Þjóðviljinn - 18.08.1989, Qupperneq 2

Ég gæti farið til Himnaríkis
Stundum verð ég þreyttur á þessu veraldarvafstri sem vefur verð-
föllnum loðdýrafeldum utan um óseljanlegt lambakjöt og hakkar svo
allt saman ofan í alltof mörg eldisseiði í laxaþróm.
Önd mín er þreytt af vöxtum og kvótum, hvar má hún finna hvíld?
Ég er þá stundum si sona að hugsa mér Himnaríki og hvort það
standi nokkuð til að ég fari þangað, ef staðurinn væri til og eitthvað að
fara. Ég veit það barasta ekki - ekki hefi ég menn drepið, þótt margir
eigi að vísu skilið að snýta rauðu og þótt fyrr hefði verið. £kki hefi ég
stolið neinu síðan ég fékk mér ís af aurunum, sem fullur sjóari í
fjölskyldunni lét mig hafa til að kaupa handa honum tóbak þegar ég var
átta ára. Ég hefi aldrei trúað á annan flokk en minn flokk, Sjálfstæðis-
flokkinn, svo ekki verð ég sakaður um lausung í eilífðarmálunum. Ég
hefi heiðrað föður minn og móður mína með því að gerast þessi
ágætismaður í landinu sem ég er og þið hafið kynnst að nokkru (og eru
þessar greinar mínar í kommablaðið þó ekki nema svona rétt toppur-
inn af ísjaka minna mannkosta). Ég myndi ekki vita hvað það er að
drýgja hór þótt einhver hvíslaði því að mér, og svo veit ég líka að séra
Baldur og aðrir merkir kennimenn hafa haldið því fram, að guði sé
sama þótt eitt og eitt tippi slæðist af réttri leið.
Ekki hefi ég heldur borið Ijúgvitni gegn náunga mínum, ég segi alltaf
satt og rétt frá, meira að segja hér í Þjóðviljanum, ég spyr aldrei eins og
Pílatus: hvaö er sannleikur, því ég veit hver hann er. Ég hefi aldrei
girnst asna náungans eða uxa- með öðrum orðum : ég öfunda menn
ekki af þessum húskumböldum sem þeir eru að hrófla upp og eru alltof
stór og munu svo sannarlega koma þeim á hausinn og það er mátulegt
á þá. Ég girnist heldur ekki Tojotur þeirra eða Lödur eða Bensa eða
aðra þá „asna“ náungans sem menn nota til að breikka á sér rassinn
og sjálfsánægjuna. Enda hefi ég aldrei lært á bíl. Ef nokkuð er þá hefi
ég girnst konu náungans, en það tel ég ffekar í ætt við kurteisi sem
maður sýnir konum en synd, hvað þá dauðasynd.
Ég finn semsagt ekki nokkurn skapaðan hlut sem gæti komið í veg
fyrir það að ég færi til Himnaríkis.
Annað mál er svo það hvað ég ætti að gera í Himnaríki. Þar verða að
vísu framfarir, er mér sagt, eins og annarsstaðar. Einu sinni var þar
bara sálmasöngur og Ijós. íslendingum þótti það þunnur þrettándi og
fluttu þangað óskir sínar um reisulegan bóndabæ, góða sprettu og feitt
sauðfé, eins og sjá má af Sálinni hans Jóns míns og fleiri sögum. En
þetta kvað víst vera orðin úrelt landafræði nú orðið. Ég las nýjustu
himnaríkislýsinguna um daginn - hún var í bók eftir einhvern miðil. Þar
var Himnaríki orðið tiptopp og næs, eins og Nonni frændi minn segir.
Eilífðin var orðin að endalausu sumarfríi á Spáni, sem ekki kostaði
neitt og enginn fékk timburmenn. Það var líka búið að leysa alla
einkamálahnúta: allir voru giftir þeim sem þeir vildu, og ef fleiri en einn
( ein) komu til greina, þá skiptu þeir sér bara niður, en voru þó mest
giftireinum aðila held ég. Og gerði ekki mikiðtil því kynlífið varekkert á
dagskrá (sem mér finnst alltaf svolítið dauflegt - það mætti gjarna
bæta því við í næstu endurskoðun á heimsmyndinni, ég veit um þó
nokkra sem hefðu ekkert á móti því).
