Þjóðviljinn - 09.06.1989, Qupperneq 25

DÆGURMAL
ANDREA
JÓNSDÓTTIR
LANDSLAG
á lögum byggt ... en sum með óðagoti skemmd
Þeir eru snarari að koma
Landslögum Stöðvar 2 á plötu en
innanlandslögunum í Rlkissjón-
varpinu fyrir Evrópukeppni sjón-
varpsstöðva. Vinningslagið hans
Valgeirs kom reyndar út á lítilli
plötu, en einhver bið ætlar að
verða á restinni, sem manni
fínnst nú ekki sérlega snjöll ráð-
stöfun í kringum svona keppni
sem veldur tímabundnum áhuga.
Hitt er svo annað mál að aðstand-
endur Landslagsins hefðu mátt
hinkra þó ekki hefði verið nema í
viku - hálfan mánuð til að hægt
hefði verið að gefa fólki tækifæri
til að vinna lögin betur, því að
sannast sagna er hálfgerð ómynd
hvernig staðið er að sumum
þeirra.
Vinningslagið eftir hann Jóa
G., Við eigum samleið sem Sigga
Beinteins syngur skörulega, er
áberandi best unnið... og þó,
ágætt lag Bergþóru Árna, Fugl í
búri, er jafnvel betra hvað góðan
undirleik Sigurgeirs gítarleikara
og Ásgeirs Oskarssonar snertir.
Því miður get ég ekki sagt það
sama um lagið hans Rúnars Þórs í
öðru sætinu... að láta hann, með
rætur í Bítlum og Stóns, syngja
við trommuheila, leiðinda hljóð-
gerfilssánd og gervibassa, sem
hann spilar reyndar sjálfur á,
finnst mér skemmd á þeirri
ímynd sem ég hef af honum...
syngjandi og spilandi beint frá
hjartanu á píanó eða gítar ásamt
félögum með ekta trommur og
bassa úti í skúr... En lag Rúnars
kemur þó betur út úr þessari
meðferð en önnur sem í henni
hafa lent. Tökum til dæmis lag
Bjarna Hafþórs Helgasonar Ég
útiloka ekkert, sem Inga Eydal
syngur. „Sándið“ í því er svo loð-
ið að í fyrstu þrjú skiptin sem ég
spilaði plötuna gáði ég hvort ryk
hefði safnast á nálina í spilaran-
um og það ekki lítið. Það lag er að
vísu lágpunkturinn tæknilega séð
á plötu þessari, en mitt á milli
þess og lags Rúnars, hvað þessa
hlið varðar, eru ein þrjú í viðbót
sem fyrir hana líða... og reyndar í
ofanálag eru útsetningarnar og
söngstíll sumra ansi gamaldags...
en ekki ætla ég að fara út í að
tíunda þau lög... ég vil bara
segja, að enda þótt fólk hafi verið
fúlt út í, hvernig var staðið að
Júróvisjóninni hér, þá voru í
heildina meiri gæði á framreiðslu
laganna þar. Og ekkert er ég viss
um að vænlegra lag til útflutnings
hafi verið að finna í Landslags-
keppninni. En það er líka óþarfi
að vera að etja saman þessum
keppnum, ef svo má að orði kom-
ast - ég held nefnilega að með
tímanum gætu þær orðið íslensku
dægurtónlistarlífi til framdráttar,
EF vandað er til verks á öllum
sviðum... að ég nú tali ekki um ef
tónlistarfólkið allt treysti sér til
að syngja og spila „læf“ í sjón-
varpinu úrslitakvöldið, en ekki
láta hafa sig út að geifla sig og
spila á sýnilegan lúftgítar með
segulbandinu, eins og gert var við
útsendingu á Landslaginu úrslita-
kvöldið... og það er heldur ekki
sérlega upplífgandi að horfa á
fólk horfa á myndbönd í sjón-
varpi á undanúrslitakvöldi fyrir
Evróvisjón.
Ekki vil ég nú vera með tómt
neikvætt tuð í sambandi við
Landslags-plötuna - það er blátt
áfram sjálfsagt að gefa þessa
plötu út, og ég vona að hún megi
vel seljast. Og ef keppni þessi
heldur áfram og búast má við
slíkri plötu í hvert skipti verður
þetta fróðlegur flokkur. Þess
vegna, og hvort sem er, er það
yfirsjón aðstandenda að láta ekki
fylgja með á textablaðinu í hvaða
sæti lögin lenda, svona upp á
lagalega sagnfræðina. A
Jóhann G. Jóhannsson og Rúnar
Þór Pétursson voru efstir í Lands-
lagskeppninni... Jóhann í fyrsta
sæti og Rúnar í öðru... kannski
sigraði Jóhann á faglegum for-
sendum...?
