Þjóðviljinn - 30.05.1989, Blaðsíða 8

Andfætlingar í
ævintýralegri
útilegu
Sólveig Einarsdóttir skrifar frá Ástralíu. 5. pistill
Brennt brauð, beikon og egg til morgunverðar. Sólveig eldar, John
Meredith tók myndina. Billy-brúsarnir til hægri.
(Fyrst fréttir)
í stuttu máli
Þá er haustið að nálgast og
jafnvel komið. Að vísu er það
torskilið því að þvotturinn þornar
enn á 10 mínútum úti á snúru í sól
og 24 °C hita en þó má merkja
ýmsar breytingar.
Hin langþráða rigning steyptist
yfir með tilheyrandi þrumum og
eldingum. Allir hér í Nýja Suður
Wales glöddust, nema bómullar-
bændur sem þótti vætan heldur
mikil. Norður í Queenslandi
urðu skelfileg flóð og vatnavextir
í kjölfar rigninganna. Það var full
mikið að fá 400 mm einn og sama
daginn! Mátti sjá í sjónvarpinu
hinar furðulegustu myndir af
fólki sem ýmist synti eða reri eftir
aðalgötunum og bætti síðan ekki
úr skák að ægilegur fellibylur
kom og svipti þökum af húsum,
reif tré upp með rótum og olli
neyðarástandi þar sem áhrifa
hans gætti mest.
Risastór litfögur fiðrildi
sveima um í garðinum og köngu-
lær af öllum stærðum og gerðum
eru hér allt um kring. Ein þeirra
ber hið broslega nafn „lqngleggj-
aði pabbi“ og búa nú þrír „lang-
leggjaðir pabbar" hér úti á ver-
öndinni. Agnarlitlum músum er
kalt og þær sækja inn, m.a s.
froskur af minnstu gerð álpaðist
hér inn í hús. Tókst að koma hon-
um út, þótt hann stykki í allar
áttir.
Á fimmtudagskvöldum er tal-
að spekingslega í sjónvarpinu um
nýjar kvikmyndir. Sýnt úr þeim
og þeim gefnar umsagnir. Síðgn
er sýnd áströlsk kvikmynd og eru
margar þeirra prýðisgóðar t.d.
„The sentimental Bloke“, „The
man from Snowy River“ og „Dis-
placed persons" sem er látin ger-
ast 1945 og fjallar um innflytjend-
ur frá A-Evrópu til Ástralíu.
Atvinnuleysi í Nýja Suður Wa-
les er nú 6.6% og hefur ekki verið
lægra síðan 1974.
Skoðanakönnun meðal for-
eldra skólabarnaíN.S.W. leiddií
ljós að rúmlega 50% foreldranna
æsktu þess að pískurinn yrði aftur
tekinn í gagnið við kennsluna.
Hélt ég þó að notkun hans hefði
næsta lítinn árangur borið, ef
nokkurn hér áður fyrr.
Sjónvarpsáhorfendur fylgdust
nokkur kvöld með spennandi elt-
ingarleik lögreglunnar við hátt-
settan embættismann sem hafði
stungið af með nokkra tugi
milljóna dollara. Barst leikurinn
víða um landið og var sökudólg-
urinn loks handsamaður á stutt-
buxum með hatt, búinn að láta
raka af sér bæði hár og skegg.
Einn saklaus ferðalangur hafði
verið stöðvaður 8-9 sinnum á leið
sinni, því að hann var sköllóttur
og lfktist bófanum ótrúlega. Bóf-
inn reyndist svo vera svikari frá
Vestur-Þýskalandi og hafði kom-
ið til Ástralíu fyrir nokkuð mörg-
um árum á 72 klukkustunda veg-
abréfsáritun! Einkar traustvekj-
andi og alúðlegur maður að sögn
þeirra sem töldu sig þekkja
manninn!
Allar slöngur eru skriðnar í fel-
ur, kengúrurnar koma nú alla
leið að girðingunni við húsið, en
fallegi villikötturinn minn
„Vinstra auga“ er týndur og veit
enginn hvar hann er niðurkom-
inn. Myrkrið skellur á klukkan
rúmlega sex á kvöldin og er bik-
svart og kæmi sér vel að geta séð
gegnum holt og hæðir.
í útilegu
Ekki er laust við að það sé dá-
lítið öðruvísi og merkilegt að fara
í útilegu hér í henni Ástralíu en
heima á Fróni.
Hitinn er u.þ.b. 20°C, allt
drykkjarvatn verður að taka með
og úðabrúsanum með flugna-
eitrinu má ekki gleyma (Það
ótrúlega gerðist þó að ekki þurfti
að grípa til brúsans, moskítóflug-
unum fannst nefnilega of kalt!).
