Þjóðviljinn - 27.08.1988, Page 12

KVIKMYNDIR
PÓST- OG
SÍMAMÁLASTOFNUNIN
óskar að ráða tæknifulltrúa I til starfa við loran-
stöðina Gufuskálum.
Frítt húsnæði á staðnum ásamt rafmagni, hita og
húsbúnaði.
Námsdvöl í Bandaríkjunum nauðsynleg.
Áskilin er rafeindavirkjun (símvirkjun/útvarps-
virkjun).
Nánari upplýsingar veitir stöðvarstjórinn Gufu-
skálum og starfsmannadeild Reykjavík.
^ HúsnæÖisstofnun ríkisins
TÆKNIDEILD
Simi 696900
Útboó
Stjórn verkamannabústaða á Blönduósi, óskar
eftir tilboðum í byggingu fjögurra íbúða í tveimur
einnar hæðar parhúsum byggðum úr
steinsteypu, verk nr. U.20.05 úr teikningasafni
tæknideildar Húsnæðisstofnunar ríkisins.
Brúttóflatarmál hvors húss 194 m2.
Brúttórúmmál hvors húss 695 m3.
Húsin verða byggð við göturnar Mýrarbraut 14-
16, og Skúlabraut 18-20, á Blönduósi og skal
skila fullfrágengnum, sbr. útboðsgögn.
Afhending útboðsgagna er á bæjarskrifstofu,
Hnjúkabyggð 33, 540 Blönduósi, og hjá tækni-
deild Húsnæðisstofnunar ríkisins, frá þriðjudeg-
inum 30. ágúst 1988 gegn kr. 10.000 skilatrygg-
ingu.
Tilboðum skal skilað á sömu staði eigi síðar en
þriðjudaginn 13. sept. 1988 kl. 14.00 og verða
þau opnuð að viðstöddum bjóðendum.
^Húsnæðisstofnun ríkisins
c
LANDSVIRKJUN
Útboð
Landsvirkjun óskar hér með eftir tilboðum í að
steypa upp og fullgera aðveitustöðvarhús sem
reisa á við 220 kV háspennulínu Landsvirkjunar
til álversins í Straumsvík, móts við Hamranes
sunnan Hafnarfjarðar. Verkinu tilheyra einnig
ýmsir aðrir verkþættir svo sem gerð undirstaða
fyrir stálmöstur og spenna.
Utboðsgögn verða afhent frá og með þriðjudeg-
inum 30. þ.m. á skrifstofu Landsvirkjunar, Háa-
leitisbraut 68, Reykjavík, gegn óafturkræfu gjaldi
að upphæð kr. 3000,-
Helstu kennitölur í verkinu eru:
Flatarmál húss: 614 m2
Rúmmál húss: 3160 m3
Steypa: 1015 m3
Mótafletir: 4170 m2
Steypustyrktarjárn: 92 tn.
Miðað er við að verkið geti hafist 23. september
nk. og að verklok verði sem hér segir:
Húsið fokhelt 31. desember 1988
Steypt mannvirki utanhúss 15. apríl 1989.
Heildarverklok 15. maí 1989.
Tilboðum skal skila á skrifstofu Landsvirkjunar 9.
september 1988 fyrir kl. 10.30, en tilboðin verða
opnuð þar sama dag kl. 11.00 að viðstöddum
bjóðendum.
Reykjavík 28. ágúst 1988
Mynd
sem
gengur
upp
Foxtrot
ísland 1988
lÆÍkstjóri Jón Tryggvason
Kvikmyndataka Karl Óskarsson
Handrit Sveinbjörn I. Baldvinsson
Framkvæmdastjóri Hlynur Óskars-
son
Leikarar Valdimar Öm Flygenring,
Steinar Ólafsson, María Ellingsen
o.fl.
Framleiðandi Frostfilm
Það sem manni finnst fyrst um
nýju myndina Foxtrott er að hér
er komin mynd sem gengur upp.
Pað er ekkert stórvægilegt að,
tækni og handbragð í góðu lagi,
stundum stórgóðu, sagan spenn-
andi og hnökralaus, persónu-
sköpun tiltölulega trúverðug.
