Þjóðviljinn - 02.08.1989, Blaðsíða 7

móður, hlakkaði til bílferðarinn-
ar. En greiðvikni bílstjórinn lét
bíða eftir sér. Taskan hennar og
sængurfatapokinn voru úti við
garðshlið, hún sjálf í eldhús-
glugganum og farin að hugsa um
að hætta við suðurförina, leiðin-
legt að koma heim í auða íbúð um
miðja nótt, klukkan orðin tíu; og
þá kom sá greiðvikni loks og
staðnæmdist við gangstéttar-
brúnina. Taskan var komin aftur
í og pokinn sömuleiðis áður en
hún gæti sagt neitakk ég er hætt
við - og ekki um annað að ræða
en skella sér með.
Það var farþeginn úr aftursæt-
inu sem hafði komið farangri
hennar fyrir í bílnum. Bflstjórinn
lá út í hurðina sín megin, hamraði
með fingrum á stýrishjólið. Aft-
ursætismaðurinn bað hana um að
sitja fram í því að sjálfur þyrfti
hann nauðsynlega að leggja sig,
væri að koma af tuttugu tíma vakt
og ætti að mæta í aukavinnuna
sína fyrir sunnan um morguninn.
Bflstjórinn sagði að þau fengju
öll nægan tíma til að sofa. Hún
leit um öxl og sá að drengnum og
þessum af tuttugutímavaktinni
varð strax vel til vina svo hún á-
kvað að hafa engar áhyggjur,
spenna á sig beltið og reyna að
njóta ferðarinnar. Sem betur fer
var nóttin björt, en þau yrðu ekki
í Reykjavík fyrr en fjögur eða
fimm um morgunínn.
Þegar þau voru komin yfir
Glerána fór bflstjórinn að auka
hraðann; og auka hraðann.
Henni varð eiginlega strax um og
ó. Vélin gaf frá sér háværan hvin
og þótt bfllinn virtist nokkuð nýr
og sætið þægilegt, stífnaði hún
öll, spyrnti fótum í gólfið og
þrýsti sér aftur. Einhverju sinni
leit hún á hraðamælinn og sá að
nálin náigaðist 160. Og það komu
bílar á móti, vegurinn fram
Öxnadalinn ekki merkilegri en
hann er. Þegar hún leit sem snög-
gvast á bflstjórann, ætlaði að
biðja hann um að draga úr hrað-
anum, herti hann á sér. Hann leit
hörkulega til hennar, hló kalt og
gaf enn frekar í. Maðurinn í
aftursætinu andaði þungt, augu
hans starandi; hann sem hafði
ætlað sér að sofa.
Það var víst bara drengkrílið
sem gat látið fara vel um sig.
Hann lá endilangur í sætinu og
svaf, hafði sofnað á leiðinni fram
Lögmannshlíðina þegar hraðinn
var „ekki nema" 120-140.
Þau töluðust ekki við. Hún
reyndi að hafa augun lokuð, sneri
höfðinu til hægri og niður og
reyndi að verjast óþægilegum
hugsunum. Stöku sinnum, þegar
henni fannst að bíllinn hlyti að
vera að takast á loft eða þegar
henni fannst að þau stefndu út af
veginum, inn í klett ellegar beint
framan á bíl sem ekið var á móti,
gat hún ekki annað en öpnað
augun, litið sem snöggvast á
bflstjórann eða í skelfingu á aft-
ursætismanninn. Sá var alveg
jafnóttasleginn og hún. Og bflst-
jórinn herti á sér í hvert skipti
sem þau litu til hans í hræðslu,
forundran eða jafnvel bænar-
augum. Konan sagði að einhvern
hluta ökuferðarinnar hefði hún
verið viss um að bílstjórinn væri
einhvers konar uppvakningur,
geðsjúklingur áreiðanlega, refs-
andi andi, Myrkárdjákni; vissi
reyndar mætavel að maðurinn
var eigandi fyrirtækis sem systir
hennar starfaði við og hætta á að
styttist í þeirri vinnu ef hún segði
gagnrýnisorð ellegar tæki sig til
og kærði hann fyrir lögreglunni.