Nei, ég veit ekki vel hvað ég mundi til bragðs taka í Himnaríki. En ég
heyrði um daginn lærdómsríka sögu, sem ég ætla að láta fylgja hér
með, því þótt þar sé meira talað um verri staðinn getur hún átt við þann
betri líka ef menn nenna að hugsa djúpt.
íslendingur dó og kom yfir um og við honum tók leiðsögumaður og
spurði hvert hann vildi fara. Hann bað um að fá að kíkja á Himnaríki.
Það var velkomið: þar flugu englar um með miklum strengleikum eins
og í gamla daga. Svo fékk hann að skoða Helvíti og þar gaf á að líta:
stórar veislur, bjór kaldur í ámum, viskí ómælt, skemmtikraftar eld-
hressir, lostfagrar konur. Hér verð ég, sagði íslendingurinn.
Sem þér þóknast, sagði leiðsögumaðurinn.
En ekki hafði hann lengi í Helvíti setið þegar um skipti: sviðalykt
héðan og þaðan, púkar taka menn og setja á eldheitar pönnur eða
flengja þá með gaddavír, óp og vein og gnístran tanna.
íslendingurinn æpti á leiðsögumanninn og sagði: Þú hefur svikið
mig, þitt englafól.
Nei væni minn, sagði leiðsögumaðurinn. Fyrst komstu á staðinn
sem túristi. Nú ertu sestur þar að.
I ROSA-
GARÐINUM
ÞAÐMUNARUM
ÍSLENSKA KAÞ-
ÓLIKA
Næstu sýningar (á Macbeth)
eru á föstudag og laugardag og ég -
er að hugsa um að fá allan kaþ-
ólska söfnuðinn til að liggja á bæn
meðan á sýningum stendur. Ef
heitt er beðið þá held ég að Guð
sé sterkari en andskotinn.
DV
ILLTERAÐLEGGJA
ÁST VIÐ ÞANN
SEM ENGA KANN Á
MÓTI
Þá er líka á það að líta að það er
miklu auðveldara að láta fólki
þykja vænt um skattana sína
heldur en Alþýðubandalgið.
DV
ÞETTA ER VONDUR
HEIMUR
Að horfa upp á að góðum og
tiltölulega einföldum hugmynd-
um okkar jafnaðarmanna í þjóð-
félagsmálum skuli ekki vera hægt
að koma í framkvæmd í samvinnu
við aðra flokka, er ansi hart.
Alþýóublaðið
SÖK BÍTUR SEKAN
Ekki ætla ég að fara að fullyrða
neitt um endurholdgunarkenn-
inguna, en ekki þætti mér ólíklegt
að sumir þeirra sem höndla með
grásleppuhrogn fæðist sem rauð-
magar í næsta lífi.
Alþýðublaðið
TILÆTLUNARSEMI
ER ÞETTA!
Ríkisstjórn verður að stjórna
landinu.
Fyrirsögn í Alþýðublaðinu
BLAUTT HÚS
Vatnið og eiginleikar þess er
fyrirmynd Ráðhúss Reykjavíkur.
Úr lýsingu hönnuða
RÁÐHÚSIÐER
FUGL SEM FLÝGUR
HRATT...
Öguð byggingarform í norð-
ri... hverfa í jarðargróður og
fljúga frjáls yfir suðurhlið skrif-
stofubyggingar. Þar breiðir úr sér
mikill þakvængur.
Sama lýsing
FAGURT MANNLÍF
Það er rétt að í Húnaveri fóru
nokkrir hlutir úrskeiðis. Þarna
fóru nokkur ungmenni óhöndug-
lega um hluti, bæði sína og ann-
arra.
Tíminn
JÁ - ENDA ER
RÓMANTÍKIN
SKEMMTILEGRI
Ætlar Alþýðuflokkurinn virki-
lega að segja skilið við pólitíkina?
D V
SATT VAR ORÐIÐ
Það getur oft orðið heitt í bíln-
um þegar ekið er í rúmlega 30
stiga hita og glampandi sólskini.
Morgunblaóið
2 SIÐA - NÝTT HELGARBLAÐ Föstudagur 18. ágúst 1989