Þjóðviljinn - 01.09.1988, Blaðsíða 9

Guðrún Ágústsdóttir: á meðan eittþúsund gamalmenni eru á biðlista
er ekkiforsvaranlegtað borgin selji efnafólkiþjónustuíbúðir
fyrir5-6 miljónir.
Við eigum næga peninga til að tryggja öllum öruggthúsnœði
Guörún Ágústsdóttir: Fyrir það fé sem eytt verður í ráðhúsið og hring-
húsið ofan á hitaveitutönkunum er hægt að leysa húsnæðisvanda
aldraðra.
gjörum forgangshóp. Það ætti því
að vera okkar fyrsta verk að út-
rýma þessum allt of langa bið-
Iista.
Af þeim sem eru á biðlistanum
eru afar fáir sem geta nýtt sér það
sem í boði er, það er að kaupa
þjónustuíbúð fullu verði. Stór
hluti þessa fólks á ekki íbúð eða
er kominn á þann aldur að fjár-
festing er ekki vænlegur kostur.
Af þessari ástæðu er ég algjör-
lega mótfallin því að borgin selji
þær íbúðir sem hún er að byggja
núna þar sem með því er ekki
verið að leysa úr málum þeirra
sem verst eru staddir og biðlistinn
mun lítið styttast á meðan.
Sem dæmi um hve ástandið er
slæmt get ég nefnt hjón sem sóttu
nýlega um vist að Skjóli. Þau eru
bæði komin á tíræðisaldur, mað-
urinn fékk nýlega hjartaáfall og
er ófær um að sjá um sig sjálfur en
konan sem er hressari lærbrotn-
aði fyrr á árinu og hefur ekki náð
sér eftir það. Þetta fólk, sem þó á
engin börn búsett hér á landi sem
geta aðstoðað þau, komust ekki í
20 manna forgangshóp og menn
geta spurt sjálfa sig við hvemig
neyðaraðstæður það fólk býr sem
telst til forgangshópsins.
Uppbygging
síðustu ára
Um miðjan 8. áratuginn tóks
ágætt samstarf með meiri- og
minnihlutanum í borgarstjórn
um átak í uppbyggingu þjónustu-
íbúða fyrir aldraða. Þá var ákveð-
ið að 7% af tekjum borgarinnar
rynni til þessara mála og á næstu
árum þar á eftir risu staðir eins og
Furugerði, Langahlíð, Dalbraut
og Droplaugarstaðir sem leystu
vanda margra og styttu biðlistana
verulega.
Árið 1982 þegar stjórn Davíðs
tók við varð stefnubreyting í
þessum málum. Þá voru íbúðirn-
ar í Seljahlíð á teikniborðinu en
meirihlutinn tók þá ákvörðun að
fresta byggingunni og minnka og
í stað áframhaldandi uppbygg-
ingar var ekki ein einasta þjón-
ustuíbúð tekin í notkun frá miðju
sumri 1982 fram á mitt árið 1986.
f dag er engin leiguíbúð í sjón-
máli fyrr en í fyrsta lagi í lok árs-
ins 1991 þegar íbúðirnar við
Skúlagötu verða teknar í notkun
og ekki styttist biðlistinn á með-
an.
Það er verulegt áfall fyrir fólk í
Reykjavík að íbúðirnar við Vest-
urgötuna skuli seldar en ekki
tryggt að þær lendi hjá þeim sem
mest þurfa á þeim að halda, en
það er ekki hægt að leysa vanda
þess fólks sem nú er á biðlista á
frjálsum markaði.
Það er líka vert að gefa því
gaum að í Vesturbænum býr hlut-
fallslega meira af gömlu fólki en í
öðrum bæjarhlutum og það þykir
mjög æskilegt að fólk geti haldið
sig í sama bæjarhluta þegar það
flytur í þjónustuíbúð.
Biðlistinn
Síðastliðin 6 ár hafa um eitt
þúsund manns verið á biðlista
borgarinnar eftir þjónustuíbúð
eða plássi á hjúkrunar- eða vist-
heimili.