Henni fannst hún vera lent í
dauðagildru og spurning um mín-
útur hvenær aftakan færi fram.
Hún skimaði stundum fram á
veginn og velti því fyrir sér hvort
það skipti miklu hvort bíllinn færi
út í skurð, niður í skorning elleg-
ar ótal veltur á sléttu túni. Síst af
öllu vildi hún fletjast út framan á
flutningabfl.
Þau voru komin framhjá
Blönduósi þegar hún sá lögreglu-
bfl nálgast þau að sunnan. Og
beið og vonaði að maðurinn
drægi úr ferðinni, að lögreglan
neyddi hann til að stansa, elti
hann uppi, ræki hann frá stýri.
Þau voru á liðlega 160 km hraða
þegar þau mættu lögreglubflnum
og bílstjórinn sló hvergi af. Aft-
ursætismaðurinn leit út um aftur-
gluggann og sagði að löggan væri
að snúa við og kæmi á eftir þeim.
En þau fóru of hratt fyrir lögg-
una. Ekkert varð úr eftirförinni
og andartaki seinna var hraðinn
kominn yfir 180.
Klukkan var ekki nema tvö
eftir miðnætti þegar bflstjórinn
stöðvaði bílinn fyrir utan fjölbýl-
ishús í reykvísku úthverfi. Dren-
gurinn spratt þegar í stað upp úr
sætinu. Hann hafði þá ekki sofið
dúr allan tímann heldur kreist
aftur augun, látist sofa af tómri
skelfíngu. Aftursætisfarþeginn
fór út úr bflnum, rétti henni tösk-
una og pokann, tók lfka sína eigin
tösku upp úr kistunni og spurði
konuna hvort hún gæti leyft sér
FERÐABLAÐ
að hringja á bíl, lengra færi hann
ekki með brjálæðingi undir stýri.
Bflstjórinn kvaddi ekki, rak
glottandi fésið út um hliðar-
glugga og sagðist aldrei standast
mátið að „kitla pinnann'* þegar
hann æki bflum sem hann ætti
ekki sjálfur. Þegar hann hvarf
fyrir horn á fjölbýlishúsinu
óskaði hún þess að þegar hann
færí akandi á ofsahraða inn í
eilífðina færi hann einsamall. Ég
vona að ég eigi aldrei • eftir að
kynnast annarri eins heimsku eða
annarri eins frekju, sagði hún.
-GG
Athugasemd:
Ökuferðin sem hér segir frá er
enginn uppspuni. Það eru ekki
margir dagar síðan þessi glæfra-
akstur átti sér stað. Hér á síðunni
átti reyndar að vera grein, byggð
á upplýsingum frá Umferðarráði
um tölu slasaðra og látinna í um-
ferðinni, sú grein bíður betri
tíma, okkur fannst að þessi ferða-
saga, byggð á frásögn farþega í bíl
frá Akureyri til Reykjavíkur gæti
orðið til þess að leiða huga ein-
hvers glæfrabílstjóra að því að
sérhver ökumaður ber ábyrgð á
lífi og limum farþega sinna og
reyndar fleiri.
SUMARHÚS
A BETRA VERÐI
Sumarhúsin frá TGF eru falleg, sterk og ódýr.
Hringið í síma 42255 eða 93-86995 og fáið ókeypisteikningabækling
og verðlista sendan heim.
TRÉSMIÐJA
GUÐMUNDAR FRIÐRIKSSONAR
ffiJSAVHOJRJÓGtíEriN
W^«
y**9*ir*
*fm
^
ito^
^mnm
HUSAVtKlHi

holl, góð og gimileg
PAÐ STANSA
FLESTIR í
ALLTÁ FULLUHJÁ OKKUR
SUMAR SEM VETUR ffiS1"