Þjóðviljinn - 17.07.1988, Blaðsíða 12

Náttúran er kvenkyns. í>að er
af mörgum margsinnis og marg-
liðað sannað. Af náttúru- jarð-
og líffræðingum svo ekki sé
minnst á kvennabókmenntafræð-
ingana. Móðir jörð er kona og
meyja. Spjölluð jafnt sem ós-
pjölluð. Náttúran er blíðlynd
kona sem gott er að hverfa til úr
skarkala karlfélagsins. Það er
ómældur unaður að fá að halla
þungu höfði bakreikninga að
berjum vaxinni Barmahlíð eða
hvíla búin bein í votum faðmi
bómullarmýranna. Það er leikur
einn íljósum, lokkum og angandi
rósum eins og segir í gömlu ættar-
lagi.
Og þá langar mann skiljanlega
í góða útilegu í þessu góðviðri
sem nú ríkir og það er brunað úr
bænum með tjald og sokk sem
tveimur tímum síðar er staður
fundinn í lautinni hjá lænunni og
trjárunni undir hlíðinni í sólinni
þar sem ský rýkur af Baulunni í
golunni og allt er eins og í raun og
verunni með hamingjunni hjá
móðurinni, náttúrunni. Karl-
lægnin lekur af manni í þessum
náðarbaðmi og kvenlega faðmi
og allt verður mjúkt og hringlaga,
án upphafs eða endis. Maður
blíðkast niður í barn og sest með
hinum „krökkunum" í kringum
eldinn sem er heldur ekkert
vondur og hættulegur í karlkyni
sfnu lengur, orðin að glaðværri
glóðinni í hlóðinni með okkur
kvenþjóðinni.
Við ræðum um allt sem ergir
okkur og stendur af rembingi upp
úr öllum mjúku formunum og
gildunum í kringum okkur. Alla
klettana, hnjúkana, jöklana og
fossana, sem alltaf spilla náttúr-
unnarfriði meðsínum stressbind-
andi stöðuga niði. Enda er það
löngu sannað af fræðingunum
fyrir sunnan að fossinn sé í raun
ekkert annað en gjallandi fallus,
Glymur og Glanni. (Laxastigarn-
ir eru hinsvegar sannkölluð
tæknifrjóvgun og verður ekki far-
ið lengra út í þá sálma, líkinga-
málið er óþrjótandi.) En þetta er
sem sagt karlremba í miðjum
kvennakviði náttúrunnar þar sem
allt er svo unaðslegt með kind-
inni, kýrinni, merinni, lóunni,
spóunni og tóunni (sem er þó
kölluð rebbi ef hún verður vond).
Blómin heita Sóley, Valbrá og
Sigríður, en illþýfið eru þeir arfi,
njóli og mosi kallinn sem þó er
mýkstur allra og sannkallaður
mjuk-pappa. Og það er líka fal-
legt að ganga í fjörunni á strönd-
inni sem að vísu verður illa vog-
skorin af firðinum og flóanum
sem eru það frekir að ryðjast inn í
hið fyrirfósturlega samhengi og
falla með Ægi-legum látum, enda
stjórnað af sjálfum vonda kallin-
um í tunglinu.
Okkur hinsvegar þarna í
lautinni með öll börnin okkar og
öll þeirra afrúnuðu áhrif vekur
hinsvegar sólin sem elskar allt og
gerir það með kossi. Maður er því
enn maríneraðri af kvenúð þegar
maður rennir niður tjaldrifunni
og rekur gogg í dögg. Sakleysið
svífur á mann og þegar líður á
þennan morgun eru allir ljótir
brandarar að fullu í kút kveðnir.
En eins og öll él styttir upp um
síðir styttast einnig allar sól-
skinsstundir sem því nemur og
koma þá allir út kvitt. Og þá er
það enginn annar en „hann“
(hver sem hann er) sem fer að
draga fyrir, dýrðina yfir henni
(sem við öll vitum hver er). Skýin
hrannast upp og brátt koma
dropar, kannski er það bara hin
kvenlega viðkvæmni sem er að
komast við yfir dýrðinni og græt-
ur nú fögrum rigningartárum sem
jafnvel vinnukonurnar á rúðunni
hafa vart undan að þrífa. Allt er
I útilegi
nú orðið blautt, ærnar, kýr og
smalan. Og ef ekki kæmi hin
fræðilega túlkun á vætu og vot-
mengi væru nú allir orðnir fúlir og
hold-votir. En túlkunin er sú að í
upphafi var allt blautt (og rautt)
og nú eigi maður að finna aftur til
móður sinnar og grúfa sig rakur í
fósturstellinguna, við erum loks-
ins komin í hið sanna útileg.
