Þjóðviljinn - 08.09.1989, Blaðsíða 6

Úr bakaríi
í gamla
tukthúsið
'og Kafði verið á öllum stærstu
hótelum í Kaupmannahöfn sem
kökugerðarmaður og ég lærði
mikið af því að vera hjá honum.
Þetta var mjög skemmtilegur tími
fyrir mig sem var að stíga fyrstu
skrefin út í lífið.
Þú sagðir mér að Bjarni heitinn
Benediktsson hefði ráðið þig
hingað í ráðuneytið. Hvernig
kom það til?
Já, ég sótti um þetta eins og
fleiri. Ég þekkt konuna hans, Sig-
ríði Björnsdóttur sérstaklega vel,
en hún bjó í Vesturbænum eins
og ég. Og ég gæti trúað því að hún
hafi heldur ýtt undir það en hitt
að ég fengi starfið.
Síðan hef ég verið hérna og
þetta hefur allt gengið stórslysa-
laust fram að þessu. Bjarni var
afskaplega ákveðinn maður og
það þýddi ekki fyrir menn að
koma hingað inn beint af göt-
unni. Menn urðu að vera búnir að
undirbúa komu sína áður, því
hann hafði nóg að gera. Okkur
kom mjög vel saman.
Hvar varstu að baka síðast
áður en þú komst í forsætisráðu-
neytið?
Þá hafði ég bakarí með pilti
sem heitir Jón Víglundsson og
lærði hjá mér. Hann á núna Ár-
bæjarbakarí. Við höfðum bakarí
á Laugarásvegi 1. Það var alltaf
mikið að gera. Ég átti þá heima á
Rauðalæknum og á þar heima
enn, á þar góða íbúð sem er
mátuleg fyrir okkur hjónin.
Fjölmiðlar
ágengari
Finnst þér ekki mikið hafa
breyst hvað varðar fjölmiðlaá-
gengni í ráðuneytinu? Voru fjöl-
miðlar mikið hér upp úr 1970?
Ekki eins og það er núna. Ég
man ekki eftir því. Það var
auðvitað eitthvað um að blaða-
menn kæmu hingað, en það var
ekkert í líkingu við það sem er
núna. Núna bíður kannski hópur
blaðamanna og ljósmyndara
frammi eftir að ríkisstjórnarfundi
ljúki til að fá viðtöl við ráðherr-
ana og fá leyfi til að taka myndir
inni á fundum. En það er ekki
leyft nema forsætisráðherra leyfi
/
^brosum/
(£1 f \ allt gengur betur • ^
ÆTTFRÆÐINAMSKEIÐ
í næstu og þarnæstu viku hefjast ný ættfræðinám-
skeið hjá Ættfræðiþjónustunni, bæði fyrir byrjendur
og lengra komna. Notið tækifærið og leggið grunninn
að skemmtilegri, fræðandi tómstundaiðju. Öll undir-
stöðuatriði ættrakningar tekin fyrir. Þátttakendur fá
þjálfun og aðstöðu til ættarleitar með afnotum af al-
hliða heimildasafni. Leiðbeinandi er Jón Valur Jens-
son. Uppl. og innritun í síma 27101 kl. 9.30-19.30.
Höfum mikið úrval ættfræðibóka til sölu, m.a. mann
töl, niðjatöl, ættartölur, ábúendatöl, stéttartöl o.s.frv.
Hringið eða skrifið og fáið senda ókeypis nýútkomna
bókaskrá.
ÆTTFRÆÐIÞJÓNUSTAN - ÆTTFRÆÐIÚTGÁFAN,
Sólvallagötu 32a, pósthólf 1014, 121 Rvík., sími 27101
Hans Kr. Eyjólfsson verður
85 ára 15. október næst kom-
andi. Hann hefur unnið í forr
sætisráðuneytinu sem dyra-
vörður síðan í tíð viðreisnar-
stjórnarinnar, og enn er eng-
an bilbug á honum að finna.
Þeir sem lagt hafa leið sína í
forsætisráðneytið og hafa hitt
þennan aldurshöfðingja ráðu-
neytisins, taka eftir því hvern-
ig hann umgengst alla sem
þar eru, bæði ráðherra og
gesti, með sömu kurteisu
hógværðinni.
