Þjóðviljinn - 25.08.1989, Side 14

Sigtryggur Baldursson hef-
ur bariö húöir í nokkrum eftir-
tektarveröustu hljómsveitum
landsins. Fyrst vakti hann
verulega athygli á sér í hljóm-
sveitinni Þeyr og var af mörg-
um talinn einn besti liðsmaður
þeirrarsveitar. Hann spilaöi
síðan í Kuklinu sem seinna
þróuðust yfir í Sykurmolana.
Þessi ljóshærði trommuleikari
lætur hins vegar ekki mikið á sér
bera, miðað við framhlið Syk-
urmolanna, Björk og Einar. Við
hliðina á Einari eru Sigtryggur og
Bragi eins og logn í stormi. Nýtt
Helgarblað fékk Sigtrygg til að
segja sér upp og ofan af lífi Syk-
urmolanna, draumum þeirra
væntingum. Sigtryggur var með
hugann fastan við rokkhátíðina í
Redding á Englandi en þar eru
molarnir um þessar mundir. Þeg-
ar við höfðum rætt um þá hátíð í
stutta stund, spyr ég Sigtrygg
hvort hann líti á spilamennsku
sína með Sykurmolunum sem
hápunkt á sínum ferli.
Nei, nei. Ég lít ekki þannig á
hlutina. Það bara vill þannig til að
þetta band fær miklu meiri at-
hygli en önnur sem ég hef verið í,
meiri athygli erlendis. Fyrir mig
þarf þetta alls ekki að þýða ein-
hvern hápunkt á mínum ferli.
Aftur á móti eru Sykurmolarn-
ir góður punktur á ferlinum og
ósköp ánægjulegur, sérstaklega á
meðan hann er að gerast. Sagan
verður að segja mér til um þetta
allt þegar ég er orðinn eldri. Það
er ómögulegt að dæma um þetta á
meðan hlutirnir eru að gerast.
Erfiðara aðspila
fyrir 100 en 100
þúsund
Hver er munurinn að leika
með hljómsveit eins og Sykur-
molunum sem þeysir um allan,
heim og hljómsveit sem spilar
bara hér á fslandi?
Það er ekki svo mikill munur.
Þetta er auðvitað dálítið meira
um sig. En samt tók maður hlut-
ina alveg jafn alvariega þegar
maður var að spila fyrir 100
manns í Duus húsi. Þetta var jafn
mikið mál. Maður verður ekkert
stressaðri að spila fyrir 100 þús-
und manns, það er oft miklu erf-
iðara að spila fyrir 100 manns í
Duus húsi.
Eina skiptið sem ég hef fengið
einhvers konar sviðsskrekk á síð-
ustu tveimur árum var á fá-
mennum tónleikum í Duus húsi.
Þá man ég eftir því að hafa fengið
í magann. Maður tekur þetta
bara eins og það kemur fyrir.
Stressið er oftast mest áður en
maður fer inn á sviðið en eftir á er
þetta mjög gaman.
En hvernig gengur að halda
uppi góðum anda á þeirri keyrslu
sem Sykurmolarnir eru á, öll í
sama bflnum kannski í margar
vikur?
Við reynum að hafa hlutina
ekki þannig. Reynum að eiga
okkar einkalíf þegar við viljum.
Við þekkjumst það vel að ég held
EYÐIMORKIN
að við reynum ómeðvitað að vera
ekki alltaf ofan í hvert öðru og
virða einkalíf hvers annars þegar
við viljum fá að vera í friði, sem er
mjög nauðsynlegt á svona ferð-
um.
Þetta er ekkert vandamál,
vegna þess hvað við þekkjumst
vel þannig að það verða engin
vandamál. Það er alla vega mjög
auðvelt að komast hjá þeim.
Maður veit nokkurn veginn hvar
hætturnar eru, rétt eins og í fjöl-
skyldunni.
Það eru samt alltaf átök en það
er bara gott. Þá finnur maður
fyrir því að það sem maður er að
gera skiptir einhverju máli og
maður er á lífi. Átök hreinsa and-
rúmsloftið. Við þurfum að taka
geysilega mikið af ákvörðunum,
sérstaklega vegna þess að við vilj-
um halda utan um allt skipulags-
dæmið sjálf. Þetta þýðir að við
þurfum að taka ákvarðanir á
öllum stigum. Ekki bara í sam-
bandi við tónleikaferðalögin,
heldur allt.
