Þjóðviljinn - 08.12.1988, Síða 7

ég varð ofboðslega spenntur.
Mér fannst erfitt að vera kominn
inn á Vog, enda var ég eini alkinn
sem rúllaði í hjólastól í gegnum
meðferðina. Mér fannst ég mjög
áberandi. Vistarverur þarna eru
ekki hannaðar fyrir hjólastóla og
það þurfti t.d. alltaf að bera mig
niður í mat.
Við meðferðina komast menn
að því að þeir eru allir eins. Það
átti einnig við um mig en mér
fannst ég öðruvísi að því leytinu
að ég var fatlaður. Mér fannst ég
vera með vandamál sem enginn
þarna skildi, vandamál sem ég
hafði ekki tekist á við. Ég var
mjög ruglaður á þessu tímabili.
Ég tapaði alveg skammtíma-
minninu á meðan ég var í með-
ferð og jafnvægisskynið var úr
lagi. Ég hélt það út í viku en lét
mig þá hverfa.
Ég var varla kominn út þegar
ég sá eftir öllu saman. Ég fór
heim og hringdi í vinkonu mína
sem er hjúkrunarkona, því ég var
ákveðinn í að hætta þótt ég væri
búinn að klúðra dvölinni á Vogi
og þyrfti þess vegna að sjá einn
um afvötnunina. Vinkonan út-
vegaði mér krampalyf sem ég tók
inn. Mér leið djöfuiíega. Ég tap-
aði jafnvæginu og púlsinn fór í
160. Ég hafði aftur samband við
SÁÁ. Ég hringdi í Þórarin Tyrf-
ingsson og hann sagði mér að því
miður gæti hann ekki tekið við
mér strax, þar sem ég hefði út-
skrifað sjálfan mig, en það myndi
losna pláss eftir hálfan mánuð.
Þessar tvær vikur voru heilt
helvíti. Ég var staðráðinn í því að
taka ekki inn díazepamið þótt
mér liði djöfullega og ég stóð við
það. Sömuleiðis lét ég flöskuna
alveg eiga sig. Það eina sem ég
tók inn þessar vikur var krampa-
lyfið sem hjúkrunarkonan útveg-
aði mér, en það kom í veg fyrir
krampa. Ég var aleinn heima.
Mér leið hryllilega og ég var yfir-
spenntur á taugum. Það lá við að
ég fengi taugaáfall ef dyrabjöll-
unni var hringt og þegar gestir
komu í heimsókn fór allt í kerfi.
Þegar ég fór aftur inn á Vog var
ég aðeins farinn að ná áttum. Ég
var þó enn í mjög bágbornu
ástandi og það tók mig meira en
ár að losna við öll fráhvarfs-
einkenni, enda skilst mér að frá-
hvarfseinkenni af dísu séu verri
en af heróíni. Ég var í 10 daga á
Vogi og þaðan fór ég á Sogn og
dvaldi þar í mánuð. Þegar ég kom
úr meðferðinni fannst mér ég
vera að hefja nýtt líf.“
Kjartan hóf að byggja upp sitt
nýja líf. Hann fór sér að engu
óðslega og notaði næsta árið til
þess að róa sig niður og skoða líf
sitt í nýju ljósi.
„Ég hafði alltaf verið hræddur
um að fólk hafnaði mér og gerði
því alltof miklar kröfur til sjálfs
mín og um leið til annarra. Ég réð
einfaldlega ekkert við það en
eftir meðferðina reyndi ég að
breyta þessu. Ég passaði mig á
því að lenda ekki í tilfinninga-
tengslum við kvenfólk vegna þess
að ég var alls ekki tilbúinn í slíkt.
Það var liðið rúmt ár frá meðferð-
inni þegar ég hitti unnustu mína
sem ég hef verið með síðan.
Ég sneri mér að áhugamálum
mínum, veiðum, skotfimi og úti-
vist. Þegar ég var á kafi í sukkinu
talaði ég mikið um það en fór
samt lítið í veiði. Ég var alltof
upptekinn af hinu „ljúfa lífi“.
Ég var spurður að því um dag-
inn hvort ég væri farinn að sætta
mig við fötlun mína. Ég fullyrti
þá að svo væri en ég efast um að
það verði nokkurntíma. Ég held
að enginn geti sagt að hann sé
sáttur við að vera fatlaður, en ég
er farinn að sjá líf mitt í nýju ljósi.
Það sem mér finnst einna verst er
að ég get ekki stundað hvaða
vinnu sem er. Ég hef alltaf verið
lítið fyrir skrifstofuvinnu. Það er
um svo fátt að veija fyrir okkur.
Þótt ég sé þeirrar skoðunar að
enginn geti sætt sig við að vera
fatlaður, þá held ég að við eigum
að geta orðið jafn hamingjusamir
og aðrir. Fötlunin á ekki að koma
í veg fyrir að okkur geti liðið jafn
vel og öðrum. Ég var óheppinn
en það þýðir ekki að sýta það að
eilífu. Ég verð að takast á við lífið
einsog allir aðrir og mín viður-
eign er ekki síður spennandi en
þín.“
MMJIPjFjEMCtÆNMA
KAUPFÉLÖGIN
Til og með
16. desember
næstkomandi
getur þú lagt inn á
Afmælisreikning
Landsbankans
og fengið
7,25% ársvexti
umfram verð-
tryggingu næstu
15 mánuðina.
Landsbanki
íslands
Banki allra landsmanna