Páfinn, gúrkan og hvalurinn
GREENPEAC
Aoaínst all odils, Groenpetaœ has hrought
íhe fjiight of !Ik; naturai wtiriri to tfc
o!!t>nt ion of carina people. Terribit: ahusts
to the envlronment. often earried out in
rcmote places or far out to sea
have ten headlfneri on tde-
vision anri in !Ik; jjtoss.
Gnxtnpeaoe iKtctan vvttli a pro-
test voyaoeintoa nucleartest
/.ime 'Fhe test was dtempted.
itxlav. tlw: sile at Amchitka in
íhe •Minrtian telantte is a ttml
sanchiary,
ilten Gnxtnpeace sent its tiny
inflatalrtc Ixiats to protcct thc
whales. They took np posltton
betwóen the harpoons and thn
fleeínQ whales. ihriity comtneretól whaítno
is banned.
On the ice floes of Newfoundlaml. Green-
peace volunteers placerl tlie.tr taiícs
txrtween !Ik; oaífs of fhe sttó hunlers arai
the helplfss seal pups. Thc hunt was sub
seouently called off.
In tteNorth Atlanlic. ftóenpeace drove its
WEIataMes pndtoeath failtng barrels
radioaetlve waste. Now nudear vva
dumping at sea has been stopped
In íhc North Sea, Greenpearje swtrnro
tunted huck dtimp ships ranymo chanl
wasks. New taws to prtrtect Uk: North
have becn promiscd.
ftaœful riíreö actton hy Greeiunmce i
tnvoked tln: power of publtc oplnton wlr
in ttu'n has forasl chanoes »n tte law
pratoö wildtlfe and to stop the iKillutior
thc natural vvorkt.
Ur grænfriðungabæklingnum.
Páfinn er floginn og eftir er
tómarúm. Grár hversdagur blasir
við og einsog fyrir páfakomu er
allt á hausnum. í nálægð hans
heilagleika gleymdu fjölmiðlarn-
ir efnahagsástandinu og öðrum
hremmingum um stundarsakir og
allt í einu voru messur orðnar að
besta sjónvarpsefninu. Hvort
heimsóknin skilur ekki nokkuð
annað en tómarúm er svo vafam-
ál.
Þetta var ekki ósvipað því þeg-
ar leiðtogafundurinn var haldinn
hér um árið. Þjóðin sat límd við
skjáinn, starði á dyrnar á Höfða
og hlustaði á rausið í Ingva
Hrafni. Allir biðu eftir krafta-
verki en auðvitað gerðist ekkert
kraftaverk, þótt eigi skuli van-
meta árangur Reykjavíkurfund-
arins í því að slaka á spennunni
milli risaveldanna.
Síðan opnuðust dyrnar að
Höfða, Reagan flaug heim til
Nancy eftir að hafa hvatt herinn í
Keflavík til dáða, Gorbatsjof hélt
maraþon blaðamannafund í
Háskólabíói og hvarf svo á braut
með Raisu. Og erlenda fjöl-
miðlastóðið tvístraðist út um
heiminn, allir á höttunum eftir
næsta stórviðburði heimssögunn-
ar.
Eftir sat þjóðin hálf spæld yfir
því að kraftaverkið hafði ekki
gerst og íslenska fjölmiðlastéttin,
sem um stundarsakir hafði baðað
sig í ljósi alheimsfréttaviðburða,
þurfti aftur að snúa sér að því að
fylla ómældar síður og mínútur í
ljósvakanum af íslenskum gúrku-
fréttum.
Sama er uppi á teningnum
núna. Páfinn gerði ekkert krafta-
verk, í raun og veru virtist hann
gera ósköp lítið, messaði nokkr-
um sinnum og ekki var mikið
meiri kraftur í predikunum hans
en í predikunum meðal poka-
prests á íslandi. Og ekki reiddust
goðin þótt þessi erkiklerkur ka-
þólskra stigi í predikunarstól á
Þingvöllum og Suðurlands-
skjálftinn lét á sér standa. „Páf-
inn komst héðan í ómyrtu ásig-
komulagi," sagði Sæmundur
Guðvinsson í Alþýðublaðinu,
það var hin stóra frétt sem kom út
úr öllu tilstandinu, því í raun og
veru snerist allt um það að koma
karlinum heilum á húfi í gegnum
heimsóknina. Það kostaði um 30
miljónir.
