Þjóðviljinn - 25.08.1989, Qupperneq 23

DÆGURMÁL
HEIMIR MÁR
PÉTURSSON
pr——^ plh.'T |' 1 í i”*l| r
Íaf * ’ w i í
M 1II I
V ""• - 11 | v r -U'-V T
Langi Seli og skuggarnir hafa þyngst.
Rykkrokk góð
sneiðmynd
Rykkrokk fór f ram með
miklum ágætum s.l. laugar-
dag. Veðrið blessunaði sig
yfir viðstadda og sólin var svo
kurteis að láta sjá sig góðan
hlutaúrdegi. Rigning var
hvergi nærri. Þetta eru fátíð
skilyrði á reykvískum uppá-
komum.
Mæting í Breiðholtið var einn-
ig með skásta móti, alla vega þeg-
ar líða tók á seinni hlutann. Þó
ber að virða þær 4—500 sálir sem
voru á staðnum frá klukkan þrjú
til átta. Ég held að engin þeirra
hafi verið svikin af því sem fram
fór. Þessa fyrstu fimm tíma tróðu
flestar þeirra 18 hljómsveita upp
sem fram komu á Rykkrokki.
Hópurinn var litrík og
skemmtileg sneiðmynd af ís-
lensku tónlistarlífi í dag. Þó yngra
liðið sé of hrifið af þungarokkinu
að mínum dómi. Margar þunga-
rokkshljómsveitanna fóru engu
að síður ágætlega með þetta dín-
amítsafbrigði rokksins, til dæmis
16 eyrnahlífabúðir. Gott ef ekki
var hægt að heyra nokkur orð af
viti í textunum á þeim bæ líka.
Af lítt- eða óþekktum nöfnum
voru hins vegar tvær hljómsveitirj
áberandi bestar. Þær eru báðar á
sinn hátt ferskar og sjálfstæðar í
svipmóti. Sú fyrri er önnur
hljómsveitin sem kom fram á
Rykkrokki; Bróðir Darvíns. 1
þeirri hljómsveit er örugglega
góður vaxtarbroddur. Lögin
þeirra eru öðruvísi og heiðarlegri
en margt af þvf sem íslenskar
hljómsveitir blása út núna.
Bróðir Darvíns eru algerlega
stælalaus en aldrei vandræðalega
barnaleg. Söngkonan, sem ég
veit því miður ekki hvað heitir
frekar en megnið af liðinu, hefur
nægilegt vald yfir röddinni til að
skapa henni lágmarks karakter,
sem vonandi á eftir að þroskast.
Gítarleikarinn er ásamt söngkon-
unni sterkasta settið í grúppunni.
Hin líttþekkta hljómsveitin
sem mér fannst bera af, er hljóm-
sveitin Móðins frá Grindavík.
Hér er mætt á völlinn heilsteypt
hljómsveit með meiningar, bæði
tónlistarlega og textalega séð.
Þessir nábúar hersins mættu með
sovéska fánann og sungu lag sem
ég held að heiti Ameríka. Alla
vega spilaði Ameríka stórt hlut-
verk í textanum. Ég þykist heyra
áhrif víða að hjá Móðins. Cure
kemur upp í hugann og þegar þau
spiluðu lag þar sem „pabba er
boðið í Barbýleik“, minntu Móð-
íns mig á Kinks. Söngkonan á
heiðurinn af textum hljóm-
sveitarinnar, sem vöktu forvitni
fyrir að flytja einhverjar skoðan-
Gelgjuskeiði lokið
Fyrir rúmu ári hitaði banda-
ríska hljómsveitin Pixies upp
hjáThrowing Muses. Pixies
var þá lítt þekkt hljómsveit. En
það tók næmustu rokkeyru
ekki langan tíma að heyra í
þessum kokteil fólks, sem á
það fátt eitt sameiginlegt að
búa í Boston um þessar
mundir. Sú platasem kom
Pixies í sviðsljósið var „Surfer
Rosa“, en hún kom út á síð-
asta ári.
Mér fannst „Surfer Rosa“ góð
plata. Það er einhver galdur á
þeirri plötu. Samt fannst mér eins
og Pixies hefði ekki náð að stíga
af fullkomnu öryggi í lappirnar.
Á „Surfer Rosa“ var hljómsveitin
eins og greindur en dálítið ólögu-
legur unglingur.
Nýja platan, „Doolittle", sýnir
hins vegar að ræst hefur úr ung-
lings gerpinu. Unglingabólurnar
eru horfnar og hljómsveitin kom-
in með ákveðinn og þokkafullan
svip. „Doolittle“ er miklu betri
plata en „Surfer Rosa“. Þeir fáu
vankantar sem voru á Pixies
áður, hafa verið slípaðir af.
Hljómsveitin er öruggari með sig
og flytur betri lög en áður. Spilirí
er einnig allt miklu agaðra og bet-
ur útsett. Stundum mátti finna
fyrir Phil Spector vegg hjá Pixies,
sem klæddi hljómsveitina engan
veginn. Þessi veggjarhljómur
Spectors er líka ákaflega vand
með farinn.
„Doolittle" byrjar kröftuglega
með magnþrungnu og mér liggur
við að segja djöfullegu lagi, „De-
baser“. Þá strax fær maður nasa-
sjón af tærum og opnum hljóm
sem gengur út alla plötuna.
