Heads hafa horfið aft-
ur til uppruna síns með nýju plötu
sinni „Naked“. Slagveric í anda
svartrar fönktónlistar eru mjög
áberandi á þessari skífu og gamli
djammtakturinn sem áður ein-
kenndi sveitina er aftur kominn
til sögunnar. Poppið hefur vikið
fyrir skapandi og ferskum laga-
smíðum og ég dey ekki einu sinni
þegar ég segi að „Naked“ sé ein
af betri plötum Talking Heads.
Jæja, þá er það gúrúið. Prince
gaf út nýja plötu fyrir skömmu og
nefnist hún því skemmtilega
nafni „Lovesexy“. Við Prince að-
dáendur hef ég ekkert að segja,
en öðrum vil ég benda á að sleppa
öllum helv... fordómum og reyna
að leggja eyrun við, því Prince er
að mínu mati skemmtilegasti
fönktónlistarmaður sem nokkurn
tíma hefur komið fram. Pening-
unum yrði örugglega vel varið því
ef þið getið ómögulega notið
tónlistarinnar þá ættuð þið
a.m.k. að geta notið umslagsins.
Timbuk 3 er bandarískur
nokkra ára gamall dúett þeirra
hjóna Pat og Barböru MacDon-
bfllinn lenti á verksmiðju sem var
í veginum. Áfengismagnið í blóði
Mr. Earl var u.þ.b. tvöfalt meira
en leyfilegt er við akstur og verð-
ur hann því að dúsa í grjótinu
næstu 6 mánuði eða svo. Einnig
verður bandið að redda sér nýj-
um bassaleikara fyrir daginn í
fyrradag, því þá hófst hljómleika-
ferð þeirra um víðan völl.
The Wedding Present er að
senda frá sér safnplötu sem nefn-
ist „Tommy“ og inniheldur 12
smellna smelli. Þessir smellir eiga
það eitt sameiginlegt að hafa
prýtt margar undangengnar smá-
skífur sem komið hafa frá piltun-
um og er rétt að bæta því við að
þær eru margar orðnar æði sjald-
séðar.
Gleraugnaglámarnir í Proc-
laimers hafa nú lokið við upp-
tökur á annarri plötu sinni sem á
að koma út í september og heita
eitthvað. Bræðurnirhafaákveðið
að hverfa frá því að nota aðeins
gítar og bongótrommur við flutn-
inginn, því á nýju plötunni (sem á
að heita eitthvað) nota þeir
venjuleg popphljóðfæri við að
koma tónlist sinni til skila.
ald. Nokkuð mikið hefur verið
skrafað um þessa plötu og ekki af
ástæðulausu því „Eden Alley“ er
sterkasta poppplata sem komið
hefur út á árinu og sé ég ekki fram
á neina sem komið gæti í hennar
stað. Timbuk 3 nota trommu-
heila í stað mannlegs ásláttar en
ekki finnst mér það koma að
neinni sök þar sem smekklega er
farið að hlutunum og stundum
má vart heyra hvort um gervi eða
alvöru trommur er að ræða.
Lagasmíðarnar eru hverri ann-
arri sterkari og hljóðfæraleikur
allur með afbrigðum smekklegur
svo eftir stendur (eins og ég sagði
áðan) slerkasta poppplata þessa
árs.
Jæja, þá er komið að endur-
komu ársins, Pere Ubu plötunni
„The Tenement Year“. Pere Ubu
er ein sérstakasta sveitin sem
starfaði undir flaggi nýbylgjunn-
ar uppúr miðjum 8. áratugnum.
Tónlist þeirra ber nokkuð merki
um áhrif frá Capt. Beefheart,
súrrealískt blúsrokk þar sem far-
ið er frjálslega með alla „rytma“
og ekki hikað við að skipta yfir úr
einni takttegundinni í aðra. Nýja
platan samanstendur af öllum
þessum einkennum, þeir eru ekki
orðnir skallapopparar, heldur
eru enn frjóir og skapandi tónlist-
arskapendur. Ovenjuleg og for-
vitnileg plata fyrir þá sem ekki
þekktu áður til sveitarinnar en
skotheld endurkoma fyrir gamla
aðdáendur. Ánægjuleg fyrir alla.
Nýja Style Council platan er
komin til landsins og heitir hún
„Confessions of a Pop Group“.
Hún hefur víst fengið ferlega
dóma, enda gaf þeirra síðasta
plata ekki tilefni til meiri vænt-
inga.
Agústmánuður verður vægast
sagt ferlega spennandi, því þá er
von á nýrri breiðskífu frá þremur
gæða sorpgrúppum og eru það
hljómsveitirnar, Hot House, Five
Star og Bananarama.
Fyrrum Soft Cell gæinn, Mark
Almond ætlar sko ekki að lenda í
þessum félagsskap því hann mun
bíða fram í september með nýja
breiðskífu.
Sjálfur prins prinsanna. Prince
heldur nú upp í mikið tónleika-
hald um þvera og endilanga Evr-
ópu og mun ferð hans liggja til
London síðast í júlí, og mun hann
verða eitthvað fram í ágúst. Hér-
lendir Prince-aðdáendur sem
staddir verða í London á þessurn
tíma geta farið á bömmer, því
það er uppselt á alla konsertana.
Úff, Norman Cook er orðinn
rappari og Svart/Hvítur Draurn-
ur eru hættir....
v
Sunnudagur 10. júlí 1988 ÞJÓÐVILJINN - SÍÐA 13