Þar á eftir saknar maður svo
einhvers sem helst er hægt að
kalla karakter, og sá illa út-
skýranlegi skortur veldur því
sennilega að blaðamaður í hátíð-
legum stellingum gagnrýnandans
getur ekki hafið Foxtrott upp til
skýjanna. Myndin heldur manni,
en hrífur mann ekki. Að minnsta
kosti ekki nóg.
Hiklaus kostur við Foxtrott er
smásaga Sveinbjörns I. Baldvins-
sonar og vel unnið handrit úr
henni. Söguþráðurinn stenst hvar
sem reynt er á hann, og þeir
Sveinbjörn varast að moka of
miklum efniviði inná filmuna eða
gerast til baga háfleygir.
Aðalatriði þeirrar sögu sem
hér er sögð kemst prýðilega til
skila. Það má til dæmis segja
hana svona: Lítill strákur sem
heldur að lífið sé foxtrott finnur
sér stað í fótboltanum og nær
ekki að verða fullorðinn, þessari
sfgildu karl-sögu fylgir töffara-
skapur, ofbeldisdýrkun og kven-
hræðsla, - hálfbróðirinn sér síðan
innundir skelina í einu ferðalagi
um Suðurlandsundirlendið og
gengst um leið undir eigin ferm-
ingu inní fullorðinslíf, - trúnað-
urinn við bróðurinn flysjast burt
og svikin í lokin eru sjálfsögð hol-
lusta við samfélagsreglur - og
nýjan kvenlegan áhrifavald.
Þetta er „þriller" með byssum,
sálfræði og slagsmálum, en
spennuþráðurinn verður ekki
útúr kú á íslenskum söndum
framanvið íslensk fjöll (einsog
menn óttast alltaf síðan í Bagley-
myndinni þegar dautt fólk lá eins-
og hráviði útum öll hraun og stór-
veldanjósnarar laumuðust fram-
anvið pulsubari á Austurstræti
með fingur á gikk). Enda á hér-
lendur samtími nægt efni í slíka
spennuþræði þegar að er gáð:
slysahættu, björgunarsveitir, ör-
yggisgæslu, hinar daglegu
náttúruhamfarir, - sem þeir
Foxtrottarar hafa nýtt sér ágæt-
lega. Myndmálsúrvinnsla í hand-
ritinu er til fyrirmyndar, til dæmis
vel unnið úr möguleikum ferðal-
agsins, sem gefur Foxtrott sold-
inn „vegafilmu“-svip, og það er
vel leikið með lyklakippuna
hennar Lísu, sem veldur
straumhvörfum í sakamálinu
vegna þess að hún er efnisleg
mynd straumhvarfa í tilfinning-
um yngri bróðurins og þarmeð í
sambandi hans við hinn eldri.
Textinn sjálfur er hinsvegar
óþarflega klaufalegur, sérstak-
lega í samtölum og einkum fram-
anaf, hvort sem textahöfundi eða
leikurum eðá leikstjóra er um að
kenna.
Og á stöku stað lítur út fyrir að
hefði þurft að liggja aðeins lengur
yfir handriti, til dæmis í setning-
unni frá litla stráknum með fót-
boltann sem vísar til yngri bróð-
urins en á heima hjá þeim eldri í
yfirfærðu merkingunni og hittir
þessvegna í mesta lagi f stöng, -
upprifjun foxtrott-plötunnar
hefði líka mátt hafa meira kjöt á
beinum.
Kvikmyndataka og klipping
eru þannig að lítið verður að
fundið. Karl Óskarsson er þegar
viðurkenndur einn af bestu töku-
mönnum landsins og bregst hér
ekki frekar en atvinnuklippari er-
lendur sem fenginn var til. Á
köflum tekst með samspili vélar
og leikmyndar, tilbúinnar og
náttúrlegrar, að skapa magnaða
eyðistemmingu sem minnir á
sumar ástralskar myndir, - en
öðrum sinnum dettur botninn allt
í einu úr við að takan ryðst
frammúr túlkunarhlutverkinu,
stundum með aðstoð leikmynda-
manna, - skot tekið gegnum
vagnhjól, göldruð upp kirkju-
garðaþoka á bifreiðaverkstæði.