3ja manna tjald með himni
kostar hér rúmlega 5000 kr. ís-
ienskar og er langt í frá að Ástral-
ir geri sömu kröfur til viðlegu-
búnaðar og við íslendingar, enda
kannski ekki ástæða til. Margir
velja þann kostinn að búa í hús-
vagni og á þessum sérstöku hjól-
húsasvæðum þar sem hver er
ofan í öðrum og jafnvel tjöld þar
inni á milli. Á ég erfitt með að
setja orðið útilegu í samband við
að gista á stað þar sem tugir ef
ekki hundruð hjólhýsa standa í
röðum og langar biðraðir mynd-
ast til þess að ná í vatn eða fara á-
salerni. En nóg um það. Hér er
hægt að kaupa „sturtu“ til að hafa
með sér í útileguna. Hún er gerð
úr þykku bómullarefni og er í
laginu eins og hálf tunna. Maður
fyllir þessa tunnu af vatni og
hengir upp í tré í sólinni svo vatn-
ið hitni, tekur síðan tappann úr
og fær dásamlega bunu af volgu
vatni!
Ástralir geta með engu móti
drukkið volgan bjór svo það þarf
að vera hægt að halda bjórnum
köldum og auðvitað matnum því
að útilega í vikutíma býður volg-
um bjór heim og matarskemmd-
um og enginn er harðfiskurinn,
hangikjötið eða flatbrauðið.
(Reyndar er til hér það sem Ástr-
alir kalla vasabrauð (pocket-
bread) og minnir dálítið á flat-
brauð - í laginu a.m.:.). Nú, nú,
til þess að bjarga l jórnum og
matnum eru fryst ókiör af ís sem
raðað er utan um bj ir og mat í
stórum frystiboxui t, svipuð
þeim,sem notuðeru heima. Þessi
ís bráðnar að vísu smátt bg smátt
en helst þó alveg furðanlega og
síðasti bjórinn er jafnkaldur og
hinnfyrsti!
Ævintýraskógur-
inn í vatninu
Um tveggja stunda akstur í
suðurátt frá bænum Horsham í
Victoríu-fylki liggur vatn eitt
mikið, sem myndaðist við mikla
stíflu- og mannvirkjagerð, Rock-
lands reservoir árið 1953. Hið
undarlega við þetta vatn er að eitt
sinn stóð þarna mikill skógur og
standa nú nakin gráhvít trén upp
úr vatninu. Sum þeirra eru að
falli komin og rugga til í vindin-
um, önnur standa enn sem risa-
vaxin minnismerki um iðjagræn-
an skóg og fuglasöng. Handan
vatnsins gnæfir svo hinn mikil-
fenglegi fjallgarður, The Gram-
pians, sem er kapítuli út af fyrir
sig.
Til þess að komast að vatninu
þarf að aka hlykkjóttan „fjall-
veg“ langa leið í gegnum skóg og
þeir eru ekki margir sem hætta
sér á þessar slóðir því að lítið
þyrfti að rigna til þess að vegur-
inn yrði ófær og inni í skóginum
geta leynst margvíslegar hættur.
Á undanförnum árum hafa fáir
vitað um þennan stað en við
sjáum ein 10 tjöld áður en við
finnum stað þar sem enginn er
(M.a s. Japanir eru farnir að fal-
ast eftir landi sem liggur að vatn-
inu). Það eru helst menn sem
hafa gaman af að reyna að veiða
hér í vatninu á litlum bátum sem
hingað koma. (Hér veiðast fiskar
með nöfnum eins og redfin,
brown trout og trout sem geta
orðið 7 kg að þyngd, og þykja hið
mesta lostæti.) Veiðileyfi í öllum
ám og vötnum í Viktoríufylki í
eitt ár kostar 400 kr. ísl.
Hornafjarðar-
máninn
Tjöldum er ætlað að vera í 20
metra fjarlægð frá vatnsbakkan-
um og eldstæði á að vera 12 cm
djúptogauttsvæðiíkring. Það er
óneitanlega dálítið skrítið að vera
send út í skóginn að safna viði í
eldinn, þegar búið er að slá upp
tjöldunum. Jörðin er ákaflega
þurr, engin blóm, og ekki þarf
annað en fara smáspöl til þess að
finna nægan eldivið. Það þýtur í
krónum trjánna, myrkrið skellur
snögglega á og golan er næstum
köld. Því er það einkar notalegt
að setjast við eldinn, borða ljúf-
fengan glóðarsteiktan mat og
horfa á mánann speglast á gárótt-
um vatnsfletinum. Trúi því hver
sem vill, en mér finnst nú tunglið
vera gulara og stærra hér! (Datt
nokkrum Hornafjarðarmáninn í
hug?)
