Þjóðviljinn - 07.04.1989, Blaðsíða 11

Tilviljun hvert
maður fer
Sigrid Valtingojer í Gallerí Borg
Sigrid Valtingojer opnaði sína sjöttu
einkasýningu í Gallerí Borg í gær eftir tals-
vert hlé. Hún fæddist í Þýskalandi 1935, en
hefur búið á íslandi frá 1961. Hvers vegna?
„Ja, það er auðvitað tilvilj un hvert maður
fer þegar maður er ungur og ævintýra-
gjarn,“ svarar Sigrid, „en það er engin til-
viljun hvar maður dvelur. ísland var af-
skaplega spennandi land árið 1961, allt
öðruvísi en það er núna. Ég var hér lengur
og lengur og svo uppgötvaði ég allt í einu að
ég átti ekki lengur heima í Þýskalandi held-
ur hér.“
Á sýningunni eru sautján myndir, grafík-
myndir og myndir gerðar með blýanti og
olíukrít. Þetta eru fíngerðar myndir og
minna margar á landslag sem lætur lítið yfir
sér.
„Það sem myndirnar eiga að sýna eru
tilfinningar,“ segir hún, „formin í landinu
hjálpa mér til að túlka þær.“
Sigrid er fyrst og fremst grafíklistamaður
og hefur fengið alþjóðlegar viðurkenningar
fyrir myndir sínar. Síðast hlaut hún ítölsku
Biella verðlaunin sem veitt eru einum lista-
manni hverju sinni. Dómnefnd kunnra
listfræðinga sagðist veita henni verðlaunin
fyrir „ágætt vald á tækni sem gerir henni
kleift að skapa myndir sem valda sterkum
hughrifum og eru þó fallegar á kyrrlátan
hátt.“ Verðlaunin hlaut hún fyrir grafík-
mynd, en hún einskorðar sig ekki við þá
tækni.
„Nei, blýanturinn hentar stundum mjög
vel til að vinna sig áfram og olíukrítin sem
ég gerði Ferð til jarðar með er eins og
krakkar nota. Þá er hægt að vinna alveg
spontant! Það er gaman til tilbreytingar
vegna þess að grafíkin er svo hæg. Það tekur
mig mánuð að fullgera málmplötuna sem
þrykkt er af á pappírinn. Hvert stig þarf að
hugsa fyrirfram, gera prufur við og við til að
finna leiðina áfram. Það er miklu frjálsara
að teikna og mála, og þá sér maður árangur
um leið og maður dregur línuna. Grafíkin
krefst þolinmæði, maður er alltaf að bíða.“
Stíll þinn hefur breyst mikið síðan þú
myndskreyttir bækur upp úr 1970. Fólkið er
mikið til horfið úr myndunum á sýning-
unni...
„Maður vinnur sig áfram, bætir við
tækni, nær betri tökum á því sem maður vill
að komi fram. Verður öruggari. Svo er um-
heimurinn líka stöðugt að breytast.
Þegar ég teiknaði fólk þurfti ég þess með
vegna þess hvar ég var stödd sjálf. En þegar
ég var búin að afgreiða það opnaðist lands-
lagið fyrir mér, og íslenskt landslag er svo
stórkostlegt að maður getur verið í því ævi-
langt. Þó langar mig til að setja fólk inn í
það eins og tilraunir sjást með á nokkrum
myndum á sýningunni. Þarna eru til dæmis
tvær fígúrur, einhvers konar vélmenni og
svo maður með refshaus. Verur úr goð-
sögnum og þjóðsögum sem eru hálfur mað-
ur og hálft dýr höfða sterkt til mín.“
Flestar myndirnar eru svarthvítar, eða
gráhvítar, fáeinar eru í lit. Tvær eru fagur-
grænar og skera sig úr, kalla á vetrarþreytt
augu skoðandans.
„Grænu myndirnar geri ég á veturna, þá
langar mann svo að sjá eitthvað sem lifir.“
En þær gráu?
„Fyrir mér eru þær líka ísland, eins og
það er mestan hluta ársins - drungalegt en
dularfullt."
SA
Sigrid Valtingojer. Mynd Jim Smart.
Föstudagur 7. apríl 1989 NÝTT HELGARBLAÐ - SÍÐA 11