Sagan er um hálfbræður tvo,
og aðrar persónur eru aðeins til
utanum þá. Það veltur því mikið
á leikurum í þeim hlutverkum
tveimur, og bæði Valdimar Örn
Flygenring og Steinar Ólafsson
standa sig vel, langleiðina að
minnsta kosti. Það er samt einsog
Valdimar Örn nái sér þá fyrst á
strik þegar persóna hans fer að
færast í aukana, í byrjun myndar
er einsog hann nái ekki fullum
tökum á sínu. Steinar fyllir vel út í
hlutverk yngri bróðurins óörugga
og gæti átt framtíð fyrir sér í leik.
Þó er einsog vanti reynslu eða
þroska til að koma fyllilega til
skila því kreppuástandi sem
söguþráðurinn lokar hann inn í.
Og mann grunar að leikstjórn
hafi kannski ekki verið nógu
markviss, ekki nógu útpæld, til
að fá útúr tiltölulega óreyndum
kvikmyndaleikurum þau hundr-
að og tíu prósent sem þarf til
fullkomnunar.
Þessi grunur um veikleika í
leikstjórninni verður áleitnari
vegna þess að aukapersónur
myndarinnar leika afspyrnu-
misjafnlega, - og virðist frammi-
staðan allsekki fara eftir
leikreynslunni. Sigurður Karls-
son og Erlingur Gíslason leika sín
smáhlutverk af öryggi atvinnu-
mannsins, en Jón Sigurbjörnsson
og Sigurður Skúlason eru hálf-
partinn gegnsæir og einsog þeir
væru einmitt að leika í kvikmynd.
Eina aukahlutverkið sem veru-
legu máli skiptir er Lísa Maríu
Ellingsen, sem kemst þokkalega
frá sínu en nær þó ekki að geisla
þannig frá sér á hvíta tjaldinu að
aðdráttarafl Lísu á bræðurna tvo
skiljist án frekari málalenginga.
En til þess þarf helst stjömu.
Við kynninguna á Foxtrott
hafa aðstandendurnir lagt
áherslu á að þeir standi að allir
saman. Myndin er þannig ekki
eins höfundar, heldur að minnsta
kosti fjögurra, og að því er virðist
ber ekki að leggja of mikið uppúr
verkaskiptingunni. Þetta fyrir-
komulag skýrir kannski þá til-
finningu sem getið var hér í upp-
hafi, - að það sést alstaðar að
menn kunna til verka, en það
vantar sem skilur á milli vel unn-
innar kvikmyndar og góðrar
kvikmyndar, - karakter, heildar-'
sýn, höfundskapur sem með
sjálfum sér getur breitt yfir ýmsa
galla.
Þeir Foxtrott-menn hafa lagt
talsvert undir í þessu ævintýri og
unnið af metnaði. Og ætla á er-
lendan markað, - sem raunar
klemur fram í myndinni með
ýmsu smálegu sem spillir fyrir ís-
lensku áhorfi. Sá sem hér lemur
tölvuborð óskar þeim félögum
alls góðs í víkingu, en hefur ekki
mikla trú á að það verði slegið í
gegn í þetta sinn. Kannski næst
eða þarnæst. Hinsvegar kemur
mér á óvart ef viðtökurnar hér
heima verða eitthvað annað en
glimrandi. Og hingaðtil hafa
færri unnið þann björn en vildu.
Að lokum: Ég finn ekki annað
betra orð en „fallegt" um til-
einkun myndarinnar í lokin. Hún
snertir mann óþægilega og segir
okkur einhvernveginn að harm-
leikir hvíta tjaldsins eru eftir allt
saman aðeins stílfæring á harm-
leikjum veruleikans.
12 SÍÐA - ÞJÓÐVILJINN Laugardagur 27. ágúst 1988