Eins gott að lokið
detti ekki af
Stundvíslega klukkan sex vek-
ur hláturfuglinn þig af værum
svefni og síðan taka aðrir fuglar
við hver af öðrum. Það væri óráð
að sofa lengur og missa af sólar-
upprásinni sem varpar gulum og
appelsínugulum litbrigðum á
himinhvolfið ogm.as. ströngustu
vísindamenn verða rómantískir í
framan. Sá sem er fyrstur á fætur,
kveikir upp og hitar vatn að hætti
hinna hvítu landnema. Það er
gert í tveimur tveggja lítra
blikkbrúsum sem kallast Billy. í
öðrum þeirra er drykkjarvatn en
uppþvottarvatn í hinum. Síðan er
búið til Billy-te sem felst í því að
telauf eru sett út í sjóðandi
drykkjarvatnið og soðin um
stund. Síðan er brúsanum svei-
flað með útréttum armi í nokkra
heila hringi. Teið er tilbúið og
laufin öll á botninum.
. Að sigla
í skógi
Að sigla á vatninu innan um öll
þessi tré er eins og að vera í ævin-
týraleik. Þessi veröld er óraun-
veruleg og dálítið ógnvekjandi
því að sumir trjástofnarnir eru
rétt undir vatnsyfirborðinu og
auðvelt að stíma á þá og betra að
fara varlega.
Þó er vart hægt að hugsa sér
nokkuð meira afslappandi en
sitja svona og dorga, hludta á
öldurnar, horfa á fuglana fljúga,
og virða fyrir sér fjöllin og fegurð
himinsins. Þarna má sjá erni og
hreiður eins þeirra er þarna hátt
uppi í tré langt úti á vatninu.
Þegar komið er í land, er veiðin
verkuð, krydduð með pipar og
sítrónukryddi, vafin í álpappír og
sett á eldinn. Eins og gefur að
skilja bragðast fiskurinn firnavel.
Langt, langt inn
í skóginn
Á gönguferð um skóginn geng
ég fram á fyrstu kengúrurnar sem
ég hef séð. Þær eru þrjár saman
og verða mín strax varar. Þetta
eru fælin dýr og þau stökkva strax
burt. Hreyfingar þeirra eru tígu -
legar og eins og þær svífi í loftinu,
einkum þegar þær stökkva yfir
trjástofna eða runna. Ég stari frá
mér numin á þessar gráu furðu-
skepnur hverfa úr augsýn. Ekki
að undra að ástralska flugfélagið
Quantas, hefur valið svífandi
kengúru sem merki sitt.
Á kvöldin þegar allir eru
skriðnir ofan í poka, má heyra til
kengúranna þegar þær koma í
hópum niður að vatninu til þess
að fá sér að drekka. Þá dunar
jörðin af taktföstum stökkvum
þeirra.
Það er ólíkt skemmtilegra að
sjá og heyra þessi dýr lifandi í
skóginum en sjá hræ þeirra á
þjóðveginum. Kengúrur stökkva
nefnilega oft skyndilega í veg
fyrir bfla og er ekki hættulaust að
aka gegnum skóglendi að kvöld-
lagi. Ef illa fer, getur maður feng-
ið þessa skepnu inn um fram-
rúðuna hjá sér. Heldur ónotaleg
reynsla það. Því eru víða aðvör-
unarmerki með mynd af kengúru
á þjóðvegum
Þyrst vespa
Ekki var laust við að fleiri
hefðu áhuga á bjórnum.
Sérstök tegund af illræmdri,
evrópskri vespu skynjaði rakann
og smeygði sér ofan í eina bjór-
dósina. Grandalaus öldrykkju-
maðurinn sem fékk sér sopa var
snöggur að spýta úr sér og var
heppinn því stunga þessarar
vesputegundar getur reynst mjög
hættuleg.
í maí til september er hér kalt
og blautt en yfir sumarið er oft
svo heitt að karlarnir sitja hálf-
naktir úti í vatninu og veiða frá
vatnsbakkanum og fá sér bjór.
Vatnið er hreint og óhætt að
drekka það. Undirrituð var sú
eina sem fékk sér hressandi
sundsprett í vatninu. Qllum öðr-
um fannst það kalt og hin mesta
hetjudáð að hætta sér út í. Var
það þó lítið mál þegar hægt var að
orna sér við snarkandi bálið á
eftir.
Þessi útileguparadís var síðan
yfirgefin og þess vandlega gætt að
engin ummerki mannaferða sæj-
ust.
Eftir næturgistingu í Horsham,
lá leiðin heim yfir sléttur og víð-
áttur umgræna dali þar sem fjalls
toppar lyftu höfði upp úr þoku-
bökkunum og nautgripahjarðir
voru á beit. Að loknum þrettán
tíma nánast óslitnum akstri var
gott að koma aftur heim í sveitina
í Narrabri.
Með kveðju heim.
Narrabri, 13. aprfl ’89
Sólveig Einarsdóttir
8 SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN Þriöjudagur 30. maí 1989