Þá er það gúrkan, þingi lokið
og samningar í höfn. Reyndar
bjargaði mjólkurbannið frétta-
mönnum fyrir horn, þessa vik-
una; erjur innan Alþýðubanda-
lagsins og nýjar tölur um hallann
á ríkissjóði litu dagsins ljós, en
slíkt þykir varla sæta tíðindum
lengur. Framundan er sumarið,
kvalræðistími fréttamanna.
Sem betur fer gerast fréttnæm-
ir atburðir einnig annarsstaðar en
í þingsölum og bakherbergjum
hjá sáttasemjara. Á sumrin flyst
þungamiðja fréttanna úr höfuð-
borginni og út á ströndina. Það er
þar sem hlutirnir gerast að
sumarlagi. En fréttamenn sem
lifa og hrærast í stjórnsýslukerf-
inu eiga oft erfitt með að sjá það.
Þeir hafa engan fastan punkt til
að ganga að fréttunum lengur. Þá
fara menn að fletta í huganum
nokkur ár aftur í tímann, því þótt
blöð og ljósvakamiðlar telji sig
stöðugt vera að flytja nýjustu
fréttir, þá er fréttaárið árstíða-
bundið og hver árstíð kallar á sín
verk.
Þannig er verið að undirbúa
hvaibátana enn einusinni fyrir
vertíðina, kannski þá síðustu í
bili. Myndin af hvalbátunum í ár
er mjög svipuð myndinni sem
birtist í fyrra og vangaveltur um
hvort umhverfissinnar ætli að
grípa til einhverra aðgerða í
sumar voru iíka á kreiki í fyrra.
Kannski gerist eitthvað sem brýt-
ur upp þetta eilífðar hringsól og
þá komast fréttamenn í feitt. Þótt
fréttamaðurinn leitist að öllu
jöfnu við að gera gangverki
þjóðlífsins skil þá er hann fyrst í
essinu sínu þegar einstæðir at-
burðir gerast.
Það hefur mikið verið gert úr
andófi grænfriðunga gegn hval-
veiðistefnu íslenskra stjórnvalda
og því haldið fram að grænfrið-
ungar noti baráttu sína gegn hval-
veiðum einkum til þess að fjár-
magna starfsemi sína, m.a. var
lögð áhersla á þennan þátt í kvik-
myndinni Lífsbjörg í norðri. Það
er svo auðvelt að höfða til sam-
kenndar tilfinningaskertra stór-
borgarbúa með þessum risa-
skepnum sem synda frjálsar um
hin úfnu höf.
Um daginn rak á fjörur mínar
blaðið New Statesman Society,
sem gefið er út í Bretlandi. Inni í
blaðinu var auglýsingabæklingur
frá grænfriðungum þar sem fólk
er hvatt til að styðja samtökin
með fjárframlögum. í þeim
bæklingi er ekki verið að höfða til
þeirra sem vilja leggja allt í söl-
urnar til þess að bjarga nokkrum
hvölum heldur er fyrst og fremst
höfðað til vistkerfisins sem
heildar. Reyndar er mynd af hval
á forsíðu bæklingsins og inni í
honum er einusinni minnst á
hvali í því samhengi að samtökm
hafi átt þátt í að hvalveiðar í á-
góðaskyni voru bannaðar af Al-
þjóða hvalveiðiráðinu.
f bæklingnum eru talin upp
ýmis afreksverk grænfriðunga
t.d. að þeir hafi átt þátt í að
stöðva tilraunir Frakka með
kjarnorkuvopn í andrúmslofti,
barist langri og harðri baráttu
gegn losun geislavirkra úrgangs-
efna í írska hafið, barist gegn los-
un eiturefna í Norðursjó og þann-
ig mætti lengi telja. Þótt Islend-
ingum þyki grænfriðungar hafa
vegið ómaklega að sér í hval-
veiðimálinu þá ætti þessi upptaln-
ing að sýna að við eigum samleið
með þessu fólki í mörgum öðrum
málum. Kannski er það fleira
sem sameinar okkur en skilur
okkur að. Verðugt verkefni fyrir
fréttahauka að athuga.
Föstudagur 9. júní 1989 NÝTT HELGARBLAÐ - SÍÐA 25