Veggurinn er að mestu hruninn
og hver eining hefur fengið sjálf-
stæði. Saman falja þær í pottþétt
samspil og hljóðblöndunin hefur
tekist betur en á „Surfer Rosa“.
Pixies eru eins og fersk
vatnsmelóna í kæfandi hita í
ákveðnu gróðurhúsi í Hvera-
gerði, þar sem eini heiðvirði og
þekkti api landsins bjó til langs
tíma. Og þegar síðan minnst er á
apa, kem ég að einu besta lagi
plötunnar, „Monkey Gone To
Heaven“. í þeim gæðarokkara
segir: „Að ef tala mannsins sé 5
Pixies, komin til þroska.
og djöfulsins 6, þá sé tala guðs 7“.
Til að skilja þessa heimspeki er
gott að hafa lært stigbeygingu og
kunna, vondur, verri, verstur
sýnidæmið. Á plötuumslagi er
mynd af apa með geislabaug. Ap-
inn einn er óspilltur.
Ég get heldur ekki stillt mig um
að nefna „La La Love You“. Lag
sem innsiglar ásamt mörgum öðr-
um sigur Pixies yfir þeim stöðv-
um heilabúsins sem hafa þann
starfa, að mynda smekk á tónlist í
minni hauskúpu. Mjög skemmti-
legt lag sem ég vil endilega að
Valdís spili fyrir mig einhvern
morgunin á Bylgjunni, svona
þegar ég er á kafi í dagsins önn.
Fleiri verða ekki þau orð.
-hmp
ir. En mér hefur skilist að ungu
fólki hafi leiðst skoðanir undan-
farin ár. Góð lög og ágætur flutn-
ingur.
Júpíters voru betur upplögð á
Rykkrokkinu en í Casablanca
fyrir skömmu. Nú hef ég komist
að þyi hvað uppáhalds lögin mín
með stórsveitinni heita. Þau eru
tvö. Það fyrra er „Heiðar dansar
Rúmba“. Geysilega skemmtileg
sveifla með egypskum ffling. Hitt
lagið heitir „Höll Dofra". Þar var
Abdul í essinu sínu í áslættinum.
En almennt var ásláttur, gítar og
bassi þyngra á metunum en í
Blönku. Það er til bóta.
Ham voru djöfullegir að
vanda. „Vúle vú“ er enn þeirra
besta númer og þeir Hamdrengir
gætu ekki flutt þetta sænska þjóð-
lag betur, þó þeir væru Ábbi
sjálfur. Ham þarf samt að fara að
detta eitthvað fleira í hug í sama
gæðaflokki, til að halda athygl-
inni.
Risaeðlan var söm við sig.
Þetta kvöld var hún í spari-
skapinu og lék gömlu góðu lögin
sín af gleði. Ég hef enn mjög
gaman af þessum lögum, en vona
að Risaeðlan fari að semja og
æfa. í viðtali í síðasta tölublaði
NME segist eðluliðið litlum tíma
hafa eitt í æfingar, en örlögin hafi
hins vegar leikið vel við þau.
Langi Seli og skuggarnir hafa
breyst. Lögin eru orðin þyngri og
hafa fjarlægst rokkabillý stflinn.
Breytingarnar eru til bóta, að
rokkabillýinu' ólöstuðu. Gott að
hljómsveitir þróist og þroskist
eins og Langi Seli. Þegar hér var
komið á tónleikunum voru gestir
orðnir jafn margir og þeir urðu
flestir, eða 4-5000 að mati skipu-
leggjenda. Langi Seli féll í góðan
jarðveg, sýndist mér.
Síðastir á dagskránni voru Syk-
urmolamir. Flestir hafa væntan-
lega verið komnir til, að sjá þá.
Mér hefur þótt Sykurmolarnir
sæmilegir hingað til en spila þá
ekki mjög oft, að frátöldum
nokkrum lögum. „Blue Eyed
Pop“ er það lag sem ég spila helst
ásamt „Motorcrash" og „Deus“.
Dagskráin hjá Sykurmolum var
að mestu fyllt nýrri lögum en ekk-
ert þeirra náði að setjast þannig á
heilann í mér, að ég myndi það
daginn eftir. Það er þó ekkert að
marka. Maður var orðinn slæptur
eftir átta tíma törn og 17 hljóm-
sveitir. Ég hef það á tilfinning-
unni að mörg þessara laga eigi
engu að síður eftir að vinna á og
að nýja platan, „Here To Day,
Tomorrow Next Week“ sé allt
öðruvísi plata en „Life's too
good“.
Hér hefur ekki verið fjallað um
nema brot af þeim hljómsveitum
sem fram komu á Rykkrokki.
Allar áttu þær skilið að fá tæki-
færi til að koma þarna fram, en
sumar þeirra höfðuðu ekki til mín
og aðrar eiga eitthvað í land með
að mynda nógu þétta heild. Yfir-
leitt var Rykkrokkið ánægjuleg
uppákoma og vægast sagt ákaf-
lega kærkomin. Óskandi að
meira gerðist af slíku hér á landi.
—hmp
góðum Ham.
16 eymahlífabúðir með því skárra í þyngri kantinum. Myndir: Kristinn og hmp
Föstudagur 25. ágúst 1989 NÝTT HELGARBLAÐ - SÍÐA 23