Þjóðviljinn - 11.11.1988, Blaðsíða 25

Sextett ásviöi erof breiðurfyrirmyndavél úti ísal... þvíuröu gítarleikararnir í Defunkt útundan... hér sjáum við John Mulkerin meö trompetinn, Joseph Bowie söngvara og
básúnuleikara (bróöur djassarans Lesters), trommarann Kenny Martin og bassaleikarann Kim Anette Clarke. Ljósmyndina tók Kalli.
Fönkað og flissað í Tunglinu
Alveg var asskolli gaman á
hljómleikum Defunkt í Tunglinu
á fimmtudag fyrir viku. Það verð-
ur að segjast eins og er að Def-
unkt er með bestu böndum sem
hingað til lands hafa komið hvað
snertir hæfni liösmanna á hljóð-
færi sín að minnsta kosti. Svo er
kannski misjafnt hversu tónlist
hljómsveitarinnar fellur fólki í
geð, en svo vill til að undirrituð
fflar þessa blöndu af Jimmy
Hendrix, fönki, djassi, sálartón-
list og rokki í botn, ekki síst út af
því hvað sá fyrst nefndi eða áhrif
hans eru áberandi í tónlist Def-
unkt.
Defunkt er með eindæmum
góð hljómsveit og alveg eins góð
á hljómleikum og á plötu. Ann-
ars höfum við kannske ekki feng-
ið að njóta fullra krafta liðs-
manna nú þar sem ísland var síð-
asti áfanginn á langri og erfiðri
hljómleikareisu þeirra um Evr-
ópu, og lítur jafnvel út fyrir að
þeir hafi rétt náð því að stoppa
hérna, því að þeir lentu í Keflavík
síðdegis sama dag og hljóm-
leikarnir voru og flugu strax dag-
Risaeðlan ómótstæðilega... Kalli myndaöi hana líka, en í lit, þannig aö óvíst er hvernig hún prentast... en
hvað sem því líður þá eru þær frænkur sjón og heyrn ekki vondar saman til aö fanga skemmtilegheit
Eölunnar og hvet ég fólk til að nota næsta tækifæri sem til þess gefst. Auk Möggu Stínu og Dóru eru á
myndinni Sigurður Guömundsson gítarleikari og Tóti trommari (úr Vonbrigöum)... Ivar bassaleikari var of
langt til hægri...
inn eftir heim á leið til New York.
Ekki merkti ég þó þreytu á spila-
mennsku þeirra, en sá að þau
voru nokkuð sibbin og slæpt bak-
sviðs eftir hljómleikana, þar sem
þau tóku íslenska blávatnið fram-
yfir Pripps-bjórinn sem var á
boðstólum.
Það liggur í augum uppi að
maður fer ekki að plaga
dauðþreytt fólk með leiðinlegum
spurningum enda þótt það sé
bæði glaðlegt og alþýðlegt ...
kvenrembusvínið í mér gat þó
ekki stillt sig um að spurja bassa-
leikkonuna Kim Clarke hvort
það væri algengt að konur væru
bassaleikarar að atvinnu í Banda-
ríkjunum í þekktum hljómsvei-
tum. ún kvaðst vita um svona 10
til 12 konur sem leika á bassa að
atvinnu, þannig að varla væri
hægt að tala um að það væri al-
gengt, en hins vegar sagðist hún
lítið hugsa um hversu þekktar
hljómsveitir væru hvort sem hún
léki í þeim eða aðrir, það væri
henni nóg að spila með góðu fólki
- hún væri músikant númer eitt.
Það er nefninnilega það - og
Kim Clarke hreif marga með
bassaleik sínum þetta kvöld. Lág-
vaxni trompetleikarinn af írsku
ættunum, hvíti gítar-leik-arinn af
norsku ættunum, sá dökki með
„dredd“lokkana, trommarinn og
hljómsveitarstjórinn með
Hendrix-röddina og básúnuna
voru heldur ekkert slor... allt frá-
bærir einstaklingar sem kunna
auk þess að blanda tóngeði með
öðrum - og ekkert að útsetning-
unum á þeim bænum... Tungl-
menn eiga heiður skilinn að ráð-
ast í það fyrirtæki að fá þessa
hljómsveit hingað næstum því
vitandi að þeir myndu bíða af því
tap, því að svona sveitir fást ekki
fyrir neitt slikk.
Risaeðlan hitaði upp fyrir Def-
unkt þegar hljómleikarnir byrj-
uðu töluvert of seint, sem var
vegna hljómprufu Defunkt-
manna. Ég er ekki að orðlengja
að Risaeðlan er alveg stór-
skemmtileg hljómsveit en á
auðvitað langt í land með að ná
þeim aga og flinkheitum sem
Defunkt ræður yfir (ósanngjarn
samanburður!...) ...maður sem
sagt hló og flissaði yfir tilburðum
forystukonunnar Dóru saxófón-
leikara og því sem maður náði af
textunum. Hún og hinn kven-
maðurinn í bandinu, Magga
Stína, leika skemmtilega saman á
saxinn og fiðluna - og maður
stendur sig að þeirri illgirni að
hafa gaman af því hvað þær
stöllur eru miklu færari en strák-
arnir þrír í sveitinni... það er eins
og þeir séu stundum á annarri rás
... auðvitað er hljómsveit hljóm-
sveit og ég bara vona að risaeðlan
haldi áfram á sömu braut og upp-
ávið... að heitið verði ekki
áhrínsorð. Það hlýtur að hafa vaf-
ist fyrir Möggu Örnólfs, núver-
andi Sykurmola, að hætta í svona
skemmtilegri sveit...
P. s.: ... það síðasta er ekki
illa meint - ég er sólgin í Sykur-
mola, jafnvel þótt þeir geti valdið
tannpínu.
Föstudagur 11. nóvember 1988 NÝTT HELGARBLAÐ - SÍÐA 25