En um legið liggur kóran, sem
nú er einmitt mikið notuð sem
hjálpartæki við kennslu í háskól-
anum, og hún verður okkur einn-
ig til þerrandi happs úr þessari
blautu laut. Því sé fossinn fallus
er auðvelt að halda lógíunni
áfram og spyrja hvað jarðhita-
svæðin séu. Litlu kraumandi
hverarifurnar með útferðum sín-
um og viðkvæmum börnum. Að
ekki sé talað um goshverina, sem
að vísu heita (á villandi hátt)
karlkynsnöfnum. Og eitt þessara
svæða birtist okkur þar sem við
leitum vermandi athvarfs fyrir
veðurguðunum. Varmaland, því-
líkt nafn, þvílík kenning, þvílíkt
tákn fyrir allt þetta undangengna
tal og fræðahjal. Það rýkur upp af
þessu svæði, gufurnar leggur uppí
þungskýjaðan himininn eins og
frá ilmandi löngunarvökvum upp
í griðarhár karlnefjanna. Og í frá-
bærlega rökréttu framhaldi
stendur okkur opinn allur hús-
mæðraskólinn, sjálf kóran í öllu
sínu húsmæðraveldi. En einnig í
samræmi við allar kvenkenningar
eigum við í erfiðleikum með að
finna til inngöngu í þennan gráa
kóral, því með kórunni finnast
illa upphöf og endar, allt er opið
og þó lokað, hvergi örlar á á-
kveðni eða stefnu enda villumst
við á þessum göngum og finnum
ekki fyrr en um síðir legstað okk-
ar í skólastofunni undir töflunni á
dýnunni. Dýnurnar eru reyndar
þær undan þeim árgangi sem út-
skrifaðist 1956 sem var einmitt
blautt ár og rautt, enda ónefn-
andi blettir þess hér í hverri dýnu
miðri.
En þegar inn í sjálft eldhúsið
kemur svífur fyrst á mann hinn
fósturfræðilegi svimi og þegar við
manni blasa sextán eldavélar í
röð með bakarofnum og öllu því
sem þar til heyrir koma manni
ekkert annað en eggjastokkar í
hug og allar þær frábæru minn-
ingar manns frá þeim tíma þegar
maður lá sæll í sinni kóru, náði
sínum níu góðu mánuðum áður
en við tóku 29 slæm ár sem eiga
sjálfsagt enn eftir að versna þegar
fjær dregur móðurkviði og nær
karlaveldi. Það eru því unaðs-
legar stundir sem ylja manni hér á
Varmalandi, börnin æla þægilega
volgum ælum á gangana og hver-
avatnið kraumar í klósettkössun-
um, klóakið seytlar með róandi
garnagauli í leiðslunum og á
rúntal-ofnunum eru grillaðar
blautar nærbuxur. Það er ekki
einu sinni bensínstöð hér að
finna, enda myndi hún minna full
mikið á markmið og leiðir, hug-
tök úr fjarlægum karlaheimi.
Nei, þvotturinn bifast þungur á
snúrum og í hlíðinni vaxa Björk
og Fura. Þangað sem gaman er að
rölta í kvöldkomunni, náttúrunni
og sælunni, allt upp að minning-
argrafreit Júlíu Kristevu frá Stóra
Kroppi, en um hana orti einmitt
sveitynja hennar Sigríður úr
Innsta Bóli þá grafskrift sem hér
er klöppuð í völu þá sem úr legi
hennar rís:
„Mér er sem ég liggí legi
í lífsins kóru á efsía degi
og þegar af luktri brá ég beygi
brynni ég músartittlingsgreyi. “
Volgur á Varmalandi
10. júlí 1988,-
Hallgrímur
tWiúka
-^

Atnt.'f
BA - f L*^» —^
>oratv
kíá
-UvXLyJ „___ • fg
Ca««l - m«l - lnk
O'öÍTur mo Hul(
H.í Vvc.fiuVíltor J k*vl.' 10oo cm C?.
Manndráp juku vinsœldir herskipsins
Menn hafa tekið eftir því að
Bandaríkjamenn, háir sem lágir,
eru háskalega nálægt því að finn-
ast það rétt og gott hjá skipstjóra
beitiskipsins Vincennes að skjóta
niður íranska farþegaþotu með
300 manns innanborðs - bara
svona vegna þess að „allur er var-
inn góður“.
Eftirfarandi frétt frá AP rennir
stoðum undir þetta:
Framlög til að smíða minnis-
merki sem kosta á 37 þúsundir
dollara til heiðurs við bandaríska
beitiskipið Vincennes, sem á
sunnudag skaut niður íranska
farþegaþotu með 290 manns um
borð, streyma nú inn. Söfnun til
minnismerkis þessa er skipulögð
af sérstakri nefnd í bænum Vinc-
ennes í Indianaríki.
„A miðvikudag fengum við
meira en fimm hundruð dollara í
póstinum," segir James Funk,
sem er formaður nefndarinnar.
„í fyrri viku bárust aðeins 161
dollari,“ segir hann. Eftir að þot-
an var skotin niður er skipið ber-
sýnilega orðið vinsælla en það
var.
Nefndin hefur þegar safnað
tveim þriðju hlutum þeirrar upp-
hæðar sem til þarf.
Beitiskipið Vincennes: Vinsældir
þess jukust eftir að það skaut nið-
ur þotuna írönsku.
12 SÍÐA - ÞJÓÐVILJINN