Plötuútgáfa á alþjóðavettvangi
er ansi flókið mál en við heimtum
að fá að sjá allt sem er gert og
hafa lokaorðið. Ef allt er í lagi,
látum við hlutina fara áfram. En
stundum þurfum við að taka á-
kvarðanir til breytinga og þá þarf
oft að miðla málum á milli okkar
innbyrðis. Nýjaplataninniheldur
t.d. 13 lög. Núorðið eru held ég
allir sammála um, að við hefðum
kannski átt að hafa lögin eitthvað
færri, því okkur vantar alltaf lög á
sérútgáfur. En ástæðan fyrir því
að það eru 13 lög á plötunni er að
við þurftum að miðla málum okk-
ar á milli.
Hvernig sérð þú stöðu Syk-
urmolanna í poppheiminum?
Eru þeir stórt eða lítið nafn?
Velgengnin í poppinu fer svo-
lítið framhjá manni. Af því að við
kjósum að búa hérna heima,
erum við ekki með nefið ofan í
poppheiminum sem slíkum.
Maður hefur því ekki miklar
áhyggjur af þessu, hversu stór við
erum. En það hefur samt komið
mér á óvart hvað við erum þekkt,
aðallega á meðal skólakrakka og
krakka almennt. Sérstaklega í
Bandaríkjunum, sem eru rosa-
lega stórt svæði.
En eini mælikvarðinn sem
maður hefur á þetta er annars
vegar plötusala og hins vegar
hvað er sett á oddinn í blöðunum,
hverjir fá mikla athygli. Þó
hljómsveit selji mikið af plötum
þarf hún ekki að fá mikla athygli í
blöðum, þannig að þú getur
metið þetta á nokkrum vettvöng-
um. Síðan er hægt að meta þetta
út frá því hvar þér er raðað niður
á rokkhátíðum. Vilja skipuleggj-
endur hafa mann síðastan, í miðj-
unni eða fyrstan? Núna spilum
við næst sfðastir á undan New
Order á Redding, af kannski 7-8
böndum yfir daginn. Þetta getur
sagt manni heil mikið.
Á síðasta Bandaríkjatúr feng-
um við að velja hvort við vildum
vera fyrst eða númer tvö á undan
New Order. Við kusum að vera
fyrst. Ég held að það hafi virkað.
Bókunaraðilinn okkar í Banda-
ríkjunum er ansi góður, hann sér
um að bóka okkar tónleikaferðir
og menn þurfa að hafa góða til-
finningu fyrir þessu, hversu stóra
staði er verið að bóka á og svo
framvegis. Hann sagði okkur að
það væri taktískt mjög gott að
vera fyrstir, þó eðlilegast hefði
verið að Sykurmolarnir væru
númer tvö þar sem við höfum selt
fleiri plötur í Bandaríkjunum en
Pil, sem mér fannst mjög skrýtið
þegar ég heyrði það.
Það hefði verið mjög asnalegt
að spila á eftir John Lydon, alla
vega fyrir okkur strákana í band-
inu. Ég veit ekki hvað Björk
finnst um það. En það hefði
jafnvel verið óþægilegt fyrir okk-
ur strákana. Það er erfiðast að
spila fyrst og meiri ögrun. Þá er
maður að spila á meðan
áheyrendur eru að koma inn og
það þarf að ná athyglinni, enginn
meðalvegur þar. Við vorum líka
eina bandið sem spilaði í dags-
birtu, þannig að þetta varð lang
erfiðasta hlutskiptið. Ekki hægt
að fela sig á bakvið neitt sjóf.
En þetta hentaði okkur ágæt-
lega. Ég held að við höfum verið
lang berust. Public Image var
með dálítið sjóf. En tónlistin
okkar er tiltölulega ber. Og okk-
ur gekk mjög vel að ná sambandi
við áheyrendur. Ég held að ferð-
in hafi virkað mj ög vel, alveg eins
og við hugsuðum hana.