Þann tíma sem Hans hefur ver-
ið í gamla tugthúsinu við Lækj-
argötu, hafa ráðið þar ríkjum
margir og ólíkir menn sem for-
sætisráðherrar. Hans segist
minnast þeirra allra með hlýhug,
enda hafi þeir allir reynst honum
vel. Hann leynir ekki aðdáun
sinni á forseta íslands, Vigdísi
Finnbogadóttur. Þegar maður
situr og bíður eftir að ríkis-
stjórnarfundi Ijúki, til að ná tali
af einhverjum ráðherranum og
fylgist með Hans að störfum, er
ekki frá því að maður greini
glampa í augum hans þegar hann
heldur teinréttur inn á skrifstofu
forsetans til að færa henni kaffi
eða dagblöðin.
En hver er Hans Kr. Eyjólfs-
son, hvað var hann að gera áður
en hann kom í stjórnarráðið í jan-
úar 1970?
Kökugerð í
Kaupmannahöfn
Þá var ég bakari. Ég lærði hjá
Sveini Hjartarsyni bakara að
Bræðraborgarstíg 1 og fór svo til
Kaupmannahafnar og var þar í
tæp þrjú ár. Fór þar á kökugerð-
arskóla og lenti hjá ákaflega
heppilegum manni sem hét Hans
Age Hansen. Við urðum miklir
vinir. Hann var giftur sænskri
konu og ég borðaði á héimilinu
hjá þeim og þegar komu gestir
var mér boðið með og klæddi mig
{ú upp í smóking, til að sýna að
slendingar gætu sótt góðar
veislur.
Þessi maður var mikill bakari
það sjálfur og ég spyr hann alltaf
að því.
Ég þori ekki að segja til um það
hvenær þetta fór að breytast,
sennilega seint á síðasta áratug.
En áður biðu fréttamenn og blað-
amenn oftasí fyrir utan og ræddu
við ráðherrana á tröppunum.
Samskipti mín við fjölmiðlafólk
ganga vel, enda hef ég enga á-
stæðu til að setja mig á háan hest.
Ég reyni að vera almennilegur
við alla sem hingað koma. Og
það er stundum ansi fjölmennt
hérna.
Hingað koma gestir til forset-
ans líka og það er oft þétt setið.
En það virðist ekki skipta máli,
það virðist alltaf vera pláss fyrir
alla. Ég stend upp úr mínum stól
ef vantar sæti og þetta gengur allt
ljómandi vel.
Það er líka yndislegt að hafa
forsetann hérna. Vigdís er svo
yndisleg kona.
Hvenær fórstu að taka upp á
því að gefa dúfunum hérna fyrir
utan?
Ég veit það nú ekki. Ég sá þær
úti á Útvegsbankanum, þær sátu
þar á syllu, það var röðin af þeim
þar. Þannig að ég hugsaði með
mér, „Ég set einn, tvo bita út. Og
þær hljóta að sjá mjög vel. Fyrst
kom ein en svo kom hópurinn á
eftir henni. Það er einhver ein
sem sér sérstaklega vel og hún
kemur eins og forystusauður og
kannski fjórtán stykki á eftir
henni.
Ég hef voðalega gaman af
þessu en reyni að vera til hliðar
við húsið svo þær skíti ekki á
tröppurnar. Ég vil ekki að það sé
allt í fugladriti hérna fyrir utan og
berist síðan inn í stjórnarráðið.
Gefurðu þeim á hverjum degi?
Nei ég segi það nú ekki, svona
þegar ég sé tækifæri til þess.
Stundum fæ ég brauð hjá bakar-
anum hérna úti og kaupi líka
stundum heilt brauð og brytja
það niður með höndunum.