Af þessum fjölda eru á milli
300 og 400 manns í forgangshópi
og þurfa um 125 manns vist á
hjúkrunarheimili, 130 manns á
vistheimili og 140 manns bíða
eftir þjónustuíbúð.
Þetta fólk býr núna ýmist inni á
aðstandendum sínum í of litlu
húsnæði, hjá vandalausum eða í
óöruggu leiguhúsnæði úti í bæ
eða í eigin húsnæði. Þótt íslend-
ingar eigi flestir nú á dögum eigið
húsnæði þá eru hlutfallslega fæst-
ir af þeirri kynslóð sem nú er
öldruð sem eiga sitt eigið húsnæði
og flestum því ómögulegt að
fjárfesta í fyrsta sinn á gamals
aldri.
Úrbætur
Það fyrsta sem við viljum gera
er að breyta ákvörðuninni um
íbúðirar við Vesturgötu þannig
að þar væri hægt að leysa vanda í
26 neyðartilvikum. Hraða þarf
byggingu íbúðanna við Skúlagötu
°g byggja í áföngum þannig að
fyrsti hlutinn verði tekinn í notk-
un á næsta ári og þar verði íbúð-
irnar ýmist leigðar út eða ein-
hvers konar hlutdeildarkerfi
skipulagt þannig að fólk geti
keypt hluta í íbúð, mismikinn
eftir efnum og ástæðum í hverju
tilviki.
Auk þessa vil ég leggja til að
þegar verði keypt nokkur einbýl-
ishús í Reykjavík þar sem komið
verði á fót sambýlum fyrir aldr-
aða. Það hefur verið reynt í Kóp-
avogi og gefist verulega vel þar
sem það hefur verið bæði vinsæl
og ódýr lausn.
Það má vel vera að einhverjir
hugsi sem svo að ekki séu til pen-
ingar fyrir svona framkvæmdum.
En það er ekki rétt, við eigum
næga peninga. Með því að hætta
við byggingu ráðhússins og hring-
hússins ofan á hitaveitu-
tönkunum væri hægt að fjár-
magna allar þessar framkvæmdir.
Ef við viljum telja okkur til
siðmenntaðra þjóða verðum við
að tryggja það að allir þjóðfélags-
hópar lifi mannsæmandi lífi,
hvemig sem ástatt er fyrir þeim.
'Þ
r
Isíðustu viku tók byggingar-
nefnd aldraðra í Reykjavík
ákvörðun um það að þjónustu-
íbúðir aldraðra sem verið er að
byggja á horninu á Vesturgötu og
Garðastræti verði seldar.
Byggingarkostnaður við
hverja 50 fm íbúð er áætlaður um
5.5 miljónir í dag sem þýðir að
þeir einir geta keypt sér íbúð
þarna sem eiga verulegar eignir
fyrir.
Borgarfulltrúi Alþýðubanda-
lagsins i byggingarnefndinni,
Guðrún Agústsdóttir, flutti
breytingartillögu sem gerir ráð
fyrir því að þessar íbúðir verði
leigðar og valið inn í þær af bið-
lista borgarinnar. Þessi tillaga
náði ekki fram að ganga og verða
því eftir sem áður hundruð aldr-
aðra Reykvíkinga, sem ekki eiga
því láni að fagna að ganga um
með þungar pyngjur, að sætta sig
við að bíða á biðlistanum enn um
hríð.
f samtali við Þjóðviljann
gagnrýnir Guðrún harðlega þessa
ákvörðun byggingarnefndar og
telur að með þessu sé síður en svo
verið að leysa úr þeim mikla
húsnæðisvanda sem aldraðir
Reykvíkingar búa við.
Frumskylda okkar
Ég lít á það sem frumskyldu
okkar að leysa vanda þeirra sam-
borgara okkar sem verst eru
staddir. Á biðlista Reykjavíkur-
borgar eru nú um 1000 aldraðir
einstaklingar og þar af eru á milli
300 og 400 manns sem eru í al-
Aldraðir eiga rétt
á mannsæmandi lífi
Fimmtudagur 1. september 1988 ÞJÓÐVILJINN - SÍÐA 9