Óli Gaukur nýj-
asti molinn
Nýja platan hefur verið nokk-
urn tíma í smíðum. Voru vinnu-
brögðin mikið öðruvísi en á síð-
ustu plötu?
Já. Við ætluðum að rumpa
henni af, taka hana upp í einum
slump. Það átti að taka hana upp
og hljóðblanda hérna heima í
janúar og fram í febrúar. En við
Iærðum ansi mikið á þessu og þeir
sem voru að vinna með okkur.
Miðað við þau gæði sem við ætl-
uðum að hafa varð að vinna þetta
öðruvísi og upptökur stóðu alveg
fram í mars. Meirihlutinn var tví
eða þrí hljóðblandaður, við vor-
um aldrei alveg ánægð með þetta.
Svo bættist náttúrlega hljóm-
borðið við og það flækti málið.
Það var nokkrum röddum bætt
við úti og svo má ekki gleyma
blæstrinum og strengjunum sem
voru líka teknir upp í London.
Óli Gaukur útsetti dýrðarblástur
í fyrsta laginu á A-hliðinni og á
skilið mikið lof fyrir. Þeir voru
mikið hrifnir af þessum útsetn-
ingum drengirnir sem spiluðu
þetta úti, en þeir eru atvinnublás-
arar sem hafa spilað með hinum
og þessum frægum.
Platan verður gefin út á ís-
lensku um allan heim. Þetta er
trúboð, þetta er orðið trúboð
líka, að dreifa gullaldarmálinu.
Nei, nei við seljum miklu fleiri
plötur út á þetta, fáum meiri og
meiri peninga. Mestu aðdáend-
urnir kaupa allar útgáfur af hverri
plötu.
Við fengum nokkur bréf að
utan eftir að „Life‘s too good“
kom út. Umslagið var í sex litum
og nokkrir harðir aðdáendur
skrifuðu okkur og kvörtuðu
undan því að þurfa að kaupa sex
plötur, það væri full mikið af hinu
góða. Þetta fannst mér helvfti
gott.
Hvernig tóku Bandaríkjamenn
nýja efninu? Þið hafið ekki keyrt
það mikið annars staðar?
Jú og nei. Við prófuðum slatta
af því í Evrópu síðast liðið haust
og það reyndist mjög vel. Ég sá
tvo slæma dóma á síðastaBanda-
ríkjatúr. Maður reynir að fylgjast
með pressunni, verandi gamall
pressuhundur sjálfur. Annar
dómurinn var í „San Fransico
Herald“ og meira að segja Dag-
blaðið var nægilega sniðugt að
taka hann upp snarlega. En þeir á
Dagblaðinu hafa verið mjög lipr-
ir við að leita uppi vonda dóma
um okkur og það er gott að ein-
hver sér um þá deild. Ég er mjög
þakklátur þeim fyrir þetta.
Ég sá slatta af öðrum dómum
sem voru yfirleitt mjög góðir.
Það sannaði fyrir mér að það
hefði verið rétt að spila fyrst. Því
hin böndin fengu smá spark. Við
vorum líka lang yngsta bandið og
erum að gera nýjustu hlutina,
þannig séð. Við höfðum því
margt með okkur. En það gladdi
mig þegar „Los Angeles Times“,
minnir mig, sagði að hápunktur-
inn í okkar prógrammi hefðu ver-
ið lög sem þeir höfðu aldrei heyrt
áður. Það er gott þegar lög sem
fólk hefur ekki heyrt áður ná að
standa upp úr.
Annars tóku Bandaríkjamenn
okkur yfirleitt vel. Þetta eru nátt-
úrlega allra þjóða andskotar, eins
og gamla konan sagði. Þetta er
skrautlegur lýður sem byggir
þetta land og afskaplega erfitt að
alhæfa mikið um þá.
Blessuðhé-
gómagirnin
Slagorð Smekkleysu, „heims-
yfirráð eða dauði“, lætur manni
detta í hug göfug markmið eins
og auð og frama.
Já, eða: humar eða frægð.
Er það eitthvað sem þú stefnir
að?
Blessuð hégómagirnin. Það er
mjög erfitt að gera sér grein fyrir
því að hvaða marki hún er ein-
hver drifkraftur. Ég reyni að
halda henni í skefjum, annars
hefði maður löngu áður en þetta
slys gerðist með Sykurmolana,
verið farinn út í eitthvert glys-
popp. Þó Sykurmolarnir eigi að
vera mesta glyspopp sem til er. !