Hans segist ekki þekkja dúf-
urnar í sundur sem koma og
þiggja hjá honum brauð. Þær séu
svo svipaðar hver annarri. En
þær séu spakar við hann og veigri
sér ekki að fara á milli fótanna á
honum og upp á skóna. Hama-
gangurinn sé oft mikill. En þegar
hann talar um dúfurnar vini sína,
kemur bros á andlitið. Ég er
mikill dýravinur og er alveg viss
um að það er hægt að temja dúfur
eins og önnur dýr, enda hafa þær
verið tamdar til að fara með
skeyti og fleira. Það býr mikið í
þessum fuglum, það hefur verið
sannað. Stundum koma þær
tíu, stundum tólf og stundum
fjórtán. En þær koma ekki fleiri,
komast heldur ekki fleiri fyrir á
syllunni á Útvegsbankanum. En
þeim er alveg sama hver á bank-
ann, hvort hann er kallaður fs-
landsbanki eða eitthvað annað,
þær skipta sér ekkert af því.
Ég hef haft mikið gaman af
þessu, það er alltaf gaman að
hafa líf í kring um sig. Með hunda
til dæmis, hvað hægt er að temja
þá. Á heimili sem ég var á í vest-
urbænum þegar ég var tólf,
þrettán ára var hundur sem var
kallaður Pókó. Ég kallaði hann
aldrei Pókó, heldur rak upp
svona indíána öskur, úúú. Og
hann þekkti það, og hann kom á
stundinni ef ég kallaði á hann,
hvar sem hann var jafnvel þó
hann væri í selskap. Hann var far-
inn að þekkja mig svo vel.
Ertu fæddur og uppalinn í
Reykjavík Hans?
Nei, ég er Breiðfirðingur eins
og Eggert Ólafsson. Ég fæddist í
Bjarneyjum á Breiðafirði en var
ekki nema kornabarn þegar ég
flutti þaðan með fóstru minni til
ísafjarðar. Hún giftist frænda
mínum sem var skipstjóri þar,
Sigurvini Hanssyni. Svo fór ég frá
ísafirði til Reykjavíkur þegar ég
var þriggja eða fjögurra ára
vegna þess að þau skildu og kom
til fóstru minnar Margrétar
Magnúsdóttur og var hjá henni í
vesturbænum eftir það.
Borgin hefur breyst mikið en
Hans Kr. Kristjánsson, aldurs-
forseti stjórnarráðsins. Mynd:
Kristinn.
ég kannast enn við þau svæði þar
sem ég lék mér sem krakki í kring
um Bræðraborgarstíg 1 og niður í
Ánanaust. Ég kynntist til dæmis
Sigríði hans Bjarna þar, hún bjó
að Ánanaustum, þau voru 13
systkinin þar. Pabbi hennar,
Björn, var skipstjóri. Og þetta
fólk verslaði við Sveinsbakarí á
sínum tíma og það var vinskapur
þar á milli. Ég byrjaði í bakaríinu
13 ára og kynntist þess vegna
þessu fólki.
Gæti dansað
Charleston
Hans var mikill dansmaður á
sínum yngri árum. Hann er raun-
ar það hress enn þann dagi í dag
að hann segist geta dansað Charl-
eston, ef hann hefði réttu tónli-
stina. Þegar hann var í Kaup-
mannahöfn fór hann í restrasjón-
ir og hann minnist tónlistarinnar
með trega. Hans hefur þó ekkert
að setja út á unga fólkið og þá
tónlist sem það hlustar á.
Einu sinni var ég byrjaður að
læra á orgel. Það var vegna þess
að það var til orgel á heimilinu og
ég lærði einn vetur og var farinn
að þekkja allar nóturnar. En svo
hætti ég þessu og sé alltaf eftir
því, ég hefði átt að halda náminu
áfram.
Hans fylgir mér til dyra þegar
ég yfirgef stjórnarráðið. Við
stöldrum stutta stund við í dyrun-
um og dásömum veðrið, en sólin
hafði látið það eftir borgarbúum
að skína þennan dag. Þegar ég
geng niður tröppumar verður
mér litið yfir að Útvegsbankan-
um og sé dúfurnar sitja á syllunni.
Þær hafa fengið skammtinn sinn í
dag og kurra sælar eftir brauð-
molana frá Hans. Þær virðast ró-
legar enda geta þær treyst því að
Hans lætur þær ekki svelta.
-hmp
6 SÍÐA — NYTT HELGARBLAÐ Föstudagur 8. september 1989