En ég ætla ekki að neita því að
hégómagirnin hlýtur að vera
þarna einhvers staðar. Það hlýtur
að vera þannig með alla sem eru
að setja sig á svið, að hégóma-
girnin drífur þá áfram að ein-
hverju marki. Fólk fer bara mis
skemmtilega með hana, held ég.
Hvað sjálfan mig varðar hef ég
örugglega alltaf verið með ein-
hvers konar upptroðslu kom-
plexa. Og við höldum því alltaf
fram að við séum besta band í
heimi og svo má leggja hvaða
merkingu sem er í það.
Bragi sagðist hafa lært það í
Verslunarskólanum að vilji væri
allt sem þyrfti. Hann snéri síðan
skemmtilega út úr þessu og sagð-
ist ekkert vera þurfandi.
Óskarðu þess stundum að þú
værir að gera eitthvað annað en
að spila með Sykurmolunum?
Já, já það kemur fyrir alla held
ég alls staðar, þegar menn eru
kannski búnir að vera að setja
niður plöntur óralengi í rigningu.
Það hefur alla vega komið fyrir
mig. Mig hefur langað til að vera
einhvers staðar allt annars stað-
ar. Þessi tónleikaþvælingur getur
verið mjög þreytandi. Að lifa
eins og farandsölumaður í marga
mánuði er ekkert heillandi. Það
fer af þessu glamúrinn svolítið.
Maður lítur bara þannig á þetta
að maður sé á vertíð. Við erum
bara sjómenn.
Við köllum þetta annars „veg-
avinnu". Við erum í vegavinn-
unni þegar við erum á tónleika-
ferðalögum, það er ágætis ís-
lenskun á „on the road“. Þetta er
ekki hálft eins glamúrus og mað-
ur hélt. Þetta hefur náttúrlega
sínar jákvæðu hliðar og er oft
mjög gaman, fer aðallega eftir
skapinu sem maður er í.
Það kemur auðvitað eitt og
annað upp á sem kryddar tilver-
una?
Já. En það er með skemmti-
legar uppákomur eins og að fara
inn í stórar plötuverslanir í stór-
borgum, maður man aldrei hvað
átti að kaupa, nema maður hafi
skrifað lista kvöldið áður. Ég
man frekar eftir því skemmtilega
sem gerist en því leiðinlega...jú,
við fundum Ópal á trukkastoppi
einhvers staðar í eyðimörkinni,
þegar við vorum á leiðinni frá
Salt Lake City til Denver, minnir
mig. Ægileg keyrsla. Yfirleitt
ferðuðumst við með flugi, en
snemma í ferðinni kusu sum okk-
ar að ferðast frekar með rútu, þó
ferðirnar yrðu oft 12-14 tímar.
Það er oft miklu skemmtilegra að
ferðast með rútu en að vera á
þessum flugvallarþeytingi, sem
er ákaflega leiðinlegur. Þannig sá
maður líka meira af Bandaríkj-
unum.
Borgirnar eru líka stundum
hundleiðinlegar. Sérstaklega
þegar maður stoppar mjög stutt
og hefur engan tíma til að skoða
þær, heldur veður bara borg úr
borg í borg, maður verður hálf
þreyttur á borgum. Þá er oft
miklu meira gaman að skoða litlu
trukkastaðina. Og á einum slík-
um fann Þór Ópal og á bakinu á
pakkanum var skrifað að þetta
væri „ Afrodisiac“ og „Breath fre-
hcner“ eða kynörvandi lyf og
andfrískandi, andremmu-
hreinsandi lyf væntanlega, frá ís-
landi. Svo ég vitni beint í pakk-
ann: „Cherished by drinkers and
lovers world over“, þetta fannst
okkur mjög gott og þessi pakki
var í miklum hávegum hafður
restina af ferðinni.
Svo er allt fólkið sem maður
hittir. Bandaríkin eru æðislegur
dýragarður og þegar maður ferð-
14 SÍÐA - NÝTT HELGARBLAÐ Föstudagur